Ik loop in de schemering gestaag omhoog. Boven het klooster komt de maan langzaam tevoorschijn. Het licht wordt ontstoken. In hotel aangekomen drink ik op het dakterras een kop koffie drinken en Carla thee. Na de genoten maaltijd voelt mijn lief zich niet goed. Koud dan warm en haar lijf voelt alsof het op ontploffen staat. Wij gaan naar de kamer en Carla duikt gelijk onder de dekens. De nacht is onrustig, zij ligt bibberend naast mij of gloeit het bed uit. Morgen vertrekken naar Cusco althans als dat lukt. De volgende ochtend is de kou en warmte uit haar lijf verdwenen maar zij voelt zich niet top. Het bewijs daarvoor wordt geleverd door de snelheid waarmee zij de WC opzoekt .Op mijn vraag of zij kan vliegen komt een kort krachtig “ natuurlijk”. Inpakken op weg naar vliegveld en op tijd vertrokken. Tijdens de vlucht zit Carla bij het gangpad voor een snelle gang naar het toilet. De vlucht en landing verlopen soepel. Ik boek een ander hotel met goede voorzieningen en ligging in het centrum. Een goed bed in een mooie kamer is nu belangrijk. Aangekomen bij Novotel Cusco duikt Carla gelijk in bed. Af en toe rent zij, happend naar adem, naar het toilet. Dat valt tegen op 3.400 meter. Na een paar uurtjes slapen gaat het beter en beraden wij ons op mogelijke activiteiten. Eerst naar de pharmacie voor de nodige medicatie die zonder doktersrecept te kopen zijn. Terug in het hotel neemt Carla de medicatie en haar rust. Daarna weer op pad. Wij lopen door smalle straatjes met prachtige pandjes waarvan de bestemmingen economisch gekleurd zijn. Restaurants, cafés, veel souvenir winkeltjes en kleine reisbureautjes die allemaal hetzelfde programma aanbieden. Ik oriënteer mij op de verschillende mogelijkheden. Bij ieder bureautje staat Machu Pichu aan de top. Ik word enorm gepusht daar naar toe te gaan. Het verbaast mij omdat ik 4 weken voor de reis geprobeerd heb te boeken voor deze dagen en dat alles uitverkocht was. Ik kan nu boeken via een toeroperator met keuze voor 3 tijdsloten van twee uur binnen een van te voren bepaald circuit voor de prijs van € 300.00. Dan met een volle trein naar de Machu Pichu of samen met maximaal 500 mensen de Inca trek omhoog lopen. Carla en ik twijfelen en overleggen. Wij hebben beide weerstand tegen de commerciële massaliteit en hysterische aandrang deze plek te bezoeken. Het lijkt inmiddels een soort Disneyland. Wij besluiten niet te gaan hoe aanlokkelijk het ook is. Voor mijzelf vind ik het een minder lastig besluit omdat ik 30 jaar geleden in klein gezelschap via een Inca trekking Machu Pichu heb bezocht. Toen bezochten honderdduizend bezoekers per jaar de Machu Pichu. Vorig jaar anderhalf miljoen. Unesco heeft eisen gesteld, de restricties zijn maximaal 6000 bezoekers per dag. Tja, hoewel het een lastige afweging is zijn wij tevreden met onze keuze. Op zoek naar alternatieven want hier is veel moois te zien. Eerst acclimatiseren en terug naar hotel. Klein hapje gaan eten want op deze hoogte vermindert de eetlust. Op tijd naar bed gegaan. De volgende ochtend voelt Carla zich goed ondanks de bekende verschijnselen van verblijf op deze hoogte. Vandaag zwerven door Cusco op een zonovergoten dag. Ik loop met nieuwe verwondering door de straatjes iets buiten het centrum. Ik geniet van de kleurrijke mensen die op het Plaza de Armas een mooi contrast vormen tegen de sobere roodbruine kerken en gebouwen. In de straatjes hebben veel huisjes een bovenerker als uitbouw met verschillende kleuren, hoewel blauw een geliefde kleur is. Geen van de straatjes is gelijkmatig, ik ga altijd ergens omhoog via een straatje of via trappen en dan weer naar beneden. Ik kom in delen van Cusco waar weinig andere toeristen zijn.ier zijn authentieke huisjes waarvan veel de vergankelijkheid hebben ontmoet. Vergankelijkheid heeft een bijzondere aantrekkingskracht en ik geniet daarvan. Het afgebladderde bruine stukwerk afgetekend tegen het wit, de licht vermolmde houten kozijnen en deuren. Het is aangevreten door de tijd maar heeft breekbare schoonheid. Op een steile trap kom ik een man tegen; ik naar beneden, hij omhoog. Ik word met schuin oog aangekeken, ik groet met de bekende openingszin. Hij groet terug en blijft staan. Begint een verhaal die ik onbegrepen met belangstelling volg. Ik begrijp dat hij wil weten waar wij vandaan komen terwijl hij naar Carla wijst. Zij heeft duidelijk meer zijn interesse. Als Carla erbij komt veert hij verder omhoog, schudt haar de hand en maakt een gebaar dat hij haar mooi vindt. Ik beaam het, wat een grote glimlach en een duim oplevert. Helaas eindigt daarmee het gesprek voor beide een teleurstelling. Op het Plaza de Armas zag ik een restaurant met een bovenerker waar wij kunnen eten. Wij naar boven, geïnstalleerd en heerlijk gegeten. Het overzicht op het plein is fascinerend. Het lijnenspel van de mensen die zich voortbewegen en bekeken worden door anderen op de bankjes levert een filmisch beeld op. Moe en voldaan lopen wij terug naar het hotel en nemen de rust die de hoogte aan ons stelt. So far so good. Morgen naar de heilige vallei en zoutpannen van Maras. Ongemak hoort bij reizen en is niet bepalend voor activiteiten en de open blik waarmee wij reizen.