Takki de teckel loopt onrustig heen en weer op het terras voor de kamer. De huishond begint zich ongerust te maken. De vorige dagen heel vroeg opgestaan, vandaag heeft de dag een voorsprong genomen. De vlucht naar Santiago de Chili is in de middag gepland. Na ontbijt een wandeling langs de kust gemaakt. Ik stond lange tijd stil bij een groot beeld van een Moai en in gedachten nam ik afscheid van dit prachtige eiland. Ik doe de herinneringen in een laatje en weet zeker dat ik ze regelmatig tevoorschijn zal halen. Het wachten op de taxi duurde traditiegetrouw langer dan gepland. De gastvrouw stond driftig te telefoneren en volgens mij kreeg de chauffeur er flink van langs. Twintig minuten later kwam eindelijk de taxi. Acht minuten later zet hij ons af bij het vliegveld. Verrassing van Latam, de vliegtuigmaatschappij geeft ons als afscheid van het eiland een upgrade naar businessclass. Als ik naar het vliegtuig loop zie ik Annette, onze gids, samen met John haar man. Foto’s gemaakt en opnieuw met omhelzingen afscheid genomen. John vliegt ook businessclass. Mijn lief raakt in gesprek met hem hij vertelt haar dat zij naast de burgemeester van Rapa Nui zit. Later heeft Carla kennis met hem gemaakt en hadden een zeer geanimeerd gesprek. Na een rustige vlucht met allerlei verwennerijen geland in Santiago. Gelijk door met shuttle naar hotel, slapen, ontbijten en klaar voor de volgende vlucht naar Calama. De vlucht naar Calama was prachtig. De Boeing 731 vloog over het Andes gebergte. Het was onbewolkt en uitzicht fabelachtig. Opbouw van het gebergte was goed te volgen, eerst groene tinten dan bruin/grijs en daarna heel veel wit van de besneeuwde toppen. In Calama met Transferpampa een spectaculaire rit van negentig minuten naar Hostal Casa del Pueblo in Pedro del Atacama. Onderweg liggen naast de weg regelmatig wrakstukken van auto’s. Ik merk dat ik steeds meer op de weg ga letten en het verkeer in de gaten hou.Nahet groene glooiende landschap van Rapa Nui is deze omgeving het andere uiterste. Zo ver het oog reikt is het landschap verlaten en het kleuren palet beperkt zich tot beige/bruin met vaag gele polletjes en veel heel veel lava rockformaties. Het hostal is prachtig en het dorp heeft een sfeer uit de film Once Upon the time in the West. In de smalle zanderige straatjes zijn alle huisjes uit klei opgetrokken en meestal wit of bruin gepleisterd. Een windvlaag, struiken die door de straatjes rollen, café met klapdeurtje en het filmbeeld is compleet. S’ avonds vullen de straatjes zich met paraderende mensen. Het is weekend. Voor veel Chilenen en Brazilianen is Atacama een geliefd weekenduitje. Spullen uitpakken, andere kleding aan en zwerven door het dorp. De Atacama woestijn is één van de droogste gebieden in de wereld. In sommige delen heeft het al 7 jaar niet geregend. De lucht is felblauw er er is een scherpe zon met zeer hoge UV waarde. Dat betekent beschermende kleding, pet op en smeren. De sfeer in de straatjes is gemoedelijk met op het kleine centrale plein een kerkje met een prachtig interieur en veel Maria’s. We zwerven verder door de zanderige straatjes en met klei stenen bestraat. Er hangt een lome sfeer, mensen zitten in de schaduw, honden liggen hijgend in het zand of besluiten op hun rug te gaan liggen. Twee mannen zijn bezig een huis met klei te pleisteren. Ik speur naar bureautjes die tours aanbieden. Na vergelijkend onderzoek eindelijk een bureautje gevonden die vooral goed aanvoelt. Ik overleg met mijn lief. Wij hebben geen zin om met een groep op pad te gaan. Privé heeft onze voorkeur, uiteraard met een meerprijs maar dat hebben wij er graag voorover. Voor twee tours een goede deal gesloten. Opgeslokt door paraderende Chilenen in de kleine straatjes op zoek naar een eetgelegenheid. Een overheerlijke kip Piri Piri gegeten. Tijd om te gaan slapen, morgen vroeg op pad. S’nachts naar het toilet dat was na de Piri Piri geen onverdeeld genoegen. Morgen op pad naar nieuwe belevingen. So far so good. Het blijft genieten