De tassen staan klaar in de gang, Frans rijdt de auto voor. Ik maak nog een laatste rituele ronde door het huis, doe de deur achter mij dicht en kijk nog een keer om. Mijn lief, mijn beste en geliefde reisgenoot reist met mij mee. De verhalen zal ik in de ik vorm schrijven omdat dat voor mij een gebruikelijke wijze van vertellen is. In gepaste zwijgzaamheid rijdt Frans ons naar Schiphol, daar aangekomen zie ik een enorme lange rij wachtende, naar vakantie smachtende mensen voor terminal 1 staan. Bij terminal 2 zie ik tot mijn opluchting aanzienlijk minder wachtende mensen. Het schetst misschien enige verbazing maar ik kom aan op Schiphol om 13.50 en ben om 14.15 in de Privium lounge aangekomen, wachten op de KLM vlucht naar Toronto van 17.50 uur.Alle tijd om de reis langs de 80^ste W. Lengtegraad nog eens onder de loep te nemen. Corona waart nog steeds in verborgen gedaante rond en in Canada zijn de maatregelen aangescherpt. Naast de ETA visum moest ik allerlei formulieren invullen met bewijs van vaccinatie en gezondheidsverklaringen. Tevens bestaat de mogelijkheid dat op het vliegveld van Toronto getest zal worden. Daarom heb ik en Carla een zelftest gedaan met gelukkig een positief negatief resultaat. Bij het het boarden vroeg ik aan Carla of dit wel de goede vlucht was omdat het merendeel van de passagiers mensen uit India waren. Lachend stelde Carla mij gerust. Tijdens de vlucht dartelden de curry geuren door het vliegtuig. De Indiase passagiers hebben een speciale maaltijd met een duidelijke voorkeur voor curry. Ik loop tijdens de vlucht regelmatig door het vliegtuig, geniet van diversiteit aan mensen en de wijze waarop zij zich tijdens de vlucht gedragen. Lezend, slapend in allerlei standen of staren naar een klein Tv-scherm. Na de landing in Toronto, de controle of alle papieren in orde zijn en gelukkig geen test. Het tijdsverschil blijft een vreemd fenomeen. Vertrek om 17.50 uur aankomst op dezelfde dag is 19.50 uur. Het bio ritme vraagt aanpassing en het duurt even voordat het lijf dat doorheeft. Gapend wachten op de bagage en slaapdronken in de shuttle bus naar het hotel. Uiteindelijk om 01.30 uur plof ik in bed en val onmiddellijk in slaap. De volgende dag zwerven door Toronto. Een Express trein gaat van het vliegveld in 25 minuten naar downtown Toronto. Althans dat is het streven maar vandaag lukte dat niet. Steeds schalde een stem door de trein dat het sein op rood stond vanwege een ongeluk op het spoor. Na een uur wachten kwam het bericht dat de rit gecanceld is en dat er bussen klaar staan voor vervoer naar Toronto. Op dat moment spuugt de trein grote drommen mensen uit. Op het moment van het bericht stond ik al buiten terwijl velen stonden te wachten op nadere informatie. Geen sprake van bussen, 1 dubbeldekker stond klaar en binnen mum van tijd was deze gevuld. De bus vertrok. Na een half uur kwam de bus in een file terecht, het duurde 1 uur voordat de bus arriveerde bij Union station. Achteraf bleek het een van de drukste dagen te zijn vanwege Indy cars Toronto en een belangrijke wedstrijd van de Toronto Blue Jays. Tussen de vele luidruchtige in blauw geklede mensen valt de diversiteit van mensen op waarbij Azië overduidelijk de overhand heeft. Toronto imponeert door prachtige architectuur, veelvormigheid in staal en glas. Om uit de slagschaduw van de gebouwen te komen loop ik naar de haven waar het een komen en gaan is van allerlei boten en bootjes. Uitzicht op water is voor mij altijd een verademing. Ik ben verder gaan zwerven door de stad en af en toe zie ik een bakstenen gebouw tussen het glas en staal. Deze gebouwen hebben door hun lelijkheid een eigen schoonheid. Neergestreken op een terras voor een hapje en drankje. Juist hier geen schaduwplek. Carla wees op een tafel in de schaduw, deze is voor 4 personen en dan mag je er niet met z’n tweeën aanzitten. Carla haar charme werkt weer, echt niet zei Carla met haar beste glimlach, de man gaf haar een knipoog en zei “ I’ll sneak you in” en met de hand op haar arm leidde hij haar naar de tafel. Met een grote smile volg ik gedwee de twee naar de tafel. Het Canadese biertje had al snel effect, de vermoeidheid en tijdsverschil begon zijn werk te doen. Besloten om met de trein terug te gaan naar hotel. Het station van Toronto is een schoonheid van klassieke Beaux-Arts-architectuur en ik kom ogen tekort om de prachtige details de aandacht te geven die zij verdienen. Uiteindelijk in de trein gestapt, 25 minuten later op het vliegveld en wachten op de gratis shuttlebus die ons naar het hotel brengt. Daar de meegebrachte salade met broodjes verorbert. Ik wilde beginnen met schrijven, na een paar zinnen viel ik boven de IPad in slaap. Carla wekte mij en ben gelijk het bed in gerold. De volgende dag de auto opgehaald en op weg naar het startpunt van deze reis. Het eerste half uur is altijd wennen in een andere onbekende auto. Vooral omdat de techniek meer en meer vorderingen maakt, de auto neemt de regie in plaats van dat ik bepaal wat er gebeurt. Uiteindelijk heb ik de auto weer in de hand en door de buitenwijken van Toronto naar de snelweg. Een afslag genomen en daarna door heuvelachtig landschap gereden. Opvallend zijn de houten huizen met veranda aan de voorkant. Het zijn beelden uit films, alleen ontbreekt de schommelstoel met daarin een schommelde oma. In de middle of nowhere gaf het navigatiesysteem aan dat ik op mijn ingestelde coordinaten was aangekomen, de 78.19.44 W.Lengtegraad en 44.13.11 N. Breedtegraad. Foto’ s gemaakt en op weg naar Gananoque. De reis zal gaan langs de 78^ste, 79^ste en 80^ste W. Lengtegraad gaan, met af en toe een zijwaartse uitstap. So far so good. Ik hoop dat je weer meereist en ik zou hetfijn vinden als je af en toe een reactie achterlaat.