Vroeg in de ochtend word ik gewekt door blaffende honden en kraaiende hanen. Ik neem een frisse duik voor ik ga ontbijten. Met druipend lijf kus ik mijn lief wakker haar luikjes gaan langzaam open. Na de regendouche een heerlijk ontbijt. Veel fruit verse sappen warme broodjes en een omelet. Bij Punto Ornithologico in Mindo zijn veel kolibries en met geluk zijn toekans te spotten. Het is buiten het dorpje op ongeveer 20 minuten lopen. Onderweg geniet ik van het dagelijks leven van de mensen. Op kleine lapjes land wordt gewerkt of staan de mannen te praten. In winkeltjes wordt alles keurig afgestoft en toonbaar gemaakt voor de verkoop. Kinderen lopen huppelend over de ongeplaveide weg. Mist kleeft aan de flanken van de bergen en lost langzaam in zichzelf op. Aangekomen bij Punto Ornitologico worden we hartelijk ontvangen door een vrouw die uitleg geeft over haar paradijsje. Eerst een wandeling gemaakt door het regenwoud. Nadat wij enorme hoge bamboe waren gepasseerd hoor ik achter mij een krakend geraas. Met een harde klap stort een grote bamboe op de grond. Die had ik niet graag op mijn hoofd gekregen. Boven ons op een houten plateau stonden mensen verschrikt te kijken en riepen of alles in orde was. Eenmaal boven kregen we thee en een plek aan de rand van het plateau om kolibries te kijken. Eerst is alleen het indringende zoemende geluid te horen. Wij kregen een dopje waarin suikerwater werd gedaan. Deze moet ik op de hand plaatsen en vervolgens de arm zover mogelijk uitstrekken. Ineens hangen de kolibries voor mij. Geïntrigeerd door het geluid van deze kleine vogel aanschouw ik in verwondering hoe zij met hun dunne sprieterige tongetje het suikerwater opzuigen. Zij hangen in de lucht bewegen alle kanten op. Zij kunnen zelfs achteruit vliegen. Het is een af en aan van bontgekleurde kolibries. Glanzend rode, blauwe en smaragdgroene vogeltjes hangen voor mij met het sonore brommende geluid. Carla zit naast mij te genieten af en toe kijken wij elkaar lachend aan. Wat heeft de natuur veel schoonheid te bieden. Een trap gaat naar een hoger plateau daar kunnen andere vogels worden gespot. In de verte vliegt een Toekan scherp afgetekend tegen een donkere onweerslucht. Ik daal de trap af bedank de vrouw voor de magische anderhalf uur. Wij lopen terug naar het dorp waar het dagelijks leven zich volledig heeft ontplooit. Wij gaan koffie drinken in een speciaal koffiehuisje. De koffie in Ecuador is een traktatie vooral met een heerlijke frambozen cheesecake. Op tafel lag een folder met informatie over een vlindertuin. Halverwege de informatie besloten daar naar toe te gaan. Het is buiten het dorp 15 minuten met de taxi. Gelukkig zijn de taxi’s in Ecuador zeer goedkoop. Naar de vlindertuin is het 3 dollar. Een ander voorbeeld is de rit van Quito naar Mindo van 2.10 uur wat 50 dollar kostte . In Nederland betalen wij voor een taxi van Bergen naar station Alkmaar 22 euro ofwel 25 dollar. Misschien appels met peren vergelijken maar toch! Na de koffie op weg naar de vlindertuin. Door een sluis die met doeken is afgesloten kom ik in de vlindertuin. Opnieuw zie ik een fascinerend schouwspel. Duizenden vlinders van verschillende pluimage fladderen in de rondte. Hier en daar zijn overrijpe bananen en meloen neergelegd. Daar genieten verschillende soorten vlinders van het zoet dat zij met lange spriet tot zich nemen. Ik heb geen verstand van vlindersoorten en ga geheel op in mijn verwondering van zoveel schoonheid. Overweldigend door de veelheid aan kleuren ga ik op een bankje zitten en kijk met verbazing naar het kleurrijke leven van de vlinders. Carla zie ik verderop gebogen over een vlinder staan. Zij heeft oog voor ieder detail terwijl ik de schoonheid van het geheel aanschouw. Leuk stel zijn wij toch. Uiteindelijk terug door een andere sluis en drie maal door de doeken die moeten voorkomen dat vlinders naar buiten vliegen. Wel tegenstrijdig omdat zij daar in alle vrijheid zouden moeten kunnen fladderen en niet onder de beschermende netten van een vlindertuin. Toch ben ik blij dat ik dit heb mogen bewonderen en gezien de grootte van de tuin denk ik dat de vlinders genoeg vrijheid hebben binnen de beperkte ruimte. Buiten gaan wij terug naar ons huisje. Morgen gaan wij naar Puerto Lopez aan de kust van Ecuador. Deze plaats ligt op de 80^ste Westelijke Breedtegraad. So far so good. Voor de zondag heb ik hieronder een mooi verhaal toegevoegd van Wangari Maathai een Keniaanse vrouw.

Er was eens een prachtig woud, een paradijs, bijna een magische plek, zo mooi. Er stonden prachtige bomen en er leefden vele dieren op deze mooie plek. Op een dag brak er een brand uit. Enorme woudreuzen werden plotseling overspoeld door een zee van vuur. Bang en rennend voor hun leven vluchtten alle dieren uit hun huizen het bos uit. Uitgeput van het rennen kwamen ze aan bij het meer. Daar stopten de dieren om naar het enorme vuur te kijken. Verdrietig en overspoeld door de grootsheid van de situatie keken alle dieren machteloos toe. Maar er gebeurde iets raars. Een kleine kolibrie bleef driftig op en neer vliegen. Heen en weer van het water terug naar het bos wat in vuur en vlam stond. Niemand snapte het, tot op een gegeven moment één van de dieren zei: “Kleine kolibrie, wat ben je aan het doen?”. De kolibrie bleef druk bezig met zijn taak en zonder ook maar enige tijd te verliezen zij hij: ”Ik breng een druppel water naar het vuur” en vloog weer door. Op en neer bleef de kleine kolibrie vliegen, opnieuw en opnieuw. Vol ongeloof keken alle anderen dieren toe. Sommigen probeerde de kleine kolibrie zelfs te ontmoedigen. “Doe geen moeite, het vuur is te groot, je bent te klein, het is te weinig water, je vleugels zullen in de brand vliegen, het is maar één druppel, je kunt het vuur niet doven!?!” Toen de kolibrie weer terugvloog vanuit het bos zag hij hoe hopeloos en verlaten zij er uitzagen. Toen riep een van de dieren met een spottende stem: “Wat denk je dat je aan het doen bent?” De kleine kolibrie keek terug, en zonder ook maar een vleugelslag te missen zei hij: Ik doe wat ik kan!