Slotakkoord van de 80ste W.L. Symfonie uit Buenos Aires
Een oude vrouw veegt zorgvuldig de stoep voor haar huis. Even strekt zij haar gekromde rug begroet een man die slurpend aan zijn Macha thee voorbij loopt. Ik begroet beiden met; buenos dia’s qua tenga in lindo dia (mooie dag gewenst) met antwoord gracias a ti tambien. Het is vroeg in de ochtend de stad begint te ontwaken. Ik zoek naar een bakker voor ontbijtbroodjes. Uiteindelijk gevonden. Het assortiment is enorm, helaas is bijna alle brood gezoet en lijkt vaak op gebak. Het enige wat ik kan vinden zijn belegde broodjes met ham en kaas die getoast worden. Op de kamer ontbijt uitgeserveerd met koffie en thee voor mijn lief. Wij gaan op pad. Zwerven door La Boca één van mijn favoriete wijken. In de wijk aangekomen is het even schrikken van de drukte. Ik was 30 jaar geleden voor het laatst in deze wijk. Ik liep daar bijna alleen rond met lokale bevolking en Boca junior fans. Het is nu een toeristisch populaire commerciële plaats geworden. De sfeer is buiten de bekende banen wel authentiek gebleven. Daar lange tijd doorheen gezworven. In adviezen van reisbureaus lees ik dat je dat niet moet doen, gevaarlijk wordt gezegd. Niets van waar. Ik ervaar het als een ruige buurt maar als ik in contact ben met mensen uit deze buurt zijn zij hartelijk, vriendelijk en nieuwsgierig. Het is de buurt van hun grote held Maradonna. In iedere straat en steeg zijn afbeeldingen van hem. Zelden een afbeelding van Messi die niet geliefd is door de Boca aanhangers. Uit de huizen klinkt geen muziek wel het schreeuwerige verslag op TV van een voetbalwedstrijd. Terug naar het hotel dat in de theaterbuurt staat. Als ik uitstap loop ik samen met Carla over de lange brede straat met vele bioscopen en theaters. Eerst aan de ene kant dan overgestoken naar de andere kant. Vanuit de stilte in Patagonië naar het drukke stadsleven in Buenos Aires is voor mij een onaangename ervaring. Overal staan rijen mensen voor de theaters en bioscopen. Toeterende auto’s en sirenes van politie of ambulance. Ik besluit de stilte van mijn hotelkamer op te zoeken Carla gaat verder de stad verkennen. Op de hotelkamer zwerf ik door de foto’s van de afgelopen dagen. Geniet van de stilte die de beelden uitdragen en heimwee overvalt mij. Stilletjes zit ik te mijmeren over mijn reis en merk dat het thuisfront lonkt. ik verlang ernaar mijn lieve meiden in mijn armen te sluiten. Zij hebben de afgelopen weken voor een zware klus gestaan met de afwikkeling na het overlijden van hun moeder. Hoewel regelmatig contact is hun nabijheid fijn en troostrijk. Ik zet een vioolconcert van Mozart via Spotify aan sluit mijn ogen en lig op een bank te genieten. Geklop op de deur haalt mij uit mijn mijmeringen. Carla komt binnen na haar zwerftocht. Klaarblijkelijk was een belangrijke première aan de gang voor een theaterstuk. Veel belangstelling bij de rode loper, filmploegen en joelende mensen. Heeft verder inkopen gedaan voor de avond en nacht. We zijn gaan eten naast het hotel, een Parilla restaurant waar wij een prima kipgerecht hebben gegeten. De volgende dag naar de wijk San Telmo waar de beroemde zondagsmarkt is. Aan weerskanten van de kleine kinderkop straatjes staan kramen met de meest uiteenlopende koopwaar. Dit is het zondagsuitje voor de locale bevolking waar Carla een ik ons graag onder mengen. De ochtend start gezapig, Carla slaapt uit ik ga naar buiten een wandelingetje maken en inkopen doen voor ontbijt. Samen ontbijten, email, sociale media en nieuws bekijken. Met verbazing lezen wij het tumult rondom het songfestival. Het kan niet gekker worden in deze wereld. Hier weet niemand iets van een songfestival, blijkbaar een Europees dingetje. In de middag naar de volksmarkt. Veel mensen op de been maar geen herrie, getrek of geduw. Iedereen is geduldig, beweegt zich traag door de straat, blijft staan praten. Men gunt elkaar respectvol de ruimte. In een oude markthal vinden we veel eet- en drinkgelegenheden. Tapasgerechten besteld met een goed glas wijn en mensen kijken als amusement. Wij zwerven verder door de straatjes. Ik heb het wel gezien en ga terug naar het hotel. Carla gaat verder op pad, weet niet wat ze gaat doen maar zij ziet wel. Ik vermoed dat zij met iets terug zal komen gezien haar interesse bij sommige tassen winkels. In het hotel ben ik begonnen met schrijven. Ik wil als slotakkoord een resumé geven van mijn Pool naar Pool reis langs de 80ste westelijke lengtegraad. Ik zit staar naar papier maar niets komt bovendrijven, wil niet naar buiten komen. Alle indrukken en ervaringen zullen verder moeten indalen. Ik wil kijken op welke manier ik mijn verwonderingen, belevingen en verbazingen vorm wil geven. Mijn voornemen is rondom mijn 80ste verjaardag in November 2024 een reisfeest te geven. Ik zal te zijner tijd naast familie en vrienden ook geïnteresseerde volgers, lezers en medereizigers een uitnodiging sturen. Op die dag wil onder het genot van hapjes en drankjes ik een presentatie geven van mijn reis met anekdotes, veel beelden en onder het genot van hapjes en drankjes. Ik zal dan ruim van te voren een uitnodiging mailen. Laat mij weten of daar belangstelling voor is. Morgen fladder ik met mijn lief vanuit Buenos Aires naar Amsterdam. Ik wil iedereen bedanken voor de reacties op mijn verhalen en foto’s. Ik zal blijven reizen en je kunt mij dan weer meereizen en meegenieten. So far so good. Leef het leven en geniet !!
Fin del Mondo met brullende zeeleeuwen en wentelwieken boven de Andes
Aarzelend worden de dekens opzij geschoven. De behaaglijke warmte moet verlaten worden en de koude binnengetreden. Snel onder de douche, ontbijt, dan laag over laag aankleden en naar buiten. Mutsen diep over de oren wachten op de taxi die mij en Carla naar de haven brengt voor de boottocht door het majestueuze beagle kanaal. Deze tocht gaat langs verschillende eilandjes. Uiteindelijk wordt de vuurtoren bereikt die gemarkeerd staat als Fin del Mondo ofwel einde van de wereld. Voor het inschepen wordt in de wachtkamer instructies gegeven over veiligheidsvoorschriften en het gebruik van reddingsvesten. Volgens mij een beetje overbodig want als ik bij deze temperatuur in het water zou belanden is de kou snel meester over mijn lijf en heb ik niet veel meer te vertellen. Aan boord een plekje uitgezocht met uitzicht op de boeg. Een kleine gezelschap zoekt ook een geschikte plek. Er is ruimte genoeg. De boot, een grote catamaran wordt klaargemaakt voor vertrek, tien minuten later gaan de trossen los en varen. Ik loop, ondanks de bittere kou, naar het achterdek en zie Ushuaia met besneeuwde bergen op de achtergrond langzaam kleiner worden en verdwijnen. Het is onbewolkt, de zon aan de blauwe hemel geeft geeft een mooie schittering op het kalme water. In de verte langszij zie ik scherp afgetekende besneeuwde bergen. Ik loop van achterdek naar voren en blijf daar in de luwte staan. Ik geniet van de zeelucht, het uitzicht en het gestaag klotsende water tegen de boeg. Bij één van de eilandjes wordt aangemeerd. Via een ladder met behulp van bemanning van boord gegaan. Een smal pad loopt loopt omhoog naar het hoogste punt dat een fantastisch uitzicht geeft op de bergen. Langs het pad is de fauna bedekt onder bevroren dauw wat als diamantjes schittert in het zonlicht. De vogels hebben het eiland verlaten voor hun trektocht naar warmere oorden.Terug aan boord opgewarmd met hete koffie daarna weer naar buiten. In de verte wordt een ander eiland zichtbaar. Dichterbij wordt een kakofonie van geluid steeds luider. Op dit eiland leeft een enorme kolonie zeeleeuwen in allerlei leeftijden en maten. Gebrul van de grote en gepiep van de kleintjes. In het water zijn jonge zeeleeuwen aan het spelen. Kronkelen om elkaar heen, duiken weg en komen verderop weer boven. De mannetjes vertonen imponeergedrag en laten zich duidelijk horen. Het is een fascinerend gezicht hoewel de stank van het eiland richting de boot komt waaien. Gelukkig aan één kant van het eiland waar de wind aflandig is. Na nog een rondje om het eiland vaart de boot richting de vuurtoren op een klein rotseiland. Hoe dichterbij ik kom hoe meer kriebels zich in mijn lijf gaan manifesteren. Bij de vuurtoren aangekomen besef ik dat dit het verste zuidelijkste punt is van mijn reis van Pool naar Pool. Tevens is het ook het symbolische einde van deze reis “ Fin del Mondo “. Ik heb het gedaan!!! Roep ik tegen Carla. Zij komt naar mij toe, omhelst mij, kust mij en zegt dat zij trots op mij is. Op dat moment komen de waterlanders vanzelf, niet alleen bij mij ook bij Carla. Als de boot terugvaart blijf ik nog lang op het achterdek starend naar de vuurtoren die langzaam als een stip aan de horizon verdwijnt. De terugtocht wordt in stilte beleefd en in gedachten reis in het traject dat ik heb afgelegd. Eenmaal aan wal en terug in het hotel komt mijn lief met een grote verassing. Zij heeft als cadeau voor mijn a.s. tachtigste verjaardag een helikoptervlucht geregeld boven Ushuaia en het Andesgebergte en wordt boven op een berg een landing gemaakt. Ongelofelijk kijk ik haar aan; echt? Ja echt, zegt mijn lief maar ik ga wel mee. Om drie uur afgesproken op het vliegveld bij het helikopter bedrijf. Daar aangekomen eerst een briefing. Inmiddels heeft zich een Braziliaanse vrouw gemeld die meevliegt. Er kunnen drie passagiers in de heli. Het is voor mijn verjaardag dus ik mag voorin naast de pilot. Onder begeleiding naar de heli gelopen, eerst Carla en de vrouw ingestapt daarna is het mijn beurt. Kennisgemaakt met de pilot, geeft mij nog aanwijzingen, vooral niet aan de stuurknuppel zitten ( haha). Opgestart, de wieken draaien, komen op toeren en opgestegen. Eerst naar voren en klimmen naar hoogte, scherpe bocht gemaakt die voor mij spectaculair is omdat ik aan de zijkant en voorkant alleen maar glas heb. Wij vliegen richting de bergen over Ushuaia, stijgen steeds meer en boven de besneeuwde bergen scheert de heli over en langs de bergtoppen. Geweldig wat een sensatie om deze schoonheid van bovenaf te kunnen bewonderen. Het berglandschap glijdt onder mij door, soms scheert de heli vlak langs een zwaar besneeuwde bergwand. Ik zie prachtige vergezichten in de valleien . We vliegen over met ijs bedekte meren en kijken uit op de hoogste berg Monte Olivia die het markeerpunt is in dit gebergte en van Ushuaia. Na een scherpe bocht om een berg zakt de heli langzaam naar een klein besneeuwde plateau. Daar wordt geland en stappen wij uit. Ik loop of beter gezegd ik stap door de diepe sneeuw en kijk in verwondering om mij heen. De motor is uit, het is windstil, ik ben heel stil. Tot mijn verbazing zie ik de piloot met twee glazen champagne aan komen lopen. Ik word gefeliciteerd met mijn verjaardag en het welslagen van mijn reis van Pool naar Pool. Het raakt mij diep , ik stamel onhandige woorden als gracias. Mijn lief staat op afstand met grote glimlach toe te kijken. Zij komt naar mij toe en dan worden foto’s maken van dit heuglijke moment en van de geweldige omgeving. De piloot maakt kenbaar dat wij weer moeten gaan. Ingestapt en weer opgestegen van deze bijzondere plek. De terugvlucht blijft een aaneenschakeling van verwondering. Ik geniet van alle schitterende beelden die aan mij voorbij komen. Uit de bergen wordt Ushuaia weer zichtbaar en vliegen we richting vliegveld. Na een scherpe bocht boven zee landt de helikopter op de aangewezen cirkel op de grond. Uitgestapt bedank ik de piloot. Ik krijg een certificaat voor deze bijzondere ervaring en ga samen met mijn lief terug naar hotel. Daar raken wij niet uitgepraat over deze bijzondere ervaring. De realiteit kondigt zich aan. Morgen vliegen we naar Buenos Aires en twee dagen later vliegen we naar Amsterdam. Het laatste verhaal komt uit Buenos Aires met een terugblik van mijn reis van Pool naar Pool en informatie over toekomstige plannen. So far so good. Naast de fot’s zal ik zal twee video’s op reismee plaatsen. Dan vlieg je even mee.
Onderweg van El Calafate naar Ushuaia
Muts!! …….. mijn muts roept Carla. Aangekomen op vliegveld van El Calafate uitgestapt uit de taxi. Binnen kijkt zij mij verschrikt aan rent naar buiten terwijl zij roept dat haar muts nog in de taxi ligt. Laconiek zeg ik; jammer kan gebeuren morgen een nieuwe muts kopen. Zij is inmiddels gehecht aan dit hoofddeksel met name omdat ik deze voor haar had uitgekozen. Geen taxi meer te zien. Zij loopt naar taxistandplaats overlegd met de chauffeurs die niets kunnen doen omdat zij niet weten wie van de 200 chauffeurs het is geweest. Teleurgesteld een beetje mokkend komt zij naar de gate gelopen. Deze was ook nog verplaatst omdat onze vlucht was gecanceld. De vlucht was twee uur later gepland. Gelukkig was dit gisteravond al bekend gemaakt. Ineens bedenk ik mij dat de gastvrouw van de Cabana de taxi had besteld, zij moet weten wie de chauffeur is. Een bericht verstuurt en krijg per omgaande bericht dat de taxichauffeur terug gaat naar vliegveld met muts. Carla moet weer naar buiten. Het is gelukt Ik zit boven achter grote glazen ramen zie Carla beneden heen en weer lopen. Het is twintig minuten rijden vanaf El Calafate naar vliegveld. Inmiddels is boarden begonnen nog geen taxi. Eindelijk komt deze aan. Carla naar buiten met muts naar binnen, heftig gebarend naar mij. Maakt mij duidelijk dat hij geld wil zien voor de rit. Gelukkig zit onder het raam een gleuf waar ik mijn portemonnaie doorschuif en deze naar beneden valt. Zij weer naar buiten, heeft de chauffeur betaald. Rent weer naar boven langs controle en wachtende mensen. Zij komt buiten adem bij de gate, gelijk door de slurf het vliegtuig in. Als wij zitten zie ik dat mijn lief happy is omdat zij haar muts terug geeft. Tijdens de vlucht wordt deze blijdschap regelmatig met mij gedeeld. Wederom een prachtige vlucht. Half bewolkt met uitzicht op de besneeuwde bergen van de Andes. Van bovenaf lijken de bergtoppen op toefjes slagroom die keurig op een rij gespoten zijn. Eenmaal boven Ushuaia vloog het vliegtuig lange tijd boven zee, daalde en daalde en nog steeds zee. Op het allerlaatste moment werd een stukje land zichtbaar en landde het gelijk. Blijft spannend zo’n onbekende aanvliegroute boven zee. Het vliegtuig uit , de trap af en de muts kon gelijk op. Het was ook in Ushuaia bitterkoud. Snel naar het hotel waar het volgende avontuur begon. Ik had een kamer met uitzicht op rivier c.q. haven. Het enige uitzicht was dat van de buren en kleine patio. Gevraagd naar het uitzicht. Alleen de suites hebben uitzicht. Ik haal de informatie op booking tevoorschijn waar staat dat bij het appartement dat ik heb geboekt uitzicht staat. Kan niet!; wordt mij verzekerd. Ik laat het haar zien, het staat er echt. Nogmaals: dat kan niet, want dat is er niet. Inderdaad dat is mij ook duidelijk. Uiteindelijk is de oplossing dat wij een suite krijgen met uitzicht, wel 10% extra betalen. We hebben de spullen uitgepakt en gelijk weer op pad voor informatie over de Beagle boottocht de volgende dag. De gewenste boottocht naar Cabo de Hornos ofwel Kaap Hoorn ging niet meer. De laatste voer op 26 april j.l. Alternatief is tot de vuurtoren en dat is Fin del Mondo (einde van de wereld). De tocht geboekt aangezien het de enige kans voor mij is voor het meest zuidelijkste punt van mijn reis. Alles geregeld en verder zwerven door Ushuaia wat het meest overeenkomt met bergbeklimmen gezien de hoogteverschillen. Sommige straten gaan heel stijl naar beneden helaas ook weer omhoog. Knorrende maagjes geven aan dat het tijd wordt voor een hapje eten. Het is hier vroeg donker (dus ook laat licht). Lopend door de hoofdstraat valt in één klap al het licht uit. Pikdonker maar ook echt pikkedonker. Blijkt dat vandaag het centrum aan de beurt is om afgesloten te worden van het electriciteitsnet. Het is vanwege storing in de centrale. Gewacht wordt op onderdelen die vervangen moeten worden die niet zijn gekomen uit USA. Tot 23.00 uur zal de storing duren. Alle winkels en restaurants sluiten hun deuren met één uitzondering; het Hard Rock Cafe Ushuaia die zijn eigen generator heeft. Daarheen gelopen, prima biertje en heerlijk gegeten met goede rock pop muziek uit alle jaren op de achtergrond. Samen veel lol gehad om deze dag. Dit soort dagen hoort bij reizen, soms zit het mee en soms tegen. Morgen het slotakkoord van mijn reis Pool naar Pool langs de 80steWestelijke Lengtegraad die ik begon op Spitsbergen. So far so good. Morgen verder ………………….
De ongetemde schoonheid van de gletsjers in Zuid Patagonië
Onderweg zijn is reizen. Dat maakt reizen zo speciaal. Beweging is de bestemming, hier en nu is het doel. Nu even geen daar en dan. Ik stap in een busje dat mij en mijn lief naar de haven van El Calafate brengt. Het is 07.00 de dag kondigt zich aan de horizon weer kleurrijk aan. Bij de haven ingescheept voor een boottocht naar verschillende gletsjers in Zuid Patagonië. Wachten op mensen die te laat komen is inmiddels gewoon worden. Uiteindelijk met vijftien minuten vertraging worden de motoren gestart. De zon probeert boven de horizon zichtbaar te worden en het lukt. Eerst een kwart dan een halfje en al heel snel in volle glorie aanwezig. Ik leg de opkomst vast met mijn camera die altijd een verlengstuk van mijzelf is. Ik kijk, zie, geniet, voel de schoonheid en leg het vast. Aan boord geeft een watergids op gepaste momenten uitleg wat wij kunnen verwachten. Mijn ogen hebben duidelijk een andere kijk op de werkelijkheid en dat probeer ik vast te leggen. Ik loop naar het voordek, kijk om mij heen en ben weer verwonderd en verbaasd over zoveel schoonheid. De andere passagiers zoeken de warmte binnen. Zodra de boot tussen spectaculaire bergen vaart en het water azuur blauw wordt komen andere mensen naar het voordek. Het blijft een aparte sensatie om het wisselende landschap vanaf het water te bewonderen. Verrast kijk ik naar de oever van een berg, zie een stier en hogerop koeien en paarden grazen. Later hoorde ik dat de Argentijnen deze dieren wild vee noemen. Het schijnt dat die dieren zijn achtergelaten door boeren die zijn vertrokken. De boot vaart een brede kloof in. Plotseling zie ik kleine ijsbergen voorbij drijven in de verte wordt de eerste gletsjer zichtbaar. De ijsbergen zijn onvoorstelbaar prachtig van vorm en kleur. In het voorbij varen verandert de kleur van vaal wit naar helder wit en het zonlicht zorgt voor een helder ijsblauwe tint. De gletsjer is vanaf een afstand te zien. Sinds een tsunami door een aardbeving mag deze niet van dichtbij worden bekeken. Zelfs op afstand imponeert de ijsmassa. De boot klieft gestaag door het gladde water. De koude wind zorgt voor tintelingen in mijn gezicht. Trek mijn muts verder over mijn oren, de jas is hoog dichtgeritst. Het is koud, bitterkoud toch blijf ik buiten. Zoveel schoonheid maakt mij warm van binnen. Ik ben met nog twee mannen buiten, de andere warmen zich binnen. Carla komt regelmatig naar buiten en dan weer naar binnen, haar voeten doen pijn en haar handen worden wit van de kou ondanks de handschoenen die zij draagt. Begrijpelijk dat zij zich regelmatig gaat opwarmen. Op een open stuk water met aan weerskanten bergen ga ik naar binnen en warm mij aan een kop hete koffie. Ik zie een man iets verderop een heupflesje tevoorschijn halen en de substantie in zijn koffie gieten. Hij ziet dat ik kijk en steek het flesje mijn richting op, whisky roept hij met een heel blij gezicht. Ik bedank, het is mij nog te vroeg. Ik kijk naar de meevaarders en zie overwegend Argentijnen en Brazilianen die deze tocht maken. Verder, hoe kan het ook anders, Chinezen die luidruchtig aanwezig zijn. De boot meert aan. Hier de mogelijkheid een oud boerderijtje te bezoeken. Ik zie mensen van boord gaan en in ganzenpas over een smal padje naar het huisje lopen. Ik voel mij niet senang in zo’n optocht en besluit om binnen te blijven. Mijn lief nestelt zich aan mijn zijde en samen met een ander stel kijken wij naar de parade die richting het huisje loopt. Na een half uur keren zij weer terug en vaart de boot verder. Achteraf blijkt het een fotoshoot moment te zijn van een professionele fotograaf die aan boord is en tijdens de tocht foto’s maakt die later gekocht kunnen worden. Het huisje stond duidelijk op zijn programma gezien de foto’s die later werden getoond. Mijn voorgevoel klopte! De boot wordt weer omsloten door besneeuwde bergen en in de verte wordt een ijsmassa zichtbaar. Ik sta weer buiten, zie prachtige ijsbergen voorbij drijven. De zon zorgt voor ijsblauwe richels in de ijsberg, soms zijn kleine ijsbergen geheel ijsblauw gekleurd. Het is een fascinerend beeld. Ik voel mij zo blij als een kind dat buiten mag spelen. Ik zie de bemanning een net overboord gooien. Nieuwsgierig loop ik naar ze toe. Zij vissen brokken ijs uit het water. Deze worden in het keukentje fijngehakt voor het koelen van de dranken. Eentje wordt, als een trofee, in een champagnekoeler op de toonbank gezet. Langzaam vaart de boot richting de Perito Moreno. Een diepblauwe ijsmassa in een sereen meer tegen een achtergrond van besneeuwde bergen. De gletsjer is 60 meter hoog, vijf kilometer breed en dertig kilometer lang. Het vormt samen met 48 andere gletsjers het Zuid Patagonischer ijsveld. De boot vaart langzaam voor de gletsjer langs en ik kan nauwelijks bevatten wat ik zie. Het is een indrukwekkende confrontatie met een pure ijsmassa en ijsfront. Ik maak foto’s en film, stop dan de camera in mijn zak en wil deze ervaring optimaal beleven. Carla staat naast mij en zichtbaar ontroert te genieten. Deze massa ijs beweegt, schuift millimeter na millimeter naar voren. Ik zie en hoor dat een ijsdeel afbreekt en met donderend geraas het water invalt. De golf die dat veroorzaakt rolt het meer op. Uiteindelijk vaart de boot verder. Ik blijf samen met mijn lief op het achterdek zo lang mogelijk genieten van deze indrukwekkende schoonheid van de natuur. Inmiddels begint de boot aan de terugtocht. De snelheid wordt opgevoerd de omgeving glijdt als een film voorbij. Eenmaal terug opgehaald en met busje naar de Cabana gereden. Wij genieten nog lang na van deze ervaring en beleving van de buitencategorie en toosten op deze dag met een welverdiende whisky. Meereizigers en meelezers so far so good. Blijf meereizen en geniet van de beelden.
De woeste witte wereld van El Calafate in Patagonië
Chico’s !! De chauffeur roept dat wij de bus uit moeten. Het is donker, 07.30 in de morgen, het eerste licht laat nog zeker een uur op zich wachten. De bus staat aan de grens van Chili. Een ketting over de zandweg is de enige versperring naar Argentinië. Carla naast mij doet één oog open en kijkt mij vragend aan. Wij moeten eruit voor paspoort controle. De afgelopen dagen waren indrukwekkend vermoeiend. De laatste rit van hotel Torres Paine naar Puerto Natales was opnieuw een prachtige rit. Gekozen voor een alternatieve route over niet geplaveide wegen. Aan de ene kant geel grasland met veel guanaco’s en aan de andere kant ruige bergen. Gedurende de 4 uur rijden ben ik één andere auto tegen gekomen. Wat kan stilte mooi zijn. Ik werd alleen staande gehouden door een prachtige vos die midden op de weg zat. Na de fotoshoot liep de vos naar de zijkant, ging nog even poseren en liep toen de bergen in. Bijzonder moment. In Puerto Natales de auto ingeleverd en genoten van een welverdiende rustdag. Althans na één ochtend rust wilde mijn lief toch even het dorp in. Ik bleef achter om te schrijven en foto’s te selecteren. De bureaucratie aan de grens viert hoogtij. Acht mensen staan te wachten op een man die buiten eerst een jointje stond te roken. Daarna heel formeel wilde hij allerlei papieren zien en tenslotte met een harde klap een stempel in mijn paspoort ramde. Ingestapt, vervolgens door het donkere niemandsland over een heel slechte onverharde weg naar de grens met Argentinië. Opnieuw de bureaucratie. Wachten schijnt een vorm van machtsuitoefening te zijn. Mijn tolerantie voor misplaatste autoriteit wordt danig op de proef gesteld. Eindelijk kunnen wij verder. Inmiddels begint een nieuwe ochtend met een zachte oranje gloed zich aan te kondigen. Naarmate het lichter wordt en de bus steeds meer in hoogte stijgt wordt de omgeving witter. Wij rijden door sneeuwlandschap wat prachtig kleurt door het ochtendlicht. Na zes uur rijden doemt aan de horizon een wit bekleed gebergte op. El Calafate in Argentijns Patagonië nadert. Op een klein verlaten busstation wordt gestopt. De acht passagiers kijken om zich heen en gaan hun eigen bestemming tegemoet. Voor onze bestemming is een taxi nodig, gelukkig staan deze altijd te wachten bij een busstation. Hartelijk ontvangen door onze gastvrouw en naar een houten Cabana gebracht. Een klein onderkomen met een keukentje, eettafel, stoelen en slaap- en badkamer. Prima voor de komende dagen. Tien minuten installeren, dan naar El Calafate voor de speurtocht naar activiteiten voor komende dagen. Twee dagen zijn gevuld. Eerst met 4WD de bergen in en de volgende dag een boottocht naar 3 verschillende gletsjers waaronder de beroemde Perito Moreno. Inkopen gedaan bij een kleine mercado voor avondeten en andere geneugten. Lekker hapje eten klaargemaakt door mijn lief. Na het eten naar bed om morgenochtend heel vroeg te worden opgehaald voor de tocht met 4WD. De gang naar de slaapkamer kwam in de vertraging. Van de warme keuken naar de slaapkamer waar het raam open staat met een buitentemperatuur van 8 graden onder nul. Van een ander bed een dikke deken afgehaald en op ons bed gelegd. Wij kropen letterlijk onder de wol. Prima geslapen, alleen werd ’s nachts de gang naar het toilet steeds uitgesteld. We worden door Dante, chauffeur en gids opgehaald. De tocht gaat door het ruige landschap met besneeuwde krachtige bergtoppen, langs helderblauwe meren en een oerbos. Het eerste deel ging over geplaveide wegen. Ineens ging Dante van de weg af, reed aan de voet van een berg een grasland in . Geen pad te zien tot een trail werd gevonden die voor een pad kon doorgaan en waar de 4WD met gemak omhoog ging. Met adembenemende wisselende vergezichten klom de auto steeds hoger. Het gemak waarmee Dante de auto omhoog bracht gaf duidelijk aan dat hij in dit gebied veel ervaring had. Prima chauffeur. Op 800 meter werd gestopt en werden dikke stevige sneeuwkettingen om de wielen gedaan. Vanaf dat punt was het zwoegen door de steeds hogere sneeuw. Het pad omhoog was maagdelijk wit geen banden sporen te zien. Na de sneeuwval van gisteren gingen wij als eerste naar de top van de berg. Dat was hard werken voor Dante. De auto ploegde zich letterlijk door de hoge sneeuw. Ineens stokte de auto op een steil stuk, langzaam achteruit en met een lange aanloop nieuwe poging. De sneeuw spoot aan de zijkanten van de auto omhoog en stuiterend ploeterde de auto zich door de sneeuw. Tot de volgende beproeving en daarna nog twee maal. Steeds weer achteruit, een aanloop en volle kracht omhoog. Vlak voor de top een laatste poging. Haalt hij het of haalt hij het niet: het is gelukt! Eenmaal boven een dik applaus voor Dante. Het uitzicht was geestverruimend mooi. De stilte in de witte wereld om mij heen met uitzicht op azuurblauwe meren. Ik ben gaan lopen zakte soms weg in de diepe sneeuw maar genot zoals ik op zulke momenten kan genieten met bijpassende ontroering. Carla loopt naar de rand van de berg. Ik wil roepen “ kijk uit” want vanaf mijn punt lijkt het of zij op het uiterste randje staat. Blijkt niet zo te zijn maar de schrik slaat dan even om mijn hart. Dante vertelde dat wij uitzonderlijk mooi weer hadden voor de tijd van het jaar. Zelfs hij zag in de verte bergtoppen die hij niet vaak te zien krijgt. Ook hij genoot zichtbaar. Aan de afdaling begonnen, soms meer glijdend dan rijdend maar wel veilig in de handen van de prima chauffeur. Verder naar beneden nam de sneeuwhoogte af. Bijna beneden reden wij door een oerbos met behaarde bomen. Eenmaal in de vallei werd bij een restaurant gestopt voor een stevige late lunch, wat gelijk ons avondeten is. Daarna terug naar de Cabana en onder het genot van een heerlijke whisky genieten van deze prachtige tocht. Morgen de boottocht naar gletsjers. So far so good. Blijf meereizen en genieten.
Verwondering en bewondering in Torres de Paine
Weggaan, verdergaan. Vanmorgen vertrokken uit Lago de Grey. Mijn lieve oma heeft mij vannacht even een bezoek gebracht tijdens mijn slaap. Ik steek altijd mijn arm omhoog en voel dan contact met haar. Ik krijg daar een heel rustig en veilig gevoel van. Na de gebruikelijke rituelen naar het bakkie gelopen. Gelukkig waren de banden hard, spullen ingepakt, en route. Grommend klimt het bakkie langzaam omhoog.Het pad is bezaait met rotsige stenen en diepe gaten. De natte sneeuw die vannacht is neergedaald heeft de gaten gevuld en de stenen glad en glibberig gemaakt. Concentratie nodig, even geen tijd voor het genieten van de omgeving. De strakblauwe hemel heeft zich gevuld met wolkenpartijen die het licht dempen. Hier en daar hebben de wolken een dreigend karakter alsof ieder moment het noodweer kan toeslaan. Inmiddels is het bakkie boven op de berg aangekomen. Uitstappen en de omgeving tot mij te nemen. Ieder weertype geeft de natuur een totaal ander karakter. Kleuren en perspectief veranderen. Ik vind het wonderschoon omdat de wolkenpartijen een prachtige sfeer creëren. Het wordt intiemer; land en lucht vinden elkaar. Ik kijk uit over een Laguna met op de achtergrond het meest karakteristieke beeld van de Cordilla del Paine. Dit beeld zal in diverse laatjes in mijn geheugen een plekje krijgen. Korte wandeling gemaakt, ik zie dat mijn lief inmiddels hoger op is geklommen. Ik zie haar staan en voel mij blij en trots. Het is een fantastische reismaatje. Zij gaat haar eigen gang, zoekt haar eigen momenten legt deze vast vanuit haar eigen perspectief. Wij komen altijd tot elkaar en gaan dan samen verder. Samen je eigen gang kunnen is de basis voor hoe wij reizen. Het bakkie gestart, 4WD aan voor de steile modderige afdaling. Halverwege zie ik opeens een klein eilandje dat via een lange loopbrug verbonden is met het vaste land. Op het eilandje zie ik een aantal rood wit gekleurde huisje staan. Ik hoor een ratelend geluid en zie iemand een grote klikobak over de brug naar het vasteland brengen. Een onwerkelijk en bizar moment in de volmaakte stilte. Verder naar beneden gereden, kijk ik nog even waar die kliko staat. Niet te zien! Het pad slingert zich langs het meer, gaat omhoog en omlaag in wisselende gedaanten. Op een open vallei zie ik in de verte een rivier kronkelend door het landschap onderbroken door een val van het water met op de achtergrond bergen omgeven door de wolken. Uitgestapt voor dit prachtige beeld. Op de voorgrond herfstige kleuren die de aquamarijne kleur van de rivier nog meer accentueren. Samen met Carla een korte filmische wandeling gemaakt waarvan ik enorm geniet.. Verder gereden door het overweldigend mooie landschap. Ieder moment word ik verrast door nieuwe beelden die mijn verwondering op een ander niveau brengen. Het rijden vraagt weer volledige concentratie. Inmiddels zijn de wasborden in ruime mate aanwezig. Op de weg zijn overlangse gleuven die de auto en inzittenden laten trillen zoals een centrifuge die niet goed is afgesteld. Het ouderwetse wasbord geeft het beste beeld van zo’n pad/weg. Op zo’n moment is het zoeken naar de juiste snelheid, te langzaam of te snel het trillen wordt onaangenaam. Plotseling sta ik op een vork kruising. De rechter helft is de weg die ik wil nemen. Helaas is deze afgesloten. Alternatief via de linker weg richting ons nieuwe onderkomen. Deze omweg brengt ons weer een wonderschoon beeld en dat kan geen toeval zijn. Geleidelijk daal ik steeds verder af en kom in een vallei bij een ander check point van het nationaal park is. Permit laten zien en weer verder. Uiteindelijk komen wij aan bij Hotel del Paine. Hier een Cabana ( huisje) geboekt voor deze overnachting . Een roedel honden vergezeld ons naar het huisje. Een jonge hond probeert onze aandacht te krijgen maar wordt onmiddellijk gecorrigeerd door de baas; een oude gekruiste bordercollie. We zijn geïnstalleerd, het rolgordijn gaat omhoog en we worden getrakteerd op een mooi uitzicht op de bergen. S’avonds een hapje eten met nog twee andere gasten. Het is opvallend stil. Dit in tegenstelling tot de zomerperiode. Dan is alles ver van te voren volgeboekt. Dat is voor ons een prettige bijkomstigheid. Onderweg komen wij zelden andere mensen tegen wat voor mij de kwaliteit van deze reis ten goede komt. Morgen richting Puerto Natales voor een rustdag. Daarna met de bus naar El Calafate in Argentinië. So far so good. Lieve Frans en Ester bedankt dat ik deze schoonheid heb mogen beleven.
De ongenaakbare schoonheid van Torres de Paine
De gordijnen gaan open, ik kijk naar buiten. Het vergezicht met meer en bergen is een schilderij. De zon staat laag op de horizon en kleurt de bergen aan de overkant van het blauwe water zacht rood . Na het ontbijt ga ik naar buiten. Kolere wat is het koud! Vijf graden onder nul, bevroren wegen en de ramen van het bakkie met ijs bekleed. Geen krabber in de auto. Ik vraag binnen in hotel naar zo’n krabber om de ramen schoon te maken. Lachend krijg ik antwoord ; dat gebruiken wij niet, wij zetten de auto een kwartier van te voren aan met kachel op hoogste stand. Soms wordt gebruik gemaakt van een credit Card. Zo simpel kan het leven zijn. Krabben met een Tic Tac bakje werkt ook prima. Het is helder fris knisperend weer met een strak blauwe lucht. Op weg naar Lago Grey in het hart van de Torres del Paine waar wij gaan overnachten. Sommige delen van de weg zijn nog bevroren wat enige aanpassing van de chauffeur vraagt. Al snel ligt Puerto Natales achter ons en dan opent zich een ongelofelijk mooie natuur zich. De weg kronkelt zich door het witte landschap. Op de grote graspollen glinstert de uitgeslagen rijp als diamantjes in het vroege ochtend licht. In de verte verschijnt de beroemde Cordillera del Paine, de karakteristieke kleine berggroep van graniet. De ondergrond van de weg is zanderige klei met grind, hier en daar ontdooit dan weer ijzig. Het bakkie glijdt regelmatig weg. Ik zet de 4WD aan voor meer grip. In de loop van de ochtend heeft de zon de glans van rijp weggepoetst. Ik ben diep geraakt door de overweldigende natuur, het is zo onwerkelijk. Waar ik ook kijk overal is het prachtig. Deze natuur is een symfonische ode aan het leven en ik geniet van de stilte in dit landschap. De weg gaat steeds verder omhoog en op het hoogste punt wacht een geweldig uitzicht. Een azuurblauw meer en in de verte staan de bergen scherp afgetekend tegen de blauwe lucht. Een lange witte strook wolken hangt halverwege de berg. Carla en ik staan hand in hand, een zacht kneepje, een blik van ontroering. Dan komen de onaangekondigde emoties. Met betraande ogen staan wij van het onvoorstelbare mooie vergezicht te genieten Ik kom echt superlatieven tekort voor nadere beschrijving. Ik hoop dat de foto’s de emotie zullen overbrengen. Omringd door schoonheid rij ik verder naar Lago Grey. Onderweg regelmatig gestopt voor nieuwe vergezichten die steeds blijven verbazen. Reizen in verwondering is hier optimaal van toepassing. De ontvangst bij hotel Lago de Grey, waar wij overnachten, was hartelijk. Vanuit de mooie eetzaal met grote ramen een mooi uitzicht op de Cordillera de Pain en de gletser. De kamer is sober ingericht wat prima past in deze omgeving. De schoonheid is buiten die ik bij iedere ademhaling binnen laat komen. Helaas was het schema voor een boottocht naar de gletsjers per 1 mei veranderd. Dat is precies vandaag en ik was daar niet van op de hoogte gesteld. De boot gaat vanaf heden twee keer per week woensdag en zaterdag. Vandaag niet en a.s. zaterdag zijn wij terug in Puerto Natales voor een geplande rustdag. Een teleurstelling die snel verwerkt wordt vanwege trials die wij konden lopen. Ik liep naar de auto ging een tas ophalen en zag dat één van de achterbanden lek of in ieder geval slap was geworden. Even verderop stond een man van de hotelgarage een andere auto op een krik te zetten. Naar hem toegelopen gevraagd of hij wilde kijken. De man spreek geen woord buiten de grens maar zijn directieve manier van aanwijzingen geven was duidelijk. Ik moest hem volgen naar de garage daar controleerde hij de banden. Toen bleek veel te weinig spanning in deze band. De andere banden werden gelijk gedaan. Met een Gracias, Gracias en een dikke fooi nam ik afscheid en kreeg een duim en grote glimlach terug. Terug naar de kamer daar klaargemaakt voor een trial te lopen. Goed ingepakt gaan wij op pad. Het eerste deel door een bosrijk gebied. De herfst tinten zijn prachtig. Opnieuw het donkerrood, bruingeel en resterende groene bladeren. Met de zon die langzaam aan het zakken is krijgt het een warme gloed. Het doet mij aan een Indian Summer denken. Eenmaal uit het bos komen op een open vlakte die naar het meer loopt. Het is stil op de vlakte en bij het meer zag ik nog twee mensen staan. Verder niemand op deze fabelachtig mooie plek. Aan de rand van het meer bleef ik staan. In verwondering en met bewondering staarde ik in de weidsheid van de besneeuwde bergen. De laatste zonnestralen gaven de besneeuwde bergen een warme gloed en een verstillende sfeer. Toen de zon verdwenen was daalde de temperatuur snel en na hele korting schemering had de nacht zich aangemeld. In het restaurant, waar verder maar 8 gasten aanwezig waren, hebben wij heerlijk gegeten. Ik vermoed dat het zomers anders zal zijn gezien de beschikbare plekken in het restaurant.
Onderweg naar het pareltje ivan de natuur Torres del Paine
De ochtend kondigt zich omfloerst aan en glijdt langzaam de dag in. De draaiende grote ventilatorlaat het zonlicht door de kamer dansen. Na ontbijt staat het busje van Transferpampa toeterend voor de deur van het hostal. Op weg naar Calama, dan vliegen naar Santiago, een tussenstop, vervolgens door vliegen naar Punta Arenas in Patagonië. Het meest spectaculair was de vlucht boven het Andesgebergte. Het was onbewolkt. In het hemels blauw lagen de bergen ingebed in sneeuw , gletsjers en meren. Vlak voor de landing in Punta Arenas was onzeker waar het vliegtuig zou gaan landen. Het ging lager en lager en het enige wat ik onder mij zag was zee, zee en nog eens zee. Op het laatste moment werd een landingsbaan zichtbaar. De wind zorgde voor een harde waggelende landing. In de aankomsthal gelijk naar EUROPCAR om mijn gereserveerde 4WD auto op te halen. Alles was al geregeld en na tien minuten werd uitleg gegeven bij de Mitsubishi L200 ( een bakkie ). Een verouderd model waar ik wel vertrouwen in had. De voorbereidingen voor de omslag in temperatuur waren niet voor niets geweest. Vanuit Atacama met 28 graden naar Patagonië 4 graden. Jas, bodywarmer, trui, muts, handschoenen alles was voorradig en geen overbodige luxe. De zomerkleding verwisseld naar winter. Het lijkt veel kleding maar ik reis efficiënt met alleen handbagage van 10 kilogram voor 4 weken. Carla heeft zich in de loop der jaren ook ontpopt tot een efficiënte reiziger. Auto gestart twee bochten één links en één rechts en gelijk naar Puerto Natales in Patagonië, de toegangspoort tot Torres del Paine. Het is 250 kilometer rijden in 3.00 uur. Opnieuw rij ik door de verlatenheid. Aan de ene kant land en andere kant de zee. Het is een heuvelachtig landschap in een ander kleurenpalet met de glinstering van de zon op een gestaag golvende zee. Het zijn herfsttinten, verkleurd groen grasland met veel bruin en donkerrode tinten. Bomen en struiken verkleuren naar herfsttinten. De vele schapen, koeien en paarden in het landschap en vissersboten op zee zorgen voor afwisseling. Ik rij op de Ruta Fin del Mundo ofwel de autoroute naar het einde van de wereld naar Puerto Natales ofwel geboortehaven. Een fascinerende combinatie voor een prachtige rit. Bij het enige benzinestation op deze route eten en drinken ingeslagen voor onderweg. Het sobere interieur past perfect bij de norse mannen met gegroefde gezichten en baarden die inkopen doen. Het is één rechte weg navigatie niet nodig. Hier gebruik ik een kleine Iphone die ik van Eric heb geleend en voorzien van een Chileense simkaart. Inmiddels heeft de iPhone de koosnaam “ Erikje” gekregen. Tijdens de rit zijn Carla en ik stil af en toe zoeken de handen elkaar. Beiden genieten van deze rit over lange wegen tot aan de horizon. In de verlatenheid en stilte zorgen beelden, muziek en herinneringen voor zichtbare en onzichtbare emoties. Op die momenten maakt het gemis van dierbaren vaak onverwachts zijn entree. Het zijn geen vervelende momenten want zoals ik vroeger tegen mijn kleinzonen vertelde als zij hun moeder misten “als je iemand mist betekent dat je van iemand houdt “ en dat is nog steeds zo. De omschakeling na Atacama gaat makkelijk, dat klinkt misschien vreemd omdat de woestijn een totaal andere omgeving en beleving is. Ik voel mij in deze omgeving echter snel op mijn gemak, sta open voor nieuwe indrukken en belevingen en blijf in verwondering. Als ik Puerto Natales nader worden de besneeuwde bergen van Torres del Paine zichtbaar. Het late strijklicht geeft de bergen scherp getekende contouren. Wij gaan meer naar voren zitten alsof de bergen dan dichterbij komen. Het is een indrukwekkend vergezicht, Carla en ik kijken elkaar aan, raken opgewonden bij de gedachte daar morgen naar toe te gaan. Eerst overnachten in Natales. Het hotel ligt aan de haven met uitzicht op besneeuwde bergen. Daar weinig van kunnen genieten want de vermoeidheid vraagt om nachtrust. Eerst een hapje eten en dan onder de wol wat bij één graad onder nul een genoegen is. So far so good. Morgen vervolg van de reis naar het pareltje van de natuur Torres del Paine.