De nacht verglijdt in de dag. Een harde bonk op de deur haalt mij uit een lichte slaap. Ik loop naar de deur, doe open staat een man die al lachend zegt; Are you ready for the tour? Ik kijk verbaasd en ontken het verzoek. Hij kijkt op zijn blaadje papier dan op mijn kamer nummer en komt tot de conclusie dat hij verkeerd is. Met veel excuses, lang hoorbaar, zie ik hem in de gang verdwijnen. Het is zes uur in de ochtend ik kruip weer in bed. Tevergeefs; de slaap is ontwaakt en ik blijf wakker. Carla ontluikt één oog en vraagt; wie was dat? Ik zeg; verkeerd verbonden zij gaat verder in dromenland. Ik heb om acht uur afgesproken met Victor, onze gids voor vandaag, voor een tour naar de heilige Inca vallei. Even na acht uur staat hij voor de deur met auto en chauffeur. Ingestapt en op weg naar Pisac, de eerste stop. Eenmaal onderweg vraagt hij of wij interesse hebben een opvangplek voor Lama’s, Alpaca’s en Vicunas te bezoeken. Het enthousiasme van Carla is gelijk het antwoord. Ik ben gereserveerder, hou rekening met een commerciële fuik die eindigt in verplicht door uitstallingen te gaan en daar gepusht worden iets te kopen. Hier blijkt geen enkel commercieel belang, alles gericht op de opvang. Ik ga naar binnen en ben enthousiast onder de indruk van het werk wat hier wordt verricht. Eenmaal oog in oog met een Lama of Alpaca en ik ben in de ban. Als je de foto’s ziet denk ik dat je het zal begrijpen. Zij hebben een condor opgevangen die op dit moment bezig is met lichamelijk verzorging dat betekent dat hij steeds met de kop in zijn veren zit. Het is een “baby” van drie maanden en zijn postuur is indrukwekkend. Even gaat een vleugel opzij en dan wordt zichtbaar dat een volwassen condor een vleugelspanwijdte tot drie meter twintig centimeter kan hebben. Na het bezoek rijden wij door naar Pisac, één van de meest fantastische plekken in de heilige vallei. Aangekomen stap ik uit, kijk om mij heen en ben gelijk diep onder de indruk. Victor heeft goede contacten en heeft toegang tot bijzondere plekken waar anderen niet kunnen komen. Ik loop samen met hem en Carla omhoog en komen in een deel van het Inca complex. Op een klein plateau heb ik uitzicht op de schoonheid van de Inca-architectuur en de prachtige waterbouwkundige en agrarische terrassen. Wij zijn in dit deel de enige en horen de stilte. Ik kijk in verwondering naar de fundamenten en muren van modderstenen waar de huisjes mee gebouwd zijn. Sommige zijn redelijk in tact gebleven. Opvallend vind ik de wijze waarop zij vier stenen traptreden in een muur hebben gemaakt. Het uitzicht is fenomenaal. De terrassen op de helling van de berg en daarboven de Inca huisjes. Het is een prachtig schilderij waar ik een onderdeel van ben. Hoewel de kleuren door de vergankelijkheid zijn verdreven, is weinig nodig het verborgen verleden in mijn verbeelding zichtbaar te maken. Terug naar de auto en op weg naar de zoutpannen van Maras net als Pisac gelegen in de Urumba vallei. Deze vallei wordt de heilige vallei genoemd en was het centrum van het Inca imperium. Het duurt ongeveer een uur naar de zoutpannen, dat geeft mij de tijd en ruimte om alle indrukken te laten bezinken. Het laatste deel van de weg naar de zoutpannen is een smalle zandweg met diepe ravijnen. Passeren gaat niet, de chauffeur is afhankelijk wat tegenliggers doen. Het gaat goed mede dankzij Louis onze chauffeur. Opeens stopt Louis op een parkeerplek. Ik stap uit kijk naar beneden en opnieuw slaat de verwondering toe. Ik zie een geometrisch patroon van kleine vlakken met een diversiteit aan witte en lichtbruine tinten. Het kind in mij wordt wakker. Ik kan niet wachten naar beneden te gaan en alles van dichtbij te bekijken. Hoewel ik op 3.500 meter ben loop ik snel naar de auto, roep naar Carla: kom laten wij gaan! met het ongeduld van een kind die ergens snel naar toe wil. Het klinkt misschien vreemd dat ik op mijn leeftijd het nog altijd plezierig vind het kind in mijzelf los te laten. Beneden aangekomen, de auto geparkeerd en verder gaan lopen. Naarmate ik dichterbij kom word ik ingetogener en staar over de zoutpannen. De vormen en kleurschakeringen veranderen door zonlicht en wolken die het licht dempen. De schoonheid staat in schril contrast met het harde werk van de lokale bevolking die het zout winnen. Er zijn drie tot vier duizend zoutpannen. Het water van 25 graden wordt door een stelsel van kleine kanaaltjes naar de zoutpannen geleid. Is een pan volgestroomd met een laag water van ongeveer 3 cm dan wordt de toevoer afgesloten. Vervolgens verdampt het zoute water in tien dagen door zon en wind, en blijven de zoutkristallen achter. Dit proces wordt een aantal malen herhaald, totdat in de pan een zoutlaag aanwezig is van 5 tot 10 cm dikte. Als voldoende zout is neergeslagen dan droogt het in en kan worden gewonnen. Alles gaat met de hand en is zeer arbeidsintensief waar ik respect voor heb. Ik loop weer naar boven waar de auto staat. Victor vraagt of wij willen lunchen op de weg naar Moray de volgende bestemming. Dat willen wij wel. Gestopt bij een restaurant waar bussen voor staan. Ik stap uit loop naar binnen zie lange tafels met groepen toeristen en een buffet waar eten gehaald kan worden. Ik draai mij om kijk Carla aan, die schudt haar hoofd en ik zeg tegen Victor; dit gaan wij niet doen. Hij maakt ons duidelijk dat er verder niets is waar wij kunnen lunchen en zie de teleurstelling in zijn gezicht. Duidelijk dat zij willen lunchen. Dan geen lunch zeg ik waarop Victor het nog een keer probeert; echt niet, nee! Ik heb rollen koekjes en onderweg kun je altijd empanadas kopen. Dat gebeurt, ik koop voor ons en Louis+Victor twee empanadas waar zij blij mee zijn, wij ook trouwens. Vervolgens zijn wij in Moray aangekomen. Daar loop ik naar de rand van het terrein en krijg een fenomenaal uitzicht op perfect cirkelvormige terrassen. Ik weet niet wat ik zie maar het heeft een mystieke aantrekkingskracht. Het is pas in de vorige eeuw ontdekt en mag niet betreden worden. Alleen van boven af is de schoonheid te bewonderen. In alle rust geniet ik van de terrassen in een schitterende omgeving. Victor vertelt dat het een experiment van de Inca’s is geweest om de groei van gewassen op verschillende niveau’s te kunnen bekijken. Ik voel de energie op deze plek, weet niet of dat een reden is geweest dat de Inca’s zich hier hebben gevestigd. Ik denk dat zij deze plek niet voor niets hebben gekozen met kennis waar wij nog van kunnen leren. Zeker hoe wij op dit moment met Pachamama (moeder aarde) omgaan. Ik verlaat deze indrukwekkende plek met emoties die zo’n plek oproept. Terug naar Cusco waar mijn lief en ik samen een drankje drinken en proosten op deze prachtige dag. Nog één dag voor wij vertrekken naar Lima. So far so good. Blijf meereizen en genieten.