De reiskriebel waart weer rond in mijn lijf. Voor vertrek naar Panama ga ik nog een keer met speurend oog de laatste ronde door het huis. Ik heb de vreemde gewoonte om alles keurig geordend en netjes achter te laten in huis. In de dagen voor vertrek heb ik de vaste rituelen. Lijstjes afwerken en de laatste bureaucratische hobbels nemen. Dat betekent instanties bellen en altijd die vervelende boodschap krijgen van menukeuzes. Ik word daar soms horentjes dol van. Het is tegenwoordig een dagtaak voordat eindelijk iemand mij te woord staat en ik de keuzes 12345 en oersaaie wachtmuziekjes heb doorstaan. Aan het eind van zo’n dag ga ik naar het bos en de duinen om de ergernis van mij af te laten glijden en te genieten van de rust en natuurlijke schoonheid. Tijdens mijn wandeling kwam ik een man tegen die zijn hond riep die ver bij hem was achtergebleven. De hond schuifelde langzaam naar zijn baasje, stopte af en toe, ging zitten en kwam dan moeizaam weer op gang. Ik stopte bij de man en zei hem: “hij is in de vertraging vandaag”. Hij keek mij aan en vertelde mij dat het ” zijn einde was” , zijn laatste wandeling. Ik schrok van de opmerking en bleef bij hem staan en vroeg wat er aan de hand was. Boris, zo heette de hond was ernstig ziek. Morgen nemen wij afscheid en laat ik hem inslapen. Terwijl hij dit vertelde liepen de tranen over zijn gezicht. Gelukkig heeft hij een mooie tijd gehad maar ik kan moeilijk afscheid nemen, wij zijn zo gehecht aan elkaar vertelde hij tussen het snikken door. Ik bleef bij hem en samen lopen wij zwijgend verder. Ik wist niet goed wat te zeggen of te doen. De man vertelde een aantal anekdotes die onze zwijgzame wandeling voor mij draaglijker maakte. Ineens groette de man mij en bedankte mij met een stevige hand voor de steun die ik hem had gegeven. Hij sloeg een pad rechtsaf en de hond liep schommelend achter hem aan. Ik bleef ontroerd staat en langzaam verdwenen zij in de verte. Ik liep verder en realiseerde mij dat dit een mooie onverwachte ontmoeting was die lang bij mij bleef tijdens mijn verdere wandeling. Vaak beschrijf ik mooie ontmoetingen tijdens mijn reis, maar ook dicht bij huis heb ik soms pareltjes van ontmoetingen. Thuis gekomen was ik nog stilletjes, de overgang naar mijn reisvoorbereiding was even schakelen. Het was 1 dag voor het vervolg van mijn reis van Pool naar Pool langs de 80^ste Westelijke Lengtegraad die ik samen met mijn lief zal gaan doen. Eerst naar Panama dan Equador en vervolgens Peru. De nacht voor vertrek is altijd onrustig, regelmatig op de wekker kijkend hoe laat het is en of ik al uit bed kan. Ver voor de wekker rinkelend afgaat ben ik al naar beneden. Onze bagage klaargezet, besloten licht in gewicht te reizen, beide 9 kilo handbagage en kleine rugzak. “Goedemorgen reizigers!”, Frans komt achterom de kamer binnen. Wij drinken koffie samen en gaan daarna op weg naar Schiphol. Voor het eerst sta ik bij Schiphol in de file, de drukte slaat toe. De eerste vruchten van licht gewicht kunnen wij plukken. Binnen half uur door bagage- en paspoort controle, met dank aan Privium. We zijn op tijd vertrokken en arriveren over 10 uur in Panama. Tijdens de vlucht observeer ik mensen die keurig geordend rij na rij naast en achter elkaar zitten. Het blijft vervreemdend, zo’n enorme aluminium huls waar stoelen in geplaatst zijn en mensen van diverse afkomst en pluimage zitting hebben genomen. De diversiteit wordt ook op een andere manier duidelijk. De tv schermen weerkaatsen een pallet van kleure omdat ieder individu naar een andere film kijkt of een game zit te spelen. Ik ging naar het toilet, een man ging mij voor. Tot mijn verbazing nam de man een koffer mee het toilet in. Gaat zich zeker omkleden, dacht ik. Na 10 minuten kwam de man in dezelfde kleding en met koffer weer tevoorschijn. Zo’n tafereel prikkelt de fantasie en geeft de gedachten de vrije loop. Wat zou daar gebeurt zijn ? Op het scherm voor mij ploppen de vluchtgegevens op. Ik zie dat wij boven de oceaan vliegen, kijk naar buiten en zie blauw onder en blauw boven. Verder op de kaart duikt Cuba op. Het is nog twee uur vliegen en dan landen in Panama. Na de landing gelijk naar border control. In de verte zag ik een enorme menigte die zich traag richting de paspoort controle bewoog. Na een half uur waren wij aan de beurt. Even was er verwarring over de terugreis. We moesten een retour ticket laten zien. Toen ik vertelde dat wij eerst naar Equador gingen moest ik de boeking van die vlucht laten zien. Gelukkig ben ik op dit soort situaties voorbereid en toverde de papieren tevoorschijn. Hij blij, wij blij. Daarna een bagage check eerst door een hond, waar ik altijd heel zenuwachtig van wordt en daarna door de xray. Buiten werden wij verrast met een temperatuur van 34 graden en zeer hoge vochtigheidsgraad. Dat voelt als een klamme deken die over je heen wordt gegooid. Een taxi naar het hotel genomen en binnen 5 minuten waren wij bij het hotel. Althans dat dacht ik maar bij inchecken bleek dat de taxichauffeur ons bij het verkeerde hotel had afgezet. Naar buiten gelopen en zoeken naar andere taxi.Ineens kwam onze taxichauffeur aangereden en lachend riep hij dat wij bij het verkeerde hotel waren. Hij bracht ons naar het goede hotel en daar aangekomen snel naar de kamer omkleden en een duik in het zwembad. Vanwege tijdverschil, hier 18.30 maar voor ons 00.30 uur is dat een bijzondere ervaring. Morgen naar Casco Viejo in Panama. So far so good. De reis gaat verder van Pool naar Pool.