Een zacht geroezemoes dringt de slaapkamer binnen. Geklop op de deur, daarna nog een keer. Ik doe open; er staat een man voor de deur die gelijk een stap naar achter doet. Excuso zei hij met een lach. Vervolgens kreeg ik de tijd door van vertrek naar Isla de la Plata. Eerst een ontbijt onder de wuivende palmbomen en daarna worden wij opgehaald voor de boottocht. De man had een gammele tuk-tuk geregeld om naar de haven en de boot te gaan. Deze ligt aan een lange pier waar veel mensen staan te wachten. Ik schrik van de vertrekkende boten met joelende mensen. Gelukkig blijken deze niet naar het eiland te gaan. Het is zondag en duidelijk is dat de ecuadorianen een feestje willen bouwen. Verderop staan de gids plus 8 medepassagiers op ons te wachten. We zijn aan boord gegaan aan een omgebouwde kleine vissersboot met genoeg ruimte voor 10 personen. Twee krachtige Suzuki motoren worden gestart. Het is een uur tot anderhalf uur varen naar het eiland. Rustig weggevaren totdat vol gas wordt gegeven. De boeg gaat omhoog en aan beide kanten spuit het water omhoog. Tijdens de vaart klapt de boot regelmatig op de golven, wat betekent dat mijn nieren aan het wandelen zijn geslagen. Bij plotselinge windvlagen slaat het buiswater naar binnen voor een gratis zoute douche. Ik staar in de verte, zie regelmatig spuitende walvissen en soms de staarten als zij weer onder water gaan. Ineens vermindert de schipper snelheid speurt net als alle anderen naar walvissen die dicht bij de boot zijn. We zien de van wat verder af maar onze gids vertelt dat op de terugtocht nog meer succes zal zijn. In de verte wordt het eiland zichtbaar. Dichtbij de kust wil ik zien hoe diep het is. Ik zie ineens grote zeeschildpadden in een glijvlucht langs de boot zwemmen. Gefascineerd blijf ik kijken naar de bewegingen van de kleine vinnen en het gestroomlijnde schild die ervoor zorgen dat de schildpad door het water glijdt. Eenmaal aangemeerd in zijn we in ondiep water gesprongen en met schoenen in de hand naar het strand gelopen. Er volgt overleg over wie welke wandeling wil gaan maken. Wij kiezen voor wandeling richting de zee het: het zogenaamde piratenpad. Een Vlaamse vrouw, twee Italiaanse jongens en de gids zijn onze mede wandelaars. Gestaag ging het smalle zandpad omhoog. Aan weerskanten staan dorre hoge struiken die verschillende soorten bloemen dragen in de kleuren wit, geel, blauw en paars. Het pad gaat steeds hoger ineens zie ik twee vogels met blauwe flippers op het pad. Het zijn de Blue footed booby’s (blauw-voet Jan van Gent ). De tekeningen van zijn veren, scherpe ogen en vooral die blauwe flippers zorgen bij mij voor verwondering. Het zandpad heeft het hoogste punt bereikt en gaat nu naar beneden richting ze zee. Het landschap verandert en ik krijg een prachtig weids uitzicht. In de lage begroeiing hoor ik onzichtbare vogels vogelgeluiden maken. Ik sta een tijdje stil omdat ik wil zien welke vogel die prachtige geluiden maakt. Zij laten zich niet zien dus geniet ik alleen van hun gezang. Ik kom op het vlakke gedeelte en het zandpad slingert richting zee. De gids wijst naar een masked booby ( gemaskerde Jan van Gent) die verder op zit. Vraagt ons om stil te zijn en langzaam komen wij naderbij. De masked booby blijkt niet alleen te zijn. Tientallen soortgenoten staren nieuwsgierig naar die vreemde vogels op twee voeten. Wij staren weer naar die prachtige krachtige koppen met een scherp getekend masker rondom hun ogen. Boven mijn hoofd vliegt een zwarte fregat vogel met een rode opgeblazen keel als een ballon. Hiermee probeert hij dansend in de lucht de vrouwtjes te imponeren. Ik weet niet of hij al indruk heeft gemaakt maar op mij in ieder geval wel. Bij zee aangekomen sta ik op hoge kliffen waar grote witte plekken aangeven waar de toiletten voor de vogels zijn. Carla staat op een ander punt, verstild staart zij over de zee. Een intens mooi beeld dat mij ontroert. De gids staat op ons te wachten. Het duurt even voordat iedereen terug is van zijn of haar eigen voorkeursplekje. Wij lopen hetzelfde pad terug wat andere vergezichten geeft. Regelmatig hoor ik geritsel van salamanders en hagedissen in de bosjes. Het kunnen ook ratten zijn die vroeger meegekomen zijn met boten die bij het eiland zijn aangemeerd voor een voormalig hotel. Geprobeerd wordt de ratten te bestrijden omdat zij de eieren van de broedvogels opvreten. Ik heb wel vallen zien staan maar geen ratten. We zijn terug bij de boot aan boord geklommen waar voor een lunch is gezorgd. Daarna is de mogelijkheid om te snorkelen. Carla is gegaan ik heb de foto’s gemaakt. Enthousiast bibberend kwam zij aan boord met gelijk verhalen over de vissen die zij heeft gezien. Nadat iedereen weer aan boord is , vertrekt de boot voor de terugreis. Eerst langs de kust waar de zeeleeuwen op de rotsen in de zon liggen te koesteren. Glanzende baltsende zeeleeuwen steken imponerend boven de groep uit. De motoren gaan weer op volle kracht. De zee is onstuimiger en de golven veel hoger. De boot klimt in de golven en klapt dan weer terug. Iemand gilt regelmatig, een ander is zeeziek en hangt over de reling zijn lunch aan de vissen te voeren. Na een half uur varen wordt het rustiger en begint het speurwerk naar bultrug walvissen. Iedereen kijkt in een andere richting, want rondom de boot zijn in de verte weer fonteinen van water te zien. Ineens verrukte kreten. Vlakbij komen twee bultrug walvissen boven. Ik wil foto’s maken. Op dat moment roept Carla dat aan de andere kant ook drie walvissen zwemmen rakend aan de boot. Ik wil geen foto’s meer omdat ik dit prachtige schouwspel niet door het oog van een camera wil zien maar wil genieten van dit moment met eigen ogen. Het is indrukwekkend die enorme walvissen die soepel door het water glijden. Een kop van een bultrug walvis komt boven water. Ik krijg kippenvel op het moment dat ik in het oog van de walvis kijk en heb het gevoel dat zij naar mij kijkt. Zo plotseling als zij kwamen zo plotseling zijn zij weer onder water verdwenen. Een laatste zwaaiende groet met de zijvin van de walvis verdwijnt deze onder water. Het is alsof zij nog even gedag wilde zeggen. De boot maakt nog een aantal rondjes maar zij zijn alleen nog in de verte te zien. Met volle kracht gaat de boot weer richting vaste land. Carla en ik zitten hand in hand stil naast elkaar voelbaar is de ontroering van ons beiden. Wat een overweldigende ervaring. Eenmaal aan wal gaan wij zo snel mogelijk terug naar ons paradijsje. Daar genieten wij van deze prachtige dag. So far so good.

Bedankt voor de complimenteuze berichten die ik in verlegenheid ontvang.