Zware donkere wolken dempen het licht in mijn kamer. De regen slaat met kracht tegen het raam. Bomen buigen diep voor de wind die in vlagen door de straat raast. Ik kijk naar buiten, blijf even staren en vraag mij af of ik straks naar Santiago kan vliegen. Op KLM site staan veel vluchten geannuleerd. Mijn vlucht gaat op schema. Rusteloos kijk ik naar buiten, het weer klaart op om vervolgens in alle heftigheid weer toe te slaan. Het lijkt op onstuimig herfstweer dat voorrang vraagt voordat het zelf aan de beurt is. In mijn hoofd is het ook onrustig. De afgelopen weken hebben veel energie gekost aan ondersteuning voor mijn dochters en hun moeder. Wil mijn ex, waar ik nog steeds goed contact mee had, is inmiddels overleden. Ik heb mijn voorgenomen traject in Chili gewijzigd omdat ik mijn dochters wil ondersteunen bij de uitvaart. Ik ben zo trost op mijn meiden en mijn kleinzonen hoe zij waardig ontroerend het afscheid van moeder en oma hebben vormgegeven. Het deel van Arica, Iquique, La Serena naar Santiago de Chili is daardoor komen te vervallen. Ik zal dit deel overslaan in mijn reis van Pool naar Pool langs de 80^ste Westelijke Lengtegraad. Het traject zal altijd blijven bestaan als gemis van een dierbare. Ineens een blauwe lucht met in de verte een donkere massa wolken die snel naderbij komt. Ik stap in de auto, haal Carla op die mij naar Schiphol brengt. Onderweg zoeken wij regelmatig elkaars handen en het ontroert mij. Carla is de afgelopen tijd een liefdevolle steun voor mij geweest en ik wil haar het liefste gelijk meenemen op deze reis. Op Schiphol staan wij lange tijd in een innige omhelzing. Met de zin “ ik zie je alweer over 5 dagen” proberen wij het afscheid luchtiger te maken. Ik loop naar binnen, kijk even achterom en zwaai Carla gedag. Tranen wellen op en glijden even later over mijn gezicht. Weemoedig neem ik mijn verdriet mee als ik de Dreamliner van KLM naar Santiago de Chili in stap. Ik zit comfort en veel plaatsen zijn onbezet. Als een arend speur ik rond op zoek naar 3 lege stoelen naast elkaar. Een paar rijen blijven leeg. Ik zoek contact met de stewardess en wijs vragend naar een leeg rijtje. Lachend knikt zij en ik verplaats. De Dreamliner boort zich door het zware wolkendek en eenmaal boven de wolken verschijnt een prachtige zonsondergang. Voor de landing in Santiago de Chili en boven de besneeuwde toppen van het Andes gebergte verschijnt het zonlicht in een zachte geel oranje gloed aan de horizon. Na de landing geef ik mij over aan het bureaucratische geweld dat in vele landen de favoriete ontvangst is. Mijn gereserveerde vervoer naar hotel staat niet op mij te wachten. Is na 20 minuten wachten weer weggegaan. Een zogenaamde collega wil mij voor de afgesproken prijs naar hotel brengen. Een vriend die op vliegveld werkt reed mee en kwam tijdens de rit met een lawine aan informatie over tours die hij kon regelen. Mijn nekharen begonnen te kriebelen en dat betekent dat ik in de alert stand kom. Bij het hotel kon ik met credit kaart betalen. Kaart in apparaat en de betaling lukte niet. Nieuwe poging, weer niet. Hij vroeg of ik met dollars kon betalen. Ik had dollars en tocht besloot ik dat niet te doen. Ik zeg dat ik in het hotel vraag of zij het op rekening willen zetten. Ik loop het hotel binnen en vraag hem mee te gaan, schoorvoetend volgt hij mij. Ik overleg met een balie medewerker en plotseling verdwijnt de man. Ik voel nattigheid en bel gelijk naar ING om mijn credit Card te blokkeren. Daar blijkt hij inmiddels pogingen te doen van mijn credit card geld af te troggelen. Helaas voor hem heeft deze truc niet gewerkt. Ingecheckt met upgrade en op de kamer zag ik een uitnodigend bed. Hier begint de worsteling met en tegen de slaap die 17 uur gewacht heeft. Toch niet toegeven omdat ik anders vannacht wakker lig vanwege tijdsverschil van 6 uur. Ik besluit mijn traditie van zwerven door een stad voorrang te geven. Op een plattegrond heb ik het centrum in mij opgenomen en loop naar buiten. Sfeer proeven betekent geuren snuiven , straten en gebouwen verkennen, mensen observeren. Voelen of ik het karakter van de stad kan ontwaren. Ik loop richting Plaza de Armas, het centrale punt van elke stad in Zuid Amerika. De meeste mensen lopen doelgericht naar hun bestemming en hebben geen oog voor de omgeving. Voor contract vraag ik altijd naar de weg of bestemming. Eerst lopen mensen aan mij voorbij terwijl ik een poging doe hen aan te spreken. Uiteindelijk stopt een punk meisje met paars haar en vraagt mij waar ik naar op zoek ben. Zij legt mij uit hoe te lopen en wenst mij een prettige dag. Ik merk dat de stad afstandelijk voelt met uiteraard pareltjes van contact die er altijd te vinden zijn. In de straten nemen de eetkraampjes toe naar mate ik dichter bij de plaza kom. Hier wordt de sfeer uitbundiger en de mensen toegankelijker. Ik zwerf verder en kom langs het standbeeld van Allende. Dit brengt herinnering terug aan de staatsgreep in 1973 en de (zelf) moord op president Allende. Ook toen ging het om macht en helaas l'histoire se répète. Zwervend verken ik verder het centrum en verzadigd van alle indrukken besluit ik terug naar het hotel te gaan. Daar een hapje gegeten en eindelijk mag ik de slaap met open armen ontvangen. Morgen een nieuwe dag en reis weer mee.