Een vaag ritselend schurend geluid haalt mij uit mijn dromenland. Ik luister nog eens goed. Inderdaad er staat iemand aan de deur van mijn hotelkamers te rommelen. Ik hijs mij in T-shirt en joggingbroek en loop naar de deur. Ik wacht even bij de deur. Het geluid blijft. Ik open voorzichtig de deur. Een man in kennelijke staat veert omhoog en kijkt mij aan met verschrikte ogen zo groot als een konijn dat in de koplampen van een auto kijkt. “Sorry, I think I am wrong”, waarbij de R nog lang narolt in zijn mond. Ik vraag naar zijn kamernummer en hij blijkt in de kamer naast mij naar binnen te moeten. Ik help hem het kaartje in de gleuf van het kamerslot te steken en waggelend gaat hij zijn kamer binnen met een mompelend geluid wat lijkt op; thank you for your help. Ik kruip terug onder de dekens. Het duurde even voordat ik weer in mijn dromenland terugkwam. De volgende ochtend vroeg opgestaan. Aan de receptionist gevraagd waar een bus richting downtown gaat. Zijn uitleg leek simpel maar later bleek het tegenovergestelde. Ik kom bij de bushalte en hij had gezegd “ busje komt zo” . Ik sta daar 20 minuten te wachten maar busje komt niet. Opnieuw aan een voorbijganger gevraagd naar vertrektijden. Busje komt helemaal niet. Hij legt mij met veel omwegen uit waar de bushalte naar downtown was. Ik moest daarvoor twee snelwegen oversteken en na omzwervingen heb ik bushalte niet kunnen vinden. Aangezien ik s’ avonds met de trein naar Savannah vertrek en mijn tijd beperkt is om Charleston te verkennen besluit ik om een taxi te nemen. Na 20 minuten laat ik mij bij het oudste hotel in het Historic District afzetten en maak gelijk een afspraak met chauffeuse mij 17.00 uur hier weer op te halen. Ik zwerf door de straten en verbaas mij over de prachtige gebouwen en huizen waar ik aan voorbij ga. Ik ga voorbij aan de Slavenmarkt nu een museum. Ik vind het niet prettig om zelfs in deze tijd naar de slavenmarkt toentertijd te kijken. Ik ga eerst naar de City Market, een historische markt. Deze markt is opgericht in 1790 en strekt zich uit over vier stadsblokken. Het is een pareltje deze architectonisch markthal. De verkoop in de markthal is het jammergenoeg volledig gericht op toerisme. Ik loop verder naar French Quarter. In de negentiende eeuw was dit het domein van franse handelaren. In dit district staan ook weer prachtige huizen en ik loop langs veel kunstgalerijen en restaurants. Aan de Cooper River ligt een langgerekt park met weelderige groene bomen. Op een bankje zitten twee gesoigneerde dames met duidelijke andere roots. De ene Afrikaanse roots en de andere Europees. In het voorbij gaan laat ik blijken dat ik het een prachtige plek vind. Wij raken in gesprek waarbij zij vooral in mij geïnteresseerd waren, althans wat mij naar Charleston bracht. Ik kreeg een aantal to do tips en nam hartelijk afscheid. Ik loop richting de Mount Pleasant Pier aan de Cooper River. De 1250 meter lange pier strekt zich uit in de haven van Charleston onder de voet van de Arthur Ravenel Jr.-brug. Het is een mooie plek en onder de overkapping van de pier zijn schommels aangebracht. Hier zitten stelletjes die innig in elkaar opgaan. Het schijnt een prachtige plek te zijn voor zonsondergang. Ik krijg gelijk een hartstochtelijk verlangen naar mijn lief en besluit op haar te gaan toosten in een Ierse pub die in een straatje vlak bij de pier te vinden is. De pub is totaal behangen met 1 dollar biljetten met veel romantische teksten. Er is letterlijk geen plekje in de Pub onbedekt gebleven. Een Kilkenny biertje besteld en getoost op mijn lief. Ik verbaas mij nog steeds dat op zulke momenten de ontroering zich van mij meester maakt. Met vochtige ogen drink ik het biertje en mijmer over het gemis van mijn lief. Ik reken af en ga weer verder. Ik loop door straten en straatjes met prachtige gekleurde huizen. Ik krijg trek en besluit een hapje te gaan eten bij het Broken Egg café. De menukaart bevat een variëteit aan ei gerechten. Ik bestel een Hash Brown Benedict die er niet alleen geweldig uitziet maar ook nog eens heerlijk smaakt. Ik ga terug richting het hotel waar ik weer word opgehaald. Onderweg loop ik nog door een klein parkje waar een aantal muzikanten stonden te jammen. De aanwezige toeschouwers stonden heupwiegend de muziek een meerwaarde te geven. Ik blijf staan, twee mannen draaien zich om en dagen mij uit in beweging te komen. Ik maak duidelijk dat ik naar een afspraak moet en ben blij dat ik deze smoes had. Op de soepelheid van hun bewegingen kan ik zo jaloers zijn en ik voel mij een houten klaas als ik naast hen in beweging kom. Als ik op de afgesproken plaats aankom staat mijn taxi al klaar en ga in rap tempo terug naar het hotel. Daar mijn tas opgehaald en gelijk door naar het station voor de trein naar Savannah. Ook dit station is totaal verlaten en nog steeds begrijp ik niet waarom gevraagd wordt om een uur van te voren aanwezig te zijn. De wachtruimte wasemt een zweem van verlatenheid en ik besluit om op het perron te wachten. Ik ben de enige, neem plaats op het enige ijzeren bankje en wacht op de trein. Naar Savannah. So far so good. Ik koester deze manier van reizen.