Het fascinerende mysterieuze en spirituele RAPA NUI Paaseiland
22 apr. 2024
🇨🇱
vanuit Chili
Opgeschrikt kijk iknaar de grote wereldkaart die voor in de klas hangt. Meneer
Verkade, de aardrijkskunde leraar,haaltmijweer bij de les. Hijverteldeover Paaseiland enmijnfantasierijkegedachtendwaalden af
naar dat onbekende eiland met die mysterieuze beelden.Later op mijn zolderkamer hangt een poster van Easter
Island.Het blijft onwerkelijk dat ikin mijn 80stelevensjaarover het eiland zwerfop 15.000 km van Bergen NH.Het vertrekuitSantiago voor een vluchtnaarRapaNuiwas een race tegen de tijd. Het bord met
vertrektijden gaf aandatgeboardkon wordenaan Gate 16. Dit bleek aan het eind vaneen nieuw gedeelte,20 minuten lopen.Toende final call kwam was het sprinten naar de gate.Als laatstekwamen wij het vliegtuig binnen
waar destewardessenons stondenop te wachten.Na05.30 uur vliegen landen op RAPA NUI.Een heel klein vliegveld waarin deze tijd1 keer per dag een vliegtuig aankomt en hetzelfde toestel weer vertrektmet andere mensen.Ik loop de trapvan het vliegtuigaf,loop naar een klein gebouw, kijk achterom enben ontroert.Bertje op Paaseiland.De ontvangstvan onze
gastvrouw is heel hartelijk,een omhelzing, een prachtige
lacheneen bloemenkrans omgehangen.Decabanavoor de komende dagen ligt op een rustige plek, is eenvoudig stijlvol met een
prachtig uitzicht op zee. De tuin voor decabanastaat vol met hibiscus struiken in volle bloei. Eerst met de
eigenaar naar lokale winkel voor de boodschappen, champagne voor het 7 jarig huwelijksfeest vandaag en het diner wat ik zal klaarmaken in de eigen keuken van decabana. Eind van de middag naar een platform aan de kust gelopen met de mysterieuze beelden “ deMoai“. De zon zakt lager aan de horizon en geeft een bijzondere krans om de beelden. Op de achtergrond dendert een kudde paarden en
laten de grond trillen. Een hond staat aan de rand van een klif over de oceaan te staren. Ik ga op het gras zitten, staar in het niets naar de beelden en laat de serene sfeer tot mij komen. Ik ben
hier net aangekomen maar ben gelijk geraakt door de sfeer die op het eiland hangt. Het eiland omarmd je. Terug naar decabanais de stilte voelbaar. Op het terras van decabanadrinken wij champagne en toosten op het
leven. De gastvrouw komt langs en vertelt dat haar nichtje Annette ons kan rondrijden en als gids zal fungeren. Bij bezoek aan Nationale Parken is een gids verplicht. Haar ouders, groot en
betovergrootouders zijnRapanuienen behoren tot een belangrijke clan op het eiland. Iedere clan had waarschijnlijk
zijn eigen platform metMoai. Zij beschermen de gemeenschap en kunnen mensenManageven wat staat voor een kracht, respect, autoriteit en prestige. Zij is overdag gids en s’ avonds geeft zij gratis les aan
kinderen inRapanui, de oorspronkelijke taal van het eiland. Zij streeft samen met anderen het
cultureelergfgoedte behouden. Afgesproken dat zij ons de komende twee dagen zal rondleiden en inleiden tot het
cultureel erfgoed. Zo gezegd, so gedaan. De hanen en honden zijn deze ochtend mijn wekker. Het is 06.30 uur, het prille zonlicht gluurt tussen de wolken. Ik maak een korte ochtendwandeling, maak
ontbijt en wek mijn lief. Annette komt later dan afgesproken wat hier gebruikelijk is. Wij rijden over smalle wegen en meanderen door het heuvelachtig groene landschap. Verborgen stilte bepaalt
hetlandschap. De mensen zijngeconcenteerdop Ă©Ă©n plek op het eiland, in
vroeger tijden zijn de oorspronkelijk bewoners hier naar toe verbannen door de Engelse overheersers om plaats te maken voorschapenboerderijen. Inmiddels is land teruggegeven aan de clans van oorspronkelijke bewoners. Gestopt en na de benodigde formaliteiten
lopen wij een deel van het National park in. Over slingerende kleine smalle paden klimmen wij omhoog en plotseling doemenMoai’sop verzonken in het landschap. Ik loop met kippenvel rond, de serene sfeer en uitstraling van deze beelden ontroeren. Ik kijk naar pure schoonheid die onbegrijpelijk is en toch
begrijpelijk als ik laat zoals het is. Ik krijg uitleg over het ontstaan en de betekenis. Annette geeft relevante informatie, veel om van te leren. Soms loop ik weg even weg omdat ik in mijn eigen
sfeer wil genieten. Deze plek heeft iets magisch mysterieus, een energie die voelbaar is en tranen zijn dan onbedwingbaar. De laatste keer dat mij dit overkwam was in Australië op één van de magische
plekken van de Aboriginals. Wij bezoeken een aantal platforms metMoaibeelden. Steeds blijft de verwondering, het
raadsel van hoe deze beelden daar gekomen zijn en met welke betekenis ze daar staan is nog steeds niet opgelost. Waarschijnlijk ter bescherming van de gemeenschap. Onderweg zien wij
veelMoai’smet het gezicht op de grond. Deze zijn daar achtergelaten tijdens vervoer naar een bijzondere plek. Zij
werden vervoert met het gezicht naar beneden en hadden nog geen ogen. Die werden pas op de plaats van bestemming gecreëerd als wakers en bescherming over de gemeenschap. Aan de kustlijn met met de
gezichten naar het land en niet de zee. De rit langs de kust is prachtig, kliffen en baaien wisselen elkaar af. Het witte schuim van overslaande golven zijn overal zichtbaar. Langzaam daalt de sfeer
steeds meer naar binnen en ik beleef Ă©Ă©n van de meest bijzondere plekken waar ik ooit geweest ben. Wij stoppen bij eencave(grot)en gaan naar binnen. De ondergrondse grotten hebben een bijzondere betekenis. Annet vertelde dat ouderen o.a. haar eigen oma op een dag haar huis verliet. Zij wist dat
zij ging sterven en zij gaat naar een ondergrondse grot die voor haar en familie bestemd is. Niemand heeft haar en later haar opa teruggevonden. Het verhaal gaat dat de stervende weet naar welke grot
gegaan moet worden die voor anderen onbekend is. Aan het einde van de dag sta ik voor het bekendste platform wat als een samenvatting van deze bijzondere dag voelt. Steeds weer die verwonderende
verwondering over deze eeuwenoude ontroerende schoonheid. Terug naar decabanalopen wij naar de kust en genieten van
een prachtige zonsondergang die deMoai’seen bijzondere uitstraling geven. Terug gelopen en onze gastvrouw ontvangt
ons heel innig. Het motto op dit eiland is “wie liefde geeft krijgt liefde terug|” . Dat zijn hier geen woorden maar is voelbaar. Met dit gevoel geniet ik liefdevol van deze indringende dag. So far
so good.
Reacties
Reacties
26 apr. 2024, 08:09
Zeker bijzonder om daar te zijn. Zover weg en dan nog wel op zo'n apart eiland.
Was weer een mooi meeslepend verhaal.
26 apr. 2024, 08:48
Ja, Paaseiland heeft ook voor mij altijd een magische klank gehad. Wat fantastisch, dat jullie daar nu in levenden lijve zijn< Bert & Carla. Ik ben een beetje jaloers. Veel cultuur en avontuur nog. Ben
26 apr. 2024, 09:41
Genoten van je verhaal , wist er weinig over , maar voelde waar je was en waarom het je zo ontroerde . Het
26 apr. 2024, 12:11
Prachtig verhaal en wat ongelooflijk mooi!
26 apr. 2024, 14:02
met recht een buitencategorie ervaring. Dank voor het laten meebeleven!
27 apr. 2024, 09:19
Prachtig: Bertje op Paseiland! Fijn om met je meegevoerd te worden in het mooie verhaal en in je ontroering.
Geniet verder van de viering van jullie 7-jarig huwelijk.
27 apr. 2024, 10:50
Net je verhaal gelezen en goed in mij opgenomen met het gevoel, ik reis echt mee. Weer terug naar de realiteit, kijk ik naar buiten naar het weer troosteloze weer hier. Ga verder met het genieten van de voor jou bijzondere plek. đź’‹đź’‹ voor jullie beiden.
28 apr. 2024, 22:56
Van harte en dan ook nog op zo'n plek!
05 aug. 2024, 01:34
Dromend over mijn wens om met m'n (zeil)schip https://klipper-mentor.reismee.nl/ verder over de wereld te zwerven, zocht ik naar de laatste reisverhalen van Zuid Amerika en stuitte toen op het jouwe.
Mooi vond ik om weer bevestigd te krijgen dat leeftijd geen criterium is voor doen of laten. Daarom ga ik ook (mits ik lichamelijk en geestelijk in orde blijf) door met doen, tot aan m'n dood, maar het liefst actief en zonder vliegen en zo.
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!