Woelen, draaien, woelen draaien. Een golf van onrust verstoort de nachtrust, voor mij een bekend verschijnsel. Tijd - en hoogte verschil, 7 uur en 2850 meter, zorgen voor onrustige eerste nacht in Quito. Mijn hersenen en hart proberen nieuw ritme te vinden, deze nacht lukt dat nog niet. Carla ligt naast mij te woelen vraagt steeds heb jij dit of dat ook. Gelukkig kan ik haar geruststellen wat niet wil zeggen dat het een ongestoorde nacht is geworden. Een beetje dizzy staan wij de volgende ochtend op. Na een verkwikkende douche laten wij ons verwennen met een heerlijk zondagochtend ontbijt. De bus naar centrum genomen. De bussen zouden door geen enkele keuring in Nederland komen. Alles rammelt en kraakt. Tijdens het rijden is een dikke zwarte rookpluim achter de bus zichtbaar. Hier zou busschaamte van toepassing zijn. De sfeer in de bus is hetzelfde als op een schoolreisje. Voor de mensen is het duidelijk een zondagsuitje. Veel vrolijkheid die aanstekelijk werkt. In de oude stad uitgestapt. In de straten klonk muziek en overal zijn vrouwen eten en drinken aan het verkopen. Gekookte aardappels met daarbij een stukje paprika, veel fruit, empanadas verder zonnebrillen, speelgoed, schoenen, pyjama’s, enz.enz. Het is een levendige handel waar druk gebruik van wordt gemaakt. Het straatbeeld wordt verder bepaald door allerlei mensen van piepjong tot stokoud. Veel komen van buiten Quito voor een dagje uit. In vele straatjes wordt muziek gemaakt; live of iemand heeft een gettoblaster waar hij karaoke mee zingt. Niet altijd even zuiver. Altijd wordt door mensen gedanst zodra muziek te horen is. Vaak bleef ik kijken en was ik geraakt door de intensiteit waarmee gedanst wordt. Ontroerend vond ik een oudere vrouw met een wandelkruk die in haar eentje met overgave stond te dansen. Bij iedereen zag je de muziek binnenkomen; als je niet danste dan meedeinen op het ritme. Ik geniet van dit straatleven waar iedereen op zijn of haar eigen manier invulling geeft aan deze dag. De oude mensen, zwart gekleed maar door de wijze waarop zij het dragen is het kleurrijk. De meeste mensen die hier rondlopen zijn mestiezen dat is een mengeling van Europeanen en Indianen. De indianen die ik tegenkom zijn duidelijk herkenbaar door hun prachtige gelaatsuitdrukking en kleding. Zij zijn gereserveerd open wat blijkt als ik hen in gebrekkig Spaans wat vraag. Met scherpe blik word ik bekeken en even later stralen dezelfde ogen zachtheid en ontstaat het begin van contact. Ik geniet van de omzwervingen op deze historische plek wat op de UNESCO erfgoedlijst staat. Toen ik samen met Carla een kerk binnen liep was een dienst aan de gang. De kerk was stampvol en mensen zongen vol overgave. Voor mij moeilijk te begrijpen maar ik bewonder deze overgave. Ik kan mij wel voorstellen dat veel mensen het samenzijn in deze prachtige omgeving met warme klanken van het orgel en het gezang troostend of energiegevend ervaren. Ik ga de bouw en rijke weelderige interieur van de kerken met andere ogen bezien. Ik realiseer mij dat ik voorheen minder oog had voor de architectuur en kunst van kerken. Ik zag het eerder als een gebouw van onderdrukking. Dat is voor een deel te wijten aan de wijze waarop ik ben opgevoed met uitspraken over geloof en kerk. Met name de kloosters San Francesco en Santo Domingo en de kerk Compania de Jesus zijn indrukwekkend en imponerend. Deze gebouwen zijn ontworpen door bouwmeesters en door ambachtslieden gebouwd. De interieurs zijn overweldigend een mengeling van Italiaanse, Spaanse, Vlaamse en Moorse kunst. Vooral het houtwerk is prachtig uitgesneden en het houtwerk is met bladgoud bedekt ( totaal 7 ton bladgoud). Rood en goud zijn de overheersende kleuren. Verder prachtige grote schilderijen met religieuze afbeeldingen. Verzadigd van alle indrukken besluiten wij terug te gaan naar de wijk Le Mariscal, waar het hotel staat. Het is de wijk met guesthouses, kleine eetgelegenheden en sfeervolle bars. Hier is de latino Vibe het best voelbaar. Ik verheug mij hier rond te zwerven helaas op zondag zijn bijna alle gelegenheden gesloten en luiken voor de ramen. Ineens wordt zo’n wijk mistroostig en wij waren snel uitgezworven. Onderweg kom ik een man tegen die op een bankje zit terwijl hij ons vriendelijk groet. Ik in gebroken Spaans hij in gebroken Engels wordt duidelijk dat het leven in deze wijk na na zonsondergang begint. Dan schalt de latino muziek door de straten en de bars barsten uit hun voegen. Morgen vertrekken wij naar Mindo en ik laat dit aan mij voorbij gaan. Om de hoek van het hotel is een cafeetje waar wij een drankje drinken en proosten op ons mooie verblijf in Quito. Op naar het groen in Mindo. So far so good. Bedankt voor de reacties. Ik vind het fijn dit te lezen en blij dat meegereisd wordt.