Een inktzwarte nacht en ik sta te wachten op een taxi. Het licht van het hotel weerkaatst in de plassen op het glinsterende asfalt.In verte zie ik door eenmiezerig regengordijn een auto aan komen rijden. Gelukkig het is mijn taxi. Een vriendelijke ochtend begroeting en ik stap in.

Na 10 minuten word ik afgezet op het station van Savannah. Het wachten is begonnen. Langzaam komen steeds meer mensen van allerlei pluimage het stationnetje binnen. Een gezellig geroezemoes en geur van dampende koffie maakt het wachten aangenaam. De Amtrak trein arriveert en iedereen loopt naar buiten, wachten even tot de trein stilstaat en de andere passagiers zijn uitgestapt. Het regent nog steeds en het is wachten tot de deur toegankelijk is om in te stappen. Een korte spurt naar de trein, instappen en plaats zoeken. De meeste plaatsen zijn bezet en het is makkelijk mijn stoel op 16C te vinden. Tas in het bagage rek boven mijn stoel en de man naast mijn stoel staat al op voor makkelijke doorgang. Met het bekende sonore geluid verlaat de trein het station. Ik ben op binnen aangewezen omdat buiten onzichtbaar blijft. De ramen zijn bekleed met dikke regendruppels wat een prachtig effect geeft door het schaarse licht van binnen dat op de ramen weerkaatst. Enige observatie naar buiten blijkt voorlopig ondoordringbaar. Ik zit in de Amtrak 97 Silver Meteor die zijn startpunt heeft in New York en eindigt in Miami na een rit van 27.44 uur. De trein heeft een aantal sleepwagons, wat comfortabel reizen is. In de wagon waar ik zit slapen de mensen in de stoelen en dat geeft een wonderlijke schouwspel. Op verschillende plekken zitten mensen onder de dekens in elkaar gestrengeld te slapen. Een meisje ligt met haar knuffels tegen haar wang en duim in de mond in diepe slaap. Andere reizigers lezen of zitten op hun IPad. De nacht verandert in ochtendschemering. Nog steeds weinig te zien buiten. Ik klap mijn IPad open en begin de foto’s uit Savannah te bekijken terwijl een andere werkelijkheid aan mij voorbij glijdt. “You like Savannah?”, vroeg de man naast mij. Klaarblijkelijk zat hij mee te kijken naar de foto’s, wat niet zo vreemd is gezien de korte afstand tussen de klaptafeltjes. Wij raken in gesprek en tot mijn verbazing zit ik weer naast iemand die in Nederland op een universiteit heeft gestudeerd, in dit geval op de Universiteit van Wageningen. Hij spreekt nog een beetje Nederlands en is verrassend goed verstaanbaar. Het gesprek stokt wanneer wij een station binnen rijden. Een aankondiging op het ritme van een song van Fats Domino geeft aan dat de trein 10 minuten stopt en de rokers naar buiten kunnen om hun verslaving te bevredigen. Lachend en een beetje beschroomd staan mensen, ook mijn buurman, op en gaan naar buiten. Bij terugkomst van mijn buurman waren de luiken van mijn ogen dicht. Ik had even geen zin om verder een gesprek te voeren. Nog steeds waren de ramen voorzien van dikke regendruppels en had het uitzicht weinig te bieden. Dommelend en lezend overbrug ik de tijd en na 7 uur schommelen wordt Orlando bereikt. Bij het uitstappen word ik geteisterd door heftige wind- en regenvlagen. Snel het station binnen en daar weer zoeken naar een taxi. Hetzelfde ritueel, geen taxi en ook het loket voor informatie is gesloten. Een koffieautomaat brengt even verlichting. Buiten een af en aan van auto’s en Ubertjes, maar geen taxi. Ik wil naar het centrum van Orlando maar gezien de storm en regen wijzig ik mijn plannen. Carla en Wally, de vrouw van mijn overleden neef Theo, komen vanavond aan met een vlucht uit Nederland. Ik besluit naar het vliegveld te gaan en loop naar buiten. Ik vraag aan wachtende mensen of zij weten waar ik een taxi kan bestellen. Zij hebben geen idee, komen niet uit Orlando en wachten zelf op vervoer van familie. Verderop staat een vrouw met twee enorme koffers met een IPhone in haar hand. Zij vraagt; “ga je ook naar het vliegveld?”. Ik bevestig haar vraag en vervolgens vraagt zij mij of ik haar wil helpen met het bestellen van een Uber. Vele pogingen gedaan maar zonder resultaat. Zij moest een vlucht halen en ik zou kijken of er binnen nog iemand was voor informatie. Ik loop naar binnen en zie aan de andere kant van het station een taxi aankomen waar mensen uitstappen. Ik ren naar buiten en vraag de chauffeur of hij beschikbaar is. “Yes!” en vervolgens naar de andere kant gereden waar de vrouw in opperste verbazing mij met de taxi zag aankomen. Koffers ingeladen op op weg naar het vliegveld. Wij raakten in gesprek. Zij reist heel veel en bleek een eigen reisbureau te runnen. Dat levert voldoende gesprekstof op tijdens de rit van een 40 minuten. Op het vliegveld rekende zij af en op mijn verzoek om te splitten werd afwijzend gereageerd. Wij hebben e-mail adressen uitgewisseld om elkaar op de hoogte te houden van onze reislust en bestemmingen. Ik ben hapje gaan eten en mensen kijken. Ik vind het altijd fascinerend om vertrekkende en aankomende mensen op een luchthaven te zien. Vooral de variatie in begroetingen van mensen met verschillende culturele achtergronden is een studie waard. Eindelijk is de vlucht LH86 geland en zie ik Carla en Wally zonder bagage aan komen lopen. Bagage niet meegekomen met de vlucht, zal worden nagebracht. Het vervolg komt in het volgende verhaal. So fa so good. Ik geniet iedere dag van deze reis.