De gordijnen gaan open, ik kijk naar buiten. Het vergezicht met meer en bergen is een schilderij. De zon staat laag op de horizon en kleurt de bergen aan de overkant van het blauwe water zacht rood . Na het ontbijt ga ik naar buiten. Kolere wat is het koud! Vijf graden onder nul, bevroren wegen en de ramen van het bakkie met ijs bekleed. Geen krabber in de auto. Ik vraag binnen in hotel naar zo’n krabber om de ramen schoon te maken. Lachend krijg ik antwoord ; dat gebruiken wij niet, wij zetten de auto een kwartier van te voren aan met kachel op hoogste stand. Soms wordt gebruik gemaakt van een credit Card. Zo simpel kan het leven zijn. Krabben met een Tic Tac bakje werkt ook prima. Het is helder fris knisperend weer met een strak blauwe lucht. Op weg naar Lago Grey in het hart van de Torres del Paine waar wij gaan overnachten. Sommige delen van de weg zijn nog bevroren wat enige aanpassing van de chauffeur vraagt. Al snel ligt Puerto Natales achter ons en dan opent zich een ongelofelijk mooie natuur zich. De weg kronkelt zich door het witte landschap. Op de grote graspollen glinstert de uitgeslagen rijp als diamantjes in het vroege ochtend licht. In de verte verschijnt de beroemde Cordillera del Paine, de karakteristieke kleine berggroep van graniet. De ondergrond van de weg is zanderige klei met grind, hier en daar ontdooit dan weer ijzig. Het bakkie glijdt regelmatig weg. Ik zet de 4WD aan voor meer grip. In de loop van de ochtend heeft de zon de glans van rijp weggepoetst. Ik ben diep geraakt door de overweldigende natuur, het is zo onwerkelijk. Waar ik ook kijk overal is het prachtig. Deze natuur is een symfonische ode aan het leven en ik geniet van de stilte in dit landschap. De weg gaat steeds verder omhoog en op het hoogste punt wacht een geweldig uitzicht. Een azuurblauw meer en in de verte staan de bergen scherp afgetekend tegen de blauwe lucht. Een lange witte strook wolken hangt halverwege de berg. Carla en ik staan hand in hand, een zacht kneepje, een blik van ontroering. Dan komen de onaangekondigde emoties. Met betraande ogen staan wij van het onvoorstelbare mooie vergezicht te genieten Ik kom echt superlatieven tekort voor nadere beschrijving. Ik hoop dat de foto’s de emotie zullen overbrengen. Omringd door schoonheid rij ik verder naar Lago Grey. Onderweg regelmatig gestopt voor nieuwe vergezichten die steeds blijven verbazen. Reizen in verwondering is hier optimaal van toepassing. De ontvangst bij hotel Lago de Grey, waar wij overnachten, was hartelijk. Vanuit de mooie eetzaal met grote ramen een mooi uitzicht op de Cordillera de Pain en de gletser. De kamer is sober ingericht wat prima past in deze omgeving. De schoonheid is buiten die ik bij iedere ademhaling binnen laat komen. Helaas was het schema voor een boottocht naar de gletsjers per 1 mei veranderd. Dat is precies vandaag en ik was daar niet van op de hoogte gesteld. De boot gaat vanaf heden twee keer per week woensdag en zaterdag. Vandaag niet en a.s. zaterdag zijn wij terug in Puerto Natales voor een geplande rustdag. Een teleurstelling die snel verwerkt wordt vanwege trials die wij konden lopen. Ik liep naar de auto ging een tas ophalen en zag dat één van de achterbanden lek of in ieder geval slap was geworden. Even verderop stond een man van de hotelgarage een andere auto op een krik te zetten. Naar hem toegelopen gevraagd of hij wilde kijken. De man spreek geen woord buiten de grens maar zijn directieve manier van aanwijzingen geven was duidelijk. Ik moest hem volgen naar de garage daar controleerde hij de banden. Toen bleek veel te weinig spanning in deze band. De andere banden werden gelijk gedaan. Met een Gracias, Gracias en een dikke fooi nam ik afscheid en kreeg een duim en grote glimlach terug. Terug naar de kamer daar klaargemaakt voor een trial te lopen. Goed ingepakt gaan wij op pad. Het eerste deel door een bosrijk gebied. De herfst tinten zijn prachtig. Opnieuw het donkerrood, bruingeel en resterende groene bladeren. Met de zon die langzaam aan het zakken is krijgt het een warme gloed. Het doet mij aan een Indian Summer denken. Eenmaal uit het bos komen op een open vlakte die naar het meer loopt. Het is stil op de vlakte en bij het meer zag ik nog twee mensen staan. Verder niemand op deze fabelachtig mooie plek. Aan de rand van het meer bleef ik staan. In verwondering en met bewondering staarde ik in de weidsheid van de besneeuwde bergen. De laatste zonnestralen gaven de besneeuwde bergen een warme gloed en een verstillende sfeer. Toen de zon verdwenen was daalde de temperatuur snel en na hele korting schemering had de nacht zich aangemeld. In het restaurant, waar verder maar 8 gasten aanwezig waren, hebben wij heerlijk gegeten. Ik vermoed dat het zomers anders zal zijn gezien de beschikbare plekken in het restaurant.