De motoren bulderen, alles trilt en rammelt. De oude Boeing raast over de startbaan en trekt langzaam omhoog. Links naast mij aan het gangpad zit een jongen met down syndroom. Hij brult hard mee met het geluid van de motoren klapt in zijn handen als hij loskomt van de grond. Ik kijk naar hem steek mijn duim op krijg een duim en lach terug. De hele vlucht houden wij contact. Bij de landing kreeg hij van de stewardess een aantal chocolaatjes. Ik maak met mijn hand een gebaar van. ” hmm lekker “. Hij pakt twee chocolaatjes geeft deze aan mij die ik verlegen aanneem. Parmantig verlaat hij het vliegtuig met een klein koffertje achter zich aan. Ik ben vertrokken uit Trujillo en geland in Lima. Het is weekend. Carla en ik hebben besloten de zondag tot rustdag te verklaren. Inmiddels zijn wij 17 dagen onderweg en onderweg zijn is reizen. Om de rust een kans te geven heb ik een luxe Pullman hotel geboekt voor redelijke prijs met dank aan Accor. De kamer is prachtig ingericht waarbij vooral het bed kreten van geluk oplevert. De zondag kondigt zich vroeg bij mij aan. Ik kruip uit bed sluip de deur uit naar het zwembad voor een koele zondagochtend duik. Op een ligbed lig ik te mijmeren over de afgelopen periode en wat nog gaat komen. Trujillo is de laatste plaats die tegen de 80° WL aan schuurt. Vanaf daar gaat de 80° WL verder over zee. Ik kan niet met de boot dus verder over land. Vanaf Lima neem ik een aantal afslagen van de 80° WL. Na dit traject gaat mijn Pool naar Pool reis verder in Chili en zo dicht mogelijk tegen de 80° WL. Eerst een paar afslagen nemen. Ik ga terug naar de kamer zie Carla met een grote glimlach onder de grote regendouche staan. Ik krijg een natte zondagochtend kus en samen genieten wij van de regen. Voor het ontbijt gaan wij naar een klein koffietentje verderop in de straat. De koffie en broodjes zijn heerlijk in Peru. Na het ontbijt terug naar het zwembad en nestelen ons op de bedjes met als doel te genieten van onze rust. Ik vertel Carla over de afslagen waarop Carla zegt: dat past wel bij jou; jouw leven is ook geen rechte lijn maar vol met afslagen. Ik vind het een treffende opmerking. Na een uur vind ik het genoeg en stel voor naar Plaza Mayor in Lima te gaan. Op zondag is dat DE plek waar veel Peruanen naar toe gaan als een familie-uitje voor de zondag. Wel wat anders dan mijn zondagen vroeger. Wij gingen meestal in de mooie kleren bij de wederzijdse opa’s en oma’s op bezoek. Ik stel voor vandaag van een Peruaanse zondag te genieten onder het motto; zwerf vaak, verwonder je altijd. Taxi genomen deze kon niet op het plein parkeren omdat alle straten naar het plein op zondag zijn afgesloten. Hij zet ons af op de hoek van een straat en vertelt de beste route naar het plein. Ik loop gelijk in een stroom van mensen die allemaal richting plein gaan. De sfeer is uitbundig. Overal staan mensen met etenskarretjes en kleedjes waarop zijn hun waren aanprijzen. De zon laat de amandel kleurige ogen van veel vrouwen schitteren als diamanten. Het lijkt of de zorgen even thuis gelaten zijn. Ik geniet dat deze mensen die genieten terwijl het leven voor veel Peruanen onder de huidige omstandigheden niet gemakkelijk is. Ik zie op straat mensen die proberen door verkoop van de meest uiteenlopende producten in hun levensonderhoud te voorzien. Het is knokken voor hun levensonderhoud. ik heb daar diep respect voor. Bedelen komt bijna niet voor, soms mensen met een zichtbaar handicap of heel oude vrouwen. Zij staan vaak zwijgend bij de ingang van een kerk met een kartonnen bekertje. Voor die situaties heb ik altijd munten op zak die ik met liefde geef. Op het plein is niets van dit alles te merken. Kinderen rennen uitbundig over het plein. Overal vliegen grote zeepbellen door de lucht die zij onder luid gejuich proberen te vangen. Op de bankjes de tortelduifjes die innig met elkaar verbonden zijn, voor hen bestaat het hele plein niet meer. Gearmd of hand in hand slenteren mensen eten een ijsje en ander zoet spul. Ijs is geliefd het wordt gepresenteerd op een dienblad met gaatjes en hopelijk verkocht. Overal in de straten staan muzikanten en het muziek aanbod is gevarieerd. Alle muziek brengt de Peruanen in beweging. Zij kijken, luisteren en hun lichaam beweegt. Vooral de beweging in de heupen toont het ritme. Carla en ik zwerven op eigen wijze door de straten, haar ogen zien wat zij wil zien en mijn ogen zien wat ik wil zien. Soms ontmoeten onze ogen elkaar en zijn wij even samen. Na omzwervingen door de straten ben ik terug op het Plaza Mayor. Het is het oudste plein en de bakermat van Lima, gesticht in 1535. De historische grandeur is terug te vinden in de gebouwen rondom het plein. Vooral het Palacio Gobierno, het Palacio Arzobispal en de kathedraal zijn de grote blikvangers. Ik ben nieuwsgierig kies voor een bezoek aan de kathedraal. Carla staat al bij de poort klaarblijkelijk hebben onze zielen elkaar gevonden in deze spirituele omgeving. Binnen moet entree betaald worden, tegenwoordig is dat meer regel dan uitzondering bij belangrijke kerken en kathedralen. Besluiten het bezoek te verplaatsen naar de volgende keer als wij in Lima zijn. De avond neemt langzaam de taak over van de dag. Lichten worden ontstoken het plein krijgt een nieuwe glans. Verzadigd van deze Peruaanse zondag nemen wij een taxi naar het hotel. Wij komen nog terug in Lima voor verdere verkenning. Naast het hotel hebben we een hapje gegeten. Op tijd naar bed. Morgen neem ik de afslag naar Arequipa in het zuiden van Peru. So far so good. Reizen maakt gelukkig.