Het vroege glinsterende ochtendlicht gluurt door de kieren van de fluwelen gordijnen. Hoogte maakt het licht bijzonder. Ik schuif de gordijnen open, een strak blauwe lucht met verdwaalde wolken zorgen voor een goede start. De bagage staat op ons te wachten om verder op reis te gaan. Bestemming is Mindo; een authentiek plekje dat van alle kanten wordt omringd door regenwoud op de flanken van het Andesgebergte. Ik schuif langzaam richting de 80^ste breedtegraad. Gisteren de mogelijkheden voor het beste vervoermiddel bekeken en het is de auto geworden. De reistijd met de bus is 3.00 uur en 45 minuten met taxi naar busstation. De reistijd met de auto is 2 uur en dan van deur tot deur. Uiteraard een meerprijs. Ik heb een telefoonnummer gevraagd, gebeld en een bedrag afgesproken. De auto stond keurig op tijd voor het hotel te wachten. Het is een prima auto en de chauffeur ontvangt ons hartelijk. De bagage is ingeladen en wij vlijen ons op de achterbank. We sluiten achter aan een trage sliert ronkende auto’s, vrachtwagens en bussen. Ik staar uit het raam en zie de buitenwereld aan mij voorbijtrekken. Kleurrijke huizen gaan over in commerciële complexen. Het duurt 45 minuten voor wij in het buitengebied van Quito zijn. Niet veel later zie ik een bord Mitad del Mindo, wat betekent midden van de wereld en een momument staat precies op de 0 °0 °0 °. Bijzonder dat ik langs de 80° W.L. reis en op dit punt beland. Onze chauffeur vraagt of hij moet stoppen zodat ik een foto kan maken, voor ons niet nodig. Met grote glimlach rijdt hij verder waaruit ik opmaak dat hij blij is dat wij hiervan afzien. Aangemoedigd door dit positieve bericht voert hij de snelheid op. Het landschap verandert van stedelijk naar landelijk gebied en niet veel later rijden wij door een bergachtig gebied. De kleuren groen zijn meer tinten dan 50 tinten grijs. Hoe hoger, hoe dieper de dalen en de boomtoppen lijken op broccoli. Vanaf nu bestaat het begrip “ broccoliboom”. De weg slingert omhoog en omlaag onze chauffeur krijgt ineens F1 neigingen. De haarspeld bochten worden met piepende banden genomen. Gelukkig heb ik een handgreep boven mij. Na twee uur rijden wij Mindo binnen. Hier heeft de tijd stil gestaan. Het dorp heeft een hoofdstraat met een paar winkels en eetgelegenheden. De winkels zijn “Winkels van Sinkel, alles te koop”. Afgezet bij ons appartement en we worden hartelijk ontvangen door Ronny, onze gastheer. Een prachtig plek met uitzicht op de broccolibergen. Wij zijn geïnstalleerd en het dorpje ingelopen. We hebben twee andere toeristen gezien en verder lokale bevolking. Een winkeltje binnen gelopen en inkopen gedaan. Een oude vrouw met een blind oog begon een verhaal in de winkel. Ik probeerde haar duidelijk te maken dat ik de taal niet machtig ben maar dat had geen succes. Ik knikte af en toe en mompelde wat, dat bleek genoeg. Haar hand ging omhoog en zij zwaaide terwijl ik de winkel uitliep. Hier wordt alleen Spaans gesproken met lokaal dialect. Ik ben overgeleverd aan handen en voeten taal. Het lukt steeds te duiden wat op dat moment nodig is. S’avonds besluiten Carla en ik het avontuur aan te gaan. Een tocht naar de watervallen met overtocht in een bakje van berg naar berg. Carla wil via drie ziplijnen over de jungle zweven. Ronny adviseert mij een taxi te nemen naar de Tarabita kabelbaan vanwege het hoogteverschil. De taxi is besteld en we gaan omhoog. De rit is al een avontuur, regelmatig slippen de wielen en moeten grote gaten in de zand/grindweg worden doorploegd. Aan weerskanten van de weg zien wij diepdonkere jungle of diepe dalen. De weg slingert zich omhoog en het startpunt wordt bereikt. Daar staat een stenen gebouwtje met daarbinnen een automotor met pedalen en versnellingshendel. Daaraan is een kabel verbonden die een klein geel bakje naar de andere kant laat zweven. Niemand te zien. Gewacht en even later kwam een man gekleed in overal naar mij toe. Hij vraagt of wij naar de overkant willen. Ik beaam het en hij komt met een formulier waarin wij moeten tekenen voor eigen risico. Daarna betalen en in het bakje gestapt. Ik vind het een sensatie. In een klein geel ijzeren bakje zweef ik hoog boven het regenwoud. Onder gierend geluid in rap tempo naar de overkant. Halverwege heen en weer geslingerd door de wind. Aan de overkant worden wij opgevangen. Hier begint de voettocht naar de watervallen. Totaal zijn er 7 watervallen. Wij lopen een half uur en komen op een T kruising met keuzemogelijkheden. Kiezen voor de grootste. Heen en terug duurt het twee uur. Begeleid door concert van vogelgeluiden baan ik mij een weg door de jungle via een smal pad. Het pad gaat naar beneden en dan weer omhoog. Dat herhaalde zich. Het pad is weerbarstig en mijn knietjes tekenen protest aan. Ik ben samen met Carla de enige die richting de waterval lopen. Af en toe stoppen we en genieten van de overweldigende natuur. Het blijft bizar dat kamerplanten bij ons in Nederland hier in het wild groeien. In de verte hoor ik het geluid van vallend water. Het lijkt dichtbij maar duurt nog een kwartier voordat de waterval bereikt wordt. Het is altijd imponerend. In de middle of nowhere omringd door regenwoud dondert het water over de rotsen naar beneden. Het is een verstillend moment onder donderend geraas. Zwemmen is niet mogelijk. De weg terug lijkt altijd langer te duren dan heen. Uiteindelijk terug bij het gele bakje en opnieuw zweven wij over de jungle. Het blijft een bijzondere ervaring. Vervolgens hebben we de taxi genomen naar de ziplijnen. Carla besluit om 3 lijnen te doen. Krijgt eerst instructies vervolgens in de klimgordels gehesen. De instructeur vraagt of zij alleen wil of samen. Samen zegt Carla, het is voor mij de eerste keer. Zij gaan een platform op. Zetten zich met karabijnen vast aan de staalkabel en ineens zie in hen met gierend geluid over de broccoli bomen gieren. Ik staar hen na en voel kriebels in mijn buik. Ik loop naar een platform en klim omhoog. Lange tijd staar ik verlangend in de verte. Ineens komt Carla alleen aangezweefd en mijn hart maakt een sprongetje. Blij haar te zien. Zij wordt opgevangen door instructeur met de opmerking “very good Carla”. Zij vertelt enthousiast over haar zweefvlucht een een lijntje. Besloten terug te gaan en een biertje te drinken op deze prachtige dag. So far so good. Carla zweeft nog steeds.

P.s. Twee video’s van Carla staan op FB