Een zacht schurend geluid wekt mij. Ik gluur tussen de gordijnen zie dat het terras voor de kamer zachtjes wordt geveegd. Het is 06.30, tijd om de nieuwe dag te begroeten. De lucht is weer strak blauw, de zon doet haar best de dag op te warmen. De nachten zijn koud. Na het ontbijt staat Rodrigo, chauffeur en gids, met de auto voor de deur. Mooie man, scherp getekend gezicht met lang gitzwart haar en kleurrijke sportieve kleding. Hij verontschuldigt zich voor zijn slechte Engels. Lachend zeg ik dat mijn Spaans “ es mucho peor” ofwel veel slechter is. Eenmaal het dorp uit, gaat de tocht richting het zuiden. Anderhalf uur rijden naar de Piedras Riojas. Eerst naar een zoutvlakte en een zoutmeer met flamingo’s. De route van het eerste deel gaat eindeloos in een rechte streep door de oneindige verlatenheid. Waar ik ook kijk er is niets helemaal niks. Zand, stenen en verdorde grote graspollen. Ik vind dit genieten, helemaal niks. Het zijn voor mij Zen momenten. In het niets tot jezelf komen. Langzaam verandert het landschap. Naarmate de bergen hoger worden krijgt de weg meer en meer scherpere bochten. Rodrigo vindt dit deel leuk, hij rijdt als een goede rallyrijder door de bergen en zet zijn favoriete muziek aan. Niet geheel de mijne maar ik vind het leuk om hem te horen meezingen en dat hij plezier heeft. Gestopt bij het eerste zoutmeer, de Laguna Chaxa. Vanuit de verte een grote witte vlakte, dichterbij is het grijs met vleug wit. Op een hoogte van 3200 meter probeer ik mijn ademhaling te reguleren. Lopen op grote hoogte vraagt een ander ademritme en vooral beweging. Door de zoutkristallen geeft het felle zonlicht de vlakte een bijzondere schittering. Ik neem dit beeld in verwondering tot mij en een bijzondere ontroering overvalt mij. Is het de omgeving of neemt de ontroering toe naarmate ik de tachtig jarige leeftijd nader? In deze uitgestrekte verlatenheid en zie ik ineens flamingo’s foerageren. De Chileense flamingo is de enige soort die rondjes draait als zij staat te foerageren. De draaiende bewegingen zijn van een sierlijke prima ballerina wel met het hoofd onder water.. De weerkaatsing op het water is scherp. Twee flamingo’s maken amoureuze draaiingen, staan vervolgens tegenover elkaar en hun liefdesspel begint. Hun houding wordt hartvormig wat een prachtige weerkaatsing in het water geeft.Ik kijk naar mijn lief zie de romantiek in haar ogen glinsteren. Ik krijg een liefdevolle kus. Rodrigo lacht en steek zijn duim op. Ieder moment is een moment van genieten. We lopen verder via een slingerend pad over de zoutvlakte terug naar de auto. De weg gaat verder omhoog de bochten nemen toe. De toppen van de bergen hebben nog steeds een dekbed van sneeuw en steken scherp af tegen de blauwe lucht. Langs de kant van de weg liggen hoge sneeuwranden die nog steeds net weggesmolten zijn. Zal ook niet meer gebeuren want de winter is in aantocht. Op 4000 meter wordt gestopt bij Piedras Rojas ofwel rode stenen. De reusachtige stenen zijn rood gekleurd door het magma dat veel ijzer bevat en dat vrij kwam bij de grote botsing tussen de tectonische platen heel heel lang geleden. Hier een pittige wandeling gemaakt van anderhalf uur. De tocht gaat langs een meer met warm zoutwater waar de concentratie van zout zo hoog is dat ik zou kunnen blijven drijven. Ik loop over een pad en rotsen waar de kleur rood in alle schakeringen zich presenteert. De knietjes hebben daar geen notie van. Zij maken mij attent dat ik rekening met hen moet houden. Het tempo wordt verlaagd en het resterende half uur wordt met aandacht voor lijf en leden afgelegd. Op de terugweg wordt gestopt in een klein dorp met een hoofdweg en drie zijwegen. Niemand te zien en aan Rodrigo de vraag wat hier te doen is. Lunch, comer ofwel eten. Het is inmiddels half vier voor mij een beetje laat. De snelle lunch is een quinoa soep met in het midden van de soep een stuk schenkel met vlees en vel aan het bot. Het oog zeg nee mijn smaak zegt ja. Kippie met rijst was heerlijk. Weer op pad en eenmaal de bergen uit werd de rit eentoniger. Rodrigo had duidelijk behoefte aan muziek. Wij hadden geen voorkeur. Deze keer veel panfluit muziek en dat past in deze omgeving. Terug in het hostal met een hug afscheid genomen van Rodrigo. Foto’s van hem en Carla wilde hij graag via Whatsapp krijgen wat met een high five werd bezegeld. Een verkwikkende douche genomen en daarna op ons eigen terrasje een heerlijk koel glas bier. Inwendig is alles stoffig na zo’n tocht en dat moet weggespoeld worden. S’ avonds weer een wandeling gemaakt die warm begint en koel eindigt, zo snel daalt de temperatuur. Na een hapje eten begin ik te schrijven met dit verhaal als resultaat. Morgen Atacama verder ontdekken. So far so good. De verwondering blijft.

P.s. De verhalen komen soms snel achter elkaar dit heeft te maken met internet verbindingen die hier niet altijd voorradig zijn. Ik moet ze dan uitstellen en dan reist mijn medereiziger wel snel achter elkaar.