De vitrage in de slaapkamer filtert het warme maanlicht en beweegt op het ritme van een zachte zeereis. Ik lig na te genieten van een indrukwekkende emotionele dag. Na twee dagen is de sfeer van Rapa Nui onder mijn huid gekropen. Morgen een ander gedeelte van het eiland ontdekken met het accent op natuur afgewisseld met nieuwe Moai beelden die overal op het eiland liggen of staan. Ik dommel in dromenland.Na een paar uur schrik ik wakker. Ik hoor een licht getik op de houten vloer stap uit bed en zie in de hoek van de kamer een paar gele ogen met een zwarte streep. Blijkt de zwarte kat van de gastvrouw te zijn die even langskomt. Het is een lieve kat die ik liever niet in mijn kamer heb. Met lichte dwang hem er weer uitgewerkt en grote schuifdeur gesloten. De volgende ochtend vertel ik de gastvrouw van het nachtelijk bezoek. Es un bribón ofwel het is een boefje. Na een zelfgemaakte pantostiontbijt weer opgehaald door Anette. Kaart op tafel en de route bepalen. Eerst naar de grootste vulkaankrater van het eiland. Onderweg slingert de weg zich weer door een groen heuvelachtig verlaten landschap. De geur van ochtenddauw gras vermengd met aardetonen, waait door het open raam de auto binnen. Het doet mij aan het Ierse landschap denken waar ik warme liefdevolle herinneringen aan heb. Aangekomen bij de krater het vaste ritueel. Anette hugt eerst alle bekende Rapanui en dat zijn er veel. Van de oorspronkelijk bevolking kent zij bijna iedereen bij naam. Later is gebleken dat zij naast de burgemeester van het eiland de meest informeel gezaghebbende persoon is. Niet zo verwonderlijk dat zij begroet wordt en aandacht krijgt. Voor ons een voordeel omdat wij op plekken kunnen komen die voor buitenlanders minder toegankelijk zijn. Een rotsachtig pad brengt ons naar de rand van de krater. In de diepte glinsteren meertjes en langs de randen allerlei fruitbomen en struiken bougainville. Vroeger werd het benodigde water uit de meertjes van de krater gehaald en verpozen de waterhalers bij de fruitbomen die hen van voedsel voorzagen. Het is een fascinerende plek, staande aan de rand kijk ik tegelijkertijd in de diepte, zie de weidsheid en uitzicht op zee. Ik kan mij voorstellen dat dit voor de oorspronkelijke bewoners een spirituele plek is. Dalen af richting de kust over een zanderig pad. Voor de kust ligt een klein eilandje, de enige plek waar een sternachtige vogel zijn broedplaats wil hebben. Het wordt drukker, grotere gezelschappen melden zich bij de ingang wat voor ons gelukkig de uitgang is. Anette weet wanneer grote groepen komen en zij plant dan daar steeds voor te zijn. Lucky me. Onderweg naar Anakena, een platform met Moai aan een baai, gestopt bij een rode krater. Van het rode vulkaansteen werden de Pukao, grote rode hoeden, voor de Moai gemaakt. Er zijn totaal drie vulkaankraters op het eiland. Bij een andere grote krater werd het grijze vulkaan steen uitgehakt voor de grote Maoi beelden waar nog steeds vele onafgemaakte beelden te vinden zijn, van tot zelfs 25 meter hoog. Bij de entree van de rode krater staan veel hibiscus struiken in bloei en ik was verbaast er ook katoen struiken stonden. Deze hebben eerst prachtige gele bloemen, dan langzaam zalmkleurig rood om tenslotte witte bollen katoen af te leveren.Het pad loopt omhoog en gaat langs immens grote rode hoeden die verspreid over de groene velden liggen. Het heeft de serene sfeer van een Japanse tuin met in lijnen geharkt grind en hier en daar een grote steen. De stilte slaat als een deken om mij heen. Ik ben in mijzelf gekeerd beleef intens de mysterieuze sfeer. Ik loop ver achter Carla die door Anette onderhouden wordt over de historie. Later deelt mijn lief de informatie met mij en dat geeft nog meer kleur aan mijn beleving. Het is tijd voor een lunch. Anette raad ons aan de lokaal gevangen, zeer verse, tonijn te nemen. Ik twijfel kritisch als ik ben hoe deze gebakken wordt. Meestal wordt de tonijn grijs door gebakken. Anette verzekert mij dat ik precies kan aangeven hoe ik het wil krijgen. Even om en om voor randjes doorbakken en verder mals rood daar tussen. Het is gelukt en het was smaakvol met een heerlijk glas witte Chileense wijn. Na de lunch richting Anakena gereden. De vegetatie verandert, ineens worden palmbomen zichtbaar, mooi afgetekend op het witte zand en tegen een blauwe lucht. Een prachtig gelegen baai wordt zichtbaar. Op een hoger gelegen zandvlakte een platform Moai beelden. Opnieuw de verwondering, hoe zijn deze hier gekomen, ver weg van de vulkaankrater waar zij zijn uitgehakt. Steeds is de beleving anders en tegelijkertijd hetzelfde. Bij ieder gebied waar de Moai beelden liggen of staan is een bijzondere energie voelbaar. Deze energie en sfeer geeft mij een verstilde ontroering en soms zonder aanwijsbare reden tranen opwellen. Ik geniet van dit prachtige eiland, voel de heimwee al opkomen als we teruggereden worden naar de Cabana. Morgen, eind van de dag vliegen naar Santiago als tussenstop naar Pedro de Calama. Eerst nog genieten van de onze avond aan zee waar de lucht wordt gevuld met prachtige wolken partijden die vanaf zee het eiland overdrijven. Bij ondergaande zon geeft dit een prachtig kleurenpalet. Genieten dus ! So far so good.