Quito 79 °WL: kleurrijk, bruisend straatleven op zondag
Woelen, draaien, woelen draaien. Een golf van onrust verstoort de nachtrust, voor mij een bekend verschijnsel. Tijd - en hoogte verschil, 7 uur en 2850 meter, zorgen voor onrustige eerste nacht in Quito. Mijn hersenen en hart proberen nieuw ritme te vinden, deze nacht lukt dat nog niet. Carla ligt naast mij te woelen vraagt steeds heb jij dit of dat ook. Gelukkig kan ik haar geruststellen wat niet wil zeggen dat het een ongestoorde nacht is geworden. Een beetje dizzy staan wij de volgende ochtend op. Na een verkwikkende douche laten wij ons verwennen met een heerlijk zondagochtend ontbijt. De bus naar centrum genomen. De bussen zouden door geen enkele keuring in Nederland komen. Alles rammelt en kraakt. Tijdens het rijden is een dikke zwarte rookpluim achter de bus zichtbaar. Hier zou busschaamte van toepassing zijn. De sfeer in de bus is hetzelfde als op een schoolreisje. Voor de mensen is het duidelijk een zondagsuitje. Veel vrolijkheid die aanstekelijk werkt. In de oude stad uitgestapt. In de straten klonk muziek en overal zijn vrouwen eten en drinken aan het verkopen. Gekookte aardappels met daarbij een stukje paprika, veel fruit, empanadas verder zonnebrillen, speelgoed, schoenen, pyjama’s, enz.enz. Het is een levendige handel waar druk gebruik van wordt gemaakt. Het straatbeeld wordt verder bepaald door allerlei mensen van piepjong tot stokoud. Veel komen van buiten Quito voor een dagje uit. In vele straatjes wordt muziek gemaakt; live of iemand heeft een gettoblaster waar hij karaoke mee zingt. Niet altijd even zuiver. Altijd wordt door mensen gedanst zodra muziek te horen is. Vaak bleef ik kijken en was ik geraakt door de intensiteit waarmee gedanst wordt. Ontroerend vond ik een oudere vrouw met een wandelkruk die in haar eentje met overgave stond te dansen. Bij iedereen zag je de muziek binnenkomen; als je niet danste dan meedeinen op het ritme. Ik geniet van dit straatleven waar iedereen op zijn of haar eigen manier invulling geeft aan deze dag. De oude mensen, zwart gekleed maar door de wijze waarop zij het dragen is het kleurrijk. De meeste mensen die hier rondlopen zijn mestiezen dat is een mengeling van Europeanen en Indianen. De indianen die ik tegenkom zijn duidelijk herkenbaar door hun prachtige gelaatsuitdrukking en kleding. Zij zijn gereserveerd open wat blijkt als ik hen in gebrekkig Spaans wat vraag. Met scherpe blik word ik bekeken en even later stralen dezelfde ogen zachtheid en ontstaat het begin van contact. Ik geniet van de omzwervingen op deze historische plek wat op de UNESCO erfgoedlijst staat. Toen ik samen met Carla een kerk binnen liep was een dienst aan de gang. De kerk was stampvol en mensen zongen vol overgave. Voor mij moeilijk te begrijpen maar ik bewonder deze overgave. Ik kan mij wel voorstellen dat veel mensen het samenzijn in deze prachtige omgeving met warme klanken van het orgel en het gezang troostend of energiegevend ervaren. Ik ga de bouw en rijke weelderige interieur van de kerken met andere ogen bezien. Ik realiseer mij dat ik voorheen minder oog had voor de architectuur en kunst van kerken. Ik zag het eerder als een gebouw van onderdrukking. Dat is voor een deel te wijten aan de wijze waarop ik ben opgevoed met uitspraken over geloof en kerk. Met name de kloosters San Francesco en Santo Domingo en de kerk Compania de Jesus zijn indrukwekkend en imponerend. Deze gebouwen zijn ontworpen door bouwmeesters en door ambachtslieden gebouwd. De interieurs zijn overweldigend een mengeling van Italiaanse, Spaanse, Vlaamse en Moorse kunst. Vooral het houtwerk is prachtig uitgesneden en het houtwerk is met bladgoud bedekt ( totaal 7 ton bladgoud). Rood en goud zijn de overheersende kleuren. Verder prachtige grote schilderijen met religieuze afbeeldingen. Verzadigd van alle indrukken besluiten wij terug te gaan naar de wijk Le Mariscal, waar het hotel staat. Het is de wijk met guesthouses, kleine eetgelegenheden en sfeervolle bars. Hier is de latino Vibe het best voelbaar. Ik verheug mij hier rond te zwerven helaas op zondag zijn bijna alle gelegenheden gesloten en luiken voor de ramen. Ineens wordt zo’n wijk mistroostig en wij waren snel uitgezworven. Onderweg kom ik een man tegen die op een bankje zit terwijl hij ons vriendelijk groet. Ik in gebroken Spaans hij in gebroken Engels wordt duidelijk dat het leven in deze wijk na na zonsondergang begint. Dan schalt de latino muziek door de straten en de bars barsten uit hun voegen. Morgen vertrekken wij naar Mindo en ik laat dit aan mij voorbij gaan. Om de hoek van het hotel is een cafeetje waar wij een drankje drinken en proosten op ons mooie verblijf in Quito. Op naar het groen in Mindo. So far so good. Bedankt voor de reacties. Ik vind het fijn dit te lezen en blij dat meegereisd wordt.
Panama naar Quito 79 °WL : Een adembenemende stad
De strak blauwe lucht vult zich langzaam met donkere wolken. Het lijkt dat iemand het grote licht heeft uitgedaan. Opeens een enorme lichtflits en heftige knal. Een enorme tropische bui barst los. Ik ben nog in Panama en zwerf samen met mijn lief nog door straatjes en over stadswallen. Wij schuilen in een cafeetje waar de regen met kletterend geluid op het dak slaat. Een uur later is de bui weggetrokken de lucht weer blauw met witte watten. In dat uur hebben wij besloten niet de bergen in te gaan vanwege de weersverwachtingen. Ik ben eerder in Panama geweest toen was het slecht weer en het enige uitzicht in de bergen waren mist, laaghangende wolken en een gordijn van regen. Bij langer verblijf in Panama zou het romantisch zijn samen te genieten. Voor deze reis hebben we besloten door te gaan naar Quito in Equador. Nu genieten we van zon en warmte tijdens de zwerftocht door Casco Viejo in Panama. Op de stadswallen staan tientallen kraampjes met allerlei snuisterijen duidelijk bedoeld voor het toerisme. Ik word geen moment aangeklampt of aangesproken iets te kopen. De bescheidenheid en hartelijkheid siert deze mensen met uiterlijke kenmerken van Kuna indianen. Wij zijn de enige twee die hier lopen. Achter iedere kraam staan mensen ons verlangend aan te kijken. Ik loop snel langs de kramen, voel mij ongemakkelijk. Het liefst zou ik van iedereen iets willen kopen. Aan de weg een taxi genomen naar hotel waar we ons klaarmaken voor de vlucht naar Quito. De vlucht naar Quito duurt anderhalf uur en ging voorspoedig. Paspoort controle ging vlot en de man die ons controleerde was vriendelijk nieuwsgierig. Hij wilde weten waarom wij naar Quito komen en wat onze plannen zijn. Klaarblijkelijk waren de antwoorden bevredigend met hartelijke lach en goede reis kwam een stempel in het paspoort. Ik loop snel naar buiten naar de taxi standplaats, merkte dat mijn hartritme versnelde en af en toe naar adem hapte. Ik word gelijk met mijn neus op de feiten gedrukt. Quito ligt op 2850 meter hoog en dat is te merken. Rustig aan is het devies. Bij hotel Mercure aangekomen de spullen uitgepakt en met een taxi naar de oude stad van Quito. Het is één van de best bewaard gebleven historische binnensteden van Zuid Amerika. Het is een chaotische romantische stad met diversiteit aan landschappen, weersomstandigheden en mensen. Op Plaza Grande uitgestapt en gelijk gegrepen door de sfeer. Bonte verzameling van oudere mensen die een enorme variëteit aan handelswaar hebben uitgestald. Uit de omliggende straatjes klinkt muziek. Hier wordt het leven op straat geleefd. De mensen zijn hartelijk gereserveerd. Na rondgezworven te hebben op het plein zijn wij neergestreken bij een klein restaurantje. Vier houten tafeltjes met gammele stoelen. Een oude vrouw komt aangesloft. Zij mompelt iets van achter haar mondkapje en duidelijk is dat zij een hazenlip heeft. Zij geeft ons een menukaart met daarop een variëteit aan empanadas. De keuze wordt duidelijk gemaakt door te wijzen. De vrouw kijkt mij aan, knikt en legt zachtjes haar hand op mijn arm. Steeds als hij iets komt brenge legt zij even die zachte hand op mijn arm. Ik ben zichtbaar ontroert. Carla vraagt mij hoe dat komt. Het is dezelfde aanraking die ik van mijn oma ken. Altijd als ik bij haar was en zij mij iets vertelde of ik haar, dan kwam regelmatig haar hand op mijn arm. De aanraking is subtiel en toch intens. Door de aanraking van de lieve vrouw mis ik mijn oma nog steeds. Toen ik ging betalen stond zij in een piepklein keukentje en kwam met een schuifje naar mij toe. Daarin schreef zij wat wij hadden gehad met de prijs er achter. Voor het eerst deed zij haar mondkapje af en glimlachend wees zij naar het bedrag. Ik betaalde en gaf haar een goede fooi die zij ondeugend lachend in haar schortje stopte. Ik neem afscheid door deze keer mijn hand op haar arm te leggen. De oude stad klopt aan de pols van het land en beweegt met het ritme van mensen uit de verre uithoeken van Ecuador. Mensen komen zich verwonderen over de pracht en praal in de kerken en dompelen zich onder in de levendige geest van de oude stad. Ik ben nieuwsgierig naar het interieur van de kerken en besluit om naar de Catedral Metropolitana te gaan. Ik kan mij voorstellen dat de mensen hier door geïmponeerd raken. Ik sta met verwondering maar ook met verbazing te kijken naar de schoonheid van deze inrichting. Als geïnteresseerd spiritueel atheïst vind ik het verwarrend.
Overdadige kerkelijke rijkdom in een land waar een groot deel van de bevolking eeuwenlang onder de armoedegrens leeft, geeft een ongemakkelijk gevoel.Toch moet ik erkennen dat ik vol bewondering naar de architectuur en het ambachtelijk handwerk sta te kijken. Schoonheid behoeft geen moraliteit of wel ? D eerste indrukken van Quito zijn overrompelend en wij besluiten om terug te gaan naar hotel. In de buurt een hapje gegeten en daarna de nacht verwelkomt. So far so good. Reizen blijft genieten
Panama 79 °WL : een stad met contrasterende schoonheid
De bioklok verzet zich tegen de tijd. Mijn lijf is thuis in Bergen 23.30 en probeert zich aan te passen aan Panama tijd 16.30. De komende uurtjes is het vechten tegen de slaap. Om 21.00 uur proberen de oogjes open te blijven maar tevergeefs. De lokroep van het heerlijke zachte bed kan ik niet weerstaan dus onder de lakens gekropen. Slapen is onrustig omdat het aan de ene kant midden op de dag is en aan de andere kant nacht. De eerste lichtstraaltjes komen de kamer binnen en om zes uur is het tijd de lakens van mij af te schudden. Carla is klaarwakker wat voor haar heel bijzonder is. Vroeg op pad naar de vismarkt gegaan. De vismarkt is een levendig schouwspel van handel. Bij binnenkomst van de overdekte markt worden wij van alle kanten begroet met BonDia of amigo. Iedereen is trots op de waar die wordt aangeprezen. Ik schuifel langs de grote aluminium bakken waar de vis keurig gesorteerd ligt opgestapeld. De hele markt is een grote glanzende zilveren berg vis. Een jongen wenkt mij en toont lachend een prachtige grote oranje rode vis. Ik ben enthousiast over deze prachtige vis en gelijk probeert hij zijn handel aan mij te verkopen. Een handgebaar is genoeg om van de koop af te zien. Hij lacht net als vele collega’s. Opvallend is dat de hartelijkheid en nieuwsgierigheid blijft. De bekende vragen komen in rap Spaans. De eenvoudige vragen b.v. waar ik vandaan kom en wie is de schoonheid naast jou kan ik beantwoorden. Helaas ben ik de Spaanse taal niet machtig om een gesprek te kunnen voeren. Ik begrijp soms wel wat zij bedoelen, met enkele Spaanse woorden en g. ebaren probeer ik antwoord te geven. Dit levert vaak hilarische situaties op omdat mijn gebaren sprekend zijn. Ik loop verder en kom bij een groot hek dat bewaakt wordt door Security. Achter het hek wordt de vis aangevoerd en bewerkt voor transport naar de markt. Ik loop naar de man en vraag hem of ik door mag, met grote glimlach zet hij het hek op een kier waardoor wij naar binnen kunnen glippen. Hier wordt de rauwe kant zichtbaar, vis wordt geschubd en van ingewanden verwijderd. De witte schorten van de mannen zitten onder de schubben en bloed. Badend door het vele water dat over de grond stroomt lopen wij verder. Aan het eind is een plek waar je vis kan eten aan krakkemikkige tafeltjes en plastic stoeltjes. Jammer dat het zo vroeg is anders had ik hier graag aangeschoven en een visje verorberd. Buiten gekomen moesten wij een vierbaansweg oversteken waar auto’s met hoge snelheid passeren. Mijn ogen zoeken een plek waar wij kunnen oversteken. Verderop staat een agent en ik besluit hier niet te oversteken met het risico van bestraffende preek of bekeuring. Hij komt naar ons toe, ik denk hier komt de preek. Niets van dat, hij komt lachend op mij af en vraagt of ik naar de overkant wil. Ik knik, hij loopt de weg op en legt het verkeer stil zodat wij naar de overkant kunnen. Daar aangekomen draai ik mij om, zwaai naar hem en krijg een zwaaiende groet terug. Carla en ik kijken elkaar lachend aan omdat de negatieve verwachtingen als een boemerang bij mij terug komen. Klaarblijkelijk is dat een restant van mijn negatieve gedachtesporen uit de vorige USA etappe. Een groter contrast is namelijk niet denkbaar. De vismarkt ligt aan de rand van Casco Viejo, de oude stad van Panama. Zwerven door de straten en kleine straatjes van de oude stad is een belevenis op zich. Ik geniet van de schoonheid van vergankelijkheid. Hoewel veel panden worden gerestaureerd blijven de oude verpauperde panden mij het meeste imponeren. Iedere straat heeft kleine zijgangen die naar plekken achter de huizen gaan. Ik loop zo’n gangetje in en kom bij een binnenplaatsje. Verbaast kijk ik om mij heen en tegelijkertijd word ik met verbazing aangestaard door een paar vrouwen. Zij roepen naar mij , ik zwaai en met gebaren maak ik duidelijk dat in nieuwsgierig ben naar deze plek. Zij blijken hier te wonen, een vrouw nodigt mij uit om bij haar binnen te kijken. Ik loop mee en kom in een ruimte die met platen karton en hout beschutting moet geven. Er is een piepklein keukentje en er zijn planken waar matrassen op liggen. Ik voel schaamte bij dit confronterende tafereel hoewel de vrouw met trots haar “ woning “ laat zien en mij hartelijk groet als ik weer verder ga. Buiten vraag ik haar of ik een foto mag maken van deze plek. Zij geeft met twee duimen omhoog en een aanstekelijke lach haar toestemming. Hier is geen sprake van schoonheid door armoede. Carla pakt mij bij mijn arm en geeft mij een kus. Ook zij is aangedaan door deze situatie. Het duurt even voordat ik weer met verwondering verder kan zwerven door de straatjes. De huizen hebben geen glazen ramen. De ramen zijn openingen die s’nacht met houten luiken worden gesloten. Ik kijk regelmatig naar binnen, vaak word ik dan van binnenuit begroet. Een man roept mij bij hem binnen en als ik binnen kom zit hij op een rode bank TV te kijken. Hij begint gelijk in het Spaans een verhaal te vertellen en ik moet hem stoppen om duidelijk maken dat ik geen Spaans spreek. Hij blijkt niet onder de indruk te zijn. Uiteindelijk besluit ik hem gedag te zeggen. Ik mag een foto van hem in zijn kamer maken. Ik vind het zelf een prachtig beeld die je kan vinden in mijn fotoserie. Even laten weer een nieuwe ontmoeting. Opnieuw passeer ik een gangetje, kijk naar binnen en word ik gelijk geroepen door een stel jongens die daar aan het eind van het gangetje staan. Zij zijn nieuwsgierig en willen weten wat wij komen doen. Zij spreken een beetje Engels dat maakt het iets makkelijker. Een jongen stoot mij aan en vraagt of Carla mijn vrouw is. Inderdaad zeg ik en ik krijg een hand, klap op de schouder en duimen. Later blijkt dat hij Carla had aangesproken; “hello my girlfriend”. Hij was duidelijk gecharmeerd van haar en niet ten onrechte. Vol van alle indrukken zijn rijden wij terug naar Panama City. Hier staan glanzende wolkenkrabbers die met elkaar concurreren in hoogte en architectuur. Ik vind de overgang te groot en besluiten niet te stoppen maar terug te gaan naar ons hotel t. So far so good. Ik laat ook de beelden spreken die je kan vinden in mijn foto serie.
Wie reist ziet meer en begrijpt de ander beter
De reiskriebel waart weer rond in mijn lijf. Voor vertrek naar Panama ga ik nog een keer met speurend oog de laatste ronde door het huis. Ik heb de vreemde gewoonte om alles keurig geordend en netjes achter te laten in huis. In de dagen voor vertrek heb ik de vaste rituelen. Lijstjes afwerken en de laatste bureaucratische hobbels nemen. Dat betekent instanties bellen en altijd die vervelende boodschap krijgen van menukeuzes. Ik word daar soms horentjes dol van. Het is tegenwoordig een dagtaak voordat eindelijk iemand mij te woord staat en ik de keuzes 12345 en oersaaie wachtmuziekjes heb doorstaan. Aan het eind van zo’n dag ga ik naar het bos en de duinen om de ergernis van mij af te laten glijden en te genieten van de rust en natuurlijke schoonheid. Tijdens mijn wandeling kwam ik een man tegen die zijn hond riep die ver bij hem was achtergebleven. De hond schuifelde langzaam naar zijn baasje, stopte af en toe, ging zitten en kwam dan moeizaam weer op gang. Ik stopte bij de man en zei hem: “hij is in de vertraging vandaag”. Hij keek mij aan en vertelde mij dat het ” zijn einde was” , zijn laatste wandeling. Ik schrok van de opmerking en bleef bij hem staan en vroeg wat er aan de hand was. Boris, zo heette de hond was ernstig ziek. Morgen nemen wij afscheid en laat ik hem inslapen. Terwijl hij dit vertelde liepen de tranen over zijn gezicht. Gelukkig heeft hij een mooie tijd gehad maar ik kan moeilijk afscheid nemen, wij zijn zo gehecht aan elkaar vertelde hij tussen het snikken door. Ik bleef bij hem en samen lopen wij zwijgend verder. Ik wist niet goed wat te zeggen of te doen. De man vertelde een aantal anekdotes die onze zwijgzame wandeling voor mij draaglijker maakte. Ineens groette de man mij en bedankte mij met een stevige hand voor de steun die ik hem had gegeven. Hij sloeg een pad rechtsaf en de hond liep schommelend achter hem aan. Ik bleef ontroerd staat en langzaam verdwenen zij in de verte. Ik liep verder en realiseerde mij dat dit een mooie onverwachte ontmoeting was die lang bij mij bleef tijdens mijn verdere wandeling. Vaak beschrijf ik mooie ontmoetingen tijdens mijn reis, maar ook dicht bij huis heb ik soms pareltjes van ontmoetingen. Thuis gekomen was ik nog stilletjes, de overgang naar mijn reisvoorbereiding was even schakelen. Het was 1 dag voor het vervolg van mijn reis van Pool naar Pool langs de 80ste Westelijke Lengtegraad die ik samen met mijn lief zal gaan doen. Eerst naar Panama dan Equador en vervolgens Peru. De nacht voor vertrek is altijd onrustig, regelmatig op de wekker kijkend hoe laat het is en of ik al uit bed kan. Ver voor de wekker rinkelend afgaat ben ik al naar beneden. Onze bagage klaargezet, besloten licht in gewicht te reizen, beide 9 kilo handbagage en kleine rugzak. “Goedemorgen reizigers!”, Frans komt achterom de kamer binnen. Wij drinken koffie samen en gaan daarna op weg naar Schiphol. Voor het eerst sta ik bij Schiphol in de file, de drukte slaat toe. De eerste vruchten van licht gewicht kunnen wij plukken. Binnen half uur door bagage- en paspoort controle, met dank aan Privium. We zijn op tijd vertrokken en arriveren over 10 uur in Panama. Tijdens de vlucht observeer ik mensen die keurig geordend rij na rij naast en achter elkaar zitten. Het blijft vervreemdend, zo’n enorme aluminium huls waar stoelen in geplaatst zijn en mensen van diverse afkomst en pluimage zitting hebben genomen. De diversiteit wordt ook op een andere manier duidelijk. De tv schermen weerkaatsen een pallet van kleure omdat ieder individu naar een andere film kijkt of een game zit te spelen. Ik ging naar het toilet, een man ging mij voor. Tot mijn verbazing nam de man een koffer mee het toilet in. Gaat zich zeker omkleden, dacht ik. Na 10 minuten kwam de man in dezelfde kleding en met koffer weer tevoorschijn. Zo’n tafereel prikkelt de fantasie en geeft de gedachten de vrije loop. Wat zou daar gebeurt zijn ? Op het scherm voor mij ploppen de vluchtgegevens op. Ik zie dat wij boven de oceaan vliegen, kijk naar buiten en zie blauw onder en blauw boven. Verder op de kaart duikt Cuba op. Het is nog twee uur vliegen en dan landen in Panama. Na de landing gelijk naar border control. In de verte zag ik een enorme menigte die zich traag richting de paspoort controle bewoog. Na een half uur waren wij aan de beurt. Even was er verwarring over de terugreis. We moesten een retour ticket laten zien. Toen ik vertelde dat wij eerst naar Equador gingen moest ik de boeking van die vlucht laten zien. Gelukkig ben ik op dit soort situaties voorbereid en toverde de papieren tevoorschijn. Hij blij, wij blij. Daarna een bagage check eerst door een hond, waar ik altijd heel zenuwachtig van wordt en daarna door de xray. Buiten werden wij verrast met een temperatuur van 34 graden en zeer hoge vochtigheidsgraad. Dat voelt als een klamme deken die over je heen wordt gegooid. Een taxi naar het hotel genomen en binnen 5 minuten waren wij bij het hotel. Althans dat dacht ik maar bij inchecken bleek dat de taxichauffeur ons bij het verkeerde hotel had afgezet. Naar buiten gelopen en zoeken naar andere taxi.Ineens kwam onze taxichauffeur aangereden en lachend riep hij dat wij bij het verkeerde hotel waren. Hij bracht ons naar het goede hotel en daar aangekomen snel naar de kamer omkleden en een duik in het zwembad. Vanwege tijdverschil, hier 18.30 maar voor ons 00.30 uur is dat een bijzondere ervaring. Morgen naar Casco Viejo in Panama. So far so good. De reis gaat verder van Pool naar Pool.
Miami meets South America : Inleiding op deel 3 van mijn Pool naar Pool reis
Ik sta bij een bushalte in Miami Beach te wachten op een gratis trolleybus. Naast mij staan een paar mensen samen met mij te wachten. De voertaal is Spaanse. Ik kijk nieuwsgierig naar de mensen naast mij en zij kijken nieuwsgierig terug. De zwijgzaamheid wordt snel doorbroken en wij raken in gesprek. Beiden hebben Cubaanse roots en als ik vertel dat ik twee maal in Cuba ben geweest zie ik de twinkeling in hun ogen. Nog twee vrouwen komen naast mij staan, deze hebben Mexicaanse roots en uiteraard de vraag of ik ook in Mexico ben geweest. Dit wordt door mij bevestigd en het feit dat ik Mexico meerdere malen heb bezocht maakt hun stemmen een octaaf hoger. De voertaal is inmiddels Engels geworden doordrenkt met Spaans. Het enthousiasme, de twinkelingen en het blijvend verlangen naar het land van herkomst ontroeren mij. Wat een verschil met het Florida in het kille noorden. Ik stap in. Het busje heeft een interieur van de jaren dertig. Houten banken en kleine jaren 30 bolplafonnières. Het busje raakt voller en voller en als er niemand meer bij kan komt hij in beweging. Bij iedere stop, die hard wordt ingezet, bewegen de staande mensen steeds heen er weer. Luidruchtig wordt naar de chauffeur geroepen die iets terug roept wat ik niet kan verstaan maar tot hilariteit in het busje leidt. Enkele stops later duurt het even voordat de nieuwe passagiers het busje binnenkomen. Ineens worden twee keurig geklede dames met fel platina grijs haar zichtbaar. Langzaam schuifelen zij de bus binnen. Onmiddellijk staan twee mensen op en bieden hun plaats aan. Zij zitten voor mij, keurig rechtop en de geur van haarspray vult het busje. Bij iedere stop roept de chauffeur; “Behind the line, go back”. Langzaam schuifelt de staande groep naar achter. Als het niet ver genoeg is, herhaalt de chauffeur de boodschap totdat de passagiers achter de lijn zijn gaan staan. Ik kijk uit het raam. Langzaam verandert de bouw van hoog naar laag. Kleine winkels hebben hun waren voor de deur uitgestald. Ik zie een bord met CUBA. Het is een Cubaans restaurant. Ik stoot Carla aan en wij gaan het busje uit. Zodra de deur van het restaurant opengaat word ik omarmd door een warme sfeer. De herkenbare geuren, warme klanken van Cubaanse muziek en de vrolijk uitdoste mensen maken mij blij. Ik bestel verrukkelijke Cubaanse Empanadas gevuld met Pulled Chicken en een koel biertje. Wij vallen op met onze aanwezigheid. Al snel wordt gevraagd waar wij vandaan komen en uiteraard is Amsterdam bekend. De eigenaar roept naar vrienden in het restaurant waar wij vandaan komen en dat levert grote glimlachen en opgestoken duimen op. De sfeer in delen van Miami is zichtbaar Zuid Amerikaans en dat is niet verwonderlijk omdat 70% hispanic of latino is en uit landen als Cuba en Mexico afkomstig zijn. Als wij het pand verlaten wordt ons in het Spaans toegeroepen dat wij nog eens terug moeten komen. Opnieuw sta ik bij de bushalte en wacht op de bus naar Little Havana, het hart van het dynamische Cubaanse leven in Miami. Eenmaal uitgestapt loop ik in een andere wereld. Carla kijkt mij met grote glimlach aan, hier voelen wij ons thuis. Overal zijn kraampjes, rumbars en restaurants met terrassen. Dat is iets wat ik in andere delen van Amerika zelden of nooit ben tegengekomen. Daar domineren de Fast Food restaurants waar sfeer onbelangrijk is; het gaat om snel eten. Deze wijk swingt en geeft rust. De mensen hier zijn buitenmensen; het leven speelt zich op straat af. Wandelen in een park is een belevenis. Overal wordt domino gespeeld met Cubaans temperament en hier en daar zie ik mensen verhit in discussie. Ik zie een terras waar onvervalste Cubaanse muziek wordt gespeeld. Wij kijken elkaar aan en wiegend op de muziek lopen wij het terras op. De verleiding is alom aanwezig en uiteraard wordt een heerlijke Mojito besteld. Onder het genoot van het heerlijke drankje laat ik de wereld aan mij voorbij gaan. Het zien en gezien worden is op deze plek een leuk tijdverdrijf. Het verlangen naar Cuba en Zuid-Amerika wordt aangewakkerd. Carla pakt mij zachtjes bij mijn arm en fluister, je wil zeker gelijk doorgaan. Inderdaad, ik verheug mij op mijn volgende deel van mijn Pool naar Pool reis en in deze omgeving wordt verder reizen versterkt. Ik zal in 2023 naar Zuid Amerika afreizen en blijf meereizen.
So far so good. De overgang van Noord naar Zuid is begonnen.
Pool naar Pool : Autorit op exact 80° Westelijke Lengte van Titusville naar Miami
In vervolg op mijn reis om de wereld in 75 dagen, die ik in mijn 75ste levensjaar maakte, ben ik een nieuw reisavontuur begonnen in mijn 78ste levensjaar. Ik ben nog steeds onderweg vanPool naar Pool. Begonnen in Longyearbyen (Spitsbergen). Deze plek vlak onder de Noordpool was voor mij het best bereikbaar. Daarna de oversteek naar Canada waar ik verder ben gegaan op de 80ste W. Lengtegraad om naar het zuiden af te zakken. Waarom de 80ste ?? Mijn wens is op mijn 80ste geboortedag op de Zuidpool te staan. Ik vind 80 een kroonjaar en wil dat in de jaren daarvoor reislustig gaan vieren. Deze keer niet aaneengesloten. Ik ga komende 2 jaar symbolisch langs de 80ste W. Lengtegraad van Pool naar Pool. In 2022 eindigt het traject Noord Amerika in Miami. Ik verblijf op dit moment in Inverness Florida om redenen die ik in mijn vorige verhaal heb beschreven. Nadat alle zaken rondom de verkoop van het huis zijn geregeld wil ik het laatste deel in Noord Amerika vervolgen. Oorspronkelijk wil ik dit met de Amtrak trein doen. Bij het bestuderen van de landkaart zie ik dat de 80ste westelijke lengte langs de kust naar Miami loopt. Ik besluit met de auto te gaan en de Coast Highway 1 langs de atlantische oceaan te volgen. Het eerste doel is Cape Canaveral. De dag voor vertrek biedt Carla aan mijn personal driver te zijn. Anders had je in de trein om je heen kunnen kijken en als ik rij kun je dat vanuit de auto doen. Het voelt een beetje vreemd. Het is de eerste keer dat ik niet zelf ga rijden in het buitenland. Daarbij komt ook dat ik graag zelf de controle wil houden!! Carla haar rijstijl is mij bekend en ik vertrouw haar volledig. Nadat ik mijn tas heb gepakt en in de cabrio had gelegd, loop ik toch automatisch naar de bestuurders kant. Lachend word ik teruggewezen naar de bijrijdersstoel. In het begin is het wennen omdat ik toch geneigd ben mee te rijden en af en toe opmerkingen te maken bij onverwachte situaties. Hoeft niet lieverd, is dan het antwoord van mijn lief. Eerst van Inverness via Titusville naar Cape Canaveral gereden. Cape Canaveral staat in het lijstje plaatsen met magische klanken. Ik zie mijzelf nog voor de zwart-wit uitzendingen zitten bij de lanceringen van de Apollo raketten. De bijzondere stemmen van Chriet Titulaer en Apollo Henkie ( Henk Terlingen) gaven de uitzendingen een sfeer van een spannende actiefilm. Van jongs af aan ben ik gefascineerd door alles wat met lucht- en ruimtevaart te maken heeft. Spreekbeurten op school hadden meestal dit als onderwerp. Mijn jongenskamer was niet versierd met voetbalsterren of idolen uit de muziekwereld maar met posters van vliegtuigen en landschappen uit verre landen waar naar toe gevlogen kon worden. Vandaar dat Bertje in NASA Kennedy Space Center met verbazing en in verwondering rondliep. Het blijft onbegrijpelijk dat die enorme raketten de lucht in konden gaan met een bemanning die opgesloten zat een kleine ruimtecapsule. Ik probeerde mij zoveel mogelijk af te sluiten voor de typisch Amerikaanse kermis die het Space Center tot een attractie park hebben gemaakt. Gelukkig was er veel geluid en filmmateriaal waardoor ik de sfeer van toen kon herbeleven. Ik geniet met kinderlijke nieuwsgierigheid van alle objecten zoals raketten, maanrovers, marsrovers, capsules en de diversiteit aan spaceshuttles. Er was, op typisch Amerikaanse wijze, aandacht voor de helden van de ruimtevaart. Na een paar uur rijden wij verder via de Highway 1 (deze loopt precies op de 80ste W.L. Graad) langs de Atlantische kust van Florida. Deze weg loopt door allerlei kleine dorpen waar om de paar honderd meter een stopbord staat. Wachten, ook al komt er geen verkeer aan. Altijd verwacht ik dat een Sheriff of State Trooper achter de bosjes vandaan komt om ons aan te houden. Gelukkig is dat niet gebeurd, hoewel het leuk was geweest voor het verhaal. Overnachten in Melbourne, uiteraard in Florida. Ik vind het grappig om in zo’n plaats te overnachten vanwege fijne herinneringen in Australie. Bij de receptie van het hotel worden wij op uitbundige wijze begroet en hebben een kamer geboekt. Herhaaldelijk kreeg ik te horen dat het breakfast het beste in town is. Na een prima nacht gingen wij goedgemutst naar de zaal voor het ontbijt. Wij werden in het spaans begroet met de mededelingen dat de kok niet was gekomen en dus geen ontbijt. Er was geen enkel alternatief, uitsluitend koffie en vele sorry’s met spaanse tongval. Geen brood? “Si Si Pan y mantequilla” was er nog wel. Brood geroosterd, boter en suiker erop en een bak koffie. “Morgen komt de kok weer”; zei de vrouw steeds en wij herhaalden dan dat wij er morgen niet zijn. Zo ging ook het afscheid;”sorry sorry, tomorrow wil the cocinero er zijn”. Lachend liepen wij naar de auto en begonnen aan de rit naar Miami. Eerst via de Highway 1 tot West Palm Beach. Gezien de tijd via een binnenweg naar de Highway 95 gereden en dat is een tolweg. In Miami aangekomen zoeken naar het gereserveerde hotel. Het hotel had geen parkeerplaatsen en even ben ik terug in Amsterdam. Toen ik in Amsterdam woonde heb ik vele vele rondjes moeten rijden voordat ik een parkeerplek had gevonden. Dat gebeurde hier ook. Uiteindelijk in een parkeergarage geparkeerd met dezelfde tarieven als Amsterdam, veel geld dus! S’avonds heerlijk gegeten met een glas witte wijn van $14.00. Wij hadden vooraf niet naar de prijs gekeken en bij het afrekenen vroeg ik of $14.00 voor twee glazen was, nee per glas. Reizen blijft verrassend en dit hoort erbij. Ik wil het 2de gedeelte van mijn reis in Noord Amerika op passende wijze afsluiten. Besluit dit op Ocean Drive te doen. Deze ligt precies op 80°.132506 Westelijke Lengte en iets verderop 80°.131944 Westelijke Lengte. Hier hef ik met Carla een glas champagne en toosten we op mijn reis. Met fernweh neem ik afscheid van dit deel van mijn reis. Het onbekende deel van USA heeft mij blij verrast. De tussenstop in Inverness was een periode met een lach en traan. Na Miami weer terug in Inverness waar wij met Wally en in gedachten met Theo de jaarwisseling hebben gevierd om 18.00 uur plaatselijke tijd en 00.00 in NL. Nog een paar dagen en wij vliegen terug naar Nederland. Ik wil iedereen een fantastisch en reislustig 2023 wensen en jullie bedanken voor alle reacties. Ik word daar altijd heel blij van. So far so good. Tot de volgende etappe die in 2023 langs de 80° Westelijke Lengtegraad in Panama, Equador en Peru zal gaan. Ik hoop dat je dan weer mee wil reizen. LEEF HET LEVEN, GENIET!! ?
Pool naar Pool: Winterse kou in warm klimaat op 81° Westelijke Lengte
Het is koud, heel erg koud. De ochtenddauw heeft het gras een kleed van ijskristallen aangetrokken. Ik ga naar buiten, bij iedere ademhaling knispert de uitgeademde lucht. De lucht is prachtig strakblauw, bomen krijgen scherpe contouren. Het is winter in zomers Florida. Op Radio en TV wordt gewaarschuwd voor extreme kou en sneeuwbuien. Voor Florida een uitzonderlijk verschijnsel. Buitenkranen moeten worden afgedekt. De verwarming voor de buitenzwembaden en de waterpomp moeten worden aangezet om bevriezing te voorkomen. Voor binnen wordt geadviseerd om de kraan te laten “ drippen”. S’nacht is het minus 10 graden en overdag blijft het onder nul. In huis draait de airco overuren, niet om te koelen maar te verwarmen. Buiten trek ik verschillende lagen kleding aan om warm te blijven. Met deze temperaturen heb ik geen rekening gehouden. Mijn lief en ik besluiten, ondanks de kou, op pad te gaan. Wij rijden in een cabrio wat bij deze temperaturen lachwekkend is, ook al omdat de verwarming het niet doet. Met kerst in het vooruitzicht eerst met Wally en Carla boodschappen doen. Dit wordt gecombineerd met een bezoek aan één van de grootste buitenmarkten in de omgeving waar Wally met Theo goede herinneringen aan heeft. Op de markt was het heel stil en iedereen is vorstbestendig ingepakt. De stemming van de kraambezitters is er niet minder om. In kerstuitdossing worden wij overladen met kerstwensen. Hier verse groenten gekocht voor het bescheiden kerstdiner. Gelukkig wordt in VS maar één dag kerst gevierd. Voor deze ene dag wordt wel alles uit de kast gehaald. De tuinen zijn kermisachtig uitgedost met opblaasbare kerstmannen, arrensleden, herten en zelfs auto’s. Uiteraard ontbreekt het niet aan lichtjes die voor en aan de huizen overdadig zijn uitgestald. Waar ik ook kom het Merry Christmas schalt mij tegemoet. De dag voor kerst zijn Carla en ik naar Christal River gereden. In koude perioden verzamelen honderden Manatees (zeekoeien) zich in de zoetwaterbronnen met een vrij constante temperatuur van 22,5 graden Celsius. Ik had gelezen dat er twee plekken zijn waar deze dieren zich verzamelen. De auto geparkeerd en aan een passant gevraagd naar de bronnen. Althans dat was de bedoeling. De man spreekt alleen Spaans en dat leverde weinig informatie op. Ineens zie ik een groepje Japanners in wetsuites. Zij gaan zwemmen met de Manatees. Ik vraag waar zij gingen zwemmen. De uitleg komt in een mengelmoes van Engels/Japans. Met een beleefd “ arrigato” en knikje loop ik verder. Carla vraagt aan mij; “heb je hem verstaan?” Absoluut niet maar ik wil niet steeds vragen wat hij zei. Daarna een beetje gaan zwerven en geprobeerd om bij de rivier te komen. Ineens zag ik een struik die volledig met ijs is bedekt. Op het gras heeft het ijs zich opgestapeld. Hier is een waterleiding gesprongen en het water spuit uit de grond en bevroor. Uiteindelijk kom ik iemand tegen die precies weet waar de Manatees zich verzamelen. Van honderden manatees is geen sprake maar ik heb er wel tientallen gespot. In één van de bronnen liggen de Japanners te dobberen. Met wetsuites en duikbril speuren zij het water af. In het voorbijgaan krijg ik een duim omhoog en enthousiast geroep dat wij het gevonden hadden. De volgende dag begint met een eenvoudig kerstontbijt gelardeerd met verhalen over Theo die ook geen liefhebber van Kerst was. Dit is echt een familietrekje. Kerstmiddag stond in het teken van de verkoop van het huis. Veel gegevens moesten verzameld worden om de verkoop mogelijk te maken. Het blijft emotioneel wetende dat dit de laatste keer is dat Wally hier zal zijn. De rest van de middag heb ik mij beziggehouden met het “kerstdiner”. Bietencarpaccio, kalkoenborst met puree en bloemkool. Nagerecht ijs voor mij en uitgebreide kaasplank voor Wally en Carla. Bij een heerlijke whisky bespreek ik mijn plan voor het laatste deel van mijn Pool naar Pool reis op dit continent. Ik wil dit met de Amtrak trein doen maar was inmiddels tot de ontdekking gekomen dat ik met de auto hetlaatste deel precies op de 80ste Westelijke Lengtegraad kan afleggen. Dit laatste krijgt mijn voorkeur en op Google Maps wordt de route vastgelegd. Het zal gaan van Titusville naar Miami over de Florida Scenic Highway. Wally wil voor het nieuwe jaar de spullen van Theo opgeruimd en het verkoopcontract getekend hebben. Ik besluit om dit gelijk na kerst te regelen zodat wij gezamenlijk het oude jaar voor het nieuwe kunnen inruilen. So far sogood.Volgende verhaal volgt