Soms zit het mee, soms zit het tegen. Als het tegenvalt dan valt het tegen en ga ik op zoek naar alternatieven. Zo ook vandaag. De hoogte eist meer van ons lijf dan van tevoren gedacht. Ik wil vandaag een wandeling hoog in de bergen maken naar de tempel complexen Tambomachay en Sacsayhuamán als afsluiting van ons verblijf in Cusco. Op die hoogte met deze gesteldheid is dat geen goed idee. Ik stel voor vanochtend een paar boodschappen te doen en vanmiddag een tour met een auto de omgeving van Cusco te verkennen. Prima is het snelle antwoord van Carla. Ik loop naar buiten de zon straalt, de lucht is korenblauw. Ik ga het straatje in, groet de mensen voor hun winkeltje, zij zijn inmiddels bekenden. Water, yoghurt en koekjes gehaald. Via een kleine omweg terug naar hotel. Ik merk dat lopen op vlak niveau prima gaat maar zodra de weg omhoog gaat moet de ademhaling worden aangepast en tijdens het steile stuk wordt het steeds meer een puffend hijgend. Ik passeer steeds andere mensen hoewel ik mij steeds voorneem in de pas van de lokale bevolking te blijven lopen. Dat lukt eventjes dan versnel ik automatisch. In het hotel lees ik het nieuws onder genot van een kopje koffie met vanille wafeltjes. Carla heeft haar kopje thee wij genieten van een lome ochtend. S’ middags met een chauffeur afspraak gemaakt naar de Inca complexen Tambomachay en Sacsayhuamán om deze van boven af te bewonderen. Ik probeer hem duidelijk te maken dat ik bepaal waar ik wil dat hij stopt en niet andersom. Dat is echt nodig want anders verzeil ik bij allerlei toeristische souvenirwinkeltjes, weverijen en nepsjamanen. Ik doe dit op een luchtige toon gecombineerd met handgebaren. Het liefst met wat humor maar dat wordt niet altijd begrepen. De auto is een soort pausmobiel met achterin aan beide kanten grote ramen. Ik heb steeds de neiging te gaan zwaaien. Het voordeel is een goed overzicht op de omgeving. Regelmatig vraag ik te stoppen waarop hij zich omdraait en met verbaasde blik vraagt; “Aqui”?? “Si!”, dan stopt hij waar het kan en ook als het niet kan. Op zo’n moment zien Carla of ik een mooi uitzichtpunt, prachtige taferelen met mensen, kinderen of dieren. Van de weg af is een prima overzicht op de Inca ruïnes. Ik geniet van het overzicht op deze complexen, verbaas mij iedere keer over de ingenieuze bouw. Tijdens een stop wijst de chauffeur naar een groot wit Christus beeld boven op de berg. Het is een kopie van het beeld in Rio de Janeiro. Hij zegt; daar is een prachtig uitzicht over Cusco. Ik steek een duim omhoog en roep Vamos! wat een lach op zijn gezicht tevoorschijn tovert. Hij heeft gelijk. Cusco ligt tussen de bergen en lijkt van boven af veel groter. Bijzonder is dat de wolken een magisch effect hebben op de gebouwen in Cusco. Als de zon tussen de wolken doorkomt wordt een klein deel van de stad in het licht gezet. Het is alsof een toneelspot wordt aangezet om een gebouw te accentueren. Vlak bij het beeld is een Inca complex waarvan ik een klein deel kan zien. Het ligt op 3.500 meter hoogte. Het complex is zo groot dat ik daar uren had kunnen door brengen. Ik geniet van de omgeving. We rijden door prachtige bossen met steeds nieuwe vergezichten. Terug in het hotel maken wij ons klaar voor de vlucht naar Lima. Het is een vroege vlucht dus snel onder het dikke dekbed. De nachten zijn koud! In Lima aangekomen direct door naar Miraflores. Het is één van de 43 districten van Lima en grenst aan de grote oceaan. Ik heb nog een paar dagen voordat ik terug naar de heerlijkheid Bergen ga. Gekozen voor een mooi hotel met zwembad en genieten van alle indrukken die wij tot ons hebben genomen. Waar ik niet op heb gerekend dat in deze tijd de zon zich niet laat zien. In plaats daarvan hangt een wolkendek boven ons hoofd die wisselt in schakeringen van grijstinten. Nieuwe kansen, nieuwe mogelijkheden. In de omgeving is genoeg te zien en te beleven. Geïnstalleerd in onze kamer. Op de zevende etage met in de verte uitzicht op zee. Daarna naar zee gelopen, genieten van de zilte geur en de oneindigheid. Een uitzicht dat ik lange tijd niet heb kunnen aanschouwen. We nemen twee maaltijden mee en eten op de hotelkamer die een eettafel met twee stoelen heeft. Carla kijkt mij aan en zegt; lieverd wat geniet ik van deze reis. Vervolgens zitten wij beide met natte ogen. In bed liggen wij even hand in hand voordat ieder in zijn eigen dromenland belandt. De volgende dag een uBERTJE geregeld en naar Pachacamac tempel gegaan 30 kilometer buiten Lima. Wij rijden deze plek voorbij. Ik maak de chauffeur duidelijk dat het hier is en hij rijdt terug. Via het museum loop ik naar een enorme zandvlakte met uitstulpingen die later ruïnes blijken te zijn. De man die de kaartjes controleert zegt dat het beter is de auto te nemen en daarna naar de ruïnes te lopen. Zo gezegd, zo gedaan, tot verbazing van onze chauffeur die hier zelf nog nooit geweest is. Ik geniet van de verlatenheid van een vlakte met zandkleurige tinten. Veel van de oude gebouwen liggen nog onder het zand. Het is gecreëerd door een pre-Inca-beschaving rondom het jaar 1100 en later verder uitgebouwd. Helaas is een overgroot deel van deze plaats beschadigd geraakt toen "El Niño" eroverheen raasde. Het blijft indrukwekkend rond te lopen in deze oude beschaving. Het hoogste punt heeft uitzicht op zee en ik zie dat het complex inmiddels is ingesloten door de moderne beschaving. Terug naar de auto en naar het volgende complex Huaca Pucllana midden in Miraflores. De bouw van dit heilige pre-inca complex begint in het jaar 500 en is 16 hectare groot en telt 44 tempels. Zeven piramides en enkele lagere gebouwen zijn blootgelegd. Nog steeds kijk ik in verwondering naar deze complexen. Het is ongelofelijk mooi en bewonderenswaardig dat de bouwmeester toentertijd met stenen van leem ( Adobe) dit hebben kunnen realiseren. De bakstenen liggen scheef tegen elkaar. De oude bouwmeesters plaatsen de bakstenen op deze wijze om de schokken van aardbevingen op te vangen. Dat de tempels 1.524 jaar later nog altijd te bewonderen zijn is een bewijs van hun vakmanschap. Op de foto’s is dit meesterwerk goed te zien. Af en toe zie ik gaten in de grond waar vroeger mensen in begraven werden. Zij werden in foetus houding neergezet, met touw omwonden wat besmeert werd met klei. Bovenop werd een namaak hoofd geplaatst en werden allerlei spullen neergelegd voor de reis naar volgende bestemming. Boven op de hoogste piramide sta ik in een vervreemdend beeld. Deze prachtige piramides zijn volledig ingesloten in de moderniteit van deze wijk. Vol van alle indrukken gaan wij naar de kust, genieten van de rust van de zee en wind in de haren. Morgen de laatste dag. Wij vertrekken om 17.30 uur dus alle tijd voor een wandeling door de wijk Barranco en Parc de Amor. So far so good medereizigers.