De geluiden van een ontwakende stad dringen mijn kamer binnen. Mijn hoofd is wakker, mijn lijf slaapt nog. Ik overdenk de dag die voor mij ligt. Vandaag naar Viña del Mar aan de kust van de Chileense zee. Ik besluit met de bus te gaan en dat is bepalend voor het ritme van de dag. De regendouche doet wonderen, daarna snel aankleden, tas pakken, koffie met een broodje maakt de start compleet. Taxi naar busstation in Santiago. Bij iedere stoplicht onderweg staan straatartiesten hun kunstjes te vertonen en tegelijkertijd wordt de auto omringd door mensen die allerlei waren te koop aan bieden. Never a dull moment. Bij het busstation aangekomen speur ik gelijk naar busmaatschappijen richting Viña del Mar. Mijn oog valt op Condor, ik vind dat toepasselijk in deze contreien. Kaartje gekocht en na 30 minuten stap ik in de bus. Ik heb een plaats naast een oude vrouw geheel in het zwart gekleed en met haar tas op schoot. Het zilverachtig haar steekt prachtig af tegen het zwart. Ik begroet haar, zij mompelt met een glimlach iets terug. In eerste instantie zitten wij zwijgend naast elkaar. Eenmaal Santiago uit stelt zij mij een vraag. Ik kan haar moeilijk verstaan omdat zij tandeloos is. Ik maak haar duidelijk dat ik een beetje Spaans spreek maar daar heeft zij geen boodschap aan. Zij stoot mij aan en mompelt iets wat ik niet versta maar wel begrijp. Trots haalt zij foto’s tevoorschijn van haar kleinkinderen. Ik ben ontroerd omdat zij plotseling 10 jaar jonger wordt. Ik heb haar foto’s van mijn kleinzonen laten zien en daarvoor krijg ik een kus op mijn hand. Gedurende de rit werd het stiller en uiteindelijk valt zij in slaap. Al knikkebollend valt haar hoofd af en toe op mijn schouder. Vandaag is de geboortedag van mijn Oma en ik denk “ dit kan geen toeval zijn” . De bus meandert door heuvelachtig gebied omringd door wijngaarden die zich tegen de heuvels hebben aangevlijd. Volgens mij heeft mijn buurvrouw een ingebouwde wekker want tien minuten voordat wij aankomen in Viña del Mar geeft zij weer acte de présence. Ik help haar de bagage uit de bus te halen en met een lieve glimlach nemen wij afscheid. Ik merk dat door deze ontmoeting mijn blik naar buiten weer openstaat en minder naar binnen is gekeerd. Na alle zorg en verdriet heb ik kunnen genieten van deze tocht en de ontmoeting. Ik merk dat mijn reisgevoel zich weer aankondigt. In het hotel wacht mij een verassing, ik krijg een upgrade naar een Suite met uitzicht op zee. Lucky me ! Prachtige suite en ik voel mij koninklijk. Ik ga Viña del Mar verkennen en kom al snel tot de ontdekking dat ik in een badplaats ben zonder karakter. Het is stil op straat, mensen zijn terughoudend. De gebouwen strak ik het wit met levenloze balkons. De boulevard langs de kust is verlaten op een eenzame visser na.Ik neem een bus naar de vissersplaats Caleta Portales. Hier kom ik op een plek vol met karakter. Omringd door de indringende geur van zilte zee, vis en teer loop ik richting de haven. Hier hangt een rauwe sfeer van vergankelijkheid . De boten met verweerde kleuren zijn aan land getrokken, vissers met verweerde hoofden zijn bezig netten te boeten en lange lijnen met haakjes voorzien van sardines. Hier wordt geknokt voor het bestaan en bestaanszekerheid is volstrekt onbekend. Ik loop naar een pier waar veel vissers staan. Voordat ik de pier oploop word ik staande gehouden. Ik moet betalen om de pier op te mogen. De man wijst mij op een bord waar de prijs staat vermeld. Lachend betaal ik de 0,50 eurocent. Op de pier staan veel mannen naar hun hengel te staren, wachten tot een beweging zichtbaar wordt. Ik word vriendelijk onderzoekend bekeken. Wat moet die man ? Ik probeer met een beetje Spaans en handen en voeten mijn interesse te tonen. Met rauwe stem wordt mij duidelijk gemaakt dat het geen goed weer is en dat zij dat compenseren met sterke locale drank. Ik krijg een plastic bekertje aangeboden met deze drank. Ik wijs op mijn maag om duidelijk te maken dat dit geen goed idee is. Lachend neemt de man het bekertje terug en in een teug wordt het achterover geslagen. Ik blijf nog even hangen, zeg de mannen gedag en loop terug naar de haven. Ik loop daar nog even rond en zie een visser zijn lijn met sardines klaar te maken voor de vangst. Ik loop naar hem toe, hij kijk mij indringend aan. Weer handen voeten werk en uiteindelijk ontstaat contact. Ik vraag of ik foto’s mag maken, hij knikt goedkeurend. Het portret dat ik maak is indringend. De zon neemt in intentie toe en ik besluit terug naar Viña del Mar te gaan. Inmiddels is het drukker geworden. Langzaam maar zeker vult het kleine strandje zich met zon aanbieders en genieters van de zee. Zij onderscheiden zich omdat de ene groep de kleren uitdoet een handdoek op het zand legt en gaat bakken in de zon. De andere groep houdt de kleren aan en gaat op het zand zitten en staren naar de zee. Naarmate de zon lager aan de horizon komt neemt de drukte toe. Op de boulevard heeft het flaneren zijn aanvang genomen en het strand wordt ingenomen door mensen met hun mobiel in de aanslag voor de zonsondergang. Ik schaar mij onder de strandzitters en geniet van alle taferelen om mij heen. Verliefde stellen, statige oudjes en vooral spelende kinderen. Naarmate de zon zich achter de horizon gaat verschuilen en wordt het licht magisch mooi. Ik zie twee meisjes aan de vloedlijn dansen in het magische licht van ondergaande zon. Dit is het pareltje van de dag. Onroerend kijkend en genietend denk ik aan mijn eigen dansende meiden aan het strand bij ondergaande zon in Noorwegen. Deze dag opent mij, zorg en verdriet hebben mij niet verlaten maar ik geniet ! Morgen een nieuwe dag die zich voor mij opent. Ik zie wel wat er gaat gebeuren. Medereizigers fijn dat je meereist en mij voorziet van mooie berichten.