Een knappende springveer in het matras wekte mij ruw uit mijn dromenland. Traag kwamen de blauwe ogen van Carla tevoorschijn en slaperig vroeg zij was er aan de hand was. Een springveer zei ik , Carla antwoordde slaperig Ja en? Daar kon ik niets tegen inbrengen, gaf haar een kus en sliep verder. De volgende ochtend opende ik de deur, keek naar buiten en zag drie prachtige Harley’s staan. De mannen maakten aanstalten om te vertrekken. Het is hier gebruikelijk een praatje te maken ongeacht het tijdstip van de dag. How are you today, vroeg ik gevolgd door het bekende “not bad, could be beter”. De mannen maakten een roadtrip via de Highway 17 in Ontario. Toen ik een compliment maakte over hun motoren stonden niet alleen hun Harley’s te glimmen. Het verbaasde mij dat de mannen in een spijkerbroek, dito jas en pothelm hier rondrijden. Met het prachtig ronkende geluid van de motoren vertrokken zij. Even later startte ik de auto met helaas het geluid van een V6 motor. Bij de Eastern gate van het Algonquin park eerst een permit gekocht en daarna op pad. Na een paar kilometer stopte ik voor overstekend wild, een grote schildpad die traag de weg overstak. Af en toe stak zij haar kop omhoog om duidelijk te maken dat het nog wel even kon duren. Uiteindelijk had zij de overkant bereikt, een file achterlatend. Ik rijd over zand/gravel wegen met de daarbij behorende wasborden. Dit roept herinneringen op aan Australia, daar soms 100 kilometer wasbord hier hooguit een 10tal kilometers. Ik vind het fantastisch in dit gebied rond te rijden. Het is van een overweldigende schoonheid, bossen met veel kleurschakeringen groen en tussen de bomen schittert altijd het water van een meer. De Canadezen zijn watermensen gezien het aantal boten, kano’s en andere water bestendige vehikels. In de meren wordt overal gezwommen en ik kan het moment niet af wachten om zelf een duik te nemen. Ik sta aan een meer, het gestaag kabbelende water roept herinneringen op. Toen Esther,mijn dochter, 30 jaar werd ben ik samen met haar naar Canada British Colombia geweest. Daar stonden wij aan een bevroren meer en aan de rand was toen hetzelfde kabbelende geluid te horen. Dit zijn tijdloze gelukkige momenten. Onderweg zag ik een grote totempaal met de tekst erbij “ you are not forgotten “. Aan de zijkant stonden een aantal plaquettes, ik wilde daar naar toelopen maar werd overvallen door een horde steekvliegen. Gezien eerdere ervaring met de muggen rende ik terug naar de auto. Later is Carla daar heengegaan en de plaquettes gaven informatie over de Algonquin indianen die hier hebben geleefd. Ik heb in de wijde omgeving geen herkenbare afstammelingen van deze stam gezien. Het fascineert mij of de afstammelingen nog leven en wat hun dagelijkse bestaan is. Maar waarschijnlijk zijn zij opgegaan in het gewone Canadese dagelijks leven. Als ik weer terug in NL ben zal ik daar speurwerk naar gaan doen. De loops vanaf de highway zijn meestal zand/grindwegen met wasborden en af en toe een steil rotsachtig deel. Dit betekent naast genieten ook de concentratie houden en de focus op steeds wisselende situaties. Terug op de hoofdweg ging de snelheid omhoog naar 40km. Opeens zag ik een politieauto links van de weg, in een reflex keek ik naar mijn snelheidsmeter en zag dat ik 42km reed. Ik keek in de achteruitkijkspiegel spiegel om te zien of de politie controles uitvoerden. Dat zag ik niet maar ik zag wel een zwarte beer de weg oversteken. Carla riep tegelijkertijd een beer een beer, zij had ook in de spiegel gekeken en de beer zien oversteken. Even verderop gedraaid en terug gereden in de hoop de beer te kunnen spotten. Tevergeefs geen beer te zien. Het blijft wonderlijk om ineens een beer te zien. De vele borden langs de weg waarschuwen wel voor overstekende elanden en schildpadden maar niet voor beren. Het wachten is op elanden, het liefst in het wild maar oversteken mag ook. Ik ben uren onderweg, Carla en ik genieten iedere minuut van de schoonheid die de natuur te bieden heeft. Uiteindelijk verlaten wij het park via de West Gate en rijden de schaars bewoonde wereld in. Ik blijf mij verbazen over de ruimte die mensen hebben, de huizen staan ver uit elkaar en hebben veel grond om het huis. In deze verlatenheid vraag ik mij wel eens af, wat zouden deze mensen voor werk doen? Overal waar ik kom word ik geholpen door mensen van Indiase afkomst en die wonen niet in deze huizen. Hopelijk krijg ik daar antwoord op tijdens deze reis. Ik rijd richting Northbay waar wij zullen overnachten. Op de radio worden waarschuwingen afgegeven voor een kans op tornado’s in en rond Northbay. In de verte is de lucht gitzwart en dat bevestigde de mededeling. In Northbay aangekomen stonden de bomen krom vanwege de harde wind. In het hotel hoorde ik van de receptionist dat de tornado waarschuwing was ingetrokken en dat het een zware thunderstorm wordt genoemd. Misschien vreemd maar ik was teleurgesteld, ik had wel eens een tornado willen meemaken. Die avond kletterde de woeste regen tegen de ramen en de bomen zwiepten heen en weer. Northbay ligt aan het grote meer Nipissing, wat bij ons de grap losmaakt “hier nie pissen”! De volgende ochtend keek ik uit het raam en zag zware donkere luchten boven het meer hangen. Ik wilde Carla verassen met een boottocht over het meer maar opnieuw pakte dat anders uit. Uit die zware bewolking donderde de regen naar beneden en de wind nam in kracht toe. Geen goed vooruitzicht voor een boottocht en inderdaad deze werd gecanceld. Als alternatief wel naar de haven gegaan en op een oude schuit fish en chips gegeten. Rond gereden in de omgeving en boodschappen gaan doen voor avondeten wat meestal bestaat uit een aangeklede salade met brood. Na het eten klaarde de lucht op en gingen wij een wandeling langs het strand maken. De wolken waren gebroken en de ondergaande zon gluurde daar tussen door. Op de golven met schuim dobberde eenden met heel veel jonkies. Stilzwijgend, hand in hand lopen wij verder langs het strand. Voldaan van dit geluk makende moment tijdens de zonsondergang lopen wij terug naar ons motel. Terug in de kamer zitten wij nog geen 3 minuten of er breekt een enorme hoosbui los met harde windvlagen. Dit hadden wij niet zien aankomen en prijzen ons geluk dat wij binnen zijn. So far so good. Ik blijf het leuk vinden af en toe een reactie te krijgen. Ik reis langzaam naar de 80 graden W.Lengte.