Het magische landschap ivan ATACAMA

De oneindige verlatenheid van de Atacama woestijn

Een zacht schurend geluid wekt mij. Ik gluur tussen de gordijnen zie dat het terras voor de kamer zachtjes wordt geveegd. Het is 06.30, tijd om de nieuwe dag te begroeten. De lucht is weer strak blauw, de zon doet haar best de dag op te warmen. De nachten zijn koud. Na het ontbijt staat Rodrigo, chauffeur en gids, met de auto voor de deur. Mooie man, scherp getekend gezicht met lang gitzwart haar en kleurrijke sportieve kleding. Hij verontschuldigt zich voor zijn slechte Engels. Lachend zeg ik dat mijn Spaans “ es mucho peor” ofwel veel slechter is. Eenmaal het dorp uit, gaat de tocht richting het zuiden. Anderhalf uur rijden naar de Piedras Riojas. Eerst naar een zoutvlakte en een zoutmeer met flamingo’s. De route van het eerste deel gaat eindeloos in een rechte streep door de oneindige verlatenheid. Waar ik ook kijk er is niets helemaal niks. Zand, stenen en verdorde grote graspollen. Ik vind dit genieten, helemaal niks. Het zijn voor mij Zen momenten. In het niets tot jezelf komen. Langzaam verandert het landschap. Naarmate de bergen hoger worden krijgt de weg meer en meer scherpere bochten. Rodrigo vindt dit deel leuk, hij rijdt als een goede rallyrijder door de bergen en zet zijn favoriete muziek aan. Niet geheel de mijne maar ik vind het leuk om hem te horen meezingen en dat hij plezier heeft. Gestopt bij het eerste zoutmeer, de Laguna Chaxa. Vanuit de verte een grote witte vlakte, dichterbij is het grijs met vleug wit. Op een hoogte van 3200 meter probeer ik mijn ademhaling te reguleren. Lopen op grote hoogte vraagt een ander ademritme en vooral beweging. Door de zoutkristallen geeft het felle zonlicht de vlakte een bijzondere schittering. Ik neem dit beeld in verwondering tot mij en een bijzondere ontroering overvalt mij. Is het de omgeving of neemt de ontroering toe naarmate ik de tachtig jarige leeftijd nader? In deze uitgestrekte verlatenheid en zie ik ineens flamingo’s foerageren. De Chileense flamingo is de enige soort die rondjes draait als zij staat te foerageren. De draaiende bewegingen zijn van een sierlijke prima ballerina wel met het hoofd onder water.. De weerkaatsing op het water is scherp. Twee flamingo’s maken amoureuze draaiingen, staan vervolgens tegenover elkaar en hun liefdesspel begint. Hun houding wordt hartvormig wat een prachtige weerkaatsing in het water geeft.Ik kijk naar mijn lief zie de romantiek in haar ogen glinsteren. Ik krijg een liefdevolle kus. Rodrigo lacht en steek zijn duim op. Ieder moment is een moment van genieten. We lopen verder via een slingerend pad over de zoutvlakte terug naar de auto. De weg gaat verder omhoog de bochten nemen toe. De toppen van de bergen hebben nog steeds een dekbed van sneeuw en steken scherp af tegen de blauwe lucht. Langs de kant van de weg liggen hoge sneeuwranden die nog steeds net weggesmolten zijn. Zal ook niet meer gebeuren want de winter is in aantocht. Op 4000 meter wordt gestopt bij Piedras Rojas ofwel rode stenen. De reusachtige stenen zijn rood gekleurd door het magma dat veel ijzer bevat en dat vrij kwam bij de grote botsing tussen de tectonische platen heel heel lang geleden. Hier een pittige wandeling gemaakt van anderhalf uur. De tocht gaat langs een meer met warm zoutwater waar de concentratie van zout zo hoog is dat ik zou kunnen blijven drijven. Ik loop over een pad en rotsen waar de kleur rood in alle schakeringen zich presenteert. De knietjes hebben daar geen notie van. Zij maken mij attent dat ik rekening met hen moet houden. Het tempo wordt verlaagd en het resterende half uur wordt met aandacht voor lijf en leden afgelegd. Op de terugweg wordt gestopt in een klein dorp met een hoofdweg en drie zijwegen. Niemand te zien en aan Rodrigo de vraag wat hier te doen is. Lunch, comer ofwel eten. Het is inmiddels half vier voor mij een beetje laat. De snelle lunch is een quinoa soep met in het midden van de soep een stuk schenkel met vlees en vel aan het bot. Het oog zeg nee mijn smaak zegt ja. Kippie met rijst was heerlijk. Weer op pad en eenmaal de bergen uit werd de rit eentoniger. Rodrigo had duidelijk behoefte aan muziek. Wij hadden geen voorkeur. Deze keer veel panfluit muziek en dat past in deze omgeving. Terug in het hostal met een hug afscheid genomen van Rodrigo. Foto’s van hem en Carla wilde hij graag via Whatsapp krijgen wat met een high five werd bezegeld. Een verkwikkende douche genomen en daarna op ons eigen terrasje een heerlijk koel glas bier. Inwendig is alles stoffig na zo’n tocht en dat moet weggespoeld worden. S’ avonds weer een wandeling gemaakt die warm begint en koel eindigt, zo snel daalt de temperatuur. Na een hapje eten begin ik te schrijven met dit verhaal als resultaat. Morgen Atacama verder ontdekken. So far so good. De verwondering blijft.

P.s. De verhalen komen soms snel achter elkaar dit heeft te maken met internet verbindingen die hier niet altijd voorradig zijn. Ik moet ze dan uitstellen en dan reist mijn medereiziger wel snel achter elkaar.

Van zacht glooiend groen eiland naar de ruige Atacama woestijn

Takki de teckel loopt onrustig heen en weer op het terras voor de kamer. De huishond begint zich ongerust te maken. De vorige dagen heel vroeg opgestaan, vandaag heeft de dag een voorsprong genomen. De vlucht naar Santiago de Chili is in de middag gepland. Na ontbijt een wandeling langs de kust gemaakt. Ik stond lange tijd stil bij een groot beeld van een Moai en in gedachten nam ik afscheid van dit prachtige eiland. Ik doe de herinneringen in een laatje en weet zeker dat ik ze regelmatig tevoorschijn zal halen. Het wachten op de taxi duurde traditiegetrouw langer dan gepland. De gastvrouw stond driftig te telefoneren en volgens mij kreeg de chauffeur er flink van langs. Twintig minuten later kwam eindelijk de taxi. Acht minuten later zet hij ons af bij het vliegveld. Verrassing van Latam, de vliegtuigmaatschappij geeft ons als afscheid van het eiland een upgrade naar businessclass. Als ik naar het vliegtuig loop zie ik Annette, onze gids, samen met John haar man. Foto’s gemaakt en opnieuw met omhelzingen afscheid genomen. John vliegt ook businessclass. Mijn lief raakt in gesprek met hem hij vertelt haar dat zij naast de burgemeester van Rapa Nui zit. Later heeft Carla kennis met hem gemaakt en hadden een zeer geanimeerd gesprek. Na een rustige vlucht met allerlei verwennerijen geland in Santiago. Gelijk door met shuttle naar hotel, slapen, ontbijten en klaar voor de volgende vlucht naar Calama. De vlucht naar Calama was prachtig. De Boeing 731 vloog over het Andes gebergte. Het was onbewolkt en uitzicht fabelachtig. Opbouw van het gebergte was goed te volgen, eerst groene tinten dan bruin/grijs en daarna heel veel wit van de besneeuwde toppen. In Calama met Transferpampa een spectaculaire rit van negentig minuten naar Hostal Casa del Pueblo in Pedro del Atacama. Onderweg liggen naast de weg regelmatig wrakstukken van auto’s. Ik merk dat ik steeds meer op de weg ga letten en het verkeer in de gaten hou.Nahet groene glooiende landschap van Rapa Nui is deze omgeving het andere uiterste. Zo ver het oog reikt is het landschap verlaten en het kleuren palet beperkt zich tot beige/bruin met vaag gele polletjes en veel heel veel lava rockformaties. Het hostal is prachtig en het dorp heeft een sfeer uit de film Once Upon the time in the West. In de smalle zanderige straatjes zijn alle huisjes uit klei opgetrokken en meestal wit of bruin gepleisterd. Een windvlaag, struiken die door de straatjes rollen, café met klapdeurtje en het filmbeeld is compleet. S’ avonds vullen de straatjes zich met paraderende mensen. Het is weekend. Voor veel Chilenen en Brazilianen is Atacama een geliefd weekenduitje. Spullen uitpakken, andere kleding aan en zwerven door het dorp. De Atacama woestijn is één van de droogste gebieden in de wereld. In sommige delen heeft het al 7 jaar niet geregend. De lucht is felblauw er er is een scherpe zon met zeer hoge UV waarde. Dat betekent beschermende kleding, pet op en smeren. De sfeer in de straatjes is gemoedelijk met op het kleine centrale plein een kerkje met een prachtig interieur en veel Maria’s. We zwerven verder door de zanderige straatjes en met klei stenen bestraat. Er hangt een lome sfeer, mensen zitten in de schaduw, honden liggen hijgend in het zand of besluiten op hun rug te gaan liggen. Twee mannen zijn bezig een huis met klei te pleisteren. Ik speur naar bureautjes die tours aanbieden. Na vergelijkend onderzoek eindelijk een bureautje gevonden die vooral goed aanvoelt. Ik overleg met mijn lief. Wij hebben geen zin om met een groep op pad te gaan. Privé heeft onze voorkeur, uiteraard met een meerprijs maar dat hebben wij er graag voorover. Voor twee tours een goede deal gesloten. Opgeslokt door paraderende Chilenen in de kleine straatjes op zoek naar een eetgelegenheid. Een overheerlijke kip Piri Piri gegeten. Tijd om te gaan slapen, morgen vroeg op pad. S’nachts naar het toilet dat was na de Piri Piri geen onverdeeld genoegen. Morgen op pad naar nieuwe belevingen. So far so good. Het blijft genieten

Mauruuru Mana Rapa Nui

De vitrage in de slaapkamer filtert het warme maanlicht en beweegt op het ritme van een zachte zeereis. Ik lig na te genieten van een indrukwekkende emotionele dag. Na twee dagen is de sfeer van Rapa Nui onder mijn huid gekropen. Morgen een ander gedeelte van het eiland ontdekken met het accent op natuur afgewisseld met nieuwe Moai beelden die overal op het eiland liggen of staan. Ik dommel in dromenland.Na een paar uur schrik ik wakker. Ik hoor een licht getik op de houten vloer stap uit bed en zie in de hoek van de kamer een paar gele ogen met een zwarte streep. Blijkt de zwarte kat van de gastvrouw te zijn die even langskomt. Het is een lieve kat die ik liever niet in mijn kamer heb. Met lichte dwang hem er weer uitgewerkt en grote schuifdeur gesloten. De volgende ochtend vertel ik de gastvrouw van het nachtelijk bezoek. Es un bribón ofwel het is een boefje. Na een zelfgemaakte pantostiontbijt weer opgehaald door Anette. Kaart op tafel en de route bepalen. Eerst naar de grootste vulkaankrater van het eiland. Onderweg slingert de weg zich weer door een groen heuvelachtig verlaten landschap. De geur van ochtenddauw gras vermengd met aardetonen, waait door het open raam de auto binnen. Het doet mij aan het Ierse landschap denken waar ik warme liefdevolle herinneringen aan heb. Aangekomen bij de krater het vaste ritueel. Anette hugt eerst alle bekende Rapanui en dat zijn er veel. Van de oorspronkelijk bevolking kent zij bijna iedereen bij naam. Later is gebleken dat zij naast de burgemeester van het eiland de meest informeel gezaghebbende persoon is. Niet zo verwonderlijk dat zij begroet wordt en aandacht krijgt. Voor ons een voordeel omdat wij op plekken kunnen komen die voor buitenlanders minder toegankelijk zijn. Een rotsachtig pad brengt ons naar de rand van de krater. In de diepte glinsteren meertjes en langs de randen allerlei fruitbomen en struiken bougainville. Vroeger werd het benodigde water uit de meertjes van de krater gehaald en verpozen de waterhalers bij de fruitbomen die hen van voedsel voorzagen. Het is een fascinerende plek, staande aan de rand kijk ik tegelijkertijd in de diepte, zie de weidsheid en uitzicht op zee. Ik kan mij voorstellen dat dit voor de oorspronkelijke bewoners een spirituele plek is. Dalen af richting de kust over een zanderig pad. Voor de kust ligt een klein eilandje, de enige plek waar een sternachtige vogel zijn broedplaats wil hebben. Het wordt drukker, grotere gezelschappen melden zich bij de ingang wat voor ons gelukkig de uitgang is. Anette weet wanneer grote groepen komen en zij plant dan daar steeds voor te zijn. Lucky me. Onderweg naar Anakena, een platform met Moai aan een baai, gestopt bij een rode krater. Van het rode vulkaansteen werden de Pukao, grote rode hoeden, voor de Moai gemaakt. Er zijn totaal drie vulkaankraters op het eiland. Bij een andere grote krater werd het grijze vulkaan steen uitgehakt voor de grote Maoi beelden waar nog steeds vele onafgemaakte beelden te vinden zijn, van tot zelfs 25 meter hoog. Bij de entree van de rode krater staan veel hibiscus struiken in bloei en ik was verbaast er ook katoen struiken stonden. Deze hebben eerst prachtige gele bloemen, dan langzaam zalmkleurig rood om tenslotte witte bollen katoen af te leveren.Het pad loopt omhoog en gaat langs immens grote rode hoeden die verspreid over de groene velden liggen. Het heeft de serene sfeer van een Japanse tuin met in lijnen geharkt grind en hier en daar een grote steen. De stilte slaat als een deken om mij heen. Ik ben in mijzelf gekeerd beleef intens de mysterieuze sfeer. Ik loop ver achter Carla die door Anette onderhouden wordt over de historie. Later deelt mijn lief de informatie met mij en dat geeft nog meer kleur aan mijn beleving. Het is tijd voor een lunch. Anette raad ons aan de lokaal gevangen, zeer verse, tonijn te nemen. Ik twijfel kritisch als ik ben hoe deze gebakken wordt. Meestal wordt de tonijn grijs door gebakken. Anette verzekert mij dat ik precies kan aangeven hoe ik het wil krijgen. Even om en om voor randjes doorbakken en verder mals rood daar tussen. Het is gelukt en het was smaakvol met een heerlijk glas witte Chileense wijn. Na de lunch richting Anakena gereden. De vegetatie verandert, ineens worden palmbomen zichtbaar, mooi afgetekend op het witte zand en tegen een blauwe lucht. Een prachtig gelegen baai wordt zichtbaar. Op een hoger gelegen zandvlakte een platform Moai beelden. Opnieuw de verwondering, hoe zijn deze hier gekomen, ver weg van de vulkaankrater waar zij zijn uitgehakt. Steeds is de beleving anders en tegelijkertijd hetzelfde. Bij ieder gebied waar de Moai beelden liggen of staan is een bijzondere energie voelbaar. Deze energie en sfeer geeft mij een verstilde ontroering en soms zonder aanwijsbare reden tranen opwellen. Ik geniet van dit prachtige eiland, voel de heimwee al opkomen als we teruggereden worden naar de Cabana. Morgen, eind van de dag vliegen naar Santiago als tussenstop naar Pedro de Calama. Eerst nog genieten van de onze avond aan zee waar de lucht wordt gevuld met prachtige wolken partijden die vanaf zee het eiland overdrijven. Bij ondergaande zon geeft dit een prachtig kleurenpalet. Genieten dus ! So far so good.

Het fascinerende mysterieuze en spirituele RAPA NUI Paaseiland

Van de rust aan de kust naar de hectiek van de stad

Ocho ! zei de vrouw achter het glas van de busterminal. Ik had een ticket gekocht naar Santiago en vroeg nogmaals Ocho ?. De vrouw stak zuchtend een vinger op, wat later een 1 moest zijn. Vervolgens nogmaals si Ocho. Ik neem plaats tussen medereizigers bij platform 8. Twintig minuten wachten bij een busterminal is entertainment! De ongelofelijke diversiteit aan handel voor de markt in Santiago. Liefdevolle ontvangst en afscheid van mensen. Geschreeuw naar een buschauffeur van een minder liefdevolle klant. Hij moest betalen voor handel maar weigerde dat. Onduidelijk hoe het is afgelopen omdat ik mij zorgen begon te maken over mijn bus. Vijf minuten te laat en hoewel dat geen bijzonderheid is in deze landen werd ik onrustiger. Tien minuten later terug naar het glazen hokje waar de vrouw als een verschrikte vis aankijkt. Ik vroeg : heeft de bus vertraging ? Daarop maakte zij een gebaar waaruit ik moest opmaken dat de bus al weg was. Ik maakte haar duidelijk dat ik steeds bij platform ocho had gezeten maar geen bus. Toen werd mij duidelijk gemaakt dat de opgestoken vinger een 1 was en dat de bus tussen platform 1 en 8 kon aankomen en vertrekken. Gelukkig rijden veel bussen naar Santiago en ik wilde mijn kaartje wisselen. Dat kon ik vergeten. Het bekende gebaar; hand in de lucht die een streep maakt ofwel dat kon ik vergeten. Nieuw kaartje gekocht. Ik bleef onrustig heen en weer lopen tussen platform 1 en 8. Het leek wel een kansspel, waar zou de bus komen en vertrekken. Ineens komt de vrouw aangerend en wijst mij naar een bus die binnenkomt op de terminal. Lachend maakt zij mij duidelijk dat ik bij die bus moet instappen. Een prachtige bus, een dubbeldekker. Ik ga naar boven en neem plaats naast een man met enorme afmetingen. Ik groet de man, geen reactie. De man zat wijdbeens met een grote tas tussen zijn benen waardoor ik minder been ruimte had. Toen ik mijn arm op de stoelleuning wilde vleien kreeg ik een duw terug met de woorden “ I was first “ een vervolgens keek de man stoïcijns voor zich uit. De man was net een blok beton, geen beweging in te krijgen. Ik had geen zin een worstelpartij te beginnen en ruimte voor mij zelf te creëren. Ik zag de zinloosheid hier wel van in en besloot mij in de beperking te schikken. Halverwege de rit ging de man de bus uit met zijn enorme tas. Hij kon met moeite uit de stoel komen en wurmde zich langs mijn stoel. Ik was opgestaan ( had ik ook niet kunnen doen) en liet hem in het gangpad passeren. Hij liep langs mij, keek op mij neer vanwege zijn lengte en zei toen lachend: “enjoy your ride! “ . In Santiago aangekomen ben ik naar het hotel gegaan, eten en naar bed. Morgenochtend vroeg naar het vliegveld om mijn lief op te halen. Eerst 06.30 een koffie en broodje en vervolgens op weg naar vliegveld. Onderweg is het een drukte van belang. Ik word afgezet bij Internacional terminal en ga naar binnen. Hier staat een grote menigte te wachten voor de uitgang van de gate. Overal bordjes met namen, illegale taxi ritselaars en vooral veel verlangende blikken na de schuifdeuren in de muur. Na een uur wachten schuiven de deuren open en verschijnt mijn lief. Even vergeten wij de omgeving en staan in omhelzing met betraande ogen. Het is pas een week geleden. Het lijkt een eeuwigheid door alle emoties en indrukken van de afgelopen tijd. In het hotel kijkt mijn lief verlangend naar het bed. Zij besluit daar niet aan toe te geven, wij gaan ons onderdompelen in het weekendleven van Santiago. Met een Ubertje naar het grootste park in Santiago waar de inwoners hun vertier zoeken in het weekend. Eerst met een gondel omhoog, ik riep nog dat ik mijn ski’s vergeten ben. Een familie in ons bakkie slaakte steeds allerlei Spaanse kreten en wijzen naar plekken beneden. Boven gekomen zwerven wij door het park en genieten van allerlei taferelen met accent op straatartiesten en veel kramen met zoetwaren. De Chilenen zijn smulpapen als het om zoetigheid gaat, wat in allerlei vormen en maten te koop is. Na een wandeling door het park gaat de tocht naar beneden met een drietraps funicular d.w.z. drie bakken boven elkaar. Uiteindelijk terug naar het hotel en de volgende dag met de Hopon - Hopoff bus Santiago verkennen. Het was voornamelijk zitten en genieten van de diversiteit in architectuur van een moderne wereldstad. Uitgestapt bij Plaza Armas en op een terrasje het zondagse leven in Santiago voorbij zien gaan. Uiteraard veel straat artiesten en kleedjes met handel die snel weggehaald kunnen worden als de politie eraan komt. Zwervende door lege straten op zondag besloten terug naar hotel te gaan. Daar verwend worden met eten in onze suite en vervolgens vroeg onder de lakens. Morgen heel vroeg vliegen naar Rapa Nui ofwel Paaseiland. Daar komt het volgende verhaal vandaan. So far so good.

Zwerven door slingerende kleurrijke straatjes in Valparaiso

Ik luister naar de lome golfslag van de zee. Het vale ochtendlicht stroomt de kamer binnen. Een nieuwe dag breekt open. Het ochtendritueel begint. Eenmaal buiten snuif ik de zilte zeelucht en maak een wandeling langs het strand. Een kleine koffietent is open.Ik bestel koffie met tostado. Ik overpeins de nieuwe dag en besluit naar Valparaiso te gaan op korte afstand van Viña del Mar. Bij het afrekenen vraag ik aan de eigenaar hoe ik het beste naar Valparaiso kan gaan. Taxi zegt hij; maar daar heb ik geen zin in waarop hij zegt: dan duurt de rit wel langer dan een half uur. Dat maakt mij niet uit, ik vind het fijn met lokaal vervoer te gaan. Ik wacht bij de bushalte en kijk om mij heen. De andere wachtenden zijn met elkaar in gesprek en schenken weinig tot geen aandacht aan mij. De bus arriveert, ik kijk waar plaats is. Alle plaatsen zijn bezet. Een jongen staat op en gunt de grijsaard zijn plek. Gezien de afstand maak ik daar graag gebruik van. De weg rijdt langs de kust en de bus stopt regelmatig voor instappers of uitgaanders. Bij Valparaiso op Plaza Sotomayor stap ik uit. Loop richting stad en sta gelijk voor Monumento a los Heroes. Terwijl ik foto’s sta te maken word ik ineens omringd door een groep chinezen. Zoals bekend uit eerdere verhalen zijn zij niet mijn favoriete vakantiegangers. Opnieuw gaan zij voor mij staan richten allemaal hun telefoon op het standbeeld en beginnen tegen elkaar te schreeuwen. Ik ben snel weggegaan om mijn irritatie geen vrije ruimte te geven op deze mooie dag. Gefascineerd loop ik door de straten van Valparaíso. In de verte loopt de stad omhoog tegen de heuvels met overal kleurrijke huizen. De kuiten worden op de proef gesteld, gelukkig omhoog dus geen last van de knietjes. Bij deFunicular Reina Victoria, een van de dertig in Valparaiso ga ik omhoog. Deze funicular is een gammele bak die handmatig wordt bediend en via een tandrad kabelbaan omhoog gaat. De lengte van de verticale route is 40 meter, met een helling van 52 graden, de op één na steilste van de stad. Ik stap in, schokkend gaat hij omhoog, twee vrouwen naast mij slaken gillend een paar kreten. Ik kijk hen aan en lach wat niet op prijs wordt gesteld. Ik kijk snel naar buiten en geniet van een prachtig uitzicht over de stad. Boven gekomenslenter ik door de wijk Cerro Alegre.Een schilderachtige wijk. Onder een strak blauwe lucht en 26 graden zwerf ik zigzaggend over de vele prachtige trappetjes, door de smalle straatjes en slingerende steegjes. De huizen zijn in alle kleuren van de regenboog. Onderweg lijkt het wel een openbaar museum door de vele prachtige muurschilderingen. Het is opvallend rustig, hoewel deze wijk bezaait is met hostels. Een mooi terras met prachtig uitzicht is een uitnodiging voor een koel biertje met empenadas. Ik geniet van het panorama, mijn ogen dwalen over de stad, de haven richting zee. Daar ergens in de verte ligt de 80steW.L. graad die ik helaas niet meer op land kan volgen. Een squadron vliegtuigen wekt mij uit mijn mijmeringen. Zij zijn oefenen in formatievliegen waarschijnlijk voor een luchtshow. Zij maken er een spektakel van. Gaan regelmatig scherp omhoog dan weer schuin naar beneden en laten af en toe lange witte strepen in de lucht achter. Ik besluit met de funicular naar beneden te gaan richting treinstation. Onderweg langs vele kraampjes met allerlei waren zie ik een oudere vrouw midden op het trottoir op een stoel zitten. Ik vind het een bijzonder tafereel en vraag of ik een foto mag maken. Zij knik instemmend ook als ik haar vraag om een portret te maken. Als ik verder ga bedank ik haar en krijg een minzame glimlach terug. Op het treinstation een kaartje gekocht naar Vina del Mar. De trein rijdt langs de zee en ik neem plaats aan het raam. Vlak voordat de trein vertrek en de deuren sluiten springen mannen in de trein. Het lijkt wel een mini market, zij hebben allerlei artikelen te koop. Ook zijn muzikanten aan boord gegaan die vervolgens een concert geven. Sfeer is uitgelaten, mensen zingen mee hoewel anderen onverstoord op hun telefoon blijven kijken. Boven het geluid hoor ik Vina del Mar omroepen , althans dat dacht ik. Ik loop naar boven en kijk om mij heen. Dit komt mij niet bekend voor, ik kijk naar het station en zie Miramar staan en dat is niet de plaats waar ik wil zijn. Terug naar binnen gevraagd naar volgende trein en krijg het advies met de bus te gaan omdat dat sneller is. Zo gezegd zo gedaan en uiteindelijk na omzwervingen op plaats van bestemming gekomen. De zon is aan het zakken. Ik nestel mij op een terras en bestel een cortado. Dat is een kunstwerkje geworden dat ik op een foto zal laten zien. Opnieuw een prachtige zonsondergang waar ik weer van geniet. Morgen ga ik terug naar Santiago. Mijn lief komt naar mij toegevlogen en ik verheug mij op haar komst. Met dit blije gevoel ga ik slapen. So far so good. Ik geniet !

De magie van licht in Viña del Mar

De geluiden van een ontwakende stad dringen mijn kamer binnen. Mijn hoofd is wakker, mijn lijf slaapt nog. Ik overdenk de dag die voor mij ligt. Vandaag naar Viña del Mar aan de kust van de Chileense zee. Ik besluit met de bus te gaan en dat is bepalend voor het ritme van de dag. De regendouche doet wonderen, daarna snel aankleden, tas pakken, koffie met een broodje maakt de start compleet. Taxi naar busstation in Santiago. Bij iedere stoplicht onderweg staan straatartiesten hun kunstjes te vertonen en tegelijkertijd wordt de auto omringd door mensen die allerlei waren te koop aan bieden. Never a dull moment. Bij het busstation aangekomen speur ik gelijk naar busmaatschappijen richting Viña del Mar. Mijn oog valt op Condor, ik vind dat toepasselijk in deze contreien. Kaartje gekocht en na 30 minuten stap ik in de bus. Ik heb een plaats naast een oude vrouw geheel in het zwart gekleed en met haar tas op schoot. Het zilverachtig haar steekt prachtig af tegen het zwart. Ik begroet haar, zij mompelt met een glimlach iets terug. In eerste instantie zitten wij zwijgend naast elkaar. Eenmaal Santiago uit stelt zij mij een vraag. Ik kan haar moeilijk verstaan omdat zij tandeloos is. Ik maak haar duidelijk dat ik een beetje Spaans spreek maar daar heeft zij geen boodschap aan. Zij stoot mij aan en mompelt iets wat ik niet versta maar wel begrijp. Trots haalt zij foto’s tevoorschijn van haar kleinkinderen. Ik ben ontroerd omdat zij plotseling 10 jaar jonger wordt. Ik heb haar foto’s van mijn kleinzonen laten zien en daarvoor krijg ik een kus op mijn hand. Gedurende de rit werd het stiller en uiteindelijk valt zij in slaap. Al knikkebollend valt haar hoofd af en toe op mijn schouder. Vandaag is de geboortedag van mijn Oma en ik denk “ dit kan geen toeval zijn” . De bus meandert door heuvelachtig gebied omringd door wijngaarden die zich tegen de heuvels hebben aangevlijd. Volgens mij heeft mijn buurvrouw een ingebouwde wekker want tien minuten voordat wij aankomen in Viña del Mar geeft zij weer acte de présence. Ik help haar de bagage uit de bus te halen en met een lieve glimlach nemen wij afscheid. Ik merk dat door deze ontmoeting mijn blik naar buiten weer openstaat en minder naar binnen is gekeerd. Na alle zorg en verdriet heb ik kunnen genieten van deze tocht en de ontmoeting. Ik merk dat mijn reisgevoel zich weer aankondigt. In het hotel wacht mij een verassing, ik krijg een upgrade naar een Suite met uitzicht op zee. Lucky me ! Prachtige suite en ik voel mij koninklijk. Ik ga Viña del Mar verkennen en kom al snel tot de ontdekking dat ik in een badplaats ben zonder karakter. Het is stil op straat, mensen zijn terughoudend. De gebouwen strak ik het wit met levenloze balkons. De boulevard langs de kust is verlaten op een eenzame visser na.Ik neem een bus naar de vissersplaats Caleta Portales. Hier kom ik op een plek vol met karakter. Omringd door de indringende geur van zilte zee, vis en teer loop ik richting de haven. Hier hangt een rauwe sfeer van vergankelijkheid . De boten met verweerde kleuren zijn aan land getrokken, vissers met verweerde hoofden zijn bezig netten te boeten en lange lijnen met haakjes voorzien van sardines. Hier wordt geknokt voor het bestaan en bestaanszekerheid is volstrekt onbekend. Ik loop naar een pier waar veel vissers staan. Voordat ik de pier oploop word ik staande gehouden. Ik moet betalen om de pier op te mogen. De man wijst mij op een bord waar de prijs staat vermeld. Lachend betaal ik de 0,50 eurocent. Op de pier staan veel mannen naar hun hengel te staren, wachten tot een beweging zichtbaar wordt. Ik word vriendelijk onderzoekend bekeken. Wat moet die man ? Ik probeer met een beetje Spaans en handen en voeten mijn interesse te tonen. Met rauwe stem wordt mij duidelijk gemaakt dat het geen goed weer is en dat zij dat compenseren met sterke locale drank. Ik krijg een plastic bekertje aangeboden met deze drank. Ik wijs op mijn maag om duidelijk te maken dat dit geen goed idee is. Lachend neemt de man het bekertje terug en in een teug wordt het achterover geslagen. Ik blijf nog even hangen, zeg de mannen gedag en loop terug naar de haven. Ik loop daar nog even rond en zie een visser zijn lijn met sardines klaar te maken voor de vangst. Ik loop naar hem toe, hij kijk mij indringend aan. Weer handen voeten werk en uiteindelijk ontstaat contact. Ik vraag of ik foto’s mag maken, hij knikt goedkeurend. Het portret dat ik maak is indringend. De zon neemt in intentie toe en ik besluit terug naar Viña del Mar te gaan. Inmiddels is het drukker geworden. Langzaam maar zeker vult het kleine strandje zich met zon aanbieders en genieters van de zee. Zij onderscheiden zich omdat de ene groep de kleren uitdoet een handdoek op het zand legt en gaat bakken in de zon. De andere groep houdt de kleren aan en gaat op het zand zitten en staren naar de zee. Naarmate de zon lager aan de horizon komt neemt de drukte toe. Op de boulevard heeft het flaneren zijn aanvang genomen en het strand wordt ingenomen door mensen met hun mobiel in de aanslag voor de zonsondergang. Ik schaar mij onder de strandzitters en geniet van alle taferelen om mij heen. Verliefde stellen, statige oudjes en vooral spelende kinderen. Naarmate de zon zich achter de horizon gaat verschuilen en wordt het licht magisch mooi. Ik zie twee meisjes aan de vloedlijn dansen in het magische licht van ondergaande zon. Dit is het pareltje van de dag. Onroerend kijkend en genietend denk ik aan mijn eigen dansende meiden aan het strand bij ondergaande zon in Noorwegen. Deze dag opent mij, zorg en verdriet hebben mij niet verlaten maar ik geniet ! Morgen een nieuwe dag die zich voor mij opent. Ik zie wel wat er gaat gebeuren. Medereizigers fijn dat je meereist en mij voorziet van mooie berichten.