De zon heeft zich vandaag niet laten inpakken door een donker wolkendek. De lucht is stralend blauw. Ik loop naar buiten de zon tegemoet, laat de schaduw achter mij. Ik koester de zon die mij verwarmt na een aantal dagen regen en temperaturen van 12 tot 16 graden. Vandaag de omgeving van Sudbury verkennen. Het is wennen aan het ritme en sfeer van een stad. Na 10 dagen word ik ineens geconfronteerd met stoplichten. Het enige soort stoplicht, een “knipperkruis”, was in Chapleau op een overzichtelijk kruispunt. Sudbury herbergt het grootste geïntegreerde mijnbouwcomplex ter wereld. Het bevindt zich op een beroemd geologisch punt met een van de grootste concentraties nikkel-kopersulfiden ter wereld. Deze mijnbouwstad heeft een eigen sfeer of eigenlijk geen sfeer. Het downtowncentrum, met gebouwen eenvormig van bouw heeft geen uitstraling en maakt een verpauperde indruk. Carla ging wandelen op zoek naar een supermarkt. Sneller dan verwacht was Carla weer terug. Zij vertelde dat zij de stad als “unheimlich” had gevoeld. Toen zij naar het centrum liep moest zij door een lange voetgangerstunnel onder het spoor. Bij de tunnel zaten verwaarloosde mannen met bierblikjes in de hand en de grond voor hen was bezaaid met dezelfde blikjes. Stuurs keken zij haar aan snel liep zij door. Zij kwam de tunnel uit en daar stonden verschillende groepjes mannen en vrouwen met supermarktwagentjes die gevuld waren met slaapzakken en huisraad. Weer verderop bij een busstation stonden onverzorgde mensen jointjes te dealen. Carla probeerde zelfverzekerd door te lopen maar besloot om terug te gaan, zij was haar veiligheidskompas kwijt. Terug in de kamer vertelde zij haar verhaal. Ik kon merken dat zij ontdaan was, niet zozeer door de mensen, wel door de sfeer die deze plek uitstraalt. Carla heeft dit niet eerder meegemaakt. Carla is niet bang, voelt zich veilig in menige stad waar zij is geweest o.a. Rio de Janeiro. Zij ging altijd alleen op stap zonder zich ooit onveilig of onprettig te voelen. Dit is de eerste keer dat dit haar overkomt. De overgang van de stilte in de natuur naar deze stad was een verwarrende ervaring wat zij in Canada niet had verwacht. De volgende dag de natuur weer ingegaan, op zoek naar de stilte, de geuren en kleuren van een natuurlijke omgeving. Tijdens de wandeling riep Carla ineens; “pas op een slang”. Zonder het in de gaten te hebben stond ik bijna op een slang die klaarblijkelijk meer geschrokken was dan ik want snel dook hij in de bossages. Ik heb gewacht tot hij weer tevoorschijn kwam, ik wilde een foto maken. Even later fotografeerde ik prachtige bloemen. Ineens kwam een grote zwarte spin voor de lens en die heb ik gelijk vastgelegd. Aan een meer hebben wij stilzwijgend weer genoten en voldaan weer terug naar het hotel. Op de terugweg langs de “Big nickel” gereden, uitgestapt en foto’s gemaakt. Het is inderdaad een indrukwekkend grote nickel. Kijk in foto’s voor het resultaat. De volgende dag enroute naar Orillia. Onderweg verschillende gravelzijwegen in geslagen met prachtige uitzichten op uitgestrekte bossen en meren. Je denkt misschien weer bossen en meren, is dat niet eentonig of saai? Geen moment; de verscheidenheid, de kleurschakeringen en vooral de stilte van de natuur vervelen geen moment. Hier ben ik de natuur en voel een sterke verbondenheid. De omschakeling naar de bewoonde wereld kost geen moeite als dat gevoel van verbondenheid bij mij blijft en niet afbrokkelt. Daarom kan ik genieten als ik in Orillia rondloop. Het is een klein, toeristisch stadje aan Lake Simcoe. Aan de oevers van het meer zowel aan het strand als aan de groene grasveldjes bevinden zich veel gezinnen die zich daar verpozen. Het gaat groots: tafels, stoelen, barbecue, grote koelboxen en veel eten. Naar het meer gelopen waar op de steigers veel mensen stonden te vissen, sommige met hengel en anderen met een draadje. Ik heb niet gezien dat er iets gevangen werd. Op terugweg zag ik een Irish Pub met de tekst: If you are lucky enough to be Irish, you are lucky enough! Ik heb deze foto en tekst gelijk aan Lotte en Paul in Ierland gestuurd. Ik reed terug naar het hotel buiten het stadje, parkeerde en haalde onze spullen uit de auto. Carla had nog iets nodig uit de grote tas die altijd achter in de auto blijft. Ik liep naar binnen en hoorde Carla roepen of ik de sleutel van de auto had. Nee, ik heb deze de hele tijd niet in mijn bezit gehad omdat ik deze altijd moet zoeken. Carla was nu aan het zoeken, alles onderzocht niets gevonden. Ik ben gaan helpen met zoeken, geen sleutel te vinden. Het raadsel was aanstaande, ik ben hier naartoe komen rijden dus de sleutel moet ergens zijn. Weer alles uitspitten en ineens roep Carla; “ je weet nooit waar hij lag?”. Zij had iets uit een toilettas gehaald, daar vervolgens de sleutel in gedaan en weer terug in de grote tas gelegd. Opgewekt lachend gingen wij naar binnen. Morgen naar Brantford. In deze omgeving zijn zeker 10 watervallen te bewonderen. Daarover volgende keer meer. So far so good.