De vallende ontelbare regendruppels creëeren een magisch zilveren gordijn. Het regent, het regent heel hard. Ik ben onderweg van Saint St.Marie naar Chapleau. De ruitenwissers maken overuren, het zicht is beperkt. Plotseling ontsluit het zilveren gordijn het grote niets, 70 tinten groen worden zichtbaar. De bomen langs de weg dragen weemoed aan hun takken. Vanmorgen bij het vertrek uit de cottage kwam de regen al met bakken uit de lucht. Een eekhoorn schuilde onder de afkapping en ging alert met gespitste oren zitten toen ik naar buiten kwam. Hij hield mij scherp in de gaten. Ik zei “ rustig, ik loop alleen even naar de auto”. Dit maakte geen indruk want ik kwam in beweging en hij rende naar de dichtstbijzijnde boom en klampte zich vast. Het spel was begonnen, ik doe een stap, hij achter de boom, ik sta stil, hij komt tevoorschijn en dit herhaalde zich. Helaas maakte de regen een vroegtijdig einde aan deze voorstelling. Eenmaal onderweg veranderden de regenachtige omstandigheden van kletteren naar druppelen. De glimmende weg was op bepaalde plekken een rivier met veel potholes. Uiteindelijk reed ik op een vernieuwd en goed onderhouden wegdek en kon ik genieten van de omgeving. De weg, 250 km lang en 4 uur rijden, slingert zich door bossen en langs heel veel meren. Ik kwam sporadisch een tegenligger tegen en geen huis te zien. Halverwege een bord Roadhouse met een neon bord OPEN. Gestopt, de trap op maar voordat wij boven waren ging de deur open. Een vrouw met zware stem riep dat het gesloten was, maar dat zij wel koffie kon zetten. Ik riep dat ik naar het toilet wilde, oké kom binnen. Onmiddellijk werden wij besprongen door twee prachtige honden, die blij waren dat zij gasten konden begroeten. Binnen stond een poolbiljart en aan de pooltafel stond een man met rossige lange baard die leek op een bevervanger uit lang vervlogen tijd. De vrouw die ons ontving was zijn medespeler. Hij wachtte rustig met de keu in zijn hand. Ik kwam terug uit het toilet toen een oude vrouw langs mij liep. Zij is een Indiaanse met prachtig zilverachtig haar, met een door het leven gegroefd gezicht, hoge jukbeenderen en prachtige donkere amandelkleurige ogen. De ogen keken mij scherp aan, haar blik was geruststellend onderzoekend. Even een glimlach; ik kreeg een warm gevoel en koester dit bijzondere moment omdat de ogen zonder oordeel contact met mij maakten. Bij het weggaan werd ik door de jongste hond opnieuw besprongen alsof hij niet wilde dat ik weg zou gaan. Jammergenoeg haalde hij in zijn enthousiasme mijn arm open. In de auto pakte Carla gelijk een flesje alcohol maakte het wondje schoon en omwikkelde mijn arm met een servet. Ik zei; als ik onderweg begin te blaffen dan moeten wij gelijk naar het ziekenhuis vanwege rabiës. Uiteindelijk kwamen wij, zonder blaffen, aan in Chapleau; een kleine gemeenschap met een zelfservice questhouse. De sleutel moeten we ophalen in een plaatselijk café annex snackhouse wat hier restaurant wordt genoemd. Veel mensen zijn Indiaans of hebben Indiaanse roots. Vriendelijk belangstellend en gastvrij. In het questhouse was de kamer 3 bij 3 meter met een bed en koelkast. Gelukkig was de keuken voor iedereen beschikbaar en daar hebben wij dankbaar gebruik van gemaakt. Carla maakte een feestelijke maaltijd klaar, roseval aardappeltjes met rozemarijn, spercieboontjes met knoflook en veel kipvingers ?. Een glas wijn maakte het feest compleet. De volgende dag viel de regen opnieuw met bakken uit de lucht. Ik wenste onze mede gasten veel sterkte omdat zij dik ingepakt op de motor vertrokken. Ik vertrok, de GPS gaf na 194 km aan dat ik rechtsaf kon en dat klopte. Langzaam klaarde de lucht. Bij aankomst in Timmins brak de zon even door. Ingecheckt, de ruime kamer was een verademing. Dankzij Carla haar speurwerk had zij een aantal watervallen op 35 km afstand van hotel ontdekt. De eerste 4 kilometer was asfalt, daarna grind en zandwegen. Ineens een bord Grassy River en Grand Falls. Een smal zandpad met net voldoende ruimte voor de auto en volgelopen kuilen regenwater. Ik kwam ineens voor een enorm grote kuil met water te staan en onduidelijk hoe diep. Ik zag verderop geen banden sporen en besloot terug te gaan. Keren was onmogelijk op dit smalle pad, in de achteruit en zoeken naar een plek om te keren. Uiteindelijk een mogelijkheid. Ik ging proberen de auto te steken op dit met kuilen bezaaide pad. Ineens zakte ik weg, Carla stapte uit en zag dat ik op drie wielen stond. Het rechterachterwiel stond een halve meter boven de grond. Gelukkig is het een auto met AWD aandrijving en voorzichtig reed ik weer achteruit. Carla gaf mij aanwijzingen en na 10 keer voorzichtig steken lukte het om de auto de andere richting uit te krijgen. Carla stapte in de auto, nam gelijk een wolk muggen mee die wij eerst moesten verwijderen. Heen en weer schuddend bereikten wij de grindweg. Helaas geen waterval, wel een avontuur. Op de terugweg kwamen ineens tegenliggers, zij zorgden voor grote stofwolken. Ik remde af, stopte soms vanwege de stofwolk. In het hotel hebben we dankbaar gebruik gemaakt van ons restant eten van gisteravond die in de microwave werd opgewarmd. S’ ochtends werd ik wakker van een vreemd geluid. Ik deed het gordijn open en de regen ranselde tegen het raam. Voorzichtig informeerde ik mijn lief over deze weersgesteldheid. Een diepe zucht en vervolgens de vraag; wat te doen?. Gaan wij verder omhoog waar het de komende tijd ook slecht weer wordt of zakken wij af naar Sudbury op de 80^ste W. Lengtegraad. Besloten naar het zuiden af te reizen. Het weer heeft geen invloed op ons reisgenot. De natuur heeft haar eigen schoonheid in alle variëteiten en wij genieten. Opnieuw geeft de GPS aan dat de weg naar Sudbury na 251 km rechtsaf gaat. In de loop van de ochtend klaarde het weer op en ben ik verschillende keren een zijpad ingeslagen naar mooie plekken aan rivier of meer. Ik sta aan de waterkant, staar over het het water in voelbare stilte. De stilte kan mij blijven ontroeren. Wij staan hand in hand, innerlijk verbonden en in deze stilte wordt alles gezegd. Wij lopen terug over glooiend zand, onze sporen in vergankelijkheid achterlatend. De highway glijdt glooiend verder tussen bomen en rotsen die bedekt zijn met kerstdagenmos. In Sudbury aangekomen, ingecheckt, de kamers ingericht en wij gaan ons beraden op de komende periode hoe het vervolg van mijn reis langs de 80° westerlengte zal gaan zijn. So far so good. Ook na drie dagen regen met af en toe een opklaring genieten wij van deze prachtige reis.