Ik word uit mijn slaap gehaald door luide aanmoedigingen en geschreeuw. Ik open de blindering van het raam en sluit onmiddellijk mijn ogen tegen het felle licht. Het is 08.00 en ik zie twee mannen, waarschijnlijk leraren, die schoolkinderen staan aan te moedigen. Het lijkt op een crossloop en ondanks de koude lopen alle kinderen in sportkleding. De kinderen variëren in leeftijd tussen de 8 en 12 jaar. Het is geen gemakkelijk parcours, het gaat omhoog, omlaag, omhoog en omlaag over een behoorlijke lengte. Steeds als zij de leraren passeren neemt het volume van de aanmoedigingen toe. Het geluid weerkaatst prachtig tussen de bergen. Ik heb vandaag geen buitengaatse activiteiten en besluit vandaag de omgeving van Longbearbyen te gaan verkennen. Het is mijn laatste dag op Svalbard Spitsbergen, morgen vertrekt mijn vliegtuig om 02.25 uur. Vanmorgen geen walmende Indiase geuren. Tijdens mijn muesli fruitontbijt met een kop geurende koffie scrol ik door mijn outlook en lees de reacties op mijn ReisMee blog. Ik ben altijd blij met reacties; de betrokkenheid doet mij goed als ik in den vreemde ben. Tegenwoordig gaat het snel met IPhone en IPad. Tijdens vroegere reizen was dat wel anders. Als ik dan contact wilde moest ik soms uren in een zweterig hok van een postkantoor proberen om een collect call te regelen. Na veel gekraak kreeg in dan contact met het thuisfront en menig keer heb ik daar een traantje weg gepinkt. Klaarblijkelijk is het gevoel van heimwee altijd wel in mijn lijf aanwezig gebleven. Een andere manier was post restante. Ik gaf van te voren een plaats aan waar ik van plan was te blijven. De weg naar het postkantoor was altijd spannend. Steeds de vraag ; is er post of is er geen post. In het postkantoor stonden dan bakken met post in alfabetische volgorde. Beginnen met de H, helaas niets en dan naar de V of B. Uiteindelijk viste ik de brief uit het vak, ging ergens wat drinken en de brief lezen. Daar is ook menig ontroerend moment ontstaan. Ik schreef brieven terug of stuurde een kaart. Toen mijn ouders waren overleden vond ik alle post die ik tijdens mijn reizen had gestuurd. Ik vond ze keurig geordend terug in een schoenendoos. In deze doos zat ook agenda’s van mijn moeder. Zij hield precies bij waar ik was en waar ik naar toe ging. Terwijl ik dit schrijf, springen de tranen in mijn ogen, ik mis mams. Elena de gastvrouw komt binnen en wij maken afspraken over mijn vertrek. Daarna trek ik mijn bergschoenen aan, kleed mij warm en ga naar buiten voor een wandeling in de omgeving. Het landschap heeft weinig kleur, het zijn dezelfde tinten als in Nederland nadat het gevroren of gesneeuwd heeft. Het is allemaal een beetje dof, hier en daar opgevrolijkt door het felle wit sneeuw dat nog op de bergen ligt. Opvallend zijn de vele witte kruizen aan de voet van de berg ter nagedachtenis aan overledenen. Het pad gaat omhoog, ik kan niet zien waar het naar toegaat en er zijn geen zijpaden. Ik loop nog 1 uur omhoog, kijk om mij heen en besluit om terug te lopen. Beneden loop ik richting de haven en het dorp. Ik passeer huizen in de kleuren rood, geel en groen. Voor alle huizen staan heel veel sneeuwscooters. In Nederland heeft ieder een fiets en hier is dat de sneeuwscooter. De meeste staan ingepakt tijdens de midzomer periode. Vlak bij de haven loop ik over keien en zand naar de zee. Maak wat foto’s en kijk in verwondering om mij heen. Ik ben mij bewust van mijn vertrek en merk dat ik eigenlijk nog niet weg wil. Ik voel mij thuis in dit bizarre ruige onvoorspelbare landschap. Tegelijkertijd verlang ik naar mijn lief en geliefden. Deze spagaat zal altijd wel zo blijven. Ik breng een bezoek aan het Svalbard museum. Hier wordt de geschiedenis van Spitsbergen ofwel Svalbard uiteengezet. Uiteraard zijn de ijsberen, vogels, zeehonden, walrussen geprepareerd en staan uitgestald. Ik vind dat altijd een vreemde gewaarwording, mooi maar levenloos. Ineens komt een luidruchtige groep binnen. Dit is een teken dat een cruiseschip is aangekomen. Ik maak mij snel uit de voeten en loop naar het dorp. In dit dorp is één smalle hoofdstraat met winkels, ik schat 300 meter lang. Ik doe nog wat inkopen, eet een broodje zalm en ga terug naar mijn kamer. Ik ga inpakken en maak mij klaar voor vertrek. Tassen gepakt, alle papieren nog eens bekeken. Daarna een taxi besteld voor transport naar het vliegveld. Op mijn gemak heb ik een heerlijke maaltijd klaargemaakt en s’ avonds op terras in de zon, het is 22.30 uur, heb ik nog een biertje gedronken. Daar mijmer ik over mijn reis op Spitsbergen, ik heb genoten en geniet nog steeds van alle indrukken die ik heb opgedaan. Ik zal dit lange tijd blijven koesteren. Tegelijkertijd verheug ik mij op het vervolg van mijn reis van Pool naar Pool. Ik ga van 78º N. Breedte naar 78º W. Lengte en vervolgens naar 80º W. Lengte. Langs deze lengtegraad zal ik verder naar het zuiden afzakken. Daarover later meer, voor nu geniet ik van deze reis en ik hoop dat je mee blijft genieten in tekst en beeld. Nogmaals bedankt voor de reacties die ik heb gekregen. So far so good. Ik leef het leven en geniet !!