Ik luister naar de lome golfslag van de zee. Het vale ochtendlicht stroomt de kamer binnen. Een nieuwe dag breekt open. Het ochtendritueel begint. Eenmaal buiten snuif ik de zilte zeelucht en maak een wandeling langs het strand. Een kleine koffietent is open.Ik bestel koffie met tostado. Ik overpeins de nieuwe dag en besluit naar Valparaiso te gaan op korte afstand van Viña del Mar. Bij het afrekenen vraag ik aan de eigenaar hoe ik het beste naar Valparaiso kan gaan. Taxi zegt hij; maar daar heb ik geen zin in waarop hij zegt: dan duurt de rit wel langer dan een half uur. Dat maakt mij niet uit, ik vind het fijn met lokaal vervoer te gaan. Ik wacht bij de bushalte en kijk om mij heen. De andere wachtenden zijn met elkaar in gesprek en schenken weinig tot geen aandacht aan mij. De bus arriveert, ik kijk waar plaats is. Alle plaatsen zijn bezet. Een jongen staat op en gunt de grijsaard zijn plek. Gezien de afstand maak ik daar graag gebruik van. De weg rijdt langs de kust en de bus stopt regelmatig voor instappers of uitgaanders. Bij Valparaiso op Plaza Sotomayor stap ik uit. Loop richting stad en sta gelijk voor Monumento a los Heroes. Terwijl ik foto’s sta te maken word ik ineens omringd door een groep chinezen. Zoals bekend uit eerdere verhalen zijn zij niet mijn favoriete vakantiegangers. Opnieuw gaan zij voor mij staan richten allemaal hun telefoon op het standbeeld en beginnen tegen elkaar te schreeuwen. Ik ben snel weggegaan om mijn irritatie geen vrije ruimte te geven op deze mooie dag. Gefascineerd loop ik door de straten van Valparaíso. In de verte loopt de stad omhoog tegen de heuvels met overal kleurrijke huizen. De kuiten worden op de proef gesteld, gelukkig omhoog dus geen last van de knietjes. Bij deFunicular Reina Victoria, een van de dertig in Valparaiso ga ik omhoog. Deze funicular is een gammele bak die handmatig wordt bediend en via een tandrad kabelbaan omhoog gaat. De lengte van de verticale route is 40 meter, met een helling van 52 graden, de op één na steilste van de stad. Ik stap in, schokkend gaat hij omhoog, twee vrouwen naast mij slaken gillend een paar kreten. Ik kijk hen aan en lach wat niet op prijs wordt gesteld. Ik kijk snel naar buiten en geniet van een prachtig uitzicht over de stad. Boven gekomenslenter ik door de wijk Cerro Alegre.Een schilderachtige wijk. Onder een strak blauwe lucht en 26 graden zwerf ik zigzaggend over de vele prachtige trappetjes, door de smalle straatjes en slingerende steegjes. De huizen zijn in alle kleuren van de regenboog. Onderweg lijkt het wel een openbaar museum door de vele prachtige muurschilderingen. Het is opvallend rustig, hoewel deze wijk bezaait is met hostels. Een mooi terras met prachtig uitzicht is een uitnodiging voor een koel biertje met empenadas. Ik geniet van het panorama, mijn ogen dwalen over de stad, de haven richting zee. Daar ergens in de verte ligt de 80steW.L. graad die ik helaas niet meer op land kan volgen. Een squadron vliegtuigen wekt mij uit mijn mijmeringen. Zij zijn oefenen in formatievliegen waarschijnlijk voor een luchtshow. Zij maken er een spektakel van. Gaan regelmatig scherp omhoog dan weer schuin naar beneden en laten af en toe lange witte strepen in de lucht achter. Ik besluit met de funicular naar beneden te gaan richting treinstation. Onderweg langs vele kraampjes met allerlei waren zie ik een oudere vrouw midden op het trottoir op een stoel zitten. Ik vind het een bijzonder tafereel en vraag of ik een foto mag maken. Zij knik instemmend ook als ik haar vraag om een portret te maken. Als ik verder ga bedank ik haar en krijg een minzame glimlach terug. Op het treinstation een kaartje gekocht naar Vina del Mar. De trein rijdt langs de zee en ik neem plaats aan het raam. Vlak voordat de trein vertrek en de deuren sluiten springen mannen in de trein. Het lijkt wel een mini market, zij hebben allerlei artikelen te koop. Ook zijn muzikanten aan boord gegaan die vervolgens een concert geven. Sfeer is uitgelaten, mensen zingen mee hoewel anderen onverstoord op hun telefoon blijven kijken. Boven het geluid hoor ik Vina del Mar omroepen , althans dat dacht ik. Ik loop naar boven en kijk om mij heen. Dit komt mij niet bekend voor, ik kijk naar het station en zie Miramar staan en dat is niet de plaats waar ik wil zijn. Terug naar binnen gevraagd naar volgende trein en krijg het advies met de bus te gaan omdat dat sneller is. Zo gezegd zo gedaan en uiteindelijk na omzwervingen op plaats van bestemming gekomen. De zon is aan het zakken. Ik nestel mij op een terras en bestel een cortado. Dat is een kunstwerkje geworden dat ik op een foto zal laten zien. Opnieuw een prachtige zonsondergang waar ik weer van geniet. Morgen ga ik terug naar Santiago. Mijn lief komt naar mij toegevlogen en ik verheug mij op haar komst. Met dit blije gevoel ga ik slapen. So far so good. Ik geniet !