Het daglicht gluurt naar binnen langs de randen van de raamverduistering. Het is 03.00 uur, het blijft een vervreemdend gevoel. Ik kijk even naar buiten en inderdaad, het is licht net als om 15.00 uur. Ik kruip weer onder de dekens, trek deze goed omhoog want is het min 4 graden. De volgende ochtend ga ik om 07.30 naar de keuken om mijn ontbijt klaar te maken. In de gang komt mi een vette walm van gebakken zalm tegemoet. Het internationale gezelschap, drie mannen uit India, laten zich al gelden. Ik maak snel mijn kom yoghurt, kiwi en muesli klaar en een mok koffie. Ik neem deze mee naar mijn kamer want de keuken staat blauw van de walm. Ik maak mij klaar voor een Fjord Safari naar Nordenskiöld Glacier en Pyramiden en mijn voorbereiding is hetzelfde ritueel als gaan skiën. Laag na laag aantrekken en rugzak pakken. Ik word 08.30 opgehaald en om 08.15 belde Svalbard Adventure mij met het bericht dat ik de enige passagier was en dat mijn trip gecanceld is. Lekker op tijd, dacht ik en maakte mijn ongenoegen kenbaar, wel excuses maar geen alternatief. Ik vertelde dat er ook andere, wel grotere boten, naar deze bestemming gaan. Ik vroeg hem mij naar de haven te brengen. Hij kwam gelijk en binnen vijf minuten werd ik opgehaald. In de auto belde hij met een andere maatschappij, deze had nog plaats. Wij moesten wel opschieten want de boot vertrekt over 10 minuten. Vlak voordat de loopplank naar binnen werd gehaald kwam ik de boot op. Binnen geboekt en betaald. Het is een langzame boot en de trip duurt 10 uur. Ik heb een comfortabele plek gezocht en mij daar genesteld. Het is wennen aan deze traagheid van de boot, althans in vergelijking met de RIB-boot waar ik eerder mee heb gevaren. Buiten op het dek is het fantastisch. Ik geniet van het langzaam voorbijtrekkende landschap met allerlei schakeringen. Het weer is omgeslagen, bewolkt met af en toe mistflarden, felle schrale wind en een temperatuur van 4 graden, gevoelstemperatuur ver onder nul. Regelmatig kijk ik met verbazing om mij heen, de natuur heeft zoveel schoonheid te bieden en tegelijkertijd bekruipt mij ook het gevoel dat de schoonheid vergankelijk is. Uiteraard is dat een natuurlijk gegeven, maar de negatieve invloed van de mensheid wordt ook duidelijk zichtbaar. Verschillende gletsjers zijn in de afgelopen jaren met meters en soms zelfs tientallen meters teruggedrongen. Helaas gaat dit proces door. Hoewel ik nu blij ben en geniet stemt de toekomst van deze schoonheid mij somber. Daarom haal ik deze schoonheid van buiten naar binnen en wil dat vooral een plekje geven in mijn diepste binnen. Ik krijg te horen dat het lunchtijd is, iedereen begeeft zich naar het achterdek waar de lunch wordt geserveerd. Hier wordt de diversiteit en verschillen van mensen weer eens zichtbaar. De Chinezen zijn de eerste, dan de Indiërs en Russen. Zij scheppen hun borden zo vol dat het op een ijsberg lijkt. Daarna volgen de Europeanen, Italianen, Spanjaarden, Noren en ook 1 Nederlander, dat ben ik. De borden van de laatste groep is duidelijk bescheidener van omvang. Deze volgorde is, ook bij het vervolg van deze trip, zichtbaar o.a. bij het aan en van boord gaan en ook bij de foto’s die gemaakt worden. Het zal geen raadsel zijn wie steeds de meeste selfies aan het maken is. Het is zoals het is; wij zijn als alle mensen, als sommige andere mensen en als geen ander mens. Hierbij speelt culturele achtergrond een belangrijke rol. Na de lunch naderen wij de Esmark Glacier. Opnieuw een prachtig beeld en het blijft ontroeren. Het wolkendek breekt op het moment dat de boot voor de gletsjer ligt en dat geeft een bijzonder effect aan de contouren van de gletsjer. Ik kan in deze omgeving nog wel weken blijven, ik geniet ieder moment. De boot vaart langzaam van de gletsjer weg, ijsschotsen bonken tegen de boeg. Fernweh is voelbaar bij het verlaten deze gletsjer. De boot vaart naar Piramiden, een verlaten Russische kolen mijnbouw nederzetting en het is nog steeds een Russisch grondgebied. Een grauwe desolate plek met verlaten en vervallen gebouwen. Wij werden ontvangen door een Russische gids die een rondleiding gaat geven. Tijdens de algemene inleiding vraagt iemand wat de tekens op de berg betekenen, Mir Mir zei de gids is Vrede wereld of wel Wereldvrede. Ik kon het niet laten de opmerking te maken; dat kan beter bedekt worden. Een aantal mensen moesten lachen en bevestigen mijn quote. De gids kon het niet waarderen en zei dat het voor de mijnwerkers was. Gedurende het vervolg van de tour vertoonde de gids opvallend ontwijkend gedrag mijn richting. De architectuur van de gebouwen is typisch communistisch en propagandistisch. Wel verbazingwekkend met een theater voor 300 mensen, een 25 meter zwembad een enorm groot restaurant met idem dito keuken. Uiteraard is alles voorzien van de bekende propaganda taferelen van geluk en voorspoed voor het volk en is nu vergane glorie. Ik vind het interessant om hier te lopen ondanks dat deze plek in schril contrast staat met de schoonheid in de omgeving. Op de terugweg vaart de boot dezelfde route terug en het zicht is beperkt door lage bewolking. Ik staar over de zee, mijmer en dommel een beetje weg op de deining van de golven. De boot meert om 19.30 uur aan in de haven van Longyearbyen. Ik ga gelijk door naar mijn pensjonat en maak nog een maaltje klaar. Gelukkig zijn er geen Indiërs aan het koken. Onder het genot van een Noorse wodka begin ik te schrijven en dit is het resultaat. So far so good, morgen weer met de boot naar andere bestemmingen. Ik geniet, ik hoop dat je meegeniet. Kijk ook naar de foto’s, die ik later zal plaatsen