De ochtend kondigt zich omfloerst aan en glijdt langzaam de dag in. De draaiende grote ventilatorlaat het zonlicht door de kamer dansen. Na ontbijt staat het busje van Transferpampa toeterend voor de deur van het hostal. Op weg naar Calama, dan vliegen naar Santiago, een tussenstop, vervolgens door vliegen naar Punta Arenas in Patagonië. Het meest spectaculair was de vlucht boven het Andesgebergte. Het was onbewolkt. In het hemels blauw lagen de bergen ingebed in sneeuw , gletsjers en meren. Vlak voor de landing in Punta Arenas was onzeker waar het vliegtuig zou gaan landen. Het ging lager en lager en het enige wat ik onder mij zag was zee, zee en nog eens zee. Op het laatste moment werd een landingsbaan zichtbaar. De wind zorgde voor een harde waggelende landing. In de aankomsthal gelijk naar EUROPCAR om mijn gereserveerde 4WD auto op te halen. Alles was al geregeld en na tien minuten werd uitleg gegeven bij de Mitsubishi L200 ( een bakkie ). Een verouderd model waar ik wel vertrouwen in had. De voorbereidingen voor de omslag in temperatuur waren niet voor niets geweest. Vanuit Atacama met 28 graden naar Patagonië 4 graden. Jas, bodywarmer, trui, muts, handschoenen alles was voorradig en geen overbodige luxe. De zomerkleding verwisseld naar winter. Het lijkt veel kleding maar ik reis efficiënt met alleen handbagage van 10 kilogram voor 4 weken. Carla heeft zich in de loop der jaren ook ontpopt tot een efficiënte reiziger. Auto gestart twee bochten één links en één rechts en gelijk naar Puerto Natales in Patagonië, de toegangspoort tot Torres del Paine. Het is 250 kilometer rijden in 3.00 uur. Opnieuw rij ik door de verlatenheid. Aan de ene kant land en andere kant de zee. Het is een heuvelachtig landschap in een ander kleurenpalet met de glinstering van de zon op een gestaag golvende zee. Het zijn herfsttinten, verkleurd groen grasland met veel bruin en donkerrode tinten. Bomen en struiken verkleuren naar herfsttinten. De vele schapen, koeien en paarden in het landschap en vissersboten op zee zorgen voor afwisseling. Ik rij op de Ruta Fin del Mundo ofwel de autoroute naar het einde van de wereld naar Puerto Natales ofwel geboortehaven. Een fascinerende combinatie voor een prachtige rit. Bij het enige benzinestation op deze route eten en drinken ingeslagen voor onderweg. Het sobere interieur past perfect bij de norse mannen met gegroefde gezichten en baarden die inkopen doen. Het is één rechte weg navigatie niet nodig. Hier gebruik ik een kleine Iphone die ik van Eric heb geleend en voorzien van een Chileense simkaart. Inmiddels heeft de iPhone de koosnaam “ Erikje” gekregen. Tijdens de rit zijn Carla en ik stil af en toe zoeken de handen elkaar. Beiden genieten van deze rit over lange wegen tot aan de horizon. In de verlatenheid en stilte zorgen beelden, muziek en herinneringen voor zichtbare en onzichtbare emoties. Op die momenten maakt het gemis van dierbaren vaak onverwachts zijn entree. Het zijn geen vervelende momenten want zoals ik vroeger tegen mijn kleinzonen vertelde als zij hun moeder misten “als je iemand mist betekent dat je van iemand houdt “ en dat is nog steeds zo. De omschakeling na Atacama gaat makkelijk, dat klinkt misschien vreemd omdat de woestijn een totaal andere omgeving en beleving is. Ik voel mij in deze omgeving echter snel op mijn gemak, sta open voor nieuwe indrukken en belevingen en blijf in verwondering. Als ik Puerto Natales nader worden de besneeuwde bergen van Torres del Paine zichtbaar. Het late strijklicht geeft de bergen scherp getekende contouren. Wij gaan meer naar voren zitten alsof de bergen dan dichterbij komen. Het is een indrukwekkend vergezicht, Carla en ik kijken elkaar aan, raken opgewonden bij de gedachte daar morgen naar toe te gaan. Eerst overnachten in Natales. Het hotel ligt aan de haven met uitzicht op besneeuwde bergen. Daar weinig van kunnen genieten want de vermoeidheid vraagt om nachtrust. Eerst een hapje eten en dan onder de wol wat bij één graad onder nul een genoegen is. So far so good. Morgen vervolg van de reis naar het pareltje van de natuur Torres del Paine.