Een groene trein met rode bies rijdt langzaam het station van Haarlem binnen. Ik druk mijn wang dichter tegen de jas van mijn oma. Mijn hand klampt zich vaster in haar hand, het eelt van het dagelijkse harde werken wordt voelbaar. Wij stappen de trein in en gaan op een leren bank zitten, ik aan het raam. De koffer wordt boven ons hoofd in een rek gelegd. Gestaag zet de trein zich in beweging en begint de wereld aan mij voorbij te trekken. Wij zijn onderweg naar Andijk, eerst met de trein naar Amsterdam en vervolgens naar Enkhuizen, daar zullen wij de bus naar Andijk nemen en worden opgehaald door de broer van oma en zijn vrouw. Daar in het huisje van oom Piet en tante Antje gaan wij een paar dagen logeren. Het is voor mij de eerste keer dat ik de wijde wereld intrek, althans dat voelde voor mij zo als 8 jarig ventje. In Amsterdam moesten wij overstappen, ik was overweldigd door de geluiden, de mensen en het imposante station. Oma had in haar ene hand de leren koffer en aan de andere hand hield Bertje zich stevig aan haar vast. Ik vond het spannend en had een vreemd vlinderachtig gevoel in mijn buik. Onderweg staarde ik in verwondering uit het raam Zag een blauwe lucht groene weilanden met strakke strepen van sloten aan mij voorbij trekken. Dit werd verstoord door twee mensen die tegenover ons kwamen zitten, ineens stond ik in de belangstelling, hoe heet je, waar ga je naar toe, leuk om met je oma te gaan logeren, welke klas zit je, is het leuk op school, Andijk daar zijn wij nooit geweest. Deze waterval van opmerkingen en vragen had tot gevolg dat ik mij steeds meer in mijzelf terug trok en naar buiten bleef turen. Oma bleef stil en gelukkig werd ik niet gedwongen om steeds antwoord te geven. Na verloop van tijd stopte de overhoring en kon ik genieten van de reis. In Enkhuizen overgestapt op de bus en bij de halte in Andijk stonden oom Piet en tante Antje op ons te wachten. Wij werden hartelijk begroet en oma begon ineens een voor mij onbekende taal te spreken met haar broer en zijn vrouw. Verbaasd keek ik hen aan, zij moesten lachen, dit is West Fries, zo praten wij hier. Oma keek naar mij, drukte mij tegen zich aan en zei ; wij praten wel weer gewoon met jou. Ik vond het wel bijzonder dat in Nederland mensen een andere taal spreken. Toen wij het huis binnen gingen rook het anders, een zoete geur vulde de kamer. Later bleek deze geur van de zolder te komen en lag bezaaid met appels die lagen te drogen. Ik sliep samen met oma op een kamer en eerst werd de koffer uitgepakt, daarna gingen wij weer naar beneden. Wij zaten aan tafel, ik met een glas limonade en koekjes. Ik moest naar de WC. Loop maar mee zei tante Antje en zij ging naar buiten. In de tuin aan de waterkant stond een houten hut, dit bleek de WC te zijn. Ik ging naar binnen, er was een houten plank met een gat erin. Ik plaste en hoorde het kletteren op het water. Waarschijnlijk zullen de drollen ook met een plons in het water terecht komen mijmerde ik. Binnen werd het avondeten klaargemaakt, een vette walm vulde de kamer, het bleek dat het spek werd uitgebakken. Kaantjes noemde oom Piet dat, heerlijk op de stamppot straks. Ik werd een beetje misselijk en later at ik met lange tanden van de stamppot. Ik had een paar happen genomen en vertelde dat ik genoeg had gegeten. Oma keek mij lief aan en zei ; het is allemaal onwennig voor jou, straks lekker slapen en morgen een nieuwe dag. Ik lag in mijn bed te woelen, had het warm en voelde mij nog steeds misselijk. Uiteindelijk in slaap gevallen maar de volgende ochtend was de misselijkheid nog steeds niet weg en had ik een raar weeïg gevoel in mijn buik. Ik had geen trek en at niets bij ontbijt of lunch. Oma maakte zich zorgen, ik had geen koorts of pijn, toch voelde ik mij niet lekker. Bij het avondeten, wat ik ook weer liet staan, nam zij mij even apart en vroeg wat er aan de hand was. Met bibberende stem vertelde ik dat ik naar huis wilde en begon zachtjes te huilen. Als je dat wil lieverd, dan gaan wij morgen terug. Die nacht sliep ik beter, maar de volgende ochtend was het weeïge gevoel niet verdwenen. Wil je nog steeds naar huis vroeg oma, ja echt zei ik. Je hebt heimwee zei oma en aaide over mijn bol. Heimwee, ik had daar nog nooit van gehoord. Wat is heimwee, vroeg ik. Heimwee heb je als je naar thuis verlangt en je krijgt het vaak in een vreemde, onbekende omgeving. Dat is niet erg zei oma, wij gaan vandaag naar huis. Volgende keer beter, riepen oom Piet en tante Antje bij het afscheid nemen. Wij gingen terug met de bus, daarna met de trein naar Amsterdam. Daar aangekomen zei ik met kleine stem tegen oma; ik heb honger. Oma lachte, dat zal wel en wat wil je eten. Een broodje zei ik, een broodje kroket vroeg oma. Ja graag en het water liep in mijn mond bij de gedachte. Opvallend dat ineens dat weeïge gevoel en misselijkheid waren verdwenen en ik smulde van het broodje kroket. Thuis aangekomen, vertelde oma dat ik heimwee had en naar mijn moeder verlangde. Mama moest glimlachen en vond het jammer voor mij maar zij was blij dat ik weer thuis was.

Later heb ik dat gevoel niet zo meer sterk gehad. Een lichte vorm van heimwee, het verlangen naar geliefden en thuis, reist nog altijd met mij mee. Het gevoel van heimwee heeft plaatsgemaakt voor Fernweh. Fernweh is het tegenovergestelde van heimwee. Fernweh is letterlijk vertaald pijn naar ver weg. Een behoefte naar het onbekende. Een verlangen om vertrouwde omstandigheden te verlaten en de wijde wereld open te stellen. Een verlangen naar reizen. Fernweh is dus eigenlijk heimwee naar een plek waar je nog nooit geweest bent.

Fernweh is een verlangen dat ik al 50 jaar met mij mee draag en is nog steeds de aanstichter voor een volgende reis. Dat brengt mij deze keer naar een nieuwe reis, van Pool naar Pool. Ik zal starten in 2022 op de 78ste W.L.graad op Spitsbergen, daarna Canada en een onbekend Amerika op 80ste W.L.graad. In 2023 ga ik verder op 80ste W.L.graad in Panama, daarna Ecuador en Peru. In 2024 ga ik verder in Chil en Argentinie en hoop dan op 13 november ( op mijn 80ste verjaardag) op de Zuidpool te staan.