De bioklok verzet zich tegen de tijd. Mijn lijf is thuis in Bergen 23.30 en probeert zich aan te passen aan Panama tijd 16.30. De komende uurtjes is het vechten tegen de slaap. Om 21.00 uur proberen de oogjes open te blijven maar tevergeefs. De lokroep van het heerlijke zachte bed kan ik niet weerstaan dus onder de lakens gekropen. Slapen is onrustig omdat het aan de ene kant midden op de dag is en aan de andere kant nacht. De eerste lichtstraaltjes komen de kamer binnen en om zes uur is het tijd de lakens van mij af te schudden. Carla is klaarwakker wat voor haar heel bijzonder is. Vroeg op pad naar de vismarkt gegaan. De vismarkt is een levendig schouwspel van handel. Bij binnenkomst van de overdekte markt worden wij van alle kanten begroet met BonDia of amigo. Iedereen is trots op de waar die wordt aangeprezen. Ik schuifel langs de grote aluminium bakken waar de vis keurig gesorteerd ligt opgestapeld. De hele markt is een grote glanzende zilveren berg vis. Een jongen wenkt mij en toont lachend een prachtige grote oranje rode vis. Ik ben enthousiast over deze prachtige vis en gelijk probeert hij zijn handel aan mij te verkopen. Een handgebaar is genoeg om van de koop af te zien. Hij lacht net als vele collega’s. Opvallend is dat de hartelijkheid en nieuwsgierigheid blijft. De bekende vragen komen in rap Spaans. De eenvoudige vragen b.v. waar ik vandaan kom en wie is de schoonheid naast jou kan ik beantwoorden. Helaas ben ik de Spaanse taal niet machtig om een gesprek te kunnen voeren. Ik begrijp soms wel wat zij bedoelen, met enkele Spaanse woorden en g. ebaren probeer ik antwoord te geven. Dit levert vaak hilarische situaties op omdat mijn gebaren sprekend zijn. Ik loop verder en kom bij een groot hek dat bewaakt wordt door Security. Achter het hek wordt de vis aangevoerd en bewerkt voor transport naar de markt. Ik loop naar de man en vraag hem of ik door mag, met grote glimlach zet hij het hek op een kier waardoor wij naar binnen kunnen glippen. Hier wordt de rauwe kant zichtbaar, vis wordt geschubd en van ingewanden verwijderd. De witte schorten van de mannen zitten onder de schubben en bloed. Badend door het vele water dat over de grond stroomt lopen wij verder. Aan het eind is een plek waar je vis kan eten aan krakkemikkige tafeltjes en plastic stoeltjes. Jammer dat het zo vroeg is anders had ik hier graag aangeschoven en een visje verorberd. Buiten gekomen moesten wij een vierbaansweg oversteken waar auto’s met hoge snelheid passeren. Mijn ogen zoeken een plek waar wij kunnen oversteken. Verderop staat een agent en ik besluit hier niet te oversteken met het risico van bestraffende preek of bekeuring. Hij komt naar ons toe, ik denk hier komt de preek. Niets van dat, hij komt lachend op mij af en vraagt of ik naar de overkant wil. Ik knik, hij loopt de weg op en legt het verkeer stil zodat wij naar de overkant kunnen. Daar aangekomen draai ik mij om, zwaai naar hem en krijg een zwaaiende groet terug. Carla en ik kijken elkaar lachend aan omdat de negatieve verwachtingen als een boemerang bij mij terug komen. Klaarblijkelijk is dat een restant van mijn negatieve gedachtesporen uit de vorige USA etappe. Een groter contrast is namelijk niet denkbaar. De vismarkt ligt aan de rand van Casco Viejo, de oude stad van Panama. Zwerven door de straten en kleine straatjes van de oude stad is een belevenis op zich. Ik geniet van de schoonheid van vergankelijkheid. Hoewel veel panden worden gerestaureerd blijven de oude verpauperde panden mij het meeste imponeren. Iedere straat heeft kleine zijgangen die naar plekken achter de huizen gaan. Ik loop zo’n gangetje in en kom bij een binnenplaatsje. Verbaast kijk ik om mij heen en tegelijkertijd word ik met verbazing aangestaard door een paar vrouwen. Zij roepen naar mij , ik zwaai en met gebaren maak ik duidelijk dat in nieuwsgierig ben naar deze plek. Zij blijken hier te wonen, een vrouw nodigt mij uit om bij haar binnen te kijken. Ik loop mee en kom in een ruimte die met platen karton en hout beschutting moet geven. Er is een piepklein keukentje en er zijn planken waar matrassen op liggen. Ik voel schaamte bij dit confronterende tafereel hoewel de vrouw met trots haar “ woning “ laat zien en mij hartelijk groet als ik weer verder ga. Buiten vraag ik haar of ik een foto mag maken van deze plek. Zij geeft met twee duimen omhoog en een aanstekelijke lach haar toestemming. Hier is geen sprake van schoonheid door armoede. Carla pakt mij bij mijn arm en geeft mij een kus. Ook zij is aangedaan door deze situatie. Het duurt even voordat ik weer met verwondering verder kan zwerven door de straatjes. De huizen hebben geen glazen ramen. De ramen zijn openingen die s’nacht met houten luiken worden gesloten. Ik kijk regelmatig naar binnen, vaak word ik dan van binnenuit begroet. Een man roept mij bij hem binnen en als ik binnen kom zit hij op een rode bank TV te kijken. Hij begint gelijk in het Spaans een verhaal te vertellen en ik moet hem stoppen om duidelijk maken dat ik geen Spaans spreek. Hij blijkt niet onder de indruk te zijn. Uiteindelijk besluit ik hem gedag te zeggen. Ik mag een foto van hem in zijn kamer maken. Ik vind het zelf een prachtig beeld die je kan vinden in mijn fotoserie. Even laten weer een nieuwe ontmoeting. Opnieuw passeer ik een gangetje, kijk naar binnen en word ik gelijk geroepen door een stel jongens die daar aan het eind van het gangetje staan. Zij zijn nieuwsgierig en willen weten wat wij komen doen. Zij spreken een beetje Engels dat maakt het iets makkelijker. Een jongen stoot mij aan en vraagt of Carla mijn vrouw is. Inderdaad zeg ik en ik krijg een hand, klap op de schouder en duimen. Later blijkt dat hij Carla had aangesproken; “hello my girlfriend”. Hij was duidelijk gecharmeerd van haar en niet ten onrechte. Vol van alle indrukken zijn rijden wij terug naar Panama City. Hier staan glanzende wolkenkrabbers die met elkaar concurreren in hoogte en architectuur. Ik vind de overgang te groot en besluiten niet te stoppen maar terug te gaan naar ons hotel t. So far so good. Ik laat ook de beelden spreken die je kan vinden in mijn foto serie.