Onderweg zijn is reizen. Dat maakt reizen zo speciaal. Beweging is de bestemming, hier en nu is het doel. Nu even geen daar en dan. Ik stap in een busje dat mij en mijn lief naar de haven van El Calafate brengt. Het is 07.00 de dag kondigt zich aan de horizon weer kleurrijk aan. Bij de haven ingescheept voor een boottocht naar verschillende gletsjers in Zuid Patagonië. Wachten op mensen die te laat komen is inmiddels gewoon worden. Uiteindelijk met vijftien minuten vertraging worden de motoren gestart. De zon probeert boven de horizon zichtbaar te worden en het lukt. Eerst een kwart dan een halfje en al heel snel in volle glorie aanwezig. Ik leg de opkomst vast met mijn camera die altijd een verlengstuk van mijzelf is. Ik kijk, zie, geniet, voel de schoonheid en leg het vast. Aan boord geeft een watergids op gepaste momenten uitleg wat wij kunnen verwachten. Mijn ogen hebben duidelijk een andere kijk op de werkelijkheid en dat probeer ik vast te leggen. Ik loop naar het voordek, kijk om mij heen en ben weer verwonderd en verbaasd over zoveel schoonheid. De andere passagiers zoeken de warmte binnen. Zodra de boot tussen spectaculaire bergen vaart en het water azuur blauw wordt komen andere mensen naar het voordek. Het blijft een aparte sensatie om het wisselende landschap vanaf het water te bewonderen. Verrast kijk ik naar de oever van een berg, zie een stier en hogerop koeien en paarden grazen. Later hoorde ik dat de Argentijnen deze dieren wild vee noemen. Het schijnt dat die dieren zijn achtergelaten door boeren die zijn vertrokken. De boot vaart een brede kloof in. Plotseling zie ik kleine ijsbergen voorbij drijven in de verte wordt de eerste gletsjer zichtbaar. De ijsbergen zijn onvoorstelbaar prachtig van vorm en kleur. In het voorbij varen verandert de kleur van vaal wit naar helder wit en het zonlicht zorgt voor een helder ijsblauwe tint. De gletsjer is vanaf een afstand te zien. Sinds een tsunami door een aardbeving mag deze niet van dichtbij worden bekeken. Zelfs op afstand imponeert de ijsmassa. De boot klieft gestaag door het gladde water. De koude wind zorgt voor tintelingen in mijn gezicht. Trek mijn muts verder over mijn oren, de jas is hoog dichtgeritst. Het is koud, bitterkoud toch blijf ik buiten. Zoveel schoonheid maakt mij warm van binnen. Ik ben met nog twee mannen buiten, de andere warmen zich binnen. Carla komt regelmatig naar buiten en dan weer naar binnen, haar voeten doen pijn en haar handen worden wit van de kou ondanks de handschoenen die zij draagt. Begrijpelijk dat zij zich regelmatig gaat opwarmen. Op een open stuk water met aan weerskanten bergen ga ik naar binnen en warm mij aan een kop hete koffie. Ik zie een man iets verderop een heupflesje tevoorschijn halen en de substantie in zijn koffie gieten. Hij ziet dat ik kijk en steek het flesje mijn richting op, whisky roept hij met een heel blij gezicht. Ik bedank, het is mij nog te vroeg. Ik kijk naar de meevaarders en zie overwegend Argentijnen en Brazilianen die deze tocht maken. Verder, hoe kan het ook anders, Chinezen die luidruchtig aanwezig zijn. De boot meert aan. Hier de mogelijkheid een oud boerderijtje te bezoeken. Ik zie mensen van boord gaan en in ganzenpas over een smal padje naar het huisje lopen. Ik voel mij niet senang in zo’n optocht en besluit om binnen te blijven. Mijn lief nestelt zich aan mijn zijde en samen met een ander stel kijken wij naar de parade die richting het huisje loopt. Na een half uur keren zij weer terug en vaart de boot verder. Achteraf blijkt het een fotoshoot moment te zijn van een professionele fotograaf die aan boord is en tijdens de tocht foto’s maakt die later gekocht kunnen worden. Het huisje stond duidelijk op zijn programma gezien de foto’s die later werden getoond. Mijn voorgevoel klopte! De boot wordt weer omsloten door besneeuwde bergen en in de verte wordt een ijsmassa zichtbaar. Ik sta weer buiten, zie prachtige ijsbergen voorbij drijven. De zon zorgt voor ijsblauwe richels in de ijsberg, soms zijn kleine ijsbergen geheel ijsblauw gekleurd. Het is een fascinerend beeld. Ik voel mij zo blij als een kind dat buiten mag spelen. Ik zie de bemanning een net overboord gooien. Nieuwsgierig loop ik naar ze toe. Zij vissen brokken ijs uit het water. Deze worden in het keukentje fijngehakt voor het koelen van de dranken. Eentje wordt, als een trofee, in een champagnekoeler op de toonbank gezet. Langzaam vaart de boot richting de Perito Moreno. Een diepblauwe ijsmassa in een sereen meer tegen een achtergrond van besneeuwde bergen. De gletsjer is 60 meter hoog, vijf kilometer breed en dertig kilometer lang. Het vormt samen met 48 andere gletsjers het Zuid Patagonischer ijsveld. De boot vaart langzaam voor de gletsjer langs en ik kan nauwelijks bevatten wat ik zie. Het is een indrukwekkende confrontatie met een pure ijsmassa en ijsfront. Ik maak foto’s en film, stop dan de camera in mijn zak en wil deze ervaring optimaal beleven. Carla staat naast mij en zichtbaar ontroert te genieten. Deze massa ijs beweegt, schuift millimeter na millimeter naar voren. Ik zie en hoor dat een ijsdeel afbreekt en met donderend geraas het water invalt. De golf die dat veroorzaakt rolt het meer op. Uiteindelijk vaart de boot verder. Ik blijf samen met mijn lief op het achterdek zo lang mogelijk genieten van deze indrukwekkende schoonheid van de natuur. Inmiddels begint de boot aan de terugtocht. De snelheid wordt opgevoerd de omgeving glijdt als een film voorbij. Eenmaal terug opgehaald en met busje naar de Cabana gereden. Wij genieten nog lang na van deze ervaring en beleving van de buitencategorie en toosten op deze dag met een welverdiende whisky. Meereizigers en meelezers so far so good. Blijf meereizen en geniet van de beelden.