De ouderwetse bel klingelde luid, toen ik de Winkel van Sinkel binnen trad. Kloek en parmantig word ik begroet door de eigenaresse. Wij raakten in een geanimeerd gesprek en zij vroeg mij waar ik vandaan kwam en waar wij geweest waren. Daarna gaf zij een aantal tips die voor mij zeer welkom waren. Het is iedere dag weer een verrassing waar Carla en ik terecht gaan komen. Ik vertrouw altijd op de zekerheid van onzekerheid, want deze geven toevalligheden een kans om vervolgens bedoelingen te worden. Dit gebeurde in deze situatie, ik wist wel de richting maar nog geen doel. Soms kijk ik op een kaart en als ik dan een plaats zie met een aantrekkelijke naam dan wil ik daar naar toe. Gelukkig deelt Carla deze merkwaardige passie met mij. Zo zijn wij tijdens de reis door Ontario in London, Parijs, Cambridge, Southampton, Perth en Woodstock geweest. Van de Niagara Falls ben ik naar Sarnia gereden, een plaats aan Lake Huron en op de grens met USA. De Bluewater bridge, een intrigerende naam, is de verbinding tussen Canada en USA. Sarnia; een onbekende plaats die toch aantrekkingskracht had, hoewel, het waarom moeilijk uit te leggen is. Bij binnenkomst van Sarnia voelde het gelijk goed, gemoedelijk en ruimtelijk. Tijdens mijn inmiddels bekende zwerftochten door steden was ik ook in Sarnia op pad gegaan. Carla en ik dwaalden door het stadje en langs de oevers van Lake Huron. In het stadje waren tot onze verbazing veel vintage winkels en een soort kringloop winkels. In twee van deze winkels bleken de eigenaars nazaten te zijn van Nederlandse emigranten. In beide situaties werd gevraagd waarom wij naar Sarnia waren gekomen. Hier komen nooit toeristen. Geprobeerd uit te leggen met als gevolg grote hilariteit. Opvallend is dat zij beide hun ongerustheid uitspraken over de dadendrang van Poetin. Voor hen ligt Nederland dichtbij Oekraine gezien de afstanden in Canada kan ik mij dat voorstellen. Ook het weer kwam ter sprake, het was 33 graden en voor deze regio is dat heel uitzonderlijk. We kregen een tip waar wij het beste konden gaan zwemmen in Lake Huron. Dit ter harte genomen en met de auto die kant uit gegaan. Bij een bord Sarnia Beach afgeslagen en naar het strand gereden. Aan het strand was geen enkele horeca of andere voorziening. Een toilet gebouw met buitenkraan was het enige. Het zandstrand was rustig, hier en daar zonaanbiddende en badende mensen. Omgekleed en enthousiast het water in. Het enthousiasme werd bekoeld door de hoeveelheid gladde en scherpe keien die eerst moesten worden overwonnen voordat het zwemmen kon beginnen. De enige oplossing was gelijk plat op het water en de opwaartse kracht van water zijn werk te laten doen. Heerlijk zo’n verkoelende duik in een zoetwater bad. Het is vroeg in de avond als wij nagenieten van deze dag. Stil glanst de hemel boven het zilveren water van het meer. Traag en stil rollen golven naar de oever en eindigen met een kleine witte kraag voordat zij in het niets verdwijnen. Na een nacht in dromenland schuif ik de gordijnen open. De regen geeft de ramen een frisse wasbeurt. Na een eigen geserveerd ontbijt op de kamer op de kaart gekeken wat deze dag te doen. Instappen en wegwezen is het devies. Ik rijd naar Port Elgin 220 km noordelijker. Onderweg rijden wij langs Lake Huron. De donkere wolken glijden boven het meer. Het woeste water brult en schuimt. De ruitenwissers draaien overuren. In port Elgin boorde de zon grote gaten in de bewolking. Later in de middag straalde de zon uitbundig en liep de temperatuur op naar 34 graden. Het water lonkte en de maag knorde. Naar het meer gereden en een heerlijke zak dikke frieten gegeten aan het strand met uitzicht op het meer. Boodschappen gedaan voor avondeten, inchecken in motel, Tikka Masala in de Microwave en het smaakte heerlijk. De volgende dag blijven wij in Port Elgin en gaan op zoek naar twee watervallen; de Sauble Falls en Indian Falls. Het miezert en de wolken hangen zwaar boven de bomen. Niet getreurd , ook deze dagen hebben hun eigen schoonheid. Het valt op dat in Canada geen richtingaanwijzers staan die naar de Falls zullen leiden. Op de kaart gekeken waar deze ongeveer kunnen zijn en dan die richting op gegaan. Eenmaal de weg gevonden is het wachten op een aanwijzing. Pas als je er bent zie je dat je er bent en dan pas de aanwijzing dat het zo is. De Sauble Falls waren makkelijk te bereiken en aangezien de regen even gestopt was zich te manifesteren, zijn we naar de watervallen gelopen. Het bleek een lage waterval ofwel stroomversnelling te zijn. Het blijft prachtig hoe het water zich een weg baant ongeacht de hindernissen die het tegenkomt. Ik staar naar het water, realiseer dat de gevallen regendruppels ergens in een stroompje, beek, rivier, meer en zee komen, dan als damp opstijgen in donkere wolken die vervolgens de druppels op het land laten dalen. Bij de Indian Falls is er geen tijd voor mijmeren. Het pad naar de waterval is modderig met gladde keien van de regen. Naast de oneffenheden van de keien moet regelmatig glijdend geklommen worden. Na 30 minuten de beloning, Weer zo’n prachtige verstillende plek met alleen het geluid van de watervallen en in de verte het kekkeren van een havik. Uiteraard was ik in dit zompige bos een prooi voor de muggen. Deze keer hadden zij het op mijn rug voorzien die nat van het zweet een aantrekkelijk doel bleek te zijn. Op de terugweg af en toe een bui, maar de grote groene paraplu van bladeren boven ons zorgden voor een redelijke bescherming. Bij de auto droge T-shirts aangetrokken, muggenbulten ingesmeerd en terug naar motel. Daar eenmaal aangekomen een heerlijke warme douche genomen en een glas whiskey. Morgen willen wij naar Bruce Peninsula National Park en dan doorrijden richting Collingwoord. Daarover in volgend verhaal. So far so good. Zon of regen wij genieten.