De strak blauwe lucht vult zich langzaam met donkere wolken. Het lijkt dat iemand het grote licht heeft uitgedaan. Opeens een enorme lichtflits en heftige knal. Een enorme tropische bui barst los. Ik ben nog in Panama en zwerf samen met mijn lief nog door straatjes en over stadswallen. Wij schuilen in een cafeetje waar de regen met kletterend geluid op het dak slaat. Een uur later is de bui weggetrokken de lucht weer blauw met witte watten. In dat uur hebben wij besloten niet de bergen in te gaan vanwege de weersverwachtingen. Ik ben eerder in Panama geweest toen was het slecht weer en het enige uitzicht in de bergen waren mist, laaghangende wolken en een gordijn van regen. Bij langer verblijf in Panama zou het romantisch zijn samen te genieten. Voor deze reis hebben we besloten door te gaan naar Quito in Equador. Nu genieten we van zon en warmte tijdens de zwerftocht door Casco Viejo in Panama. Op de stadswallen staan tientallen kraampjes met allerlei snuisterijen duidelijk bedoeld voor het toerisme. Ik word geen moment aangeklampt of aangesproken iets te kopen. De bescheidenheid en hartelijkheid siert deze mensen met uiterlijke kenmerken van Kuna indianen. Wij zijn de enige twee die hier lopen. Achter iedere kraam staan mensen ons verlangend aan te kijken. Ik loop snel langs de kramen, voel mij ongemakkelijk. Het liefst zou ik van iedereen iets willen kopen. Aan de weg een taxi genomen naar hotel waar we ons klaarmaken voor de vlucht naar Quito. De vlucht naar Quito duurt anderhalf uur en ging voorspoedig. Paspoort controle ging vlot en de man die ons controleerde was vriendelijk nieuwsgierig. Hij wilde weten waarom wij naar Quito komen en wat onze plannen zijn. Klaarblijkelijk waren de antwoorden bevredigend met hartelijke lach en goede reis kwam een stempel in het paspoort. Ik loop snel naar buiten naar de taxi standplaats, merkte dat mijn hartritme versnelde en af en toe naar adem hapte. Ik word gelijk met mijn neus op de feiten gedrukt. Quito ligt op 2850 meter hoog en dat is te merken. Rustig aan is het devies. Bij hotel Mercure aangekomen de spullen uitgepakt en met een taxi naar de oude stad van Quito. Het is één van de best bewaard gebleven historische binnensteden van Zuid Amerika. Het is een chaotische romantische stad met diversiteit aan landschappen, weersomstandigheden en mensen. Op Plaza Grande uitgestapt en gelijk gegrepen door de sfeer. Bonte verzameling van oudere mensen die een enorme variëteit aan handelswaar hebben uitgestald. Uit de omliggende straatjes klinkt muziek. Hier wordt het leven op straat geleefd. De mensen zijn hartelijk gereserveerd. Na rondgezworven te hebben op het plein zijn wij neergestreken bij een klein restaurantje. Vier houten tafeltjes met gammele stoelen. Een oude vrouw komt aangesloft. Zij mompelt iets van achter haar mondkapje en duidelijk is dat zij een hazenlip heeft. Zij geeft ons een menukaart met daarop een variëteit aan empanadas. De keuze wordt duidelijk gemaakt door te wijzen. De vrouw kijkt mij aan, knikt en legt zachtjes haar hand op mijn arm. Steeds als hij iets komt brenge legt zij even die zachte hand op mijn arm. Ik ben zichtbaar ontroert. Carla vraagt mij hoe dat komt. Het is dezelfde aanraking die ik van mijn oma ken. Altijd als ik bij haar was en zij mij iets vertelde of ik haar, dan kwam regelmatig haar hand op mijn arm. De aanraking is subtiel en toch intens. Door de aanraking van de lieve vrouw mis ik mijn oma nog steeds. Toen ik ging betalen stond zij in een piepklein keukentje en kwam met een schuifje naar mij toe. Daarin schreef zij wat wij hadden gehad met de prijs er achter. Voor het eerst deed zij haar mondkapje af en glimlachend wees zij naar het bedrag. Ik betaalde en gaf haar een goede fooi die zij ondeugend lachend in haar schortje stopte. Ik neem afscheid door deze keer mijn hand op haar arm te leggen. De oude stad klopt aan de pols van het land en beweegt met het ritme van mensen uit de verre uithoeken van Ecuador. Mensen komen zich verwonderen over de pracht en praal in de kerken en dompelen zich onder in de levendige geest van de oude stad. Ik ben nieuwsgierig naar het interieur van de kerken en besluit om naar de Catedral Metropolitana te gaan. Ik kan mij voorstellen dat de mensen hier door geïmponeerd raken. Ik sta met verwondering maar ook met verbazing te kijken naar de schoonheid van deze inrichting. Als geïnteresseerd spiritueel atheïst vind ik het verwarrend.

Overdadige kerkelijke rijkdom in een land waar een groot deel van de bevolking eeuwenlang onder de armoedegrens leeft, geeft een ongemakkelijk gevoel.Toch moet ik erkennen dat ik vol bewondering naar de architectuur en het ambachtelijk handwerk sta te kijken. Schoonheid behoeft geen moraliteit of wel ? D eerste indrukken van Quito zijn overrompelend en wij besluiten om terug te gaan naar hotel. In de buurt een hapje gegeten en daarna de nacht verwelkomt. So far so good. Reizen blijft genieten