De dunne vitrage filterde het maanlicht in de kamer. Gelal van buiten dringt langzaam tot mij door. Ik stap uit bed kijk naar beneden. Daar zitten hangjongeren op een bankje met rondom bierblikjes. Inmiddels overgegaan op sterker spul dat duidelijk goed aanslaat. Ik kruip onder de dekens, doe oordoppen in om de slaap weer te vatten. Om zeven uur onder de dekens vandaan en klaarmaken voor de dag. Vandaag een dagtocht naar Laguna de Salinas op 4.300 meterhoogte in hetnationale reservaat Salinas en Aguada Blanca aan de zuidkant de vulkaan Picchu Picchu. Ik wil in alle rust genieten wil niet met een bus toeristen naar deze plek. Ik heb een privé tour geboekt. Klokslag acht uur worden Carla en ik opgehaald. Voor de deur staat een Mercedes bus met chauffeur en gids. Ik verwacht een andere auto en vraag; waarom een bus? Simpel antwoord; de zand/gravelweg is in slechte staat, vooral in het hogere gedeelte. De Mercedes bus komt daar moeiteloos tegenop. Ingestapt, wij rijden de straat uit en staan gelijk vast in de ochtend spits. Dorpen en steden in Peru zijn nog niet berekend op de toename van het aantal auto’s. De smalle straten vullen zich met rijen blik en ongeduldige chauffeurs. Eenmaal buiten de stad verdwijnt het blik en maakt plaats voor prachtige natuur. Het eerste deel gaat over een geplaveide weg. Af en toe passeren wij een boerderij met rondom statige bomen. In een eerstvolgend dorp wordt gestopt. Onze gids en chauffeur stappen uit doen de deur open en vragen ons uit te stappen. Op mijn vraag: waarom stoppen was het antwoord; voor ontbijt. Ik zeg; wij hebben al ontbeten waarop zij zegt; maar de chauffeur niet. Die is al binnen en dat geeft mij de gelegenheid het dorpje in te lopen. Op het kleine plaza de armas staat een kerkje waar ik naar binnen ga. Sobere inrichting, weinig sfeer. Een vrouw legt haar hand op mij arm. Ik kijk haar aan zij wijst naar de deur. Heb ik iets misdaan dacht ik? Vervolgens loopt zij mee naar de deur waar een boek ligt. Haar vinger wijst naar de inhoud. Het blijkt een gastenboek te zijn waarin ik iets kan schrijven. Carla en ik hebben onze namen opgeschreven met een getekend bloemetje. Als dank krijg ik een gezegende glimlach van de vrouw. Op de terugweg zie ik een boer zijn koeien naar de wei brengen. Een hond zorgt dat de koeien in beweging blijven. Zij lopen een klein pad af, waarbij de koeien stof doen opwaaien. Ik zie de boer, de hond en de koeien verdwijnen in stof en helder licht. Terug naar de auto waar de chauffeur klaar is met zijn ontbijt. De geplaveide weg gaat plotseling over in een zand/gravelweg. Even later schudt en rammelt alles in de auto waar wij een onderdeel van zijn. Op deze weg is veel vrachtverkeer, vrachtwagens die het gedolven boraat en zout uit de bergen naar Arequipa brengen voor verwerking. Dit zorgt voor een wasborden weg. Gedurende twee uur is het rammelen en schudden. De weg is smal met veel vrachtwagens als tegenliggers. Zij veroorzaken grote stofwolken die zorgen dat de chauffeur moet stoppen en verder gaat als de stofwolk is opgelost. Langzaam stijgen wij steeds hoger, de haarspeldbochten zijn veranderd in een zandbak waar de auto met moeite doorheen komt. Bij het passeren is soms een paar centimeter ruimte tussen de weg en de diepe afgrond. Het enige wat ik kan doen is vertrouwen in de chauffeur hebben dat blijkt een goede beslissing te zijn. De omgeving is adembenemend mooi en na iedere bocht een ander vergezicht waarbij de drie vulkanen centraal blijven. Op een aantal is de top met sneeuw bedekt wat prachtig weerkaatst door het heldere zonlicht in een azuurblauwe lucht. Ineens gaat de weg niet verder omhoog. Ik kijk naar een werkelijk onwerkelijk beeld. Voor mij strekt zich een grote witte vlakte uit tussen de bergen met op de achtergrond een vulkaan die een grote donkere wolk stof uitstoot. Dit is het zoutmeer Salinas op 3.850 meter hoogte. De auto rijdt naar beneden tot vlak bij het zoutmeer. Carla en ik stappen uit, jas aan ( voor het eerst), pet en zonnebril op en het zoutmeer op. Wij zijn de enige in deze onwerkelijke omgeving. Ik loop verder het meer op, onder mij kraakt het zout. Het is omgeven door absolute stilte. Opnieuw ben ik ontroert klaarblijkelijk raakt sereniteit mij diep. Het is zo prachtig. In verwondering geniet ik van deze schoonheid omhult in stilte. Even verderop zie ik Carla lopen in de witte stilte. Dit is een beeld wat ik niet snel zal vergeten. Wij lopen elkaar tegemoet en omhelzen elkaar. Het is duidelijk dat het ons beide diep geraakt heeft. Lopen samen terug praten pas weer in de auto. De gids geeft aan dat wij naar een kleine actieve vulkaan kunnen gaan op een half uur rijden. Wel even schakelen maar prima. Onderweg geniet ik van ander taferelen. Aan de rand van het witte zoutmeer zie ik lama’s, alpaca’s welke door een herder net als schapen en geiten worden gehoed. Regelmatig gestopt om de lama’s en alpaca’s te kunnen bewonderen. Carla vindt vooral die kleintjes heel aandoenlijk volgens mij zou zij het liefst zo’n kleintje mee naar huis willen nemen. De vicunas laten zich bijna niet zien, alleen in de verte zie ik ze grazen als de auto stopt gaat onmiddellijk het hoofd van de grote baas omhoog. Het geeft een prachtig beeld, mokka-wit gekleurde vicunas tegen de donkere achtergrond van de bergen. Wij rijden verder in een afwisselend landschap. De bergen kleuren van donkere grijstinten naar prachtige een schakering van caramel. De enige persoon die ik onderweg zie is een man die bij een zijweg in een autoband zit. Een bizar tafereel in deze schoonheid. Het is half één als de auto stopt bij de kleine vulkaan op 4.750 meter hoogte. Ik stap uit doe een paar passen en de wereld begint om mij heen te draaien, slap in de benen en misselijk. Geen eten meer gehad na een sober ontbijt en dat geeft mij op deze hoogte een hongerklop. Ik ben in de auto gaan zitten, bananen, koekjes, chips gegeten en veel water gedronken. Na een 20 minuten is de wereld weer stabiel en de misselijkheid weg. De slapte in de benen is nog voelbaar. Het pad naar de vulkaan gaat verder omhoog en duurt 20 minuten heen en 20 terug. Carla vindt dat ik niet omhoog moet gaan en zegt het tegen de gids. Die wijst naar een aantal quads die verderop staan. Jullie kunnen met de quad omhoog. Mijn eerste reactie is; ik ga niet met zo’n ding omhoog, hoewel ik daar geen goed argument voor had. Uiteindelijk besloot ik het wel te doen. Uitleg gekregen en met Carla achterop richting de kleine vulkaan. Eerlijk is eerlijk, ik vond het leuk! Bij de kleine vulkaan aangekomen blijkt dit echt een hele kleine vulkaan te zijn die heet water uitstoot en groen gekleurd is door de mineralen. De omgeving is prachtig. Opnieuw een schakering van kleuren in die strak heldere blauwe lucht met hier en daar wolkjes. De vulkaan Ubinas is in de verte zichtbaar. Opnieuw wordt een enorme donkere wolk uitgestoten. Het is verder stil en alleen het geluid van de quad verstoort de stilte waar ik mij een beetje voor schaam. Terug bij de auto vertrekken wij voor de terugreis. Ik vraag nog éénmaal te stoppen bij het meer. Ik wil het serene beeld, de stilte nog een keer tot mij nemen en wil dit in lengte van dagen kunnen oproepen. De rammelde en schuddende terugreis heeft deze prachtige ervaring niet kunnen verstoren. In het hotel hebben Carla en ik zitten na te genieten op ons dakterras. So far so good. Weer een prachtdag !

Het uploaden van de foto’s lukt op dit moment niet. Morgen nieuwe poging.