De lucht is een grijze lappendeken met grote gaten waar de zon onbevangen doorheen breekt. Het is 6.30; de zon wint aan kracht en de temperatuur schuifelt langzaam naar 2 graden boven nul. Ik maak mij klaar voor een nieuwe boottocht, deze keer opnieuw met een omgebouwde grote sleepboot. Na het rituele kleedfestijn ga ik naar buiten, een koude rilling trekt over mijn lijf een teken dat het nog erg koud is. Ik wacht op een bus met aankondiging M/S Barentsburg , deze zal mij oppikken. Het duurt niet lang of de bus komt eraan en brengt mij en andere passagiers naar de haven. Daar ligt de M/S Barentsburg met rokende schoorstenen en ronkende motoren. Het is een ukkie naast de cruiseschepen die in de haven liggen aangemeerd. Ik ga de loopplank over aan boord en ik vind daar een plekje aan een tafel naast twee grote ramen. De hoorn blaast een harde lange lage toon ten teken van vertrek. Dit geluid trekt mij opnieuw naar het verleden. Ik was met mijn vader en broer van Epe naar Harderwijk gefietst om een motorboot de M/S Kasteel Staverden naar Amsterdam te nemen. Eenmaal aan boord ging mijn vader nog even de wal op om iets te kopen. Ineens klonk scheepshoorn luid het vertrek aan, mijn vader was nog op de wal, ik rende tussen de andere passagiers naar het dek en sprong aan de wal. Vol verbazing werd ik nagestaard, mijn broer was rustig blijven zitten. In de verte kwam mijn vader aanlopen en huilend riep ik dat de boot ging vertrekken. Mijn vader lachte en zei dat het nog 10 minuten zou duren. Snikkend ging ik aan boord en inderdaad 10 minuten later vertrok de boot. Ik vind het opvallend dat zo’n geluid een diep verborgen herinnering ineens aan de oppervlakte kan brengen. Deze boot vertrekt ook. Het eerste gedeelte is hetzelfde traject door de haven en fjord . Ik haal koffie en nestel mij aan het raam. Ik ga regelmatig naar het bovendek geniet van de harde wind waarop de vogels zich laten dragen en langs de boot scheren. Het eentonig gebonk van de motoren en het staren over zee zorgt voor meditatieve momenten. Het laat leven even stilstaan, ik zit hier, leef het leven en geniet. In de verte worden met sneeuw bedekte bergen zichtbaar en doemt de Esmark gletsjer op. Hoe dichter bij de gletsjer hoe meer ijsplaten, sommige bedekt met een berg sneeuw. Het is pas twee weken mogelijk om naar deze gletsjer te varen, daarvoor was deze fjord nog dichtgevroren. Jammer genoeg zijn met het breken van het ijs en afnemende dikte van de ijsplaten ook de zeehonden en walrussen verdwenen. De ijsplaten zijn te dun geworden om hun gewicht te dragen. Zij zijn naar hogere oorden vertrokken. De boot nadert langzaam, met gekraak en gebonk van ijsplaten op de boeg, de gletsjer. Ik ben opnieuw gefascineerd door deze schoonheid, haal de schoonheid weer naar binnen en later in beeld vastleggen. Het beeld staat gelukkig op mijn eigen printplaat en hopelijk kan ik daar nog lang van genieten. Langzaam gaat de boot achteruit. Het is alsof een film wordt teruggedraaid. De boot gaat richting Barentsburg, opnieuw een Russische mijnbouwnederzetting . De mijnen zijn nog steeds in gebruik en er worden kolen gedolven. Eenmaal aangemeerd ga ik een trap van 170 treden beklimmen. Ik word boven door een Russische vrouwelijke gids met veel humor ontvangen. Zij vertelde over de historie en het huidige leven in deze nederzetting. Voor achtergrond informatie over Barentsburg verwijs ik naar Wikipedia. Uiteraard staan hier ook veel communistische symbolen, met als blikvanger een borstbeeld van Lenin. Het Russisch Orthodoxe houten kerkje met schitterende iconen maakte veel indruk op mij, mede omdat het nog steeds bezocht wordt door de Oekraïne mijnwerkers, 90 procent van de mijnwerkers zijn Oekraïners in deze Russische enclave. De oorlog in Oekraïne ligt hier voelbaar als een donkere, duistere deken over dit gebied op Spitsbergen. Ik voel mij een beschouwende beschamende toeschouwer, het intens genieten is even is de rugzak gegaan. Eenmaal aan bord laat ik de negatieve gevoelens met de wind meewaaien en ga weer genieten van de prachtige natuurlijke schoonheid. Ik neem geen bord voor mijn kop, maar ik gooi wel even mijn kop in de wind om op te frissen. Ineens hoor ik een ronkend geluid boven de boot. Ik ga naar het bovendek en zie een helikopter boven de boot hangen. De kapitein laat weten dat er een oefening wordt gehouden. Iedereen moet van het achterdek af omdat daar de reddingswerker zal dalen en landen. Het is een spectaculair gezicht. Een stil hangende helikopter, een man die aan een touw naar beneden glijdt, boven het water hangt en de piloot instructies geeft welke richting hij moet aanhouden. Met een sprong komt hij aan boord, vervolgens daalt een brancard naar beneden tot op het achterdek, de man doet daar dekens en doos in en wordt daarna weer opgehesen. De man klikt zichzelf ook weer vast en met een slinger gaat hij overboord, slingert nog even boven zee en wordt dan opgehesen. De reddingslijn wordt naar binnen gehaald en de helikopter verdwijnt. Ik voel zo’n kinderlijke blijheid bij het aanschouwen en volgen van deze gesimuleerde reddingsactie. De bootvaart weer verder en komt langs enorme steile kliffen, de snelheid wordt verminderd om de vele vogelsoorten beter te kunnen bekijken. Voor mij zijn de papegaaiduikers een lust voor het oog, met de verrekijker goed te zien, helaas niet mogelijk om ze in beeld vast te leggen. Na deze gevederde openluchtvoorstelling vaart de boot weer naar de thuishaven. Ik ben inmiddels 10 uur onderweg geweest. Na aankomst ga ik gelijk naar mijn pensjonat. Eerst een biertje met een Noorse wodka en daarna mijn eten klaargemaakt. Ik ben op de kamer gaan zitten, nog wat drinken en op tijd onder de wol. So far so good, ik geniet volop van dit avontuur op Spitsbergen.