In de verte komt het krachtige sonore geluid van de horn van de Amtrak trein langzaam dichterbij. Ik sta op een totaal verlaten station in Raleigh en wacht op de trein naar Charleston. Met een laatste krachtige stoot van de horn dendert de trein het station binnen. Het woord station is eigenlijk niet van toepassing. Het is enkel spoor en een wit geschilderde houten constructie overkapt het enige perron. De trein komt piepend en krakend tot stilstand. Verbaast kijk ik omhoog. De Amtrak treinen staan hoog de wielen. De deur gaat open en een groot geel op/c.q. afstapje wordt op het perron gezet. De passagiers klauteren naar buiten. Zij worden opgewacht en geholpen door een medewerker van Amtrak; keurig gekleed en met voorop de grote pet het embleem van Amtrak. Als iedereen is uitgestapt hijs ik mij naar binnen en schuifel door het gangpad naar mijn plaats 8F aan het raam. Ik neem plaats in de grote leren verstelbare stoel met voor mij een uitklapbaar tafeltje, net als in een vliegtuig. Ik installeer mij en kijk om mij heen. Het is rustig in de trein en de stoel naast mij blijft leeg. In het gangpad naast mij zit een gesoigneerde jonge vrouw met Afrikaanse roots. Met een “ how are you” en vriendelijk knikje begroeten wij elkaar. De trein komt in beweging en langzaam glijdt het perron aan mij voorbij. De trein heeft WiFi aan boord en de verbinding is wonderbaarlijk goed. Ik besluit mijn lief te verrassen met een telefoontje via whatsapp. Als zij opneemt is de eerste vraag ; Waar ben je? “In de trein” zeg ik en op dit moment rij je met mij mee. In de trein ?? vraagt zij met verbazing. Lachend om deze situatie vertel ik, met gedempte stem, over de situatie waar ik mij bevind. Klaarblijkelijk was mijn toon minder gedempt dan ik dacht want toen ik even later opstond om naar de WC te gaan sprak de jonge vrouw mij aan. “Where do you come from?” vroeg zij op een zacht zwierig swingende toon. Ik zei dat ik eerst naar de WC wilde gaan en dan haar antwoord wilde geven. Haar lach vulde vervolgens de hele wagon. Wij raakten in gesprek en vertelde dat zij in Selma woonde. Dat is het eerstvolgende station. Ik moest lachen en vertelde haar dat mijn eerste hond, die ik als jongetje, had ook Selma heette. Ik vertel haar hoe mijn Selma afscheid van mij had genomen voordat zij overleed. Ik sliep boven en Selma kwam daar nooit. Tot op een nacht dat ik wakker werd omdat zij haar kopje tegen mijn hoofd aandrukte. Ik aaide haar gaf haar een zoen op haar kop en zei dat zij weer naar beneden moest gaan. De volgende ochtend lag zij dood in haar mand. “Oh dear” zei zij en keek mij aan met haar prachtige amandelkleurige ogen die het verdriet van toen niet beter konden weerspiegelen. Niet kort daarna naderden wij station Selma. Zij pakte haar spullen en met een nice to meet you namen wij afscheid. Het volgende station is Wilson, wat mij een glimlach oplevert omdat ik moest denken aan de film Cast Away met Tom Hanks die op een onbewoond eiland een volleybal de naam Wilson gaf. Station Wilson waar ik drie uur moest wachten op mijn trein naar Charleston was net zo verlaten als het onbewoonde eiland uit de film. Het was minus twee graden met een prachtig strak blauwe lucht. Ik loop het station uit en kijk in een totale ledigheid. Het gehucht bestaat uit een lange brede weg met aan weerskanten huizen en winkels. Ik loop de straat in op zoek naar een café of eetgelegenheid. Halverwege kom ik langs Bill’s Grill het enige restaurant met cafetaria inrichting. Ik loop binnen en de lokale witte mensen kijken verbaast op van hun eten en eten daarna weer verder. Ik bestel uit een serie hamburgers, die als enige op het menu staan, een eenvoudige met friet. Ik dood de tijd met het nieuws op mijn IPhone door te nemen. Na een uur krijg ik voorzichtig de rekening voorgeschoteld waar een verborgen boodschap in zat of ik weg wilde gaan. Ik heb afgerekend, de straat verder uitgelopen en toen weer terug naar het station. Daar in de wachtkamer op prachtige houten banken wachten op de trein naar Charleston. Tien minuten voor aankomst van de trein gevraagd om naar het perron te gaan. Trein komt met bekende geluiden langs het perron, instappen en weer naar mijn plaats. Opnieuw is het rustig in deze wagon en ik kijk dromerig naar buiten. Ik wil foto’s maken van het passerende landschap. Helaas lukte dat niet omdat de ramen vervuild zijn en de zon op de ramen schijnt. Het geeft wel een surrealistisch beeld van een langstrekkend panoramisch schilderij. Na 4 uur schommelen in de trein wordt vijf minuten voor aankomst in Charleston de aankomst aangekondigd door een medewerker van Amtrak. De weinig aanwezige mensen schuifelen richting de uitgang. Ook het station van Charleston kenmerkt zich door ledigheid. Ik loop het station uit op zoek naar taxi maar niets te zien. Vraag aan iemand die ook staat te wachten waar ik een taxi kan vinden. Vraag om een Uber, maar helaas kan ik deze niet bestellen. Terug naar binnen vraag ik aan een Afro-AM medewerker van het beveiliging-bedrijf Trident of hij een taxi voor mij wil bestellen. Ik krijg een aantal telefoonnummers en bel. Niemand is beschikbaar. Ik besluit te wachten en later weer te bellen. De beveiliger komt naar mij toe en zegt; ik ga zo naar huis en kan je naar het hotel brengen. Inderdaad 15 minuten later rijden wij in de pickup van het bedrijf naar mijn hotel. Aangekomen geeft ik hem $10.00 en dit levert many thanks en grote glimlach op. Het hotel heeft geen restaurant; wel diepvriesmaaltijden en een magnetron op de kamer voor het opwarmen. Ik neem een diepvries penne Alfredo en een glas witte wijn mee naar de kamer. Daar mijn diner opgewarmd en de smakeloze hap verorbert. De onvoorspelbaarheid van een reis maakt het reizen voor mij zo aantrekkelijk. Vermoeid begeef ik mij glimlachend in nachtelijke dromen. Ik geniet van het reizen. So far so good.