De taxi staat stiller dan stil. Geen beweging in de stroom blik voor ons. Een toeterconcert maakt duidelijk dat geduld zijn grenzen heeft. Ik ben op weg van het hotel naar het vliegveld; normaal gesproken duurt dat een half uur. Inmiddels vijfenveertig minuten onderweg en nog steeds aan alle kanten ingesloten door blik op de weg. Ik vraag aan de chauffeur ; hoe lang nog naar het vliegveld en ik wijs op zijn horloge. Hij haalt zijn schouders op en antwoord; Traffico, mucho traffico; dat begrijp ik zelf ook wel. Ik kijk Carla aan, wij schieten in de lach. Het is wat het is, het gaat zoals het gaat! Ik heb nog twee uur voordat het vliegtuig naar Arequipa vertrekt. Wij hoeven geen bagage in te checken zijn online ingecheckt. Hortend en stotend beweegt de blikken stroom zich voorwaarts. Iedereen heeft haast, probeert elkaar de pas af te snijden en een plekje op te schuiven. Twintig minuten later lost de file vanzelf op en 10 minuten later komt de taxi aan op het vliegveld. Een enorme rij mensen tussen linten staan te wachten op bagagecontrole. Gelukkig is dat voor internationale vluchten, wij gaan binnenlands. Het is daar veel rustiger. Snel door de bagagecontrole en naar de gate gelopen. Het is nog tien minuten voor het boarden, dus ruim op tijd. De vlucht naar Arequipa in het zuiden van Peru duurt anderhalf uur. Onder mij glijdt het Andesgebergte voorbij. In een glijvlucht wordt de landing ingezet tussen hoge bergen. Ik zie bergpaden scherp uitgesneden op de flanken van de bergen. Huizen worden zichtbaar, het aantal verbaast mij. Ik had een kleine stad verwacht maar van boven af gezien is Arequipa een grote stad met meer dan een miljoen inwoners. Turbulentie zorgt voor een wiebelige harde landing. De deur gaat open en via een trap kom ik op het platform. Wacht op Carla en samen lopen wij snel naar de uitgang. Het snelle wreekt zich, ik hap naar adem en mijn hartritme gaat in de versnelling. Arequipa ligt op 2.400 meter hoogte, de lucht is ijler. Het tempo zal aangepast moeten worden. Taxi naar hotel genomen en tijdens de rit gaan wij eerst door mistroostige buitenwijken. Naarmate we dichter bij het oude stadsgedeelte komen veranderen de wegen en huizen. In de verte zie ik besneeuwde bergen boven de huizen opdoemen. Het hotel ligt midden in de oude stad tegenover het beroemde Santa Catalina klooster. Ingecheckt, naar de kamer met uitzicht op het klooster en aan de achterkant twee vulkanen met besneeuwde toppen. Spullen uitgepakt en op pad gegaan. In rustig tempo zwerven door de smalle straatjes van deze witte stad.Richting Plaza de Armas, het hart van de oude stad. Ik ben onder de indruk van de intieme warme sfeer in deze oude stad. De gezichten van de oudere lokale mensen zijn diepbruin en gegroefd, door hoogte en zon getekend. Ik merk dat de hoogte invloed begint te krijgen. Ademen gaat moeizamer een lichtte hoofdpijn kondigt zich aan. Besluit om terug te gaan naar hotel en daar op bovenste verdieping met uitzicht op klooster en stad een hapje te eten. Carla en ik genieten van het late zonlicht die de sneeuw op de bergen een gouden gloed geeft. Aan de andere kant wordt in de stad het licht ontstoken, het geeft een twinkeling aan het uitzicht. De volgende dag loopt ik het hotel uit, sla de hoek om en sta voor de ingang van het Santa Catalina klooster, een nonnenklooster. Ik kijk een gangetje in en zie een kleine rij wachtenden bij de kaartverkoop. Ik kijk Carla aan en zei zegt gelijk; doen! De verkoop is bij een kleine opening waar het geld op een plateau wordt gelegd, onder een glazen raam door wordt geschoven op een plateau aan de andere kant. Dit was vroeger de ingang waar mensen zich bij de nonnen konden melden. Zij mochten geen contact hebben met de buitenwereld en wat nu een raam is was vroeger een houten luik. Spullen werden neergelegd en als de mensen weg waren werd het houten luik geopend. Zodra ik binnen ben wordt ik overrompeld door de kleur en constructie van het klooster. Overheersend zijn de kleuren dieprood en blauw wat opvallend is voor het sobere leven in het klooster. Ik kom ogen tekort om de schoonheid een plekje in mijn geheugen te geven. Ik loop door smalle rood gekleurde steegjes met aan weerskanten ingangen naar blauwe binnenplaatsjes. Ineens kom ik op een binnenplaats met zuilen gangen. Overal hangt een serene sfeer die niet verstoord wordt door andere bezoekers. Het klooster is een doolhof en vol verrassingen. Zalen die vol hangen met een diversiteit aan afbeeldingen van Maria. Ik loop in verbazing en verwondering verder door het klooster. De nonnen waren zelfvoorzienend wat overal te zien is. Tuinen, wasplaatsen en veel keukens die in maatvoering verschillen. Deze waren gekoppeld aan de verblijven van de nonnen. Hier waren duidelijke verschillen te zien van heel sober tot meer aangeklede ruimten hetgeen met de hiërarchie te maken heeft. Ik loop een grote donkere zwartgeblakerde keuken binnen. Alle zwarte keukengerei uit vroeger is nog aanwezig. Ik kijk omhoog naar een kleine opening in het dak waar zonlicht naar binnenvalt en een witte plek op de grond achterlaat. Op dat moment wordt ik omringd door gregoriaans hemels gezang. Ik ben diep ontroert, blijf een tijdje staan en geniet van dit moment. Ik loop verder probeer te achterhalen waar de muziek vandaan komt. Het komt ergens uit het klooster vandaan, maakt niet uit, het is prachtig. Drie uur hebben Carla en ik op eigen wijze rondgezworven. Wij drinken thee op een kleine binnenplaats, stil en beide geraakt door zoveel verstilde schoonheid. Wij lopen terug naar hotel met hoofd vol indrukken. Even een rustpauze en dan oriënteren op morgen. Ik wil naar de zoutvlakte hoog in de bergen. So far so good. Wat een prachtdag! Kijk als aanvulling op verhaal naar de foto’s.