Het vliegtuig klapt omlaag in een luchtzak. Gegil in het vliegtuig een vrouw achter mij prevelt een gebed waarin Dios wordt aangeroepen. Zij klampt zich vast aan mijn stoel. Na een periode met veel turbulentie wordt het stil. Het geprevel zwakt af, de vrouw ademt nog zwaar. Ik vlieg van Guayaquil via Lima naar Trujillo in Peru. Na twee uur vliegen geland in Lima. Daar door de douane en langs de hondencontrole van bagage. Het is 3 uur wachten op de aansluitende vlucht naar Trujillo. Carla speurt naar een lounge om de wachttijd te veraangenamen. Zij komt aanlopen, ik zie teleurstelling in haar gezicht. De lounge is gesloten vanwege renovatie. Een plekje gezocht waar het rustig is. Alle tijd om een hapje te eten, veel tijd voor het bekijken van foto’s en te selecteren. Uit een luidspreker klink een aankondiging om te boarden die waarschijnlijk ook in NL te horen is. In 50 minuten komen wij, voor het eerst tijdens deze reis, in het donker aan. Trujillo heeft een klein vliegveld alles gaat nog op ouderwetse wijze. Uit het vliegtuig met de trap naar beneden, bagage met traktor en aanhangwagen opgehaald. Buiten staat een shuttle van het hotel op ons te wachten. Richting Trujillo gaat het over een smalle weg met twee banen. Zover het oog reikt een lang lint van autolichten. Trage vrachtwagens houden het verkeer op, met levensgevaarlijke inhaalacties tot gevolg. Ik hoor en ruik de zee maar zie hem niet. Aan de andere kant van de weg is zand, heel veel zand. Wij rijden een verlaten stadswijk binnen. Aan weerskanten zijn vaag witte huizen zichtbaar, op de weg een dun laagje zand. De wind jaagt kleine dorre struikjes over de weg. Ik verwacht elk moment cowboys op paarden te zien, die naar de saloon met klapperende deuren gaan. De huizen worden groter, de weg breder en omgeving groener. Wij komen aan bij het hotel. Een mooie kamer met balkon waar Carla en ik een wijntje drinken voordat Klaas Vaak ons roept. De volgende dag gaan we naar de oude binnenstad van Trujillo. Ik wil de oude culturen gaan verkennen van de Moche en Chimu indianen. Deze gebieden liggen buiten Trujillo, ik ga op zoek naar vervoer. Alejandro ontmoet, die perfect Engels spreekt en een dagtoer kan regelen. Hij gaat zelf mee als gids. Geregeld, dat geeft rust om de oude binnenstad te ontdekken. Ik loop door kleine straatjes met kleine winkeltjes met de eigenaars ervoor. Ik word vriendelijk begroet met bon dia, que tal of como estas. Het is een hartelijke groet zonder de bedoeling mij in hun winkeltje te lokken. Veel mensen lopen slenterend voor mij. Ik moet mij inhouden hen niet steeds met grote passen te passeren. In vergelijking met hun lome passen lijk ik speedy Gonzales. Hoewel veel mensen in het zwart gekleed zijn brengen zij kleur in het straatbeeld. In de oude stad is laagbouw, kleine kleurrijke huisjes. Op het grote plein overheersen de kleuren wit, geel en blauw. Het plein is het centrum van ontmoetingen. Overal staan mensen te praten of zitten op de bankjes het leven door te nemen. Ik geniet van zwerven door een stad en mensen bezig te zien in hun dagelijks bestaan. Straathandel is alom aanwezig en dat maakt een stad levendig. Verzadigd van alle indrukken terug naar het hotel. Carla is een winkeltje in gelopen, zij ziet altijd wel iets moois wat zij vervolgens niet kan meenemen. Wij reizen alleen met handbagage met een maximaal gewicht van 10 kilo. Op ons balkon heerlijk gegeten, daarna daalde de temperatuur snel naar 10 graden. De volgende dag werden wij opgehaald door Alejandro en gaan naar de Huaca de Sol (tempel van de zon) van de Moche cultuur. Deze tempel, gebouwd uit miljoenen leemstenen, was ooit veel groter dan hij heden ten dagen is. Ondanks de geleden schade is deze tempel met 8 verdiepingen, verbonden door steile trappen en met een hoogte van 45 meter, nog steeds s’werelds grootste leemstenen tempel. Na een hectische rit door Trujillo rijden wij de woestijn in. Aan weerszijde van de weg zand, dorre grijze struiken en in de verte vage contouren van bergen. Het is mistig bewolkt waardoor geen perspectief te zien is. Plotseling rijden wij langs een enorm berg. Het blijkt wat een leemstenen tempel uit lang lang vervlogen tijd. Hier worden nog nieuwe ontdekkingen gedaan en worden potten, sieraden, huisraad en graven uit die periode gevonden. Wij rijden verder door de zandvlakte, in de verte doemt de Huaca de la Luna ( tempel van de maan) op. Het is een imponerende “ ouwe zooi” zoals Carla en ik vaak gekscherend zeggen. De omvang van de tempel is indrukwekkend. Helaas is het hele complex overdekt om verdere schade door erosie te voorkomen. Ik loop door het tempelcomplex waar vele details bewaard zijn gebleven. Hier gaat de verbeelding zijn werk doen. Ik stel mij voor hoe de mensen hier in de periode 100 – 700 N.Chr. hebben geleefd en waar ik nu loop hebben zij ook gelopen. Carla, Alejandro en ik zijn op dit moment de enige die hier rondlopen. Het is heel stil het enige geluid is de wind die vrij spel heeft tussen de restanten van de tempel. Alejandro weet veel te vertellen over de historie en details die nog zichtbaar zijn. Ik zonder mij soms af omdat ik in alle stilte zelf wil kijken, zien en genieten. Carla kent dit van mij en ook zij loopt soms een andere kant op. Onder de indruk van deze ervaring loop ik samen met Carla weer terug naar de auto. Wij voelen elkaar aan en zijn stil. Een koffiepauze voordat wij naar Chan Chan ( zon zon) gaan. Chan Chan was een stad met een oppervlakte van 20km² en werd bewoond door de Chimu cultuur, die leefden na de Moche cultuur van 900 – 1470 N.Chr. In de stad waren 9 paleizen waarvan 1 goed zichtbaar bewaard is gebleven. Grote, hoge lemen muren van oorspronkelijk 12 meter moesten de stad beschermen tegen het water. Ik loop langs deze grote wallen en kom in een complex waar ik opnieuw in verwondering doorheen loop. Opnieuw overweldigd door de grootte, het ingenieuze van de bouwwerken en alle details die met perfectie door de ambachtsmensen toentertijd zijn aangebracht. Het is heet, de zon staat recht boven ons hoofd en geen schaduw. Verhit en verzadigd van alle indrukken lopen wij terug. Wij gaan naar de kust voor een hapje eten en vooral even de wind door mijn haren te voelen. Naar een leuk plaatsje aan de kust waar nog zelfgemaakte rieten kano’s als modellen rechtop langs het strand staan. In de branding met hoge golven liggen surfers te wachten op hun board voor de perfecte golf. Op een terras met uitzicht op zee heerlijk gegeten en daarna richting hotel. So far so good. Het was een bijzonder cultureel dagje vandaag.

Een tip voor wie meer weer lezen over deze culturen adviseer ik via Google; Moche cultuur in te tikken en dan De Moche route - mijn droomreis aan te klikken.