De zon kleur de ochtendfluweel rood. Een weldadig licht valt de kamer in. Ik sta voor het raam het licht te begroeten. Vingers wandelen zachtjes over mijn huid en strijken door mijn haren. Ik draai mij om mijn lief kust mij en ik kus haar terug. Wij omarmen deze warme koestering. Hoe heerlijk kan de dag beginnen. Tijdens ons ontbijt buig ik mij over de kaart op zoek naar schoonheid die streelt. Een groen gedeelte in Bruce Peninsula trekt mijn aandacht. Dit blijkt Bruce Peninsula National Park te zijn. De afstand bekeken en hoeveel tijd als tussenstap naar Collingwood. Daar willen wij overnachten. Mijn lief komt onder de douche vandaan. Zij kijkt mij aan, ik steek mijn duim omhoog, zij lacht en zegt; zeker wat moois gevonden ? Ik denk het wel, maar zeker weten doe ik niet. “Daar ga ik voor”; antwoordt mijn lief. Zo gezegd zo gedaan, inpakken en wegwezen. Ik heb gekozen voor county road 13 en niet voor de Highway 6. Deze weg loopt langs Lake Huron met veel baaien. Onderweg blijkt dit een prima keuze te zijn. De weg kruipt dicht tegen het water aan. Bij sommige baaien toont zij haar schoonheid en andere momenten verstopt zij zich achter het weldadig groen van de bossen. Eén plek in het National park is The Grotto, een grot met een natuurlijke poel met helderblauw water die ik graag wil bewonderen. Inmiddels op Highway 6 aangekomen waar het verkeer in aantal toenam. Een bord met The grotto gaf aan dat ik een afslag moest nemen. Aan het eind van de weg stond een rij auto’s te wachten voor een slagboom. In het huisje bij de slagboom zag ik steeds een hand uit een raam komen die papieren van de chauffeur aannam. Even later stond ik voor het raam en na de bekende begroeting vroeg hij mij naar mijn reservering. Blijkt dat voor deze plek een reservering nodig is en die had ik niet. Over 5 dagen was de eerste optie voor een bezoek. Carla probeerde met haar blauwe ogen en zachte verleidelijke stem de man op andere gedachten te brengen maar de man was daar niet gevoelig voor. Carla toonde hem de kaart en vroeg naar andere mooie plekken. Hij toonde zich behulpzaam door op een kaart een aantal plekken te omcirkelen die ook erg mooi waren. Terloops zei hij; veel rustiger, minder toeristisch en sommige van die plekken vind ik zelfs mooier. Inmiddels was de rij auto’s achter mij steeds langer geworden. Met een “ have a good day: opende hij de slagboom. Ik kon binnenrijden, omkeren en bij de andere slagboom naar buiten. De weg overgestoken en een sideroad genomen. Dit zijn meestal gravelwegen. Maximum snelheid is 40km op de gravel wegen in een National Park. Prima snelheid om te kunnen genieten van het licht dat het water in de kleine baaien een zilverglans geeft en wildlife te spotten. Tot op heden zijn dat schildpadden, slangen, één bever, één jonge beer en één hert geweest. Helaas ook veel dode bevers, wasberen en dassen langs de kant van de weg zien liggen. Af en toe een tegenligger die ik van verre zie aankomen in een grijze stofwolk. Verder zie ik weinig mensen onderweg. Ineens roep Carla; Stop ! Ik stop, zij wijst naar een donkere plek op de weg. Daar ligt een schildpad zich op te warmen in de zon. Carla vindt het een gevaarlijke plek voor een schildpad, hij kan wel overreden worden. Zij pakt hem op en toont mij de schildpad die met spartelende beentjes luchtrennen uitprobeert. Zij plaatst hem ven verderop in het gras en de schildpad kiest gelijk het hazenpad. Verder gereden naar Tobermory op de punt van de Peninsula. In een mooie baai met grote haven steken glimmende witte boten scherp af tegen de blauwe lucht. Vervolgens zijn we langs de kustlijn van Georgian Bay richting Collingwood gereden. Regelmatig een afslag genomen naar mooie baaien. Meestal is daar plek om even te gaan zitten en te genieten van de vergezichten. Dit zijn momenten van mijmering. Aandachtig kijken naar vergezichten geven vaak mooie inzichten. Opvallend op deze plekken zijn de steenmannetjes die daar worden neergezet. Als je niet weet wat dat is google dan even. Het zilverachtige water met aan de rand een variëteit van groene bomen, een palet van wilde kleurrijke bloemen en parelmoer getinte afgeronde stenen maken het geheel tot een schoonheid waar ik uren kan verblijven. Het is laat in de middag en ik ben verzadigd met alle indrukken op deze dag. Carla heeft hetzelfde gevoel en wij besluiten om eerder te stoppen. We overnachten in Meaford aan de rand van de Blue Mountains. Het is een prachtig enigszins gedateerd motel, twee verdiepingen met veranda waar voor het raam twee stoelen staan. Voor ons in een goed bed het belangrijkste en verder maakt het ons niet uit wat er in staat. Een microwave en thee/koffie faciliteiten zijn altijd aanwezig. Zowel het avondeten; altijd met verse salades, als het ontbijt doen we in de kamer of buiten op de veranda of terras. Het alternatief is Fastfood restaurants. Het is mij opgevallen dat in Canada buiten de grote steden bijna geen leuke café’s of restaurants zijn. De volgende dag zijn wij door de Blue Mountains gereden. De wegen golven door een prachtig landschap. Deels agrarisch met de mooie donkerrode schuren die scherp afsteken tegen het zachtgeel van gemaaide korenvelden en deels door bergachtig gebied met veel bossen en uiteraard watervallen. Op de kaart heeft Carla in de buurt drie watervallen ontdekt. Twee heb ik kunnen vinden maar de derde was ondanks prima aanwijzingen van Carla, niet te vinden. Ik was gestopt, uitgestapt en zag een vrouw die aan het paardrijden was. Haar gevraagd, zij kende het wel en gaf de richting aan. Ik rijden, zoeken en Carla zei: “Hier moet het zijn”. Helaas was geen water of waterval te bekennen. De andere twee waren weer toonbeeld van schoonheid. Voordat het water zich naar beneden stort gaf het zonlicht het water een bijzondere blauw groene kleur. Als ik lang naar het geluid van een waterval luister ontstaat vanzelf een melodie. Ik kan mij voorstellen dat dit een inspiratie bron is geweest voor menige componist. De zon zakt gestaag en we besloten om naar hotel te gaan. Na vier weken nadert deze reis zijn eind. Collingwood ligt op de 80^ste W.Lengtegraad en om precies te zijn Hermitage drive in Collingwood ligt op de 80°.13.11.1944 W.L.. Daarover meer in mijn laatste verhaal van dit deel van mijn reis. Zondag auto inleveren en dinsdag vliegen naar NL.So far so good. Nog even meereizen.