De reis hervat in Santiago de Chili

Zware donkere wolken dempen het licht in mijn kamer. De regen slaat met kracht tegen het raam. Bomen buigen diep voor de wind die in vlagen door de straat raast. Ik kijk naar buiten, blijf even staren en vraag mij af of ik straks naar Santiago kan vliegen. Op KLM site staan veel vluchten geannuleerd. Mijn vlucht gaat op schema. Rusteloos kijk ik naar buiten, het weer klaart op om vervolgens in alle heftigheid weer toe te slaan. Het lijkt op onstuimig herfstweer dat voorrang vraagt voordat het zelf aan de beurt is. In mijn hoofd is het ook onrustig. De afgelopen weken hebben veel energie gekost aan ondersteuning voor mijn dochters en hun moeder. Wil mijn ex, waar ik nog steeds goed contact mee had, is inmiddels overleden. Ik heb mijn voorgenomen traject in Chili gewijzigd omdat ik mijn dochters wil ondersteunen bij de uitvaart. Ik ben zo trost op mijn meiden en mijn kleinzonen hoe zij waardig ontroerend het afscheid van moeder en oma hebben vormgegeven. Het deel van Arica, Iquique, La Serena naar Santiago de Chili is daardoor komen te vervallen. Ik zal dit deel overslaan in mijn reis van Pool naar Pool langs de 80^ste Westelijke Lengtegraad. Het traject zal altijd blijven bestaan als gemis van een dierbare. Ineens een blauwe lucht met in de verte een donkere massa wolken die snel naderbij komt. Ik stap in de auto, haal Carla op die mij naar Schiphol brengt. Onderweg zoeken wij regelmatig elkaars handen en het ontroert mij. Carla is de afgelopen tijd een liefdevolle steun voor mij geweest en ik wil haar het liefste gelijk meenemen op deze reis. Op Schiphol staan wij lange tijd in een innige omhelzing. Met de zin “ ik zie je alweer over 5 dagen” proberen wij het afscheid luchtiger te maken. Ik loop naar binnen, kijk even achterom en zwaai Carla gedag. Tranen wellen op en glijden even later over mijn gezicht. Weemoedig neem ik mijn verdriet mee als ik de Dreamliner van KLM naar Santiago de Chili in stap. Ik zit comfort en veel plaatsen zijn onbezet. Als een arend speur ik rond op zoek naar 3 lege stoelen naast elkaar. Een paar rijen blijven leeg. Ik zoek contact met de stewardess en wijs vragend naar een leeg rijtje. Lachend knikt zij en ik verplaats. De Dreamliner boort zich door het zware wolkendek en eenmaal boven de wolken verschijnt een prachtige zonsondergang. Voor de landing in Santiago de Chili en boven de besneeuwde toppen van het Andes gebergte verschijnt het zonlicht in een zachte geel oranje gloed aan de horizon. Na de landing geef ik mij over aan het bureaucratische geweld dat in vele landen de favoriete ontvangst is. Mijn gereserveerde vervoer naar hotel staat niet op mij te wachten. Is na 20 minuten wachten weer weggegaan. Een zogenaamde collega wil mij voor de afgesproken prijs naar hotel brengen. Een vriend die op vliegveld werkt reed mee en kwam tijdens de rit met een lawine aan informatie over tours die hij kon regelen. Mijn nekharen begonnen te kriebelen en dat betekent dat ik in de alert stand kom. Bij het hotel kon ik met credit kaart betalen. Kaart in apparaat en de betaling lukte niet. Nieuwe poging, weer niet. Hij vroeg of ik met dollars kon betalen. Ik had dollars en tocht besloot ik dat niet te doen. Ik zeg dat ik in het hotel vraag of zij het op rekening willen zetten. Ik loop het hotel binnen en vraag hem mee te gaan, schoorvoetend volgt hij mij. Ik overleg met een balie medewerker en plotseling verdwijnt de man. Ik voel nattigheid en bel gelijk naar ING om mijn credit Card te blokkeren. Daar blijkt hij inmiddels pogingen te doen van mijn credit card geld af te troggelen. Helaas voor hem heeft deze truc niet gewerkt. Ingecheckt met upgrade en op de kamer zag ik een uitnodigend bed. Hier begint de worsteling met en tegen de slaap die 17 uur gewacht heeft. Toch niet toegeven omdat ik anders vannacht wakker lig vanwege tijdsverschil van 6 uur. Ik besluit mijn traditie van zwerven door een stad voorrang te geven. Op een plattegrond heb ik het centrum in mij opgenomen en loop naar buiten. Sfeer proeven betekent geuren snuiven , straten en gebouwen verkennen, mensen observeren. Voelen of ik het karakter van de stad kan ontwaren. Ik loop richting Plaza de Armas, het centrale punt van elke stad in Zuid Amerika. De meeste mensen lopen doelgericht naar hun bestemming en hebben geen oog voor de omgeving. Voor contract vraag ik altijd naar de weg of bestemming. Eerst lopen mensen aan mij voorbij terwijl ik een poging doe hen aan te spreken. Uiteindelijk stopt een punk meisje met paars haar en vraagt mij waar ik naar op zoek ben. Zij legt mij uit hoe te lopen en wenst mij een prettige dag. Ik merk dat de stad afstandelijk voelt met uiteraard pareltjes van contact die er altijd te vinden zijn. In de straten nemen de eetkraampjes toe naar mate ik dichter bij de plaza kom. Hier wordt de sfeer uitbundiger en de mensen toegankelijker. Ik zwerf verder en kom langs het standbeeld van Allende. Dit brengt herinnering terug aan de staatsgreep in 1973 en de (zelf) moord op president Allende. Ook toen ging het om macht en helaas l'histoire se répète. Zwervend verken ik verder het centrum en verzadigd van alle indrukken besluit ik terug naar het hotel te gaan. Daar een hapje gegeten en eindelijk mag ik de slaap met open armen ontvangen. Morgen een nieuwe dag en reis weer mee.

Een pas op de plaats

Het vervolg van mijn reis van Pool naar Pool in Chili gaat vandaag niet van start. Jongsleden vrijdag is Wil (ex) moeder van mijn twee dochters en oma van mijn kleinzonen overleden. A.s. donderdag is de begrafenis en ik heb besloten mijn reis uit te stellen. Waarschijnlijk zal ik Maandag 15 april a.s. vertrekken naar Santiago de Chili en daar mijn reisschema vervolgen. Ik hou jullie op de hoogte.

Groet Bert

Pool naar Pool in Chili langs 80°W.L. in mijn 80sste levensjaar

Het is 13 november 1944. Een escorte zware Lancaster bommenwerpers vliegt over ons huis in de van Zeggelenstraat in Haarlem. Het indringende sonore geluid van de Lancasters laat de ramen bijna uit hun sponningen trillen. Mijn moeder doet haar uiterste best opkomende paniek te onderdrukken. Herinneringen aan 16 april 1943 nemen haar weer in beslag. Een zwaar bombardement verwoeste veel huizen bij ons in de straat en omgeving. Vele doden en gewonden, waaronder vrienden van mijn ouders. Bij dat bombardement waren alle ramen in ons huis kapot geslagen en lagen de kluiten aarde van het land achter het huis in de wieg van mijn broer. In de nacht van mijn geboorte ligt mijn moeder in een verduisterde slaapkamer bij schaars licht en langzaam verdwijnt het sonore geluid van de bommenwerpers in de verte richting Ruhrgebied. De paniek zakt langzaam weg, de weeën komen en gaan. Klaarblijkelijk had ik nog geen zin om deze wereld in te gaan. In de loop van de dag nemen de persweeën in heftigheid toe en om 13.30 uur aanschouw ik voor het eerst het levenslicht. Mijn vader roept “alweer een jongen” waar volgens mijn moeder enige teleurstelling in klonk. Ik word Albert genoemd gelijk naar mijn grootvader. Mijn roepnaam wordt Bertje en op latere leeftijd Bert, hoewel ik altijd Bertje ben gebleven. Het is hongerwinter, moedermelk en eten is schaars. Mijn geboorte levert extra voedselbonnen op, uiteraard lang niet genoeg om de hele familie van eten te voorzien. Lange tochten op de fiets waren nodig voedsel te kopen of te ruilen. Eierschalen werden tot poeder vermalen, calcium voor mijn botten. De eerste achttien maanden bracht ik liggend en later zittend observerend door. Mijn ouders begonnen zich ongerust te maken. Staan en lopen deed ik nog steeds niet in tegenstelling tot mijn oudere broer die al heel snel ging staan en lopen. Op een dag besloot ik mij aan de stijlen van de box omhoog te trekken en nog diezelfde dag deed ik mijn eerste passen en liep vrijelijk door de kamer. Sindsdien ben ik de wereld gaan verkennen. Eerst bij mij in de buurt altijd het avontuur tegemoet. Later op de fiets kon ik mijn ontdekkingstochten uitbreiden. Een favoriete bestemming in de weekenden was Schiphol. Gefascineerd keek ik naar opstijgende van vliegtuigen en in gedachten vloog ik mee naar het onbekende. Ik zwierf daar rond, verzamelde Times Tables van vliegtuigmaatschappijen, posters van verre landen en ik stalde deze uit in mijn zolderkamertje Het reisvirus heeft zich toen onder mijn huid genesteld. Vanaf die tijd heb ik vele landen verkent en kunnen genieten van de diversiteit in de schoonheid van mensen, natuur en cultuur. Na mijn avontuur in 75 dagen de wereld rond te gaan in mijn 75^ste levensjaar ben ik in mei 2022 begonnen aan de reis van Pool naar Pool op de 80^ste Westelijke Lengtegraad.

Het is 2024, mijn 80^ste levensjaar, ik ga beginnen aan het laatste deel van mijn reis van Pool naar Pool langs 80° W.L. beginnen. Ik ben gestart op Spitsbergen, vervolgens Canada, USA, Panama, Ecuador, Peru. Chili is mijn laatste traject van deze prachtige reis. Ik wil eindigen op het meest zuidelijke puntje van de bewoonde wereld. Mijn wens naar de Zuidpool te gaan is in de ijskast beland. Ik kon het benodigde kapitaal voor deze tocht niet bij elkaar schrapen. Het verlangen blijft, wie weet gaat het voor mijn 100^ste levensjaar nog gebeuren.

Ik vlieg 9 april 2024 naar Chili en start in Arica (70 ° W.L.) wat op 20km van de grens met Peru ligt, waar ik het vorige traject van mijn reis ben geëindigd. Deze reis gaat dus langs en niet op de 80^ste W.L. graad want deze loopt langs de kust van Chili in de Chileense zee. Ik blijf zoveel mogelijk langs de kust ga verder naar Iquique, La Serena, Santiago de Chili en Valparaiso. Dan neem ik twee zijwegen, eerst naar Paaseiland, een lang gekoesterde wens en Pedro de Atacama een prachtig woestijn gebied. De reis gaat daarna verder naar Patagonië via Puerto Montt, Punta Arena naar Torres de Paine, één van de moorsite natuurgebieden van de wereld. In Puerto Natales steek ik de grens over naar El Calafate in Argentinie waar ik in iedere geval de Perito Moreno gletsjer wil bewonderen. Daarna naar Ushauaia en Kaap Hoorn, waar mijn reis van Pool naar Pool zal eindigen. Ik vlieg via Buenos Aires terug naar Nederland.

Uiteraard kun je weer mee reizen via mijn reismee weblog . Laat mij weten als je email adres is veranderd of naar een ander email adres moet worden verzonden. Ik wens je straks veel lees/reis plezier op de Reis van Pool naar Pool in Chili en Argentinië. Tot over 10 dagen

Reislustige groet

Leef het leven, geniet !

Bert(je)

Een einde heeft altijd een nieuw begin

Voor ik terugvlieg naar Nederland wil ik naar de wijk Barranco gaan. Carla heeft deze wijk ontdekt, het is een kunstenaarswijk waar prachtige muurschilderingen te zien zijn. Een uBertje genomen. Na een kwartier worden Carla en ik in deze wijk gedropt. Het eerste wat ik zie is een school waar op dat moment de kinderen uitgelaten de school verlaten. Ik loop naar de school en via een prachtige oude veranda ga ik naar binnen. Daar word ik onmiddellijk streng aangesproken door een oudere vrouw achter een groot bureau met grote zwarte bril laag op de neus. Ik groet haar, probeer haar duidelijk te maken dat ik nieuwsgierig ben. Uit haar knik met haar hoofd en handgebaar maak ik op dat het goed is. Aan een wand hangen klassenfoto’s van nu en lang vervlogen verleden die niet veel verschillen met mijn schooltijd. Één verschil, hier draagt iedereen dezelfde blauw witte kleding. Het interieur heeft groen witte sleetse kleuren wat hier en daar zichtbaar aan het afbladderen is. In de gangen heeft ieder lokaal grote vierkante ramen en in de deuren kleine vierkanten. Als ik weer in de grote hal sta zie ik een gangetje waar aan het eind een aantal kinderen aan een tafel zitten. Zij kijken naar mij, groeten met een klein handgebaar terwijl zij naar de strenge vrouw kijken. Ik zwaai lachend terug, zwaai met een lach naar de vrouw en verlaat de school. Buiten zwerven we door straten met gekleurde huizen en inderdaad overal prachtige muurschilderingen. Vooral de schilderingen van de beroemde kunstenaar Jade Rivera zijn prachtig. Ik ga ook bij een galerie binnen waar ander werk van hem hangt. De verleiding brengt mij aan het twijfelen, zal ik of zal ik niet. Ik besluit geen werk van hem te kopen aangezien de bodem van het reisbudget in zicht is. We zwerven verder, de weg loopt naar beneden, onder een viaduct door, naar zee en is vol met inspirerende muurschilderingen. Wij drinken nog een biertje bij Merito een informeel restaurant uit de jaren 50. Daarna gaan wij terug naar hotel en lopen naar het Parque del Amor wat ons een mooie plek lijkt om het einde van deze prachtige reis kracht bij te zetten. Wat is mooier dan met liefde het land te verlaten. Het magische van reizen is, dat ik heimwee heb naar alle schoonheid die ik heb gezien.

Een einde heeft altijd een nieuw begin. Vandaag eindigt mijn vierde traject van mijn reis Bert van Pool naar Pool. Het volgende traject onderneem ik in 2024 in mijn tachtigste levensjaar. Ik zal niet meer langs de 80° Westelijke Lengte schuren maar wil wel zo dicht als mogelijk is mijn reis in Chili en Patagonië gaan vervolgen.

Ik reis in verwondering, ben soms sprakeloos en dat maakt mij tot een verhalenverteller.

Ik hoop dat mijn medereizigers via reismee hebben genoten van de verhalen en de beelden die ik met veel plezier heb gepubliceerd.. en ik wil iedereen bedanken voor de reactie en complimenten. Misschien komt er dan toch nog een keer een boek.

Tot de volgende reis; blijf het leven leven en geniet !!

MIRAFLORES 77 W.L. : De verfrissende zilte geur van zee vanaf hoge kliffen

Soms zit het mee, soms zit het tegen. Als het tegenvalt dan valt het tegen en ga ik op zoek naar alternatieven. Zo ook vandaag. De hoogte eist meer van ons lijf dan van tevoren gedacht. Ik wil vandaag een wandeling hoog in de bergen maken naar de tempel complexen Tambomachay en Sacsayhuamán als afsluiting van ons verblijf in Cusco. Op die hoogte met deze gesteldheid is dat geen goed idee. Ik stel voor vanochtend een paar boodschappen te doen en vanmiddag een tour met een auto de omgeving van Cusco te verkennen. Prima is het snelle antwoord van Carla. Ik loop naar buiten de zon straalt, de lucht is korenblauw. Ik ga het straatje in, groet de mensen voor hun winkeltje, zij zijn inmiddels bekenden. Water, yoghurt en koekjes gehaald. Via een kleine omweg terug naar hotel. Ik merk dat lopen op vlak niveau prima gaat maar zodra de weg omhoog gaat moet de ademhaling worden aangepast en tijdens het steile stuk wordt het steeds meer een puffend hijgend. Ik passeer steeds andere mensen hoewel ik mij steeds voorneem in de pas van de lokale bevolking te blijven lopen. Dat lukt eventjes dan versnel ik automatisch. In het hotel lees ik het nieuws onder genot van een kopje koffie met vanille wafeltjes. Carla heeft haar kopje thee wij genieten van een lome ochtend. S’ middags met een chauffeur afspraak gemaakt naar de Inca complexen Tambomachay en Sacsayhuamán om deze van boven af te bewonderen. Ik probeer hem duidelijk te maken dat ik bepaal waar ik wil dat hij stopt en niet andersom. Dat is echt nodig want anders verzeil ik bij allerlei toeristische souvenirwinkeltjes, weverijen en nepsjamanen. Ik doe dit op een luchtige toon gecombineerd met handgebaren. Het liefst met wat humor maar dat wordt niet altijd begrepen. De auto is een soort pausmobiel met achterin aan beide kanten grote ramen. Ik heb steeds de neiging te gaan zwaaien. Het voordeel is een goed overzicht op de omgeving. Regelmatig vraag ik te stoppen waarop hij zich omdraait en met verbaasde blik vraagt; “Aqui”?? “Si!”, dan stopt hij waar het kan en ook als het niet kan. Op zo’n moment zien Carla of ik een mooi uitzichtpunt, prachtige taferelen met mensen, kinderen of dieren. Van de weg af is een prima overzicht op de Inca ruïnes. Ik geniet van het overzicht op deze complexen, verbaas mij iedere keer over de ingenieuze bouw. Tijdens een stop wijst de chauffeur naar een groot wit Christus beeld boven op de berg. Het is een kopie van het beeld in Rio de Janeiro. Hij zegt; daar is een prachtig uitzicht over Cusco. Ik steek een duim omhoog en roep Vamos! wat een lach op zijn gezicht tevoorschijn tovert. Hij heeft gelijk. Cusco ligt tussen de bergen en lijkt van boven af veel groter. Bijzonder is dat de wolken een magisch effect hebben op de gebouwen in Cusco. Als de zon tussen de wolken doorkomt wordt een klein deel van de stad in het licht gezet. Het is alsof een toneelspot wordt aangezet om een gebouw te accentueren. Vlak bij het beeld is een Inca complex waarvan ik een klein deel kan zien. Het ligt op 3.500 meter hoogte. Het complex is zo groot dat ik daar uren had kunnen door brengen. Ik geniet van de omgeving. We rijden door prachtige bossen met steeds nieuwe vergezichten. Terug in het hotel maken wij ons klaar voor de vlucht naar Lima. Het is een vroege vlucht dus snel onder het dikke dekbed. De nachten zijn koud! In Lima aangekomen direct door naar Miraflores. Het is één van de 43 districten van Lima en grenst aan de grote oceaan. Ik heb nog een paar dagen voordat ik terug naar de heerlijkheid Bergen ga. Gekozen voor een mooi hotel met zwembad en genieten van alle indrukken die wij tot ons hebben genomen. Waar ik niet op heb gerekend dat in deze tijd de zon zich niet laat zien. In plaats daarvan hangt een wolkendek boven ons hoofd die wisselt in schakeringen van grijstinten. Nieuwe kansen, nieuwe mogelijkheden. In de omgeving is genoeg te zien en te beleven. Geïnstalleerd in onze kamer. Op de zevende etage met in de verte uitzicht op zee. Daarna naar zee gelopen, genieten van de zilte geur en de oneindigheid. Een uitzicht dat ik lange tijd niet heb kunnen aanschouwen. We nemen twee maaltijden mee en eten op de hotelkamer die een eettafel met twee stoelen heeft. Carla kijkt mij aan en zegt; lieverd wat geniet ik van deze reis. Vervolgens zitten wij beide met natte ogen. In bed liggen wij even hand in hand voordat ieder in zijn eigen dromenland belandt. De volgende dag een uBERTJE geregeld en naar Pachacamac tempel gegaan 30 kilometer buiten Lima. Wij rijden deze plek voorbij. Ik maak de chauffeur duidelijk dat het hier is en hij rijdt terug. Via het museum loop ik naar een enorme zandvlakte met uitstulpingen die later ruïnes blijken te zijn. De man die de kaartjes controleert zegt dat het beter is de auto te nemen en daarna naar de ruïnes te lopen. Zo gezegd, zo gedaan, tot verbazing van onze chauffeur die hier zelf nog nooit geweest is. Ik geniet van de verlatenheid van een vlakte met zandkleurige tinten. Veel van de oude gebouwen liggen nog onder het zand. Het is gecreëerd door een pre-Inca-beschaving rondom het jaar 1100 en later verder uitgebouwd. Helaas is een overgroot deel van deze plaats beschadigd geraakt toen "El Niño" eroverheen raasde. Het blijft indrukwekkend rond te lopen in deze oude beschaving. Het hoogste punt heeft uitzicht op zee en ik zie dat het complex inmiddels is ingesloten door de moderne beschaving. Terug naar de auto en naar het volgende complex Huaca Pucllana midden in Miraflores. De bouw van dit heilige pre-inca complex begint in het jaar 500 en is 16 hectare groot en telt 44 tempels. Zeven piramides en enkele lagere gebouwen zijn blootgelegd. Nog steeds kijk ik in verwondering naar deze complexen. Het is ongelofelijk mooi en bewonderenswaardig dat de bouwmeester toentertijd met stenen van leem ( Adobe) dit hebben kunnen realiseren. De bakstenen liggen scheef tegen elkaar. De oude bouwmeesters plaatsen de bakstenen op deze wijze om de schokken van aardbevingen op te vangen. Dat de tempels 1.524 jaar later nog altijd te bewonderen zijn is een bewijs van hun vakmanschap. Op de foto’s is dit meesterwerk goed te zien. Af en toe zie ik gaten in de grond waar vroeger mensen in begraven werden. Zij werden in foetus houding neergezet, met touw omwonden wat besmeert werd met klei. Bovenop werd een namaak hoofd geplaatst en werden allerlei spullen neergelegd voor de reis naar volgende bestemming. Boven op de hoogste piramide sta ik in een vervreemdend beeld. Deze prachtige piramides zijn volledig ingesloten in de moderniteit van deze wijk. Vol van alle indrukken gaan wij naar de kust, genieten van de rust van de zee en wind in de haren. Morgen de laatste dag. Wij vertrekken om 17.30 uur dus alle tijd voor een wandeling door de wijk Barranco en Parc de Amor. So far so good medereizigers.

DE HEILIGE VALLEI : Mystieke Inca ruïnes en prachtige zoutpannen.

De nacht verglijdt in de dag. Een harde bonk op de deur haalt mij uit een lichte slaap. Ik loop naar de deur, doe open staat een man die al lachend zegt; Are you ready for the tour? Ik kijk verbaasd en ontken het verzoek. Hij kijkt op zijn blaadje papier dan op mijn kamer nummer en komt tot de conclusie dat hij verkeerd is. Met veel excuses, lang hoorbaar, zie ik hem in de gang verdwijnen. Het is zes uur in de ochtend ik kruip weer in bed. Tevergeefs; de slaap is ontwaakt en ik blijf wakker. Carla ontluikt één oog en vraagt; wie was dat? Ik zeg; verkeerd verbonden zij gaat verder in dromenland. Ik heb om acht uur afgesproken met Victor, onze gids voor vandaag, voor een tour naar de heilige Inca vallei. Even na acht uur staat hij voor de deur met auto en chauffeur. Ingestapt en op weg naar Pisac, de eerste stop. Eenmaal onderweg vraagt hij of wij interesse hebben een opvangplek voor Lama’s, Alpaca’s en Vicunas te bezoeken. Het enthousiasme van Carla is gelijk het antwoord. Ik ben gereserveerder, hou rekening met een commerciële fuik die eindigt in verplicht door uitstallingen te gaan en daar gepusht worden iets te kopen. Hier blijkt geen enkel commercieel belang, alles gericht op de opvang. Ik ga naar binnen en ben enthousiast onder de indruk van het werk wat hier wordt verricht. Eenmaal oog in oog met een Lama of Alpaca en ik ben in de ban. Als je de foto’s ziet denk ik dat je het zal begrijpen. Zij hebben een condor opgevangen die op dit moment bezig is met lichamelijk verzorging dat betekent dat hij steeds met de kop in zijn veren zit. Het is een “baby” van drie maanden en zijn postuur is indrukwekkend. Even gaat een vleugel opzij en dan wordt zichtbaar dat een volwassen condor een vleugelspanwijdte tot drie meter twintig centimeter kan hebben. Na het bezoek rijden wij door naar Pisac, één van de meest fantastische plekken in de heilige vallei. Aangekomen stap ik uit, kijk om mij heen en ben gelijk diep onder de indruk. Victor heeft goede contacten en heeft toegang tot bijzondere plekken waar anderen niet kunnen komen. Ik loop samen met hem en Carla omhoog en komen in een deel van het Inca complex. Op een klein plateau heb ik uitzicht op de schoonheid van de Inca-architectuur en de prachtige waterbouwkundige en agrarische terrassen. Wij zijn in dit deel de enige en horen de stilte. Ik kijk in verwondering naar de fundamenten en muren van modderstenen waar de huisjes mee gebouwd zijn. Sommige zijn redelijk in tact gebleven. Opvallend vind ik de wijze waarop zij vier stenen traptreden in een muur hebben gemaakt. Het uitzicht is fenomenaal. De terrassen op de helling van de berg en daarboven de Inca huisjes. Het is een prachtig schilderij waar ik een onderdeel van ben. Hoewel de kleuren door de vergankelijkheid zijn verdreven, is weinig nodig het verborgen verleden in mijn verbeelding zichtbaar te maken. Terug naar de auto en op weg naar de zoutpannen van Maras net als Pisac gelegen in de Urumba vallei. Deze vallei wordt de heilige vallei genoemd en was het centrum van het Inca imperium. Het duurt ongeveer een uur naar de zoutpannen, dat geeft mij de tijd en ruimte om alle indrukken te laten bezinken. Het laatste deel van de weg naar de zoutpannen is een smalle zandweg met diepe ravijnen. Passeren gaat niet, de chauffeur is afhankelijk wat tegenliggers doen. Het gaat goed mede dankzij Louis onze chauffeur. Opeens stopt Louis op een parkeerplek. Ik stap uit kijk naar beneden en opnieuw slaat de verwondering toe. Ik zie een geometrisch patroon van kleine vlakken met een diversiteit aan witte en lichtbruine tinten. Het kind in mij wordt wakker. Ik kan niet wachten naar beneden te gaan en alles van dichtbij te bekijken. Hoewel ik op 3.500 meter ben loop ik snel naar de auto, roep naar Carla: kom laten wij gaan! met het ongeduld van een kind die ergens snel naar toe wil. Het klinkt misschien vreemd dat ik op mijn leeftijd het nog altijd plezierig vind het kind in mijzelf los te laten. Beneden aangekomen, de auto geparkeerd en verder gaan lopen. Naarmate ik dichterbij kom word ik ingetogener en staar over de zoutpannen. De vormen en kleurschakeringen veranderen door zonlicht en wolken die het licht dempen. De schoonheid staat in schril contrast met het harde werk van de lokale bevolking die het zout winnen. Er zijn drie tot vier duizend zoutpannen. Het water van 25 graden wordt door een stelsel van kleine kanaaltjes naar de zoutpannen geleid. Is een pan volgestroomd met een laag water van ongeveer 3 cm dan wordt de toevoer afgesloten. Vervolgens verdampt het zoute water in tien dagen door zon en wind, en blijven de zoutkristallen achter. Dit proces wordt een aantal malen herhaald, totdat in de pan een zoutlaag aanwezig is van 5 tot 10 cm dikte. Als voldoende zout is neergeslagen dan droogt het in en kan worden gewonnen. Alles gaat met de hand en is zeer arbeidsintensief waar ik respect voor heb. Ik loop weer naar boven waar de auto staat. Victor vraagt of wij willen lunchen op de weg naar Moray de volgende bestemming. Dat willen wij wel. Gestopt bij een restaurant waar bussen voor staan. Ik stap uit loop naar binnen zie lange tafels met groepen toeristen en een buffet waar eten gehaald kan worden. Ik draai mij om kijk Carla aan, die schudt haar hoofd en ik zeg tegen Victor; dit gaan wij niet doen. Hij maakt ons duidelijk dat er verder niets is waar wij kunnen lunchen en zie de teleurstelling in zijn gezicht. Duidelijk dat zij willen lunchen. Dan geen lunch zeg ik waarop Victor het nog een keer probeert; echt niet, nee! Ik heb rollen koekjes en onderweg kun je altijd empanadas kopen. Dat gebeurt, ik koop voor ons en Louis+Victor twee empanadas waar zij blij mee zijn, wij ook trouwens. Vervolgens zijn wij in Moray aangekomen. Daar loop ik naar de rand van het terrein en krijg een fenomenaal uitzicht op perfect cirkelvormige terrassen. Ik weet niet wat ik zie maar het heeft een mystieke aantrekkingskracht. Het is pas in de vorige eeuw ontdekt en mag niet betreden worden. Alleen van boven af is de schoonheid te bewonderen. In alle rust geniet ik van de terrassen in een schitterende omgeving. Victor vertelt dat het een experiment van de Inca’s is geweest om de groei van gewassen op verschillende niveau’s te kunnen bekijken. Ik voel de energie op deze plek, weet niet of dat een reden is geweest dat de Inca’s zich hier hebben gevestigd. Ik denk dat zij deze plek niet voor niets hebben gekozen met kennis waar wij nog van kunnen leren. Zeker hoe wij op dit moment met Pachamama (moeder aarde) omgaan. Ik verlaat deze indrukwekkende plek met emoties die zo’n plek oproept. Terug naar Cusco waar mijn lief en ik samen een drankje drinken en proosten op deze prachtige dag. Nog één dag voor wij vertrekken naar Lima. So far so good. Blijf meereizen en genieten.

CUSCO 72° WL : Afslag naar het centrum van het universum

Ik loop in de schemering gestaag omhoog. Boven het klooster komt de maan langzaam tevoorschijn. Het licht wordt ontstoken. In hotel aangekomen drink ik op het dakterras een kop koffie drinken en Carla thee. Na de genoten maaltijd voelt mijn lief zich niet goed. Koud dan warm en haar lijf voelt alsof het op ontploffen staat. Wij gaan naar de kamer en Carla duikt gelijk onder de dekens. De nacht is onrustig, zij ligt bibberend naast mij of gloeit het bed uit. Morgen vertrekken naar Cusco althans als dat lukt. De volgende ochtend is de kou en warmte uit haar lijf verdwenen maar zij voelt zich niet top. Het bewijs daarvoor wordt geleverd door de snelheid waarmee zij de WC opzoekt .Op mijn vraag of zij kan vliegen komt een kort krachtig “ natuurlijk”. Inpakken op weg naar vliegveld en op tijd vertrokken. Tijdens de vlucht zit Carla bij het gangpad voor een snelle gang naar het toilet. De vlucht en landing verlopen soepel. Ik boek een ander hotel met goede voorzieningen en ligging in het centrum. Een goed bed in een mooie kamer is nu belangrijk. Aangekomen bij Novotel Cusco duikt Carla gelijk in bed. Af en toe rent zij, happend naar adem, naar het toilet. Dat valt tegen op 3.400 meter. Na een paar uurtjes slapen gaat het beter en beraden wij ons op mogelijke activiteiten. Eerst naar de pharmacie voor de nodige medicatie die zonder doktersrecept te kopen zijn. Terug in het hotel neemt Carla de medicatie en haar rust. Daarna weer op pad. Wij lopen door smalle straatjes met prachtige pandjes waarvan de bestemmingen economisch gekleurd zijn. Restaurants, cafés, veel souvenir winkeltjes en kleine reisbureautjes die allemaal hetzelfde programma aanbieden. Ik oriënteer mij op de verschillende mogelijkheden. Bij ieder bureautje staat Machu Pichu aan de top. Ik word enorm gepusht daar naar toe te gaan. Het verbaast mij omdat ik 4 weken voor de reis geprobeerd heb te boeken voor deze dagen en dat alles uitverkocht was. Ik kan nu boeken via een toeroperator met keuze voor 3 tijdsloten van twee uur binnen een van te voren bepaald circuit voor de prijs van € 300.00. Dan met een volle trein naar de Machu Pichu of samen met maximaal 500 mensen de Inca trek omhoog lopen. Carla en ik twijfelen en overleggen. Wij hebben beide weerstand tegen de commerciële massaliteit en hysterische aandrang deze plek te bezoeken. Het lijkt inmiddels een soort Disneyland. Wij besluiten niet te gaan hoe aanlokkelijk het ook is. Voor mijzelf vind ik het een minder lastig besluit omdat ik 30 jaar geleden in klein gezelschap via een Inca trekking Machu Pichu heb bezocht. Toen bezochten honderdduizend bezoekers per jaar de Machu Pichu. Vorig jaar anderhalf miljoen. Unesco heeft eisen gesteld, de restricties zijn maximaal 6000 bezoekers per dag. Tja, hoewel het een lastige afweging is zijn wij tevreden met onze keuze. Op zoek naar alternatieven want hier is veel moois te zien. Eerst acclimatiseren en terug naar hotel. Klein hapje gaan eten want op deze hoogte vermindert de eetlust. Op tijd naar bed gegaan. De volgende ochtend voelt Carla zich goed ondanks de bekende verschijnselen van verblijf op deze hoogte. Vandaag zwerven door Cusco op een zonovergoten dag. Ik loop met nieuwe verwondering door de straatjes iets buiten het centrum. Ik geniet van de kleurrijke mensen die op het Plaza de Armas een mooi contrast vormen tegen de sobere roodbruine kerken en gebouwen. In de straatjes hebben veel huisjes een bovenerker als uitbouw met verschillende kleuren, hoewel blauw een geliefde kleur is. Geen van de straatjes is gelijkmatig, ik ga altijd ergens omhoog via een straatje of via trappen en dan weer naar beneden. Ik kom in delen van Cusco waar weinig andere toeristen zijn.ier zijn authentieke huisjes waarvan veel de vergankelijkheid hebben ontmoet. Vergankelijkheid heeft een bijzondere aantrekkingskracht en ik geniet daarvan. Het afgebladderde bruine stukwerk afgetekend tegen het wit, de licht vermolmde houten kozijnen en deuren. Het is aangevreten door de tijd maar heeft breekbare schoonheid. Op een steile trap kom ik een man tegen; ik naar beneden, hij omhoog. Ik word met schuin oog aangekeken, ik groet met de bekende openingszin. Hij groet terug en blijft staan. Begint een verhaal die ik onbegrepen met belangstelling volg. Ik begrijp dat hij wil weten waar wij vandaan komen terwijl hij naar Carla wijst. Zij heeft duidelijk meer zijn interesse. Als Carla erbij komt veert hij verder omhoog, schudt haar de hand en maakt een gebaar dat hij haar mooi vindt. Ik beaam het, wat een grote glimlach en een duim oplevert. Helaas eindigt daarmee het gesprek voor beide een teleurstelling. Op het Plaza de Armas zag ik een restaurant met een bovenerker waar wij kunnen eten. Wij naar boven, geïnstalleerd en heerlijk gegeten. Het overzicht op het plein is fascinerend. Het lijnenspel van de mensen die zich voortbewegen en bekeken worden door anderen op de bankjes levert een filmisch beeld op. Moe en voldaan lopen wij terug naar het hotel en nemen de rust die de hoogte aan ons stelt. So far so good. Morgen naar de heilige vallei en zoutpannen van Maras. Ongemak hoort bij reizen en is niet bepalend voor activiteiten en de open blik waarmee wij reizen.

Las Salinas : De afslag naar werkelijk onwerkelijke schoonheid

De dunne vitrage filterde het maanlicht in de kamer. Gelal van buiten dringt langzaam tot mij door. Ik stap uit bed kijk naar beneden. Daar zitten hangjongeren op een bankje met rondom bierblikjes. Inmiddels overgegaan op sterker spul dat duidelijk goed aanslaat. Ik kruip onder de dekens, doe oordoppen in om de slaap weer te vatten. Om zeven uur onder de dekens vandaan en klaarmaken voor de dag. Vandaag een dagtocht naar Laguna de Salinas op 4.300 meterhoogte in hetnationale reservaat Salinas en Aguada Blanca aan de zuidkant de vulkaan Picchu Picchu. Ik wil in alle rust genieten wil niet met een bus toeristen naar deze plek. Ik heb een privé tour geboekt. Klokslag acht uur worden Carla en ik opgehaald. Voor de deur staat een Mercedes bus met chauffeur en gids. Ik verwacht een andere auto en vraag; waarom een bus? Simpel antwoord; de zand/gravelweg is in slechte staat, vooral in het hogere gedeelte. De Mercedes bus komt daar moeiteloos tegenop. Ingestapt, wij rijden de straat uit en staan gelijk vast in de ochtend spits. Dorpen en steden in Peru zijn nog niet berekend op de toename van het aantal auto’s. De smalle straten vullen zich met rijen blik en ongeduldige chauffeurs. Eenmaal buiten de stad verdwijnt het blik en maakt plaats voor prachtige natuur. Het eerste deel gaat over een geplaveide weg. Af en toe passeren wij een boerderij met rondom statige bomen. In een eerstvolgend dorp wordt gestopt. Onze gids en chauffeur stappen uit doen de deur open en vragen ons uit te stappen. Op mijn vraag: waarom stoppen was het antwoord; voor ontbijt. Ik zeg; wij hebben al ontbeten waarop zij zegt; maar de chauffeur niet. Die is al binnen en dat geeft mij de gelegenheid het dorpje in te lopen. Op het kleine plaza de armas staat een kerkje waar ik naar binnen ga. Sobere inrichting, weinig sfeer. Een vrouw legt haar hand op mij arm. Ik kijk haar aan zij wijst naar de deur. Heb ik iets misdaan dacht ik? Vervolgens loopt zij mee naar de deur waar een boek ligt. Haar vinger wijst naar de inhoud. Het blijkt een gastenboek te zijn waarin ik iets kan schrijven. Carla en ik hebben onze namen opgeschreven met een getekend bloemetje. Als dank krijg ik een gezegende glimlach van de vrouw. Op de terugweg zie ik een boer zijn koeien naar de wei brengen. Een hond zorgt dat de koeien in beweging blijven. Zij lopen een klein pad af, waarbij de koeien stof doen opwaaien. Ik zie de boer, de hond en de koeien verdwijnen in stof en helder licht. Terug naar de auto waar de chauffeur klaar is met zijn ontbijt. De geplaveide weg gaat plotseling over in een zand/gravelweg. Even later schudt en rammelt alles in de auto waar wij een onderdeel van zijn. Op deze weg is veel vrachtverkeer, vrachtwagens die het gedolven boraat en zout uit de bergen naar Arequipa brengen voor verwerking. Dit zorgt voor een wasborden weg. Gedurende twee uur is het rammelen en schudden. De weg is smal met veel vrachtwagens als tegenliggers. Zij veroorzaken grote stofwolken die zorgen dat de chauffeur moet stoppen en verder gaat als de stofwolk is opgelost. Langzaam stijgen wij steeds hoger, de haarspeldbochten zijn veranderd in een zandbak waar de auto met moeite doorheen komt. Bij het passeren is soms een paar centimeter ruimte tussen de weg en de diepe afgrond. Het enige wat ik kan doen is vertrouwen in de chauffeur hebben dat blijkt een goede beslissing te zijn. De omgeving is adembenemend mooi en na iedere bocht een ander vergezicht waarbij de drie vulkanen centraal blijven. Op een aantal is de top met sneeuw bedekt wat prachtig weerkaatst door het heldere zonlicht in een azuurblauwe lucht. Ineens gaat de weg niet verder omhoog. Ik kijk naar een werkelijk onwerkelijk beeld. Voor mij strekt zich een grote witte vlakte uit tussen de bergen met op de achtergrond een vulkaan die een grote donkere wolk stof uitstoot. Dit is het zoutmeer Salinas op 3.850 meter hoogte. De auto rijdt naar beneden tot vlak bij het zoutmeer. Carla en ik stappen uit, jas aan ( voor het eerst), pet en zonnebril op en het zoutmeer op. Wij zijn de enige in deze onwerkelijke omgeving. Ik loop verder het meer op, onder mij kraakt het zout. Het is omgeven door absolute stilte. Opnieuw ben ik ontroert klaarblijkelijk raakt sereniteit mij diep. Het is zo prachtig. In verwondering geniet ik van deze schoonheid omhult in stilte. Even verderop zie ik Carla lopen in de witte stilte. Dit is een beeld wat ik niet snel zal vergeten. Wij lopen elkaar tegemoet en omhelzen elkaar. Het is duidelijk dat het ons beide diep geraakt heeft. Lopen samen terug praten pas weer in de auto. De gids geeft aan dat wij naar een kleine actieve vulkaan kunnen gaan op een half uur rijden. Wel even schakelen maar prima. Onderweg geniet ik van ander taferelen. Aan de rand van het witte zoutmeer zie ik lama’s, alpaca’s welke door een herder net als schapen en geiten worden gehoed. Regelmatig gestopt om de lama’s en alpaca’s te kunnen bewonderen. Carla vindt vooral die kleintjes heel aandoenlijk volgens mij zou zij het liefst zo’n kleintje mee naar huis willen nemen. De vicunas laten zich bijna niet zien, alleen in de verte zie ik ze grazen als de auto stopt gaat onmiddellijk het hoofd van de grote baas omhoog. Het geeft een prachtig beeld, mokka-wit gekleurde vicunas tegen de donkere achtergrond van de bergen. Wij rijden verder in een afwisselend landschap. De bergen kleuren van donkere grijstinten naar prachtige een schakering van caramel. De enige persoon die ik onderweg zie is een man die bij een zijweg in een autoband zit. Een bizar tafereel in deze schoonheid. Het is half één als de auto stopt bij de kleine vulkaan op 4.750 meter hoogte. Ik stap uit doe een paar passen en de wereld begint om mij heen te draaien, slap in de benen en misselijk. Geen eten meer gehad na een sober ontbijt en dat geeft mij op deze hoogte een hongerklop. Ik ben in de auto gaan zitten, bananen, koekjes, chips gegeten en veel water gedronken. Na een 20 minuten is de wereld weer stabiel en de misselijkheid weg. De slapte in de benen is nog voelbaar. Het pad naar de vulkaan gaat verder omhoog en duurt 20 minuten heen en 20 terug. Carla vindt dat ik niet omhoog moet gaan en zegt het tegen de gids. Die wijst naar een aantal quads die verderop staan. Jullie kunnen met de quad omhoog. Mijn eerste reactie is; ik ga niet met zo’n ding omhoog, hoewel ik daar geen goed argument voor had. Uiteindelijk besloot ik het wel te doen. Uitleg gekregen en met Carla achterop richting de kleine vulkaan. Eerlijk is eerlijk, ik vond het leuk! Bij de kleine vulkaan aangekomen blijkt dit echt een hele kleine vulkaan te zijn die heet water uitstoot en groen gekleurd is door de mineralen. De omgeving is prachtig. Opnieuw een schakering van kleuren in die strak heldere blauwe lucht met hier en daar wolkjes. De vulkaan Ubinas is in de verte zichtbaar. Opnieuw wordt een enorme donkere wolk uitgestoten. Het is verder stil en alleen het geluid van de quad verstoort de stilte waar ik mij een beetje voor schaam. Terug bij de auto vertrekken wij voor de terugreis. Ik vraag nog éénmaal te stoppen bij het meer. Ik wil het serene beeld, de stilte nog een keer tot mij nemen en wil dit in lengte van dagen kunnen oproepen. De rammelde en schuddende terugreis heeft deze prachtige ervaring niet kunnen verstoren. In het hotel hebben Carla en ik zitten na te genieten op ons dakterras. So far so good. Weer een prachtdag !

Het uploaden van de foto’s lukt op dit moment niet. Morgen nieuwe poging.