Chico’s !! De chauffeur roept dat wij de bus uit moeten. Het is donker, 07.30 in de morgen, het eerste licht laat nog zeker een uur op zich wachten. De bus staat aan de grens van Chili. Een ketting over de zandweg is de enige versperring naar Argentinië. Carla naast mij doet één oog open en kijkt mij vragend aan. Wij moeten eruit voor paspoort controle. De afgelopen dagen waren indrukwekkend vermoeiend. De laatste rit van hotel Torres Paine naar Puerto Natales was opnieuw een prachtige rit. Gekozen voor een alternatieve route over niet geplaveide wegen. Aan de ene kant geel grasland met veel guanaco’s en aan de andere kant ruige bergen. Gedurende de 4 uur rijden ben ik één andere auto tegen gekomen. Wat kan stilte mooi zijn. Ik werd alleen staande gehouden door een prachtige vos die midden op de weg zat. Na de fotoshoot liep de vos naar de zijkant, ging nog even poseren en liep toen de bergen in. Bijzonder moment. In Puerto Natales de auto ingeleverd en genoten van een welverdiende rustdag. Althans na één ochtend rust wilde mijn lief toch even het dorp in. Ik bleef achter om te schrijven en foto’s te selecteren. De bureaucratie aan de grens viert hoogtij. Acht mensen staan te wachten op een man die buiten eerst een jointje stond te roken. Daarna heel formeel wilde hij allerlei papieren zien en tenslotte met een harde klap een stempel in mijn paspoort ramde. Ingestapt, vervolgens door het donkere niemandsland over een heel slechte onverharde weg naar de grens met Argentinië. Opnieuw de bureaucratie. Wachten schijnt een vorm van machtsuitoefening te zijn. Mijn tolerantie voor misplaatste autoriteit wordt danig op de proef gesteld. Eindelijk kunnen wij verder. Inmiddels begint een nieuwe ochtend met een zachte oranje gloed zich aan te kondigen. Naarmate het lichter wordt en de bus steeds meer in hoogte stijgt wordt de omgeving witter. Wij rijden door sneeuwlandschap wat prachtig kleurt door het ochtendlicht. Na zes uur rijden doemt aan de horizon een wit bekleed gebergte op. El Calafate in Argentijns Patagonië nadert. Op een klein verlaten busstation wordt gestopt. De acht passagiers kijken om zich heen en gaan hun eigen bestemming tegemoet. Voor onze bestemming is een taxi nodig, gelukkig staan deze altijd te wachten bij een busstation. Hartelijk ontvangen door onze gastvrouw en naar een houten Cabana gebracht. Een klein onderkomen met een keukentje, eettafel, stoelen en slaap- en badkamer. Prima voor de komende dagen. Tien minuten installeren, dan naar El Calafate voor de speurtocht naar activiteiten voor komende dagen. Twee dagen zijn gevuld. Eerst met 4WD de bergen in en de volgende dag een boottocht naar 3 verschillende gletsjers waaronder de beroemde Perito Moreno. Inkopen gedaan bij een kleine mercado voor avondeten en andere geneugten. Lekker hapje eten klaargemaakt door mijn lief. Na het eten naar bed om morgenochtend heel vroeg te worden opgehaald voor de tocht met 4WD. De gang naar de slaapkamer kwam in de vertraging. Van de warme keuken naar de slaapkamer waar het raam open staat met een buitentemperatuur van 8 graden onder nul. Van een ander bed een dikke deken afgehaald en op ons bed gelegd. Wij kropen letterlijk onder de wol. Prima geslapen, alleen werd ’s nachts de gang naar het toilet steeds uitgesteld. We worden door Dante, chauffeur en gids opgehaald. De tocht gaat door het ruige landschap met besneeuwde krachtige bergtoppen, langs helderblauwe meren en een oerbos. Het eerste deel ging over geplaveide wegen. Ineens ging Dante van de weg af, reed aan de voet van een berg een grasland in . Geen pad te zien tot een trail werd gevonden die voor een pad kon doorgaan en waar de 4WD met gemak omhoog ging. Met adembenemende wisselende vergezichten klom de auto steeds hoger. Het gemak waarmee Dante de auto omhoog bracht gaf duidelijk aan dat hij in dit gebied veel ervaring had. Prima chauffeur. Op 800 meter werd gestopt en werden dikke stevige sneeuwkettingen om de wielen gedaan. Vanaf dat punt was het zwoegen door de steeds hogere sneeuw. Het pad omhoog was maagdelijk wit geen banden sporen te zien. Na de sneeuwval van gisteren gingen wij als eerste naar de top van de berg. Dat was hard werken voor Dante. De auto ploegde zich letterlijk door de hoge sneeuw. Ineens stokte de auto op een steil stuk, langzaam achteruit en met een lange aanloop nieuwe poging. De sneeuw spoot aan de zijkanten van de auto omhoog en stuiterend ploeterde de auto zich door de sneeuw. Tot de volgende beproeving en daarna nog twee maal. Steeds weer achteruit, een aanloop en volle kracht omhoog. Vlak voor de top een laatste poging. Haalt hij het of haalt hij het niet: het is gelukt! Eenmaal boven een dik applaus voor Dante. Het uitzicht was geestverruimend mooi. De stilte in de witte wereld om mij heen met uitzicht op azuurblauwe meren. Ik ben gaan lopen zakte soms weg in de diepe sneeuw maar genot zoals ik op zulke momenten kan genieten met bijpassende ontroering. Carla loopt naar de rand van de berg. Ik wil roepen “ kijk uit” want vanaf mijn punt lijkt het of zij op het uiterste randje staat. Blijkt niet zo te zijn maar de schrik slaat dan even om mijn hart. Dante vertelde dat wij uitzonderlijk mooi weer hadden voor de tijd van het jaar. Zelfs hij zag in de verte bergtoppen die hij niet vaak te zien krijgt. Ook hij genoot zichtbaar. Aan de afdaling begonnen, soms meer glijdend dan rijdend maar wel veilig in de handen van de prima chauffeur. Verder naar beneden nam de sneeuwhoogte af. Bijna beneden reden wij door een oerbos met behaarde bomen. Eenmaal in de vallei werd bij een restaurant gestopt voor een stevige late lunch, wat gelijk ons avondeten is. Daarna terug naar de Cabana en onder het genot van een heerlijke whisky genieten van deze prachtige tocht. Morgen de boottocht naar gletsjers. So far so good. Blijf meereizen en genieten.