Een koude windvlaag raast voorbij als de Amtrak trein langs het perron in Charleston binnen dendert. Knarsend en piepend komt de trein tot stilstand. De Amtrak medewerker wijst mij welke wagon ik moet hebben. Ik ga naar binnen en zoek plaats 24c. Verbaast kijk in rond, ik ben de enige in deze wagon. Even later komt iemand binnen zoekt zijn plaats en zit dan 4 rijen voor mij. Wij blijven de enige reizigers op dit traject. Het is half acht in de avond. I kijk naar buiten als de trein langzaam het stationnetje verlaat. Daarna verandert het raam in een donker vlak en zie ik alleen mijzelf in de weerkaatsing. Mijmerend en dommelend geef ik mij over aan het ritme van de trein. Na een uur schrik ik op. De trein komt met veel geweld tot stilstand. Ik kijk naar buiten en staar in een grote leegte. Na 10 minuten loop ik naar mijn medereiziger en vraag hem of hij weet wat er aan de hand is. Hij weet ook niets en er komt ook geen bericht door de luidsprekers van de trein. De Amtrak medewerker laat zich niet meer zien. Na een uur zie ik ineens mannen in gele pakker langs de trein lopen en met grote zaklantaarns onder de trein kijken. Nog steeds geen info. Eindelijk na anderhalf uur komt de trein langzaam weer in beweging. De eerste 10 minuten in een slakkengang. Daarna komt de trein weer in zijn oude ritme. In Savannah krijg ik te horen dat de trein een aanrijding heeft gehad met een auto op een onbewaakte overgang. Wat met de inzittenden van de auto is gebeurd blijft in het ongewisse. Bij aankomst opnieuw geen taxi te bekennen. Wat dit betreft is Amerika een ontwikkelingsland, trouwens ook op andere gebieden. Ik vraag aan iemand waar een taxi is te vinden. Lachend zegt hij dat ik die hier niet zal vinden. Bel een Uber is altijd hetzelfde advies. Die kan ik niet bellen of bestellen via , dus kan niet. Hij vraagt waar ik heen moet en belt voor mij een taxi. Tien minuten later komt de taxi en weer tien minuten later kom ik rond middernacht aan bij het hotel. Deze keer overnacht ik downtown in het hart van het historic center. Ik word hartelijk ontvangen door een vrouw achter de balie met een stem van een swingende gospelzangeres. Eerst een biertje gedronken in een café waar alles blues ademt.

De volgende dag loop ik direct vanuit het hotel naar de haven waar de katoenpakhuizen van weleer staan te schitteren in de zon. Ik zwerf verder langs de haven en loop door het historische centrum. Savannah heeft iets bijzonders. Het heeft een magische sfeer en betoverende ziel die voelbaar is als ik daar loop. Er zijn meer dan twintig oude weelderige parkpleinen en opmerkelijk kleurrijke gebouwen met prachtige Victoriaanse architectuur. Ik loop terug naar de haven en wil met de riverboat Georgia Queen een tocht maken. Jammergenoeg is het wintertijd en vaart de boot alleen in het weekend. Ik besluit te gaan lunchen en verwen mijzelf een lunch met gegratineerde oesters en een Crab Savannah. Ik geniet van de sfeer en het eten. Na de lunch loop ik terug naar de haven. Ik banjer daar rond, loop een klein straatje in waar witte partytenten staan met daaronder film apparatuur en een catering met hapjes en dranken. Daar staan mensen in oude kledij. Ik loop door en ineens sta ik midden in een filmset. Ik weet niet waarom, maar niemand heeft mij tegen gehouden en ik word soms zelfs begroet met “How are you?”. Ik blijf staan, volg de mensen die met de film bezig zijn en geniet volop. Het blijft fascinerend; het geschreeuw met aanwijzingen en scènes die steeds opnieuw moeten worden gedraaid. Ik raak in gesprek met een vrouw die het draaiboek in haar handen heeft. Het is een film die zich afspeelt in de dertiger jaren in Duitsland. Vandaar dat de teksten in het Duits staan vermeld. Ik sta te kijken en zie dat de filmset aan alle kanten is afgesloten met beveiligers. Opeens krijg ik een statief in mijn handen gedrukt met de vraag die even vast te houden, wat ik uiteraard met plezier doe. Hoewel ik daar langer blijven zou willen blijven besluit ik mij uit de filmset los te rukken en weer verder op pad te gaan. Nog even langs de verzamelplaats van alle acteurs en actrices gelopen voor een laatste foto. Een beetje beduusd loop ik naar het Forsyth park. Dit is één van de mooiste parkpleinen in Savannah. Daar op een bakje gaan zitten en andere mensen aan mij voorbij laten trekken. De tred van de mensen is traag, zij staan af en toe stil terwijl hun gesprek gewoon doorgaat en lopen dan weer verder. Het begint te regenen en ik loop het park uit. Als ik het park verlaat zie ik een oude trolleybus staan. Ik loop daar naar toe en het blijkt dat ik een rondrit kan maken langs alle bezienswaardigheden. Komt mooi van pas,: Ik zie meer dan ik loop en ik zit nog droog ook. De tocht duurde 90 minuten en kreeg veel informatie over de stad, gebouwen en historie. De andere passagiers zijn een stelletje en 3 vrouwen die enorm veel plezier hadden. Regelmatig vullen zij de bus met hun bulderende lach. Het lachen werkt aanstekelijk niet alleen voor mij maar ook voor de vrouw die onderweg de uitleg doet. Regelmatig maakte zij een opmerking naar de vrouwen waarop de lachsalvo’s weer door de bus gierden. Het zorgde wel voor een ontspannen tour. De droge informatie werd gemêleerd met veel gelach. Na de tour ben ik naar het hotel gegaan om te rusten en daarna een hapje gaan eten. Weer een leuk restaurant wat bekend staat om zijn spookverhalen. Het verhaal gaat dat het pand regelmatig door spoken wordt bezocht. Tijdens het eten heb ik daar niets van gemerkt, alle eten bleef gewoon op mijn bord. Het is weer bedtijd maar eerst nog even gaan genieten van de blues in het café naast het hotel. Nagenietend het dromenland weer bezocht. De volgende dag ga ik mijn reis vervolgen langs de 80ste Westelijke Lengtegraad richting Orlando. So far so good.