Weggaan, verdergaan. Vanmorgen vertrokken uit Lago de Grey. Mijn lieve oma heeft mij vannacht even een bezoek gebracht tijdens mijn slaap. Ik steek altijd mijn arm omhoog en voel dan contact met haar. Ik krijg daar een heel rustig en veilig gevoel van. Na de gebruikelijke rituelen naar het bakkie gelopen. Gelukkig waren de banden hard, spullen ingepakt, en route. Grommend klimt het bakkie langzaam omhoog.Het pad is bezaait met rotsige stenen en diepe gaten. De natte sneeuw die vannacht is neergedaald heeft de gaten gevuld en de stenen glad en glibberig gemaakt. Concentratie nodig, even geen tijd voor het genieten van de omgeving. De strakblauwe hemel heeft zich gevuld met wolkenpartijen die het licht dempen. Hier en daar hebben de wolken een dreigend karakter alsof ieder moment het noodweer kan toeslaan. Inmiddels is het bakkie boven op de berg aangekomen. Uitstappen en de omgeving tot mij te nemen. Ieder weertype geeft de natuur een totaal ander karakter. Kleuren en perspectief veranderen. Ik vind het wonderschoon omdat de wolkenpartijen een prachtige sfeer creëren. Het wordt intiemer; land en lucht vinden elkaar. Ik kijk uit over een Laguna met op de achtergrond het meest karakteristieke beeld van de Cordilla del Paine. Dit beeld zal in diverse laatjes in mijn geheugen een plekje krijgen. Korte wandeling gemaakt, ik zie dat mijn lief inmiddels hoger op is geklommen. Ik zie haar staan en voel mij blij en trots. Het is een fantastische reismaatje. Zij gaat haar eigen gang, zoekt haar eigen momenten legt deze vast vanuit haar eigen perspectief. Wij komen altijd tot elkaar en gaan dan samen verder. Samen je eigen gang kunnen is de basis voor hoe wij reizen. Het bakkie gestart, 4WD aan voor de steile modderige afdaling. Halverwege zie ik opeens een klein eilandje dat via een lange loopbrug verbonden is met het vaste land. Op het eilandje zie ik een aantal rood wit gekleurde huisje staan. Ik hoor een ratelend geluid en zie iemand een grote klikobak over de brug naar het vasteland brengen. Een onwerkelijk en bizar moment in de volmaakte stilte. Verder naar beneden gereden, kijk ik nog even waar die kliko staat. Niet te zien! Het pad slingert zich langs het meer, gaat omhoog en omlaag in wisselende gedaanten. Op een open vallei zie ik in de verte een rivier kronkelend door het landschap onderbroken door een val van het water met op de achtergrond bergen omgeven door de wolken. Uitgestapt voor dit prachtige beeld. Op de voorgrond herfstige kleuren die de aquamarijne kleur van de rivier nog meer accentueren. Samen met Carla een korte filmische wandeling gemaakt waarvan ik enorm geniet.. Verder gereden door het overweldigend mooie landschap. Ieder moment word ik verrast door nieuwe beelden die mijn verwondering op een ander niveau brengen. Het rijden vraagt weer volledige concentratie. Inmiddels zijn de wasborden in ruime mate aanwezig. Op de weg zijn overlangse gleuven die de auto en inzittenden laten trillen zoals een centrifuge die niet goed is afgesteld. Het ouderwetse wasbord geeft het beste beeld van zo’n pad/weg. Op zo’n moment is het zoeken naar de juiste snelheid, te langzaam of te snel het trillen wordt onaangenaam. Plotseling sta ik op een vork kruising. De rechter helft is de weg die ik wil nemen. Helaas is deze afgesloten. Alternatief via de linker weg richting ons nieuwe onderkomen. Deze omweg brengt ons weer een wonderschoon beeld en dat kan geen toeval zijn. Geleidelijk daal ik steeds verder af en kom in een vallei bij een ander check point van het nationaal park is. Permit laten zien en weer verder. Uiteindelijk komen wij aan bij Hotel del Paine. Hier een Cabana ( huisje) geboekt voor deze overnachting . Een roedel honden vergezeld ons naar het huisje. Een jonge hond probeert onze aandacht te krijgen maar wordt onmiddellijk gecorrigeerd door de baas; een oude gekruiste bordercollie. We zijn geïnstalleerd, het rolgordijn gaat omhoog en we worden getrakteerd op een mooi uitzicht op de bergen. S’avonds een hapje eten met nog twee andere gasten. Het is opvallend stil. Dit in tegenstelling tot de zomerperiode. Dan is alles ver van te voren volgeboekt. Dat is voor ons een prettige bijkomstigheid. Onderweg komen wij zelden andere mensen tegen wat voor mij de kwaliteit van deze reis ten goede komt. Morgen richting Puerto Natales voor een rustdag. Daarna met de bus naar El Calafate in Argentinië. So far so good. Lieve Frans en Ester bedankt dat ik deze schoonheid heb mogen beleven.