De woeste witte wereld van El Calafate in Patagonië

Chico’s !! De chauffeur roept dat wij de bus uit moeten. Het is donker, 07.30 in de morgen, het eerste licht laat nog zeker een uur op zich wachten. De bus staat aan de grens van Chili. Een ketting over de zandweg is de enige versperring naar Argentinië. Carla naast mij doet één oog open en kijkt mij vragend aan. Wij moeten eruit voor paspoort controle. De afgelopen dagen waren indrukwekkend vermoeiend. De laatste rit van hotel Torres Paine naar Puerto Natales was opnieuw een prachtige rit. Gekozen voor een alternatieve route over niet geplaveide wegen. Aan de ene kant geel grasland met veel guanaco’s en aan de andere kant ruige bergen. Gedurende de 4 uur rijden ben ik één andere auto tegen gekomen. Wat kan stilte mooi zijn. Ik werd alleen staande gehouden door een prachtige vos die midden op de weg zat. Na de fotoshoot liep de vos naar de zijkant, ging nog even poseren en liep toen de bergen in. Bijzonder moment. In Puerto Natales de auto ingeleverd en genoten van een welverdiende rustdag. Althans na één ochtend rust wilde mijn lief toch even het dorp in. Ik bleef achter om te schrijven en foto’s te selecteren. De bureaucratie aan de grens viert hoogtij. Acht mensen staan te wachten op een man die buiten eerst een jointje stond te roken. Daarna heel formeel wilde hij allerlei papieren zien en tenslotte met een harde klap een stempel in mijn paspoort ramde. Ingestapt, vervolgens door het donkere niemandsland over een heel slechte onverharde weg naar de grens met Argentinië. Opnieuw de bureaucratie. Wachten schijnt een vorm van machtsuitoefening te zijn. Mijn tolerantie voor misplaatste autoriteit wordt danig op de proef gesteld. Eindelijk kunnen wij verder. Inmiddels begint een nieuwe ochtend met een zachte oranje gloed zich aan te kondigen. Naarmate het lichter wordt en de bus steeds meer in hoogte stijgt wordt de omgeving witter. Wij rijden door sneeuwlandschap wat prachtig kleurt door het ochtendlicht. Na zes uur rijden doemt aan de horizon een wit bekleed gebergte op. El Calafate in Argentijns Patagonië nadert. Op een klein verlaten busstation wordt gestopt. De acht passagiers kijken om zich heen en gaan hun eigen bestemming tegemoet. Voor onze bestemming is een taxi nodig, gelukkig staan deze altijd te wachten bij een busstation. Hartelijk ontvangen door onze gastvrouw en naar een houten Cabana gebracht. Een klein onderkomen met een keukentje, eettafel, stoelen en slaap- en badkamer. Prima voor de komende dagen. Tien minuten installeren, dan naar El Calafate voor de speurtocht naar activiteiten voor komende dagen. Twee dagen zijn gevuld. Eerst met 4WD de bergen in en de volgende dag een boottocht naar 3 verschillende gletsjers waaronder de beroemde Perito Moreno. Inkopen gedaan bij een kleine mercado voor avondeten en andere geneugten. Lekker hapje eten klaargemaakt door mijn lief. Na het eten naar bed om morgenochtend heel vroeg te worden opgehaald voor de tocht met 4WD. De gang naar de slaapkamer kwam in de vertraging. Van de warme keuken naar de slaapkamer waar het raam open staat met een buitentemperatuur van 8 graden onder nul. Van een ander bed een dikke deken afgehaald en op ons bed gelegd. Wij kropen letterlijk onder de wol. Prima geslapen, alleen werd ’s nachts de gang naar het toilet steeds uitgesteld. We worden door Dante, chauffeur en gids opgehaald. De tocht gaat door het ruige landschap met besneeuwde krachtige bergtoppen, langs helderblauwe meren en een oerbos. Het eerste deel ging over geplaveide wegen. Ineens ging Dante van de weg af, reed aan de voet van een berg een grasland in . Geen pad te zien tot een trail werd gevonden die voor een pad kon doorgaan en waar de 4WD met gemak omhoog ging. Met adembenemende wisselende vergezichten klom de auto steeds hoger. Het gemak waarmee Dante de auto omhoog bracht gaf duidelijk aan dat hij in dit gebied veel ervaring had. Prima chauffeur. Op 800 meter werd gestopt en werden dikke stevige sneeuwkettingen om de wielen gedaan. Vanaf dat punt was het zwoegen door de steeds hogere sneeuw. Het pad omhoog was maagdelijk wit geen banden sporen te zien. Na de sneeuwval van gisteren gingen wij als eerste naar de top van de berg. Dat was hard werken voor Dante. De auto ploegde zich letterlijk door de hoge sneeuw. Ineens stokte de auto op een steil stuk, langzaam achteruit en met een lange aanloop nieuwe poging. De sneeuw spoot aan de zijkanten van de auto omhoog en stuiterend ploeterde de auto zich door de sneeuw. Tot de volgende beproeving en daarna nog twee maal. Steeds weer achteruit, een aanloop en volle kracht omhoog. Vlak voor de top een laatste poging. Haalt hij het of haalt hij het niet: het is gelukt! Eenmaal boven een dik applaus voor Dante. Het uitzicht was geestverruimend mooi. De stilte in de witte wereld om mij heen met uitzicht op azuurblauwe meren. Ik ben gaan lopen zakte soms weg in de diepe sneeuw maar genot zoals ik op zulke momenten kan genieten met bijpassende ontroering. Carla loopt naar de rand van de berg. Ik wil roepen “ kijk uit” want vanaf mijn punt lijkt het of zij op het uiterste randje staat. Blijkt niet zo te zijn maar de schrik slaat dan even om mijn hart. Dante vertelde dat wij uitzonderlijk mooi weer hadden voor de tijd van het jaar. Zelfs hij zag in de verte bergtoppen die hij niet vaak te zien krijgt. Ook hij genoot zichtbaar. Aan de afdaling begonnen, soms meer glijdend dan rijdend maar wel veilig in de handen van de prima chauffeur. Verder naar beneden nam de sneeuwhoogte af. Bijna beneden reden wij door een oerbos met behaarde bomen. Eenmaal in de vallei werd bij een restaurant gestopt voor een stevige late lunch, wat gelijk ons avondeten is. Daarna terug naar de Cabana en onder het genot van een heerlijke whisky genieten van deze prachtige tocht. Morgen de boottocht naar gletsjers. So far so good. Blijf meereizen en genieten.

Verwondering en bewondering in Torres de Paine

Weggaan, verdergaan. Vanmorgen vertrokken uit Lago de Grey. Mijn lieve oma heeft mij vannacht even een bezoek gebracht tijdens mijn slaap. Ik steek altijd mijn arm omhoog en voel dan contact met haar. Ik krijg daar een heel rustig en veilig gevoel van. Na de gebruikelijke rituelen naar het bakkie gelopen. Gelukkig waren de banden hard, spullen ingepakt, en route. Grommend klimt het bakkie langzaam omhoog.Het pad is bezaait met rotsige stenen en diepe gaten. De natte sneeuw die vannacht is neergedaald heeft de gaten gevuld en de stenen glad en glibberig gemaakt. Concentratie nodig, even geen tijd voor het genieten van de omgeving. De strakblauwe hemel heeft zich gevuld met wolkenpartijen die het licht dempen. Hier en daar hebben de wolken een dreigend karakter alsof ieder moment het noodweer kan toeslaan. Inmiddels is het bakkie boven op de berg aangekomen. Uitstappen en de omgeving tot mij te nemen. Ieder weertype geeft de natuur een totaal ander karakter. Kleuren en perspectief veranderen. Ik vind het wonderschoon omdat de wolkenpartijen een prachtige sfeer creëren. Het wordt intiemer; land en lucht vinden elkaar. Ik kijk uit over een Laguna met op de achtergrond het meest karakteristieke beeld van de Cordilla del Paine. Dit beeld zal in diverse laatjes in mijn geheugen een plekje krijgen. Korte wandeling gemaakt, ik zie dat mijn lief inmiddels hoger op is geklommen. Ik zie haar staan en voel mij blij en trots. Het is een fantastische reismaatje. Zij gaat haar eigen gang, zoekt haar eigen momenten legt deze vast vanuit haar eigen perspectief. Wij komen altijd tot elkaar en gaan dan samen verder. Samen je eigen gang kunnen is de basis voor hoe wij reizen. Het bakkie gestart, 4WD aan voor de steile modderige afdaling. Halverwege zie ik opeens een klein eilandje dat via een lange loopbrug verbonden is met het vaste land. Op het eilandje zie ik een aantal rood wit gekleurde huisje staan. Ik hoor een ratelend geluid en zie iemand een grote klikobak over de brug naar het vasteland brengen. Een onwerkelijk en bizar moment in de volmaakte stilte. Verder naar beneden gereden, kijk ik nog even waar die kliko staat. Niet te zien! Het pad slingert zich langs het meer, gaat omhoog en omlaag in wisselende gedaanten. Op een open vallei zie ik in de verte een rivier kronkelend door het landschap onderbroken door een val van het water met op de achtergrond bergen omgeven door de wolken. Uitgestapt voor dit prachtige beeld. Op de voorgrond herfstige kleuren die de aquamarijne kleur van de rivier nog meer accentueren. Samen met Carla een korte filmische wandeling gemaakt waarvan ik enorm geniet.. Verder gereden door het overweldigend mooie landschap. Ieder moment word ik verrast door nieuwe beelden die mijn verwondering op een ander niveau brengen. Het rijden vraagt weer volledige concentratie. Inmiddels zijn de wasborden in ruime mate aanwezig. Op de weg zijn overlangse gleuven die de auto en inzittenden laten trillen zoals een centrifuge die niet goed is afgesteld. Het ouderwetse wasbord geeft het beste beeld van zo’n pad/weg. Op zo’n moment is het zoeken naar de juiste snelheid, te langzaam of te snel het trillen wordt onaangenaam. Plotseling sta ik op een vork kruising. De rechter helft is de weg die ik wil nemen. Helaas is deze afgesloten. Alternatief via de linker weg richting ons nieuwe onderkomen. Deze omweg brengt ons weer een wonderschoon beeld en dat kan geen toeval zijn. Geleidelijk daal ik steeds verder af en kom in een vallei bij een ander check point van het nationaal park is. Permit laten zien en weer verder. Uiteindelijk komen wij aan bij Hotel del Paine. Hier een Cabana ( huisje) geboekt voor deze overnachting . Een roedel honden vergezeld ons naar het huisje. Een jonge hond probeert onze aandacht te krijgen maar wordt onmiddellijk gecorrigeerd door de baas; een oude gekruiste bordercollie. We zijn geïnstalleerd, het rolgordijn gaat omhoog en we worden getrakteerd op een mooi uitzicht op de bergen. S’avonds een hapje eten met nog twee andere gasten. Het is opvallend stil. Dit in tegenstelling tot de zomerperiode. Dan is alles ver van te voren volgeboekt. Dat is voor ons een prettige bijkomstigheid. Onderweg komen wij zelden andere mensen tegen wat voor mij de kwaliteit van deze reis ten goede komt. Morgen richting Puerto Natales voor een rustdag. Daarna met de bus naar El Calafate in Argentinië. So far so good. Lieve Frans en Ester bedankt dat ik deze schoonheid heb mogen beleven.

De ongenaakbare schoonheid van Torres de Paine

De gordijnen gaan open, ik kijk naar buiten. Het vergezicht met meer en bergen is een schilderij. De zon staat laag op de horizon en kleurt de bergen aan de overkant van het blauwe water zacht rood . Na het ontbijt ga ik naar buiten. Kolere wat is het koud! Vijf graden onder nul, bevroren wegen en de ramen van het bakkie met ijs bekleed. Geen krabber in de auto. Ik vraag binnen in hotel naar zo’n krabber om de ramen schoon te maken. Lachend krijg ik antwoord ; dat gebruiken wij niet, wij zetten de auto een kwartier van te voren aan met kachel op hoogste stand. Soms wordt gebruik gemaakt van een credit Card. Zo simpel kan het leven zijn. Krabben met een Tic Tac bakje werkt ook prima. Het is helder fris knisperend weer met een strak blauwe lucht. Op weg naar Lago Grey in het hart van de Torres del Paine waar wij gaan overnachten. Sommige delen van de weg zijn nog bevroren wat enige aanpassing van de chauffeur vraagt. Al snel ligt Puerto Natales achter ons en dan opent zich een ongelofelijk mooie natuur zich. De weg kronkelt zich door het witte landschap. Op de grote graspollen glinstert de uitgeslagen rijp als diamantjes in het vroege ochtend licht. In de verte verschijnt de beroemde Cordillera del Paine, de karakteristieke kleine berggroep van graniet. De ondergrond van de weg is zanderige klei met grind, hier en daar ontdooit dan weer ijzig. Het bakkie glijdt regelmatig weg. Ik zet de 4WD aan voor meer grip. In de loop van de ochtend heeft de zon de glans van rijp weggepoetst. Ik ben diep geraakt door de overweldigende natuur, het is zo onwerkelijk. Waar ik ook kijk overal is het prachtig. Deze natuur is een symfonische ode aan het leven en ik geniet van de stilte in dit landschap. De weg gaat steeds verder omhoog en op het hoogste punt wacht een geweldig uitzicht. Een azuurblauw meer en in de verte staan de bergen scherp afgetekend tegen de blauwe lucht. Een lange witte strook wolken hangt halverwege de berg. Carla en ik staan hand in hand, een zacht kneepje, een blik van ontroering. Dan komen de onaangekondigde emoties. Met betraande ogen staan wij van het onvoorstelbare mooie vergezicht te genieten Ik kom echt superlatieven tekort voor nadere beschrijving. Ik hoop dat de foto’s de emotie zullen overbrengen. Omringd door schoonheid rij ik verder naar Lago Grey. Onderweg regelmatig gestopt voor nieuwe vergezichten die steeds blijven verbazen. Reizen in verwondering is hier optimaal van toepassing. De ontvangst bij hotel Lago de Grey, waar wij overnachten, was hartelijk. Vanuit de mooie eetzaal met grote ramen een mooi uitzicht op de Cordillera de Pain en de gletser. De kamer is sober ingericht wat prima past in deze omgeving. De schoonheid is buiten die ik bij iedere ademhaling binnen laat komen. Helaas was het schema voor een boottocht naar de gletsjers per 1 mei veranderd. Dat is precies vandaag en ik was daar niet van op de hoogte gesteld. De boot gaat vanaf heden twee keer per week woensdag en zaterdag. Vandaag niet en a.s. zaterdag zijn wij terug in Puerto Natales voor een geplande rustdag. Een teleurstelling die snel verwerkt wordt vanwege trials die wij konden lopen. Ik liep naar de auto ging een tas ophalen en zag dat één van de achterbanden lek of in ieder geval slap was geworden. Even verderop stond een man van de hotelgarage een andere auto op een krik te zetten. Naar hem toegelopen gevraagd of hij wilde kijken. De man spreek geen woord buiten de grens maar zijn directieve manier van aanwijzingen geven was duidelijk. Ik moest hem volgen naar de garage daar controleerde hij de banden. Toen bleek veel te weinig spanning in deze band. De andere banden werden gelijk gedaan. Met een Gracias, Gracias en een dikke fooi nam ik afscheid en kreeg een duim en grote glimlach terug. Terug naar de kamer daar klaargemaakt voor een trial te lopen. Goed ingepakt gaan wij op pad. Het eerste deel door een bosrijk gebied. De herfst tinten zijn prachtig. Opnieuw het donkerrood, bruingeel en resterende groene bladeren. Met de zon die langzaam aan het zakken is krijgt het een warme gloed. Het doet mij aan een Indian Summer denken. Eenmaal uit het bos komen op een open vlakte die naar het meer loopt. Het is stil op de vlakte en bij het meer zag ik nog twee mensen staan. Verder niemand op deze fabelachtig mooie plek. Aan de rand van het meer bleef ik staan. In verwondering en met bewondering staarde ik in de weidsheid van de besneeuwde bergen. De laatste zonnestralen gaven de besneeuwde bergen een warme gloed en een verstillende sfeer. Toen de zon verdwenen was daalde de temperatuur snel en na hele korting schemering had de nacht zich aangemeld. In het restaurant, waar verder maar 8 gasten aanwezig waren, hebben wij heerlijk gegeten. Ik vermoed dat het zomers anders zal zijn gezien de beschikbare plekken in het restaurant.

Onderweg naar het pareltje ivan de natuur Torres del Paine

De ochtend kondigt zich omfloerst aan en glijdt langzaam de dag in. De draaiende grote ventilatorlaat het zonlicht door de kamer dansen. Na ontbijt staat het busje van Transferpampa toeterend voor de deur van het hostal. Op weg naar Calama, dan vliegen naar Santiago, een tussenstop, vervolgens door vliegen naar Punta Arenas in Patagonië. Het meest spectaculair was de vlucht boven het Andesgebergte. Het was onbewolkt. In het hemels blauw lagen de bergen ingebed in sneeuw , gletsjers en meren. Vlak voor de landing in Punta Arenas was onzeker waar het vliegtuig zou gaan landen. Het ging lager en lager en het enige wat ik onder mij zag was zee, zee en nog eens zee. Op het laatste moment werd een landingsbaan zichtbaar. De wind zorgde voor een harde waggelende landing. In de aankomsthal gelijk naar EUROPCAR om mijn gereserveerde 4WD auto op te halen. Alles was al geregeld en na tien minuten werd uitleg gegeven bij de Mitsubishi L200 ( een bakkie ). Een verouderd model waar ik wel vertrouwen in had. De voorbereidingen voor de omslag in temperatuur waren niet voor niets geweest. Vanuit Atacama met 28 graden naar Patagonië 4 graden. Jas, bodywarmer, trui, muts, handschoenen alles was voorradig en geen overbodige luxe. De zomerkleding verwisseld naar winter. Het lijkt veel kleding maar ik reis efficiënt met alleen handbagage van 10 kilogram voor 4 weken. Carla heeft zich in de loop der jaren ook ontpopt tot een efficiënte reiziger. Auto gestart twee bochten één links en één rechts en gelijk naar Puerto Natales in Patagonië, de toegangspoort tot Torres del Paine. Het is 250 kilometer rijden in 3.00 uur. Opnieuw rij ik door de verlatenheid. Aan de ene kant land en andere kant de zee. Het is een heuvelachtig landschap in een ander kleurenpalet met de glinstering van de zon op een gestaag golvende zee. Het zijn herfsttinten, verkleurd groen grasland met veel bruin en donkerrode tinten. Bomen en struiken verkleuren naar herfsttinten. De vele schapen, koeien en paarden in het landschap en vissersboten op zee zorgen voor afwisseling. Ik rij op de Ruta Fin del Mundo ofwel de autoroute naar het einde van de wereld naar Puerto Natales ofwel geboortehaven. Een fascinerende combinatie voor een prachtige rit. Bij het enige benzinestation op deze route eten en drinken ingeslagen voor onderweg. Het sobere interieur past perfect bij de norse mannen met gegroefde gezichten en baarden die inkopen doen. Het is één rechte weg navigatie niet nodig. Hier gebruik ik een kleine Iphone die ik van Eric heb geleend en voorzien van een Chileense simkaart. Inmiddels heeft de iPhone de koosnaam “ Erikje” gekregen. Tijdens de rit zijn Carla en ik stil af en toe zoeken de handen elkaar. Beiden genieten van deze rit over lange wegen tot aan de horizon. In de verlatenheid en stilte zorgen beelden, muziek en herinneringen voor zichtbare en onzichtbare emoties. Op die momenten maakt het gemis van dierbaren vaak onverwachts zijn entree. Het zijn geen vervelende momenten want zoals ik vroeger tegen mijn kleinzonen vertelde als zij hun moeder misten “als je iemand mist betekent dat je van iemand houdt “ en dat is nog steeds zo. De omschakeling na Atacama gaat makkelijk, dat klinkt misschien vreemd omdat de woestijn een totaal andere omgeving en beleving is. Ik voel mij in deze omgeving echter snel op mijn gemak, sta open voor nieuwe indrukken en belevingen en blijf in verwondering. Als ik Puerto Natales nader worden de besneeuwde bergen van Torres del Paine zichtbaar. Het late strijklicht geeft de bergen scherp getekende contouren. Wij gaan meer naar voren zitten alsof de bergen dan dichterbij komen. Het is een indrukwekkend vergezicht, Carla en ik kijken elkaar aan, raken opgewonden bij de gedachte daar morgen naar toe te gaan. Eerst overnachten in Natales. Het hotel ligt aan de haven met uitzicht op besneeuwde bergen. Daar weinig van kunnen genieten want de vermoeidheid vraagt om nachtrust. Eerst een hapje eten en dan onder de wol wat bij één graad onder nul een genoegen is. So far so good. Morgen vervolg van de reis naar het pareltje van de natuur Torres del Paine.

Het magische landschap ivan ATACAMA

De oneindige verlatenheid van de Atacama woestijn

Een zacht schurend geluid wekt mij. Ik gluur tussen de gordijnen zie dat het terras voor de kamer zachtjes wordt geveegd. Het is 06.30, tijd om de nieuwe dag te begroeten. De lucht is weer strak blauw, de zon doet haar best de dag op te warmen. De nachten zijn koud. Na het ontbijt staat Rodrigo, chauffeur en gids, met de auto voor de deur. Mooie man, scherp getekend gezicht met lang gitzwart haar en kleurrijke sportieve kleding. Hij verontschuldigt zich voor zijn slechte Engels. Lachend zeg ik dat mijn Spaans “ es mucho peor” ofwel veel slechter is. Eenmaal het dorp uit, gaat de tocht richting het zuiden. Anderhalf uur rijden naar de Piedras Riojas. Eerst naar een zoutvlakte en een zoutmeer met flamingo’s. De route van het eerste deel gaat eindeloos in een rechte streep door de oneindige verlatenheid. Waar ik ook kijk er is niets helemaal niks. Zand, stenen en verdorde grote graspollen. Ik vind dit genieten, helemaal niks. Het zijn voor mij Zen momenten. In het niets tot jezelf komen. Langzaam verandert het landschap. Naarmate de bergen hoger worden krijgt de weg meer en meer scherpere bochten. Rodrigo vindt dit deel leuk, hij rijdt als een goede rallyrijder door de bergen en zet zijn favoriete muziek aan. Niet geheel de mijne maar ik vind het leuk om hem te horen meezingen en dat hij plezier heeft. Gestopt bij het eerste zoutmeer, de Laguna Chaxa. Vanuit de verte een grote witte vlakte, dichterbij is het grijs met vleug wit. Op een hoogte van 3200 meter probeer ik mijn ademhaling te reguleren. Lopen op grote hoogte vraagt een ander ademritme en vooral beweging. Door de zoutkristallen geeft het felle zonlicht de vlakte een bijzondere schittering. Ik neem dit beeld in verwondering tot mij en een bijzondere ontroering overvalt mij. Is het de omgeving of neemt de ontroering toe naarmate ik de tachtig jarige leeftijd nader? In deze uitgestrekte verlatenheid en zie ik ineens flamingo’s foerageren. De Chileense flamingo is de enige soort die rondjes draait als zij staat te foerageren. De draaiende bewegingen zijn van een sierlijke prima ballerina wel met het hoofd onder water.. De weerkaatsing op het water is scherp. Twee flamingo’s maken amoureuze draaiingen, staan vervolgens tegenover elkaar en hun liefdesspel begint. Hun houding wordt hartvormig wat een prachtige weerkaatsing in het water geeft.Ik kijk naar mijn lief zie de romantiek in haar ogen glinsteren. Ik krijg een liefdevolle kus. Rodrigo lacht en steek zijn duim op. Ieder moment is een moment van genieten. We lopen verder via een slingerend pad over de zoutvlakte terug naar de auto. De weg gaat verder omhoog de bochten nemen toe. De toppen van de bergen hebben nog steeds een dekbed van sneeuw en steken scherp af tegen de blauwe lucht. Langs de kant van de weg liggen hoge sneeuwranden die nog steeds net weggesmolten zijn. Zal ook niet meer gebeuren want de winter is in aantocht. Op 4000 meter wordt gestopt bij Piedras Rojas ofwel rode stenen. De reusachtige stenen zijn rood gekleurd door het magma dat veel ijzer bevat en dat vrij kwam bij de grote botsing tussen de tectonische platen heel heel lang geleden. Hier een pittige wandeling gemaakt van anderhalf uur. De tocht gaat langs een meer met warm zoutwater waar de concentratie van zout zo hoog is dat ik zou kunnen blijven drijven. Ik loop over een pad en rotsen waar de kleur rood in alle schakeringen zich presenteert. De knietjes hebben daar geen notie van. Zij maken mij attent dat ik rekening met hen moet houden. Het tempo wordt verlaagd en het resterende half uur wordt met aandacht voor lijf en leden afgelegd. Op de terugweg wordt gestopt in een klein dorp met een hoofdweg en drie zijwegen. Niemand te zien en aan Rodrigo de vraag wat hier te doen is. Lunch, comer ofwel eten. Het is inmiddels half vier voor mij een beetje laat. De snelle lunch is een quinoa soep met in het midden van de soep een stuk schenkel met vlees en vel aan het bot. Het oog zeg nee mijn smaak zegt ja. Kippie met rijst was heerlijk. Weer op pad en eenmaal de bergen uit werd de rit eentoniger. Rodrigo had duidelijk behoefte aan muziek. Wij hadden geen voorkeur. Deze keer veel panfluit muziek en dat past in deze omgeving. Terug in het hostal met een hug afscheid genomen van Rodrigo. Foto’s van hem en Carla wilde hij graag via Whatsapp krijgen wat met een high five werd bezegeld. Een verkwikkende douche genomen en daarna op ons eigen terrasje een heerlijk koel glas bier. Inwendig is alles stoffig na zo’n tocht en dat moet weggespoeld worden. S’ avonds weer een wandeling gemaakt die warm begint en koel eindigt, zo snel daalt de temperatuur. Na een hapje eten begin ik te schrijven met dit verhaal als resultaat. Morgen Atacama verder ontdekken. So far so good. De verwondering blijft.

P.s. De verhalen komen soms snel achter elkaar dit heeft te maken met internet verbindingen die hier niet altijd voorradig zijn. Ik moet ze dan uitstellen en dan reist mijn medereiziger wel snel achter elkaar.

Van zacht glooiend groen eiland naar de ruige Atacama woestijn

Takki de teckel loopt onrustig heen en weer op het terras voor de kamer. De huishond begint zich ongerust te maken. De vorige dagen heel vroeg opgestaan, vandaag heeft de dag een voorsprong genomen. De vlucht naar Santiago de Chili is in de middag gepland. Na ontbijt een wandeling langs de kust gemaakt. Ik stond lange tijd stil bij een groot beeld van een Moai en in gedachten nam ik afscheid van dit prachtige eiland. Ik doe de herinneringen in een laatje en weet zeker dat ik ze regelmatig tevoorschijn zal halen. Het wachten op de taxi duurde traditiegetrouw langer dan gepland. De gastvrouw stond driftig te telefoneren en volgens mij kreeg de chauffeur er flink van langs. Twintig minuten later kwam eindelijk de taxi. Acht minuten later zet hij ons af bij het vliegveld. Verrassing van Latam, de vliegtuigmaatschappij geeft ons als afscheid van het eiland een upgrade naar businessclass. Als ik naar het vliegtuig loop zie ik Annette, onze gids, samen met John haar man. Foto’s gemaakt en opnieuw met omhelzingen afscheid genomen. John vliegt ook businessclass. Mijn lief raakt in gesprek met hem hij vertelt haar dat zij naast de burgemeester van Rapa Nui zit. Later heeft Carla kennis met hem gemaakt en hadden een zeer geanimeerd gesprek. Na een rustige vlucht met allerlei verwennerijen geland in Santiago. Gelijk door met shuttle naar hotel, slapen, ontbijten en klaar voor de volgende vlucht naar Calama. De vlucht naar Calama was prachtig. De Boeing 731 vloog over het Andes gebergte. Het was onbewolkt en uitzicht fabelachtig. Opbouw van het gebergte was goed te volgen, eerst groene tinten dan bruin/grijs en daarna heel veel wit van de besneeuwde toppen. In Calama met Transferpampa een spectaculaire rit van negentig minuten naar Hostal Casa del Pueblo in Pedro del Atacama. Onderweg liggen naast de weg regelmatig wrakstukken van auto’s. Ik merk dat ik steeds meer op de weg ga letten en het verkeer in de gaten hou.Nahet groene glooiende landschap van Rapa Nui is deze omgeving het andere uiterste. Zo ver het oog reikt is het landschap verlaten en het kleuren palet beperkt zich tot beige/bruin met vaag gele polletjes en veel heel veel lava rockformaties. Het hostal is prachtig en het dorp heeft een sfeer uit de film Once Upon the time in the West. In de smalle zanderige straatjes zijn alle huisjes uit klei opgetrokken en meestal wit of bruin gepleisterd. Een windvlaag, struiken die door de straatjes rollen, café met klapdeurtje en het filmbeeld is compleet. S’ avonds vullen de straatjes zich met paraderende mensen. Het is weekend. Voor veel Chilenen en Brazilianen is Atacama een geliefd weekenduitje. Spullen uitpakken, andere kleding aan en zwerven door het dorp. De Atacama woestijn is één van de droogste gebieden in de wereld. In sommige delen heeft het al 7 jaar niet geregend. De lucht is felblauw er er is een scherpe zon met zeer hoge UV waarde. Dat betekent beschermende kleding, pet op en smeren. De sfeer in de straatjes is gemoedelijk met op het kleine centrale plein een kerkje met een prachtig interieur en veel Maria’s. We zwerven verder door de zanderige straatjes en met klei stenen bestraat. Er hangt een lome sfeer, mensen zitten in de schaduw, honden liggen hijgend in het zand of besluiten op hun rug te gaan liggen. Twee mannen zijn bezig een huis met klei te pleisteren. Ik speur naar bureautjes die tours aanbieden. Na vergelijkend onderzoek eindelijk een bureautje gevonden die vooral goed aanvoelt. Ik overleg met mijn lief. Wij hebben geen zin om met een groep op pad te gaan. Privé heeft onze voorkeur, uiteraard met een meerprijs maar dat hebben wij er graag voorover. Voor twee tours een goede deal gesloten. Opgeslokt door paraderende Chilenen in de kleine straatjes op zoek naar een eetgelegenheid. Een overheerlijke kip Piri Piri gegeten. Tijd om te gaan slapen, morgen vroeg op pad. S’nachts naar het toilet dat was na de Piri Piri geen onverdeeld genoegen. Morgen op pad naar nieuwe belevingen. So far so good. Het blijft genieten

Mauruuru Mana Rapa Nui

De vitrage in de slaapkamer filtert het warme maanlicht en beweegt op het ritme van een zachte zeereis. Ik lig na te genieten van een indrukwekkende emotionele dag. Na twee dagen is de sfeer van Rapa Nui onder mijn huid gekropen. Morgen een ander gedeelte van het eiland ontdekken met het accent op natuur afgewisseld met nieuwe Moai beelden die overal op het eiland liggen of staan. Ik dommel in dromenland.Na een paar uur schrik ik wakker. Ik hoor een licht getik op de houten vloer stap uit bed en zie in de hoek van de kamer een paar gele ogen met een zwarte streep. Blijkt de zwarte kat van de gastvrouw te zijn die even langskomt. Het is een lieve kat die ik liever niet in mijn kamer heb. Met lichte dwang hem er weer uitgewerkt en grote schuifdeur gesloten. De volgende ochtend vertel ik de gastvrouw van het nachtelijk bezoek. Es un bribón ofwel het is een boefje. Na een zelfgemaakte pantostiontbijt weer opgehaald door Anette. Kaart op tafel en de route bepalen. Eerst naar de grootste vulkaankrater van het eiland. Onderweg slingert de weg zich weer door een groen heuvelachtig verlaten landschap. De geur van ochtenddauw gras vermengd met aardetonen, waait door het open raam de auto binnen. Het doet mij aan het Ierse landschap denken waar ik warme liefdevolle herinneringen aan heb. Aangekomen bij de krater het vaste ritueel. Anette hugt eerst alle bekende Rapanui en dat zijn er veel. Van de oorspronkelijk bevolking kent zij bijna iedereen bij naam. Later is gebleken dat zij naast de burgemeester van het eiland de meest informeel gezaghebbende persoon is. Niet zo verwonderlijk dat zij begroet wordt en aandacht krijgt. Voor ons een voordeel omdat wij op plekken kunnen komen die voor buitenlanders minder toegankelijk zijn. Een rotsachtig pad brengt ons naar de rand van de krater. In de diepte glinsteren meertjes en langs de randen allerlei fruitbomen en struiken bougainville. Vroeger werd het benodigde water uit de meertjes van de krater gehaald en verpozen de waterhalers bij de fruitbomen die hen van voedsel voorzagen. Het is een fascinerende plek, staande aan de rand kijk ik tegelijkertijd in de diepte, zie de weidsheid en uitzicht op zee. Ik kan mij voorstellen dat dit voor de oorspronkelijke bewoners een spirituele plek is. Dalen af richting de kust over een zanderig pad. Voor de kust ligt een klein eilandje, de enige plek waar een sternachtige vogel zijn broedplaats wil hebben. Het wordt drukker, grotere gezelschappen melden zich bij de ingang wat voor ons gelukkig de uitgang is. Anette weet wanneer grote groepen komen en zij plant dan daar steeds voor te zijn. Lucky me. Onderweg naar Anakena, een platform met Moai aan een baai, gestopt bij een rode krater. Van het rode vulkaansteen werden de Pukao, grote rode hoeden, voor de Moai gemaakt. Er zijn totaal drie vulkaankraters op het eiland. Bij een andere grote krater werd het grijze vulkaan steen uitgehakt voor de grote Maoi beelden waar nog steeds vele onafgemaakte beelden te vinden zijn, van tot zelfs 25 meter hoog. Bij de entree van de rode krater staan veel hibiscus struiken in bloei en ik was verbaast er ook katoen struiken stonden. Deze hebben eerst prachtige gele bloemen, dan langzaam zalmkleurig rood om tenslotte witte bollen katoen af te leveren.Het pad loopt omhoog en gaat langs immens grote rode hoeden die verspreid over de groene velden liggen. Het heeft de serene sfeer van een Japanse tuin met in lijnen geharkt grind en hier en daar een grote steen. De stilte slaat als een deken om mij heen. Ik ben in mijzelf gekeerd beleef intens de mysterieuze sfeer. Ik loop ver achter Carla die door Anette onderhouden wordt over de historie. Later deelt mijn lief de informatie met mij en dat geeft nog meer kleur aan mijn beleving. Het is tijd voor een lunch. Anette raad ons aan de lokaal gevangen, zeer verse, tonijn te nemen. Ik twijfel kritisch als ik ben hoe deze gebakken wordt. Meestal wordt de tonijn grijs door gebakken. Anette verzekert mij dat ik precies kan aangeven hoe ik het wil krijgen. Even om en om voor randjes doorbakken en verder mals rood daar tussen. Het is gelukt en het was smaakvol met een heerlijk glas witte Chileense wijn. Na de lunch richting Anakena gereden. De vegetatie verandert, ineens worden palmbomen zichtbaar, mooi afgetekend op het witte zand en tegen een blauwe lucht. Een prachtig gelegen baai wordt zichtbaar. Op een hoger gelegen zandvlakte een platform Moai beelden. Opnieuw de verwondering, hoe zijn deze hier gekomen, ver weg van de vulkaankrater waar zij zijn uitgehakt. Steeds is de beleving anders en tegelijkertijd hetzelfde. Bij ieder gebied waar de Moai beelden liggen of staan is een bijzondere energie voelbaar. Deze energie en sfeer geeft mij een verstilde ontroering en soms zonder aanwijsbare reden tranen opwellen. Ik geniet van dit prachtige eiland, voel de heimwee al opkomen als we teruggereden worden naar de Cabana. Morgen, eind van de dag vliegen naar Santiago als tussenstop naar Pedro de Calama. Eerst nog genieten van de onze avond aan zee waar de lucht wordt gevuld met prachtige wolken partijden die vanaf zee het eiland overdrijven. Bij ondergaande zon geeft dit een prachtig kleurenpalet. Genieten dus ! So far so good.