Met de juiste toon is het leven vol muziek. Dit staat op een tegel in het centrum van de heerlijkheid Bergen en is zeer van toepassing op deze reis. Het gaat om de juiste toon te vinden. Ik wil open staan voor de omgeving en daar de juiste toon in vinden. Toronto met glas en staal heeft een heel andere toon dan Gananogue, de plaats waar ik nu ben aangekomen. Ik wil open staan voor wat de omgeving mij te bieden heeft en daar de juiste toon bij te vinden. Bij mensen en natuur is de toon makkelijker te vinden dan bij een stad met glas en staal. Toch heeft Toronto een eigen toon en ritme en uiteindelijk als ik de juiste toon heb gevonden kan ik genieten van de moderne muziek die de stad te bieden heeft. Gaganoque doet mij denken aan de vier jaargetijden van Grieg. Bij aankomst was het zomer, heldere contrasten die alles een scherpe kadering geven. Dobberend in het zwembad van het motel geef ik uiteraard een dolfijnenshow in het zwembad en is de toon gezet. Voor Gaganoque heb ik vanaf het startpunt een ommetje gemaakt. Ik heb Carla enthousiast gemaakt met een boottocht langs 1000 eilanden vanuit Gaganoque. Toen ik de volgende ochtend opstond en uit het raam keek zag ik een gordijn van regen. Mijn lief was nog in diepe slaap en ik hoopte dat tegen de tijd dat zij de wereld zou begroeten het opgeklaard zou zijn. Helaas de wereld werd steeds onzichtbaarder, ondanks de lichtflitsen die gepaard gaan bij heftige onweersbuien. Ik verwachtte zomer van Grieg, kreeg de herfst en dan is het leven vol onverwachte muziek. Het is de kunst om niet in de verwachtingen te blijven hangen, maar open te staan voor wat zich op dat moment aandient. Carla had wel een idee. Wij hadden geen regenjas meegenomen en zij had na een speurtocht op internet een outdoor winkel gevonden. In een stortvloed van regen naar Kingston gereden, auto geparkeerd en naar binnen gerend. Carla was in haar element, jasje aan jasje uit en dan de besluiteloosheid. Neem ik deze of toch die. Uiteindelijk een keuze gemaakt voor een jas die regenbestendig is en haar warm zou houden bij een temperatuur van min 30 graden. Toen wij buiten kwamen was het droog en de zon scheen, temperatuur was gestegen naar 29 graden. Ik moest lachen en riep “ heb je in ieder geval een jas voor de wintersport”. Ik zag de twijfel in haar ogen, zal ik hem terug brengen. Nee niet doen, het is een mooie jas met de juiste toon voor de wintersport. Op de terugweg nog even langs de meren met de 1000 eilanden gereden en een oud fort bezocht. Bij terugkomst zie ik van verre al de aankondiging van het motel. Ik ken dit alleen van films maar het is echt zo. Auto voor de deur, twee stoeltjes buiten de kamer onder een overkapping en de inrichting heeft de sfeer en toon van Wagners Tristan en Isolde. Daar moet je van houden. De volgende dag richting Barry’s Bay vlakbij het Algonquin National Park. In de fotobijlage van mijn blog is de route te zien. Eerst rijd ik door het gebied van de Mohawk indianen. Buiten de namen van plaatsen wordt niet veel herinnerd aan deze indianenstam. Ik ben altijd gefascineerd geweest door de cultuur van de indianen. Ik heb mij als 10 jarige jongetje getooid in een, door mij moeder gemaakt, Indianen pak met doorbij behorende tomahawk. Later heb ik vele boeken gelezen en voel mij nog steeds aangesproken door hun levenswijze en spiritualiteit. Ik rijd door prachtige bossen en langs vele vele meren. De natuur is van een verstillende schoonheid, de rust een balsem voor de ziel. Ik kan mij voorstellen dat de indianen hier hun nederzettingen hadden. Onderweg kom ik door kleine plaatsjes met karakteristieke houten huisjes. Opvallend dat ik tijdens deze rit weinig mensen ben tegengekomen in de verschillende plaatsen. Onderweg gestopt bij een roadhouse voor versterking van de inwendige mens. Het is een turkey sandwich geworden, een hele hap om te verorberen. Even verderop zat een jongen met een bord met daarop drie sandwiches en friet. Aan zijn postuur te zien heeft hij daar misschien niet eens genoeg aan. Een tafeltje verderop zat een man die, volgens mij, deel heeft uitgemaakt van de band ZZ Top. Hij had een blad met eten voor drie personen voor zich en brood in zijn baard. Na de lunch meandert de weg zich door het heuvelachtige landschap met vele meren. Het is stil op en langs de weg. Af en toe een afslag naar een huis of boerderij of een medeweggebruiker. Mijn lijf geeft aan dat het tijd is voor een sanitaire stop. Ik rijd een zijweggetje in en stop verderop, genoeg bomen, struiken en lage plantenbegroeiing. Ik kies voor de plantenbegroeiing. Op het moment dat de straal de planten bereikt komt een wolk van muggen tevoorschijn. Zij laten dit maaltje niet voorbijgaan en binnen mum van tijd zitten zij op mijn armen, benen en gezicht. Ik wapper met mijn vrije hand en probeer met de andere hand nog sturing en richting te geven. Huppelend probeer ik weg te lopen en hoop dat zij van mijn lijf gaan. Geen succes wel natte schoenen. Snel eindig ik deze sanitaire stop en probeer nu met beide handen de muggen van mij af te slaan en snel de auto in te duiken. In de auto blijkt dat dat de muggen ook mee willen reizen of dat zij zich onvoldoende hebben verzadigd aan mijn bloed. Carla helpt mij de muggen van mij af te slaan, de nodige bloedsporen worden zichtbaar. Het zijn er tientallen, na veel gemep is de auto eindelijk mugvrij en start de jeuk. Verderop gestopt op een open plek, de prikweg uit de tas gehaald en mij rijkelijk ingesmeerd. Na verloop van tijd werd de jeuk minder en kon ik mij weer op alle schoonheid richten die onderweg aan mij voorbij trekt. In Barry’s Bay aangekomen zoek ik naar motel Mountain View. Waar deze naam vandaan komt is mij een raadsel, het ligt aan de weg geen Mountain te zien. Het motel voldoet aan alle kenmerken, een schone kamer en badkamer wel krakende bedden met een slecht springverenmatras, verschillende muurstructuren in de kamer en een laminaatvloer die over de bestaande vloerbedekking is gelegd. Een achenebbis tent. Carla en ik kunnen daar om lachen, dit hoort bij reizen. Buiten twee stoeltjes onder de overkapping, daar zaten we in het zonnetje een biertje te drinken. Plotseling begon het te waaien en even later een enorme tropische hoosbui. Na 30 minuten stopte de regen en kwam de zon weer tevoorschijn. Na het avondeten, curry met rijst en paneer, de airco aangezet en nagenietend dommel ik zachte in slaap.So far so good en blijf meereizen.