Honden blaffen, hanen kraaien, zacht zoevend veegt een bezem het pad voor ons huisje schoon. Een nieuwe dag doet zijn intrede. Ik kus mijn lief wakker, zij antwoordt met een lieve glimlach. Na een heerlijk ontbijt maken we ons klaar voor de busrit naar Guayaquil. Helaas het busje van 10.00 komt niet, ook niet zo. Bij navraag geen uitleg. Onverschillig wordt gezegd; de volgende bus vertrekt om 13.00 uur. Dit is een lokale bus, 6 uur of langer duurt de rit met veel stops naar Guayaquil. Op zoek gegaan naar alternatieven. Altijd zijn de mannetjes in de buurt die willen onderhandelen over de prijs met een of hun auto. De rit met auto duurt ruim 2 uur. Prijs overeengekomen met vriendelijke oudere tandeloze chauffeur. Spullen in achterbak wij op achterbank een duim van de chauffeur en bamos. Na een kwartier stopt de auto langs de kant van de weg. Voor ons staat een nieuwe SUV die de rit zal voltooien. Na de gebruikelijke begroeting zijn wij ingestapt. De jonge chauffeur rijdt rustig neemt geen risico’s. In tegenstelling tot sommige tegenliggers die passeren en onze chauffeur dwingen tot een uitwijking of stevig op de rem te trappen. De weg volgt precies de 80° WL langs de kust tot San Pablo. Langs de kust rijden wij door veel vissersdorpjes waar de blauw-witte bootjes kilometers lang op het strand liggen. Vissers zitten bij hun boten hun netten te boeten. De zilte geur van de zee vermengd zich met de de geur van teer. Af en toe wordt de kustlijn verlaten, de weg gaat de bergen in en slingert door bosrijk gebied. Regelmatig staat bij een wegafzetting een man verveeld met het bord pare of siga het verkeer te stoppen of te laten doorrijden. Bij San Pablo verlaten wij de kustlijn naar het vlakkere binnenland richting Guayaquil. Het landschap verandert van groen naar grauw grijs. Wij rijden kilometers en kilometers langs industriële saaie gebouwen. Wij naderen de buitenwijken van de stad. Ik zie vervallen verlaten gebouwen opgeluisterd met woeste graffiti. Regelmatig staan op de hoeken van de straten groepjes mannen verderop stoer uitgedoste politie. De stad is de grootste doorvoerhaven van drugs uit Colombia naar Europa. Drugsbendes beheersen delen van de stad en schieten elkaar regelmatig overhoop. De chauffeur doet alle deuren op slot. Welkom in Guayaguil. De binnenstad is hectisch, chaotisch doet mij denken aan Aziatische grote steden. Verkeer dat zich aan geen enkele regel wil houden. Hier geldt het recht van de sterkste en dat is de durfal die zich met millimeters ruimte tussen andere auto’s zijn plek opeist. Regelmatig staat onze auto stil temidden van een toeterend concert. Uiteindelijk is het hotel gevonden en hebben we ingecheckt. Het hotel staat in een rustig deel van de stad vlakbij een mooie kathedraal en park. Na een drankje aan het zwembad gaan wij op verkenning met onbekende bestemming. Ik vind het leuk, zwerven door een stad en mij laten verassen. Verrast ben ik. Ik loop een parkje in. Het is vrij toegankelijk en niet afgezet met hekken. Tot mijn verbazing zie ik op het gras kleurrijke leguanen. Verderop staat Carla zij wijst naar het water waar zij voorstaat. Zij wenkt mij, ik loop naar haar toe. Opnieuw verbaast sta ik bij een grote vijver met schildpadden die in een keurige lijn liggen hier en daar op elkaar gestapeld. De foto’s geven een beeldverslag. Ik loop terug naar de leguanen. Het prehistorisch dier heeft een onwerkelijke schoonheid. Carla ziet een leguaan een boom inklimmen, althans een poging daartoe. Bijna boven glijdt hij weg weet zich aan een tak vast te grijpen voorkomt daarmee dat hij naar beneden valt. De kruin van de boom blijkt een lekker hapje te zijn. Carla en ik zwerven verder komen bij de Guayas de grootste, in de grote oceaan, uitmondende rivier van Zuid- Amerika. Langs de monding van de rivier is een lange boulevard; Malecon 2000. Hier wordt geparadeerd, het het is kijken en bekeken worden. Op bankjes zijn stelletjes innig in elkaar gestrengeld. Oudere mannen kijken op een bankje naar deze taferelen die aan voorbije jaren doen denken. Er is veel security en politie op de boulevard. Het schijnt voorheen een circuit van criminaliteit te zijn geweest. Op een terras aan de rivier hebben we een koel glas bier gedronken. Die smaakt het beste na een wandeling in 30 graden, klam warm weer. We zijn een kolossale binnenmarkt in gelopen. De wondere wereld van verlangen en illusie. Hele smalle binnenstraatjes met honderden meters schoenen, kleding, elektronica etc.etc. Mensen schuifelen achter elkaar door de straatjes zoekend naar iets van hun gading. Langs etenskraampjes met kleine tafeltjes en stoeltjes die allemaal bezet zijn wij terug naar het hotel gelopen. Morgen wil ik nog naar de oude wijk Las Penas. We zijn vroeg opgestaan en na ontbijt gaan wij weer op pad. De taxi genomen naar Las Penas. De wijk ligt tegen een berg,met op de top een oude vuurtoren en een koloniale kapel. Een tijd lang is deze wijk slecht onderhouden waardoor de wijk in een favela veranderde met veel criminaliteit. Inmiddels zijn veel huizen gerenoveerd zonder dat het de sfeer heeft aangetast. Veel kunstenaars hebben zich hier gevestigd. Ik sta voor een 444 treden tellende trap en kijk omhoog. De zon staat recht boven mijn hoofd zonder schaduw van de huizen te geven. Een paar slokken water en de trap op. Links en rechts zijn smalle zijstraatjes. Ik loop een zijstraatjes in; hoor no no no! Een man wijst dat ik hier niet mag komen. Het blijkt dat deze zijstraatjes nog steeds onveilig zijn voor buitenstaanders. Verder de trap op onderweg zijn mooie vergezichten en leuke ontmoetingen. Ik sta een foto te maken en hoor een kinderstem “ hello hello” roepen. Ik kijk omhoog; een stralend meisje zwaait naar mij. Haar moeder naast haar heeft een verlegen lach. Ik vraag of ik een foto mag maken, instemmend wordt geknikt. Mooi beeld en foto gemaakt. Ik loop verder, zwaai naar haar en krijg kushandje terug. Het is stevig doorstappen naar het hoogste punt van de wijk: de vuurtoren en een kapel, met een fantastisch uitzicht over de rivier, de nieuwe haven en de stad. Ik zie over de rivier een kabelbaan waaronder gondels hangen. Ik ben nieuwsgierig. Snel terug de trappen af. Beneden krijg ik protest van mijn knieën. Gevraagd waar de gondels naar toe gaan. Het blijkt openbaar vervoer te zijn: de Aerovia. Sinds 2020 de nieuwe levensader die Duran aan de overkant van de rivier verbindt met Guayaquil. De totale lengte is 4.1 kilometer. We zijn naar een vertrekpunt gelopen, hebben een kaartje gekocht en zijn de gondel ingestapt. Carla roept ; wij zijn de ski’s vergeten. Het is eenzelfde gondel als bij de wintersport. Ieder gondel is bezet; het is inderdaad een openbaar vervoermiddel. Wij hangen boven het water, de wind suist door de gondel en af en toe een slingerde beweging. Aan de overkant hebben we rondgelopen en om vervolgens de gondel terug te nemen naar het eindstation. Na de overtocht over de rivier gaat het laatste deel over de stad. Wij scheren over en langs huizen en onder ons raast het verkeer. Het is een onwerkelijk tochtje. Ik geniet van deze bizarre ervaring. Terug naar het het hotel en voorbereiden op morgen. Wij verlaten Ecuador gaan verder in Trujillo Peru. So far so good.