Na twee jaar reizen in mijn hoofd zijn alle reis fantasieën in een vaste vorm gegoten. Reizen van pool naar pool langs de 80ste W. Lengtegraad. Mijn startpunt is op de 78ste breedtegraad in Longyearbyen op Svalbard -Spitsbergen. De keuze voor de 78ste is omdat dit mijn 78ste levensjaar is en ik richting de 80 ga, haha jaja. Het vervolg op het 1ste gedeelte van deze reis zal langs de 79ste en 80ste W.Lengtegraad in Canada en Amerika gaan. Ik sta op het punt van vertrek en het voelt weer onwennig en onrustig. De laatste reis die ik alleen maakte is alweer drie jaar geleden, net voor de coronagolf de wereld overspoelde. Dit gevoel zet mij in de tijd terug, het is hetzelfde gevoel dat ik had toen ik voor het eerst samen met twee vrienden de wijde wereld introk. Ik was 16, wij gingen op de fiets naar Parijs om de aankomst van de Tour de France in het Parc des Princes te zien. Dat weeïge en onrustige gevoel voor het vertrek is er nu ook weer. Het openbaart zich als het verlangen om weg te gaan en zich moet ontworstelen aan het gevoel van geborgenheid en veiligheid. Het maakt mij gevoeliger voor prikkels en dat kan zich uiten in snel geïrriteerd zijn tot ontroering met natte ogen als mijn lief mij even aanraakt en liefdevol aankijkt. Dit is het voorspel voor iedere reis en dat zal altijd wel zo blijven. Tas en rugzak gepakt, camera en lenzen gecontroleerd, nogmaals kijken of alle papieren compleet zijn ; nu op weg naar Svalbard ofwel Spitsbergen. Mijn lief brengt mij naar Schiphol. De stilte in de auto is getuige van een lastig moment, afscheid nemen. Vanwege alle berichten over lange rijen kwam ik vroeg op Schiphol aan. Ik had geluk, geen rijen en zelfs bij de douane kon ik gelijk doorlopen. Veel te vroeg, de resterende tijd heb ik in de Privium lounge doorgebracht. Uiteindelijk gaan boarden en met vertraging naar Oslo gevlogen. In Oslo moest ik mij haasten voor de aansluitende vlucht. De rij wachtenden voor de vlucht naar Longyearbyen was opvallend gekleed. Veel jassen, broeken en bergschoenen van bekende outdoor merken. Het vliegtuig was volgeboekt, wat mij verbaasde, ik had niet verwacht dat er zoveel mensen naar Spitsbergen zouden gaan. De landing was spectaculair, het is 01.30a ( s’nachts) en de zon schijn nog volop. Besneeuwde bergtoppen steken boven een wolkendek uit en als het vliegtuig door het wolkendek de daling inzet is het daaronder nog steeds licht. De zon gaat in deze periode nooit onder, wat in eerste instantie een vervreemdend gevoel is. De afhandeling van bagage en paspoortcontrole ging snel en buiten stond een shuttlebus te wachten. Voor NKR 100 wordt iedereen die geen taxi neemt naar zijn of haar bestemming gebracht. Een vriendelijke chauffeur laadt de koffers al naar gelang bestemming in de laadruimte. Het duurde even voordat iedereen zich in de bus had genesteld. De chauffeur komt binnen en begint vooraan met de betalingen te innen. Hij doet dit traag zonder enige haast en dat vraagt op zo’n moment wel enige aanpassing van mij. Nadat de passagiers op de achterbank hadden betaald ging de bus rijden. Bij de hotels werden mensen en bagage uitgeladen en om 02.45 kwam ik aan bij Haugen Pensjonat, waar ik deze week zal verblijven. Ik heb mij geïnstalleerd, de ramen verduisterd en ben gaan slapen. Om 08.00 was ik klaarwakker, rustig ontbeten en kamer ingericht. Na de koffie ben ik naar beneden gelopen om Longyearbyen te verkennen en op zoek naar Svalbard Adventure om de verschillende boottochten te boeken. Uiteindelijk besloten om drie tochten te gaan maken. De eerste is de volgende dag, met een RIB-boot naar twee gletsjers. Toen alles geregeld was ben ik koffie gaan drinken met sandwich en boodschappen gaan doen voor avondeten. Het pensjonat heeft een grote keuken waar iedere gast zijn eten kan klaarmaken. Dit heeft mijn voorkeur vanwege de hoge prijzen in de restaurants en ik vind het leuk om hier te kokkerellen. Na een rusteloze nacht is het zover, ik word opgehaald door Bjorn, de schipper en gids. Bij de haven aangekomen krijgen wij eerst een briefing. Mijn 7 reisgenoten zijn twintigers en dertigers, mijn grijze manen steken schril af tegen de donkere haardossen. Na de briefing worden wij in speciale overlevingspakken gehesen, krijgen bivakmutsen, speciale wanten, laarzen en een soort skibril. In deze uitdossing loop ik waggelend naar de boot. Een RIB-boot heeft 10 plekken, geen stoelen maar een soort bok met daarvoor een stalen beugel. Nadat iedereen op zijn bok is gaan zitten, werden nieuwe instructies gegeven voor een behouden vaart. Motoren gestart en in rustige tempo de haven uitgevaren. Bjorn gaf een teken dat de snelheid opgevoerd gaat worden en is het alsof ik gelanceerd werd. Met een enorme kracht en vaart scheert de boot bonkend over het water. Iedere golf is raak, het is alsof ik op een ongetemde mustang zit en deze in bedwang probeer te krijgen. Uiteindelijk heb ik mijn zit gevonden en kon ik genieten van de omgeving. In eerste instantie was overal water en zag ik stuiterende mensen voor mij. Langzaam doemden aan de horizon besneeuwde bergen op. De bewolking brak en de zon kwam tevoorschijn. Ineens verminderde de boot snelheid. De zee was geplaveid met een enorme ijsplaat. Bjorn keek waar een opening was. Langzaam voeren wij langs de ijsplaat en ineens was er een opening. Voorzichtig zocht Bjorn zijn weg, het geluid van schurende ijsschotsen onder de boot maakte het spannend. Daarna volle kracht vooruit, de wereld voor ons werd steeds witter en omringd door afgebroken besneeuwde ijsrotsen in een spiegelgladde zee. Langzaam naderen wij de gletsjer, in verband met afbrekende ijsplaten van de gletsjer moet de boot vanwege veiligheid op 300 meter afstand blijven. De boot komt stil te liggen de motor gaat uit en wij drijven met de stroming mee. Ik kijk om mij heen, het is oorverdovend stil en iedereen is sprakeloos en woorden blijven binnen. Ik ben tot tranen toe ontroerd door deze serene stilte en schoonheid. Het raakt mij heel diep van binnen, ik blijf lange tijd stil staren en vergeet te fotograferen. Na deze eerste bijzondere beleving pak ik mijn camera en probeer de schoonheid in beeld vast te leggen. Het beeld zal de stilte goed weergeven, alleen het zachte kabbelende en knisperende geluid zal ontbreken, die moet je erbij fantaseren. Motor wordt weer gestart en langzaam zigzaggen tussen de drijvende ijsrotsen naar de volgende gletsjer. De zon staat in een strak blauwe lucht en dit geeft een prachtige weerkaatsing op het water. Hierdoor wordt ook de onderkant van de ijsrotsen zichtbaar en dat is wonderschoon. De motor gaat weer uit, wij krijgen een sandwich met warme black current drank. Bijzonder om in deze omgeving een broodje te eten, althans ik kon geen hap door mijn keel krijgen. Ik ben vol van alle emotie en indrukken en had absoluut geen trek in eten. Het drankje smaakte heerlijk, kan ik aanbevelen. Bjorn vroeg aan ons of het goed was als wij een half uurtje langer op deze plek zouden blijven, hij vertelde dat deze dag heel bijzonder was, een kalme zee en strak blauwe lucht. Hij had dit zelf in weken niet meer meegemaakt, ook hij genoot met volle teugen van dit moment. Uiteraard had niemand enig bezwaar en ik kon mijn geluk niet op in deze prachtige onwerkelijk mooie omgeving. Iedereen bleef stil en als iets gezegd werd ging dat op een fluisterende toon. Uiteindelijk werd de motor gestart en het eerste deel voeren wij zigzaggend langs wonderlijk gevormde ijsmassa’s. Daarna gaan de motoren voluit en denderen wij weer over de golven. De overtocht is 50 minuten stuiteren op het water. In de haven aangekomen wordt de snelheid verminderd en aangemeerd. Op de wal zoekt iedereen het evenwicht om te lopen. Met een debriefing is deze dag ten einde gekomen en ik heb genoten en geniet nog steeds. So fas so good, tot de volgende tocht die ik ga maken en daarover zal vertellen.