De geur van de amazone lelie heeft zich vermengd met de klanken van de marimba. Ik zit op het balkon mijmer over de dag die komen gaat. Vandaag naar Puerto Lopez aan de kust van Ecuador. Lange tijd getwijfeld wat het beste vervoer zou zijn. Uiteindelijk besloten om terug te gaan naar Quito Airport en het vliegtuig te nemen naar Manta 120 km boven Puerto Lopez. Het vliegtuig vertrekt einde van de dag om 17.00 uur en duurt 45 minuten. Alternatief een busrit van 12 uur met twee overstappen en lange wachttijden en vervolgens twee rijden uur rijden over slingerende wegen door de beboste bergen naar vliegveld van Quito. Ruim op tijd en in de lounge is het wachten op vertrek. Vliegtuig ingestapt om 20.10 en weer uitgestapt in Manta. Het wordt al donker buiten. We hebben hotel vlakbij het vliegveld genomen want morgen gaan wij snel door naar Puerto Lopez en op de 80ste WL graad ligt. Het is altijd een verrassing waar ik terecht kom. Het is een sober hotel zonder voorzieningen en de ontvangst is door twee mannen die alleen in Spaans dialect praten. Gelukkig is het duidelijk wat ik kom doen. Een kamer gekregen waarin een twijfelaar staat met een met oranje synthetische deken waarvan mijn haren onmiddellijk recht van overeind gaan staan. Ik schuif de gordijnen open en kijk uit op een drukke verkeersweg en rotonde waarop een groot roze verlicht sculptuur staat. Carla en ik kijken elkaar lachend aan en zeggen bijna tegelijkertijd, altijd goed voor het verhaal. Met droomplezier en dicht tegen mijn lief onder het oranje kleedje geslapen. Via Uber hebben we een auto geregeld die ons in 1.30 uur naar onze bestemming brengt. Gelijk na vertrek doemt de zee op. Ik word altijd heel blij als ik zee zie. Bij iedere reis die ik maak ontstaat altijd het verlangen de zee te zien en het liefst een duik te nemen. Soms lukt dat niet b.v. tijdens een trektocht in de Himalaya maar daar staat wel heel veel schoonheid tegenover. De weg naar Puerto Lopez gaat bijna helemaal langs de zee en zo nu en dan rijden wij door kleine dorpjes. Regelmatig liggen op het strand kleine vissersbootjes. Stoere vissersmannen met verweerde gezichten staan in provisorische houten kraampjes de gevangen vis klaar te maken voor de verkoop. De chauffeur probeert met handgebaren zich verstaanbaar te maken. Ik zeg met mijn handgebaren dat ik liever heb dat hij op de weg let en handen aan het stuur. Lachend legt hij beide handen op het stuur de resterende tijd daar gelaten. In Puerto Lopez zijn straten verlaten alleen de hoofdstraat is levendig met vele kleine winkeltjes. Mannen op bankjes praten over de roddels van het dorp De kinderen vermaken zich in een kleine speeltuin met een glijbaantje en een wip. Ineens rijden wij een zandweg op met aan beide zijden kleine huizen in vervallen staat. Bij hoge terracotta muren wordt gestopt voor een grote houten poort. Dit is onze bestemming. Deur gaat open en we stappen naar binnen in een klein paradijsje. Palmbomen, kleurrijke planten met geurende bloemen, links en rechts kleine appartementen met tafel en stoeltjes op een terrasje. Bij de receptie worden wij hartelijk ontvangen en naar ons intieme gezellige hutje gebracht. Opnieuw wordt geen Engels gesproken maar wij redden ons steeds beter in het Spaans. De spullen zijn weer uitgepakt en wij zijn naar een prachtig idyllisch zwembad in de tuin gegaan om een verfrissende duik te nemen. Op deze plek wordt het tijd voor een rustdag, dat wil zeggen geen bijzondere activiteiten. Na een rustige nacht, ontbijt en een duik in het zwembad genieten wij van de rust op de ligbedjes aan het zwembad. Daarna zijn wij het vissersdorpje ingelopen naar het strand. Eerst door straten met hele hoge stoepen met extra op- afstapje. Waarschijnlijk zijn er regelmatig overstromingen; overal staan borden die richting aangeven bij evacuatie. In de verte zie ik de zee en een zilte geur komt mij tegemoet. Aan het strand is een lange rij van eettentjes die ons allemaal proberen binnen te lokken. Er is veel levendigheid op het strand. Het zijn vooral Ecuadorianen die hier hun vertier en afkoeling vinden. De taferelen zijn hetzelfde, spelende kinderen in het water, zandkastelen bouwen, verliefde stellen ineengestrengeld dobberend in de zee, luierende mensen in strandstoelen. De strandtentjes hebben houten tafeltjes met kleine bamboestoeltjes die zorgen dat mijn knieën boven het tafeltje uitkomen. Het is vooral vis wat hier wordt gegeten, van gebakken vis in allerlei soorten en maten maar bovenal heerlijke camarones en prachtige langoustines. De kreeft is heerlijk klaargemaakt en verser kan ik mij niet wensen. Op foto is het resultaat te zien. De sfeer is hartelijk uitgelaten mensen zingen mee met de muziek. Margarita’s vinden regelmatig hun weg. Voldaan zijn wij verder gaan lopen over het strand met in zee dobberende verlaten blauw-witte vissersboten. De stoere vissers staan aan het strand netten te boeten of een biertje te drinken. Zon, zee en het zilte water is gegroefd in hun gezichten. Voor een van de huizen zit een prachtige Huskie. Ik loop naar hem toe en zie voor het huis een echtpaar zitten. De man gebaart dat ik voorzichtig moet zijn. Ik steek mijn hand langzaam naar de hond en laat hem even snuffelen. Ik krijg een duim van de man terwijl ik wegloop. Opvallend is dat overal in elk dorp een omheind en overdekt voetbalveldje met drie treden tribune te vinden is. Ook hier wordt gevoetbald met twee man publiek op de tribune. Ik blijf staan kijken, de voetballers kijken naar mij en roepen iets wat ik niet versta. Het lijkt wel alsof zij daarna nog fanatieker gaan voetballen. Na het boodschappen doen zijn wij terug geslenterd naar ons paradijsje om daar aan het zwembad plannen te maken voor morgen. Dit doen wij aan onder de palmbomen. Het wordt Isla la Plata ofwel klein Galapagos genoemd, een uur varen voor de kust van Ecuador. Tijdens de boottocht kunnen walvissen worden gespot. Ieder jaar komen zij naar deze plek voor de kust om te paren of te baren om daarna terug te keren naar Antarctica. Het vervolg lees je in het volgende verhaal. So far so good. Wij genieten van deze reis. Zie foto’s.