De 78.19.44 W.Lengtegraad en 44.13.11 N. Breedtegraad.

De tassen staan klaar in de gang, Frans rijdt de auto voor. Ik maak nog een laatste rituele ronde door het huis, doe de deur achter mij dicht en kijk nog een keer om. Mijn lief, mijn beste en geliefde reisgenoot reist met mij mee. De verhalen zal ik in de ik vorm schrijven omdat dat voor mij een gebruikelijke wijze van vertellen is. In gepaste zwijgzaamheid rijdt Frans ons naar Schiphol, daar aangekomen zie ik een enorme lange rij wachtende, naar vakantie smachtende mensen voor terminal 1 staan. Bij terminal 2 zie ik tot mijn opluchting aanzienlijk minder wachtende mensen. Het schetst misschien enige verbazing maar ik kom aan op Schiphol om 13.50 en ben om 14.15 in de Privium lounge aangekomen, wachten op de KLM vlucht naar Toronto van 17.50 uur.Alle tijd om de reis langs de 80^ste W. Lengtegraad nog eens onder de loep te nemen. Corona waart nog steeds in verborgen gedaante rond en in Canada zijn de maatregelen aangescherpt. Naast de ETA visum moest ik allerlei formulieren invullen met bewijs van vaccinatie en gezondheidsverklaringen. Tevens bestaat de mogelijkheid dat op het vliegveld van Toronto getest zal worden. Daarom heb ik en Carla een zelftest gedaan met gelukkig een positief negatief resultaat. Bij het het boarden vroeg ik aan Carla of dit wel de goede vlucht was omdat het merendeel van de passagiers mensen uit India waren. Lachend stelde Carla mij gerust. Tijdens de vlucht dartelden de curry geuren door het vliegtuig. De Indiase passagiers hebben een speciale maaltijd met een duidelijke voorkeur voor curry. Ik loop tijdens de vlucht regelmatig door het vliegtuig, geniet van diversiteit aan mensen en de wijze waarop zij zich tijdens de vlucht gedragen. Lezend, slapend in allerlei standen of staren naar een klein Tv-scherm. Na de landing in Toronto, de controle of alle papieren in orde zijn en gelukkig geen test. Het tijdsverschil blijft een vreemd fenomeen. Vertrek om 17.50 uur aankomst op dezelfde dag is 19.50 uur. Het bio ritme vraagt aanpassing en het duurt even voordat het lijf dat doorheeft. Gapend wachten op de bagage en slaapdronken in de shuttle bus naar het hotel. Uiteindelijk om 01.30 uur plof ik in bed en val onmiddellijk in slaap. De volgende dag zwerven door Toronto. Een Express trein gaat van het vliegveld in 25 minuten naar downtown Toronto. Althans dat is het streven maar vandaag lukte dat niet. Steeds schalde een stem door de trein dat het sein op rood stond vanwege een ongeluk op het spoor. Na een uur wachten kwam het bericht dat de rit gecanceld is en dat er bussen klaar staan voor vervoer naar Toronto. Op dat moment spuugt de trein grote drommen mensen uit. Op het moment van het bericht stond ik al buiten terwijl velen stonden te wachten op nadere informatie. Geen sprake van bussen, 1 dubbeldekker stond klaar en binnen mum van tijd was deze gevuld. De bus vertrok. Na een half uur kwam de bus in een file terecht, het duurde 1 uur voordat de bus arriveerde bij Union station. Achteraf bleek het een van de drukste dagen te zijn vanwege Indy cars Toronto en een belangrijke wedstrijd van de Toronto Blue Jays. Tussen de vele luidruchtige in blauw geklede mensen valt de diversiteit van mensen op waarbij Azië overduidelijk de overhand heeft. Toronto imponeert door prachtige architectuur, veelvormigheid in staal en glas. Om uit de slagschaduw van de gebouwen te komen loop ik naar de haven waar het een komen en gaan is van allerlei boten en bootjes. Uitzicht op water is voor mij altijd een verademing. Ik ben verder gaan zwerven door de stad en af en toe zie ik een bakstenen gebouw tussen het glas en staal. Deze gebouwen hebben door hun lelijkheid een eigen schoonheid. Neergestreken op een terras voor een hapje en drankje. Juist hier geen schaduwplek. Carla wees op een tafel in de schaduw, deze is voor 4 personen en dan mag je er niet met z’n tweeën aanzitten. Carla haar charme werkt weer, echt niet zei Carla met haar beste glimlach, de man gaf haar een knipoog en zei “ I’ll sneak you in” en met de hand op haar arm leidde hij haar naar de tafel. Met een grote smile volg ik gedwee de twee naar de tafel. Het Canadese biertje had al snel effect, de vermoeidheid en tijdsverschil begon zijn werk te doen. Besloten om met de trein terug te gaan naar hotel. Het station van Toronto is een schoonheid van klassieke Beaux-Arts-architectuur en ik kom ogen tekort om de prachtige details de aandacht te geven die zij verdienen. Uiteindelijk in de trein gestapt, 25 minuten later op het vliegveld en wachten op de gratis shuttlebus die ons naar het hotel brengt. Daar de meegebrachte salade met broodjes verorbert. Ik wilde beginnen met schrijven, na een paar zinnen viel ik boven de IPad in slaap. Carla wekte mij en ben gelijk het bed in gerold. De volgende dag de auto opgehaald en op weg naar het startpunt van deze reis. Het eerste half uur is altijd wennen in een andere onbekende auto. Vooral omdat de techniek meer en meer vorderingen maakt, de auto neemt de regie in plaats van dat ik bepaal wat er gebeurt. Uiteindelijk heb ik de auto weer in de hand en door de buitenwijken van Toronto naar de snelweg. Een afslag genomen en daarna door heuvelachtig landschap gereden. Opvallend zijn de houten huizen met veranda aan de voorkant. Het zijn beelden uit films, alleen ontbreekt de schommelstoel met daarin een schommelde oma. In de middle of nowhere gaf het navigatiesysteem aan dat ik op mijn ingestelde coordinaten was aangekomen, de 78.19.44 W.Lengtegraad en 44.13.11 N. Breedtegraad. Foto’ s gemaakt en op weg naar Gananoque. De reis zal gaan langs de 78^ste, 79^ste en 80^ste W. Lengtegraad gaan, met af en toe een zijwaartse uitstap. So far so good. Ik hoop dat je weer meereist en ik zou hetfijn vinden als je af en toe een reactie achterlaat.

Van 78º.19.44 N. Breedte naar  78º.19.44 W. Lengte

Ik word uit mijn slaap gehaald door luide aanmoedigingen en geschreeuw. Ik open de blindering van het raam en sluit onmiddellijk mijn ogen tegen het felle licht. Het is 08.00 en ik zie twee mannen, waarschijnlijk leraren, die schoolkinderen staan aan te moedigen. Het lijkt op een crossloop en ondanks de koude lopen alle kinderen in sportkleding. De kinderen variëren in leeftijd tussen de 8 en 12 jaar. Het is geen gemakkelijk parcours, het gaat omhoog, omlaag, omhoog en omlaag over een behoorlijke lengte. Steeds als zij de leraren passeren neemt het volume van de aanmoedigingen toe. Het geluid weerkaatst prachtig tussen de bergen. Ik heb vandaag geen buitengaatse activiteiten en besluit vandaag de omgeving van Longbearbyen te gaan verkennen. Het is mijn laatste dag op Svalbard Spitsbergen, morgen vertrekt mijn vliegtuig om 02.25 uur. Vanmorgen geen walmende Indiase geuren. Tijdens mijn muesli fruitontbijt met een kop geurende koffie scrol ik door mijn outlook en lees de reacties op mijn ReisMee blog. Ik ben altijd blij met reacties; de betrokkenheid doet mij goed als ik in den vreemde ben. Tegenwoordig gaat het snel met IPhone en IPad. Tijdens vroegere reizen was dat wel anders. Als ik dan contact wilde moest ik soms uren in een zweterig hok van een postkantoor proberen om een collect call te regelen. Na veel gekraak kreeg in dan contact met het thuisfront en menig keer heb ik daar een traantje weg gepinkt. Klaarblijkelijk is het gevoel van heimwee altijd wel in mijn lijf aanwezig gebleven. Een andere manier was post restante. Ik gaf van te voren een plaats aan waar ik van plan was te blijven. De weg naar het postkantoor was altijd spannend. Steeds de vraag ; is er post of is er geen post. In het postkantoor stonden dan bakken met post in alfabetische volgorde. Beginnen met de H, helaas niets en dan naar de V of B. Uiteindelijk viste ik de brief uit het vak, ging ergens wat drinken en de brief lezen. Daar is ook menig ontroerend moment ontstaan. Ik schreef brieven terug of stuurde een kaart. Toen mijn ouders waren overleden vond ik alle post die ik tijdens mijn reizen had gestuurd. Ik vond ze keurig geordend terug in een schoenendoos. In deze doos zat ook agenda’s van mijn moeder. Zij hield precies bij waar ik was en waar ik naar toe ging. Terwijl ik dit schrijf, springen de tranen in mijn ogen, ik mis mams. Elena de gastvrouw komt binnen en wij maken afspraken over mijn vertrek. Daarna trek ik mijn bergschoenen aan, kleed mij warm en ga naar buiten voor een wandeling in de omgeving. Het landschap heeft weinig kleur, het zijn dezelfde tinten als in Nederland nadat het gevroren of gesneeuwd heeft. Het is allemaal een beetje dof, hier en daar opgevrolijkt door het felle wit sneeuw dat nog op de bergen ligt. Opvallend zijn de vele witte kruizen aan de voet van de berg ter nagedachtenis aan overledenen. Het pad gaat omhoog, ik kan niet zien waar het naar toegaat en er zijn geen zijpaden. Ik loop nog 1 uur omhoog, kijk om mij heen en besluit om terug te lopen. Beneden loop ik richting de haven en het dorp. Ik passeer huizen in de kleuren rood, geel en groen. Voor alle huizen staan heel veel sneeuwscooters. In Nederland heeft ieder een fiets en hier is dat de sneeuwscooter. De meeste staan ingepakt tijdens de midzomer periode. Vlak bij de haven loop ik over keien en zand naar de zee. Maak wat foto’s en kijk in verwondering om mij heen. Ik ben mij bewust van mijn vertrek en merk dat ik eigenlijk nog niet weg wil. Ik voel mij thuis in dit bizarre ruige onvoorspelbare landschap. Tegelijkertijd verlang ik naar mijn lief en geliefden. Deze spagaat zal altijd wel zo blijven. Ik breng een bezoek aan het Svalbard museum. Hier wordt de geschiedenis van Spitsbergen ofwel Svalbard uiteengezet. Uiteraard zijn de ijsberen, vogels, zeehonden, walrussen geprepareerd en staan uitgestald. Ik vind dat altijd een vreemde gewaarwording, mooi maar levenloos. Ineens komt een luidruchtige groep binnen. Dit is een teken dat een cruiseschip is aangekomen. Ik maak mij snel uit de voeten en loop naar het dorp. In dit dorp is één smalle hoofdstraat met winkels, ik schat 300 meter lang. Ik doe nog wat inkopen, eet een broodje zalm en ga terug naar mijn kamer. Ik ga inpakken en maak mij klaar voor vertrek. Tassen gepakt, alle papieren nog eens bekeken. Daarna een taxi besteld voor transport naar het vliegveld. Op mijn gemak heb ik een heerlijke maaltijd klaargemaakt en s’ avonds op terras in de zon, het is 22.30 uur, heb ik nog een biertje gedronken. Daar mijmer ik over mijn reis op Spitsbergen, ik heb genoten en geniet nog steeds van alle indrukken die ik heb opgedaan. Ik zal dit lange tijd blijven koesteren. Tegelijkertijd verheug ik mij op het vervolg van mijn reis van Pool naar Pool. Ik ga van 78º N. Breedte naar 78º W. Lengte en vervolgens naar 80º W. Lengte. Langs deze lengtegraad zal ik verder naar het zuiden afzakken. Daarover later meer, voor nu geniet ik van deze reis en ik hoop dat je mee blijft genieten in tekst en beeld. Nogmaals bedankt voor de reacties die ik heb gekregen. So far so good. Ik leef het leven en geniet !!

Fjordsafari naar Esmark glacier & Barentsburg

De lucht is een grijze lappendeken met grote gaten waar de zon onbevangen doorheen breekt. Het is 6.30; de zon wint aan kracht en de temperatuur schuifelt langzaam naar 2 graden boven nul. Ik maak mij klaar voor een nieuwe boottocht, deze keer opnieuw met een omgebouwde grote sleepboot. Na het rituele kleedfestijn ga ik naar buiten, een koude rilling trekt over mijn lijf een teken dat het nog erg koud is. Ik wacht op een bus met aankondiging M/S Barentsburg , deze zal mij oppikken. Het duurt niet lang of de bus komt eraan en brengt mij en andere passagiers naar de haven. Daar ligt de M/S Barentsburg met rokende schoorstenen en ronkende motoren. Het is een ukkie naast de cruiseschepen die in de haven liggen aangemeerd. Ik ga de loopplank over aan boord en ik vind daar een plekje aan een tafel naast twee grote ramen. De hoorn blaast een harde lange lage toon ten teken van vertrek. Dit geluid trekt mij opnieuw naar het verleden. Ik was met mijn vader en broer van Epe naar Harderwijk gefietst om een motorboot de M/S Kasteel Staverden naar Amsterdam te nemen. Eenmaal aan boord ging mijn vader nog even de wal op om iets te kopen. Ineens klonk scheepshoorn luid het vertrek aan, mijn vader was nog op de wal, ik rende tussen de andere passagiers naar het dek en sprong aan de wal. Vol verbazing werd ik nagestaard, mijn broer was rustig blijven zitten. In de verte kwam mijn vader aanlopen en huilend riep ik dat de boot ging vertrekken. Mijn vader lachte en zei dat het nog 10 minuten zou duren. Snikkend ging ik aan boord en inderdaad 10 minuten later vertrok de boot. Ik vind het opvallend dat zo’n geluid een diep verborgen herinnering ineens aan de oppervlakte kan brengen. Deze boot vertrekt ook. Het eerste gedeelte is hetzelfde traject door de haven en fjord . Ik haal koffie en nestel mij aan het raam. Ik ga regelmatig naar het bovendek geniet van de harde wind waarop de vogels zich laten dragen en langs de boot scheren. Het eentonig gebonk van de motoren en het staren over zee zorgt voor meditatieve momenten. Het laat leven even stilstaan, ik zit hier, leef het leven en geniet. In de verte worden met sneeuw bedekte bergen zichtbaar en doemt de Esmark gletsjer op. Hoe dichter bij de gletsjer hoe meer ijsplaten, sommige bedekt met een berg sneeuw. Het is pas twee weken mogelijk om naar deze gletsjer te varen, daarvoor was deze fjord nog dichtgevroren. Jammer genoeg zijn met het breken van het ijs en afnemende dikte van de ijsplaten ook de zeehonden en walrussen verdwenen. De ijsplaten zijn te dun geworden om hun gewicht te dragen. Zij zijn naar hogere oorden vertrokken. De boot nadert langzaam, met gekraak en gebonk van ijsplaten op de boeg, de gletsjer. Ik ben opnieuw gefascineerd door deze schoonheid, haal de schoonheid weer naar binnen en later in beeld vastleggen. Het beeld staat gelukkig op mijn eigen printplaat en hopelijk kan ik daar nog lang van genieten. Langzaam gaat de boot achteruit. Het is alsof een film wordt teruggedraaid. De boot gaat richting Barentsburg, opnieuw een Russische mijnbouwnederzetting . De mijnen zijn nog steeds in gebruik en er worden kolen gedolven. Eenmaal aangemeerd ga ik een trap van 170 treden beklimmen. Ik word boven door een Russische vrouwelijke gids met veel humor ontvangen. Zij vertelde over de historie en het huidige leven in deze nederzetting. Voor achtergrond informatie over Barentsburg verwijs ik naar Wikipedia. Uiteraard staan hier ook veel communistische symbolen, met als blikvanger een borstbeeld van Lenin. Het Russisch Orthodoxe houten kerkje met schitterende iconen maakte veel indruk op mij, mede omdat het nog steeds bezocht wordt door de Oekraïne mijnwerkers, 90 procent van de mijnwerkers zijn Oekraïners in deze Russische enclave. De oorlog in Oekraïne ligt hier voelbaar als een donkere, duistere deken over dit gebied op Spitsbergen. Ik voel mij een beschouwende beschamende toeschouwer, het intens genieten is even is de rugzak gegaan. Eenmaal aan bord laat ik de negatieve gevoelens met de wind meewaaien en ga weer genieten van de prachtige natuurlijke schoonheid. Ik neem geen bord voor mijn kop, maar ik gooi wel even mijn kop in de wind om op te frissen. Ineens hoor ik een ronkend geluid boven de boot. Ik ga naar het bovendek en zie een helikopter boven de boot hangen. De kapitein laat weten dat er een oefening wordt gehouden. Iedereen moet van het achterdek af omdat daar de reddingswerker zal dalen en landen. Het is een spectaculair gezicht. Een stil hangende helikopter, een man die aan een touw naar beneden glijdt, boven het water hangt en de piloot instructies geeft welke richting hij moet aanhouden. Met een sprong komt hij aan boord, vervolgens daalt een brancard naar beneden tot op het achterdek, de man doet daar dekens en doos in en wordt daarna weer opgehesen. De man klikt zichzelf ook weer vast en met een slinger gaat hij overboord, slingert nog even boven zee en wordt dan opgehesen. De reddingslijn wordt naar binnen gehaald en de helikopter verdwijnt. Ik voel zo’n kinderlijke blijheid bij het aanschouwen en volgen van deze gesimuleerde reddingsactie. De bootvaart weer verder en komt langs enorme steile kliffen, de snelheid wordt verminderd om de vele vogelsoorten beter te kunnen bekijken. Voor mij zijn de papegaaiduikers een lust voor het oog, met de verrekijker goed te zien, helaas niet mogelijk om ze in beeld vast te leggen. Na deze gevederde openluchtvoorstelling vaart de boot weer naar de thuishaven. Ik ben inmiddels 10 uur onderweg geweest. Na aankomst ga ik gelijk naar mijn pensjonat. Eerst een biertje met een Noorse wodka en daarna mijn eten klaargemaakt. Ik ben op de kamer gaan zitten, nog wat drinken en op tijd onder de wol. So far so good, ik geniet volop van dit avontuur op Spitsbergen.

Fjord Safari Nordenskiöld Glacier en Pyramiden 78 N.Breedte

Het daglicht gluurt naar binnen langs de randen van de raamverduistering. Het is 03.00 uur, het blijft een vervreemdend gevoel. Ik kijk even naar buiten en inderdaad, het is licht net als om 15.00 uur. Ik kruip weer onder de dekens, trek deze goed omhoog want is het min 4 graden. De volgende ochtend ga ik om 07.30 naar de keuken om mijn ontbijt klaar te maken. In de gang komt mi een vette walm van gebakken zalm tegemoet. Het internationale gezelschap, drie mannen uit India, laten zich al gelden. Ik maak snel mijn kom yoghurt, kiwi en muesli klaar en een mok koffie. Ik neem deze mee naar mijn kamer want de keuken staat blauw van de walm. Ik maak mij klaar voor een Fjord Safari naar Nordenskiöld Glacier en Pyramiden en mijn voorbereiding is hetzelfde ritueel als gaan skiën. Laag na laag aantrekken en rugzak pakken. Ik word 08.30 opgehaald en om 08.15 belde Svalbard Adventure mij met het bericht dat ik de enige passagier was en dat mijn trip gecanceld is. Lekker op tijd, dacht ik en maakte mijn ongenoegen kenbaar, wel excuses maar geen alternatief. Ik vertelde dat er ook andere, wel grotere boten, naar deze bestemming gaan. Ik vroeg hem mij naar de haven te brengen. Hij kwam gelijk en binnen vijf minuten werd ik opgehaald. In de auto belde hij met een andere maatschappij, deze had nog plaats. Wij moesten wel opschieten want de boot vertrekt over 10 minuten. Vlak voordat de loopplank naar binnen werd gehaald kwam ik de boot op. Binnen geboekt en betaald. Het is een langzame boot en de trip duurt 10 uur. Ik heb een comfortabele plek gezocht en mij daar genesteld. Het is wennen aan deze traagheid van de boot, althans in vergelijking met de RIB-boot waar ik eerder mee heb gevaren. Buiten op het dek is het fantastisch. Ik geniet van het langzaam voorbijtrekkende landschap met allerlei schakeringen. Het weer is omgeslagen, bewolkt met af en toe mistflarden, felle schrale wind en een temperatuur van 4 graden, gevoelstemperatuur ver onder nul. Regelmatig kijk ik met verbazing om mij heen, de natuur heeft zoveel schoonheid te bieden en tegelijkertijd bekruipt mij ook het gevoel dat de schoonheid vergankelijk is. Uiteraard is dat een natuurlijk gegeven, maar de negatieve invloed van de mensheid wordt ook duidelijk zichtbaar. Verschillende gletsjers zijn in de afgelopen jaren met meters en soms zelfs tientallen meters teruggedrongen. Helaas gaat dit proces door. Hoewel ik nu blij ben en geniet stemt de toekomst van deze schoonheid mij somber. Daarom haal ik deze schoonheid van buiten naar binnen en wil dat vooral een plekje geven in mijn diepste binnen. Ik krijg te horen dat het lunchtijd is, iedereen begeeft zich naar het achterdek waar de lunch wordt geserveerd. Hier wordt de diversiteit en verschillen van mensen weer eens zichtbaar. De Chinezen zijn de eerste, dan de Indiërs en Russen. Zij scheppen hun borden zo vol dat het op een ijsberg lijkt. Daarna volgen de Europeanen, Italianen, Spanjaarden, Noren en ook 1 Nederlander, dat ben ik. De borden van de laatste groep is duidelijk bescheidener van omvang. Deze volgorde is, ook bij het vervolg van deze trip, zichtbaar o.a. bij het aan en van boord gaan en ook bij de foto’s die gemaakt worden. Het zal geen raadsel zijn wie steeds de meeste selfies aan het maken is. Het is zoals het is; wij zijn als alle mensen, als sommige andere mensen en als geen ander mens. Hierbij speelt culturele achtergrond een belangrijke rol. Na de lunch naderen wij de Esmark Glacier. Opnieuw een prachtig beeld en het blijft ontroeren. Het wolkendek breekt op het moment dat de boot voor de gletsjer ligt en dat geeft een bijzonder effect aan de contouren van de gletsjer. Ik kan in deze omgeving nog wel weken blijven, ik geniet ieder moment. De boot vaart langzaam van de gletsjer weg, ijsschotsen bonken tegen de boeg. Fernweh is voelbaar bij het verlaten deze gletsjer. De boot vaart naar Piramiden, een verlaten Russische kolen mijnbouw nederzetting en het is nog steeds een Russisch grondgebied. Een grauwe desolate plek met verlaten en vervallen gebouwen. Wij werden ontvangen door een Russische gids die een rondleiding gaat geven. Tijdens de algemene inleiding vraagt iemand wat de tekens op de berg betekenen, Mir Mir zei de gids is Vrede wereld of wel Wereldvrede. Ik kon het niet laten de opmerking te maken; dat kan beter bedekt worden. Een aantal mensen moesten lachen en bevestigen mijn quote. De gids kon het niet waarderen en zei dat het voor de mijnwerkers was. Gedurende het vervolg van de tour vertoonde de gids opvallend ontwijkend gedrag mijn richting. De architectuur van de gebouwen is typisch communistisch en propagandistisch. Wel verbazingwekkend met een theater voor 300 mensen, een 25 meter zwembad een enorm groot restaurant met idem dito keuken. Uiteraard is alles voorzien van de bekende propaganda taferelen van geluk en voorspoed voor het volk en is nu vergane glorie. Ik vind het interessant om hier te lopen ondanks dat deze plek in schril contrast staat met de schoonheid in de omgeving. Op de terugweg vaart de boot dezelfde route terug en het zicht is beperkt door lage bewolking. Ik staar over de zee, mijmer en dommel een beetje weg op de deining van de golven. De boot meert om 19.30 uur aan in de haven van Longyearbyen. Ik ga gelijk door naar mijn pensjonat en maak nog een maaltje klaar. Gelukkig zijn er geen Indiërs aan het koken. Onder het genot van een Noorse wodka begin ik te schrijven en dit is het resultaat. So far so good, morgen weer met de boot naar andere bestemmingen. Ik geniet, ik hoop dat je meegeniet. Kijk ook naar de foto’s, die ik later zal plaatsen

Longyearbyen 78 graden Noorderbreedte

Na twee jaar reizen in mijn hoofd zijn alle reis fantasieën in een vaste vorm gegoten. Reizen van pool naar pool langs de 80ste W. Lengtegraad. Mijn startpunt is op de 78ste breedtegraad in Longyearbyen op Svalbard -Spitsbergen. De keuze voor de 78ste is omdat dit mijn 78ste levensjaar is en ik richting de 80 ga, haha jaja. Het vervolg op het 1ste gedeelte van deze reis zal langs de 79ste en 80ste W.Lengtegraad in Canada en Amerika gaan. Ik sta op het punt van vertrek en het voelt weer onwennig en onrustig. De laatste reis die ik alleen maakte is alweer drie jaar geleden, net voor de coronagolf de wereld overspoelde. Dit gevoel zet mij in de tijd terug, het is hetzelfde gevoel dat ik had toen ik voor het eerst samen met twee vrienden de wijde wereld introk. Ik was 16, wij gingen op de fiets naar Parijs om de aankomst van de Tour de France in het Parc des Princes te zien. Dat weeïge en onrustige gevoel voor het vertrek is er nu ook weer. Het openbaart zich als het verlangen om weg te gaan en zich moet ontworstelen aan het gevoel van geborgenheid en veiligheid. Het maakt mij gevoeliger voor prikkels en dat kan zich uiten in snel geïrriteerd zijn tot ontroering met natte ogen als mijn lief mij even aanraakt en liefdevol aankijkt. Dit is het voorspel voor iedere reis en dat zal altijd wel zo blijven. Tas en rugzak gepakt, camera en lenzen gecontroleerd, nogmaals kijken of alle papieren compleet zijn ; nu op weg naar Svalbard ofwel Spitsbergen. Mijn lief brengt mij naar Schiphol. De stilte in de auto is getuige van een lastig moment, afscheid nemen. Vanwege alle berichten over lange rijen kwam ik vroeg op Schiphol aan. Ik had geluk, geen rijen en zelfs bij de douane kon ik gelijk doorlopen. Veel te vroeg, de resterende tijd heb ik in de Privium lounge doorgebracht. Uiteindelijk gaan boarden en met vertraging naar Oslo gevlogen. In Oslo moest ik mij haasten voor de aansluitende vlucht. De rij wachtenden voor de vlucht naar Longyearbyen was opvallend gekleed. Veel jassen, broeken en bergschoenen van bekende outdoor merken. Het vliegtuig was volgeboekt, wat mij verbaasde, ik had niet verwacht dat er zoveel mensen naar Spitsbergen zouden gaan. De landing was spectaculair, het is 01.30a ( s’nachts) en de zon schijn nog volop. Besneeuwde bergtoppen steken boven een wolkendek uit en als het vliegtuig door het wolkendek de daling inzet is het daaronder nog steeds licht. De zon gaat in deze periode nooit onder, wat in eerste instantie een vervreemdend gevoel is. De afhandeling van bagage en paspoortcontrole ging snel en buiten stond een shuttlebus te wachten. Voor NKR 100 wordt iedereen die geen taxi neemt naar zijn of haar bestemming gebracht. Een vriendelijke chauffeur laadt de koffers al naar gelang bestemming in de laadruimte. Het duurde even voordat iedereen zich in de bus had genesteld. De chauffeur komt binnen en begint vooraan met de betalingen te innen. Hij doet dit traag zonder enige haast en dat vraagt op zo’n moment wel enige aanpassing van mij. Nadat de passagiers op de achterbank hadden betaald ging de bus rijden. Bij de hotels werden mensen en bagage uitgeladen en om 02.45 kwam ik aan bij Haugen Pensjonat, waar ik deze week zal verblijven. Ik heb mij geïnstalleerd, de ramen verduisterd en ben gaan slapen. Om 08.00 was ik klaarwakker, rustig ontbeten en kamer ingericht. Na de koffie ben ik naar beneden gelopen om Longyearbyen te verkennen en op zoek naar Svalbard Adventure om de verschillende boottochten te boeken. Uiteindelijk besloten om drie tochten te gaan maken. De eerste is de volgende dag, met een RIB-boot naar twee gletsjers. Toen alles geregeld was ben ik koffie gaan drinken met sandwich en boodschappen gaan doen voor avondeten. Het pensjonat heeft een grote keuken waar iedere gast zijn eten kan klaarmaken. Dit heeft mijn voorkeur vanwege de hoge prijzen in de restaurants en ik vind het leuk om hier te kokkerellen. Na een rusteloze nacht is het zover, ik word opgehaald door Bjorn, de schipper en gids. Bij de haven aangekomen krijgen wij eerst een briefing. Mijn 7 reisgenoten zijn twintigers en dertigers, mijn grijze manen steken schril af tegen de donkere haardossen. Na de briefing worden wij in speciale overlevingspakken gehesen, krijgen bivakmutsen, speciale wanten, laarzen en een soort skibril. In deze uitdossing loop ik waggelend naar de boot. Een RIB-boot heeft 10 plekken, geen stoelen maar een soort bok met daarvoor een stalen beugel. Nadat iedereen op zijn bok is gaan zitten, werden nieuwe instructies gegeven voor een behouden vaart. Motoren gestart en in rustige tempo de haven uitgevaren. Bjorn gaf een teken dat de snelheid opgevoerd gaat worden en is het alsof ik gelanceerd werd. Met een enorme kracht en vaart scheert de boot bonkend over het water. Iedere golf is raak, het is alsof ik op een ongetemde mustang zit en deze in bedwang probeer te krijgen. Uiteindelijk heb ik mijn zit gevonden en kon ik genieten van de omgeving. In eerste instantie was overal water en zag ik stuiterende mensen voor mij. Langzaam doemden aan de horizon besneeuwde bergen op. De bewolking brak en de zon kwam tevoorschijn. Ineens verminderde de boot snelheid. De zee was geplaveid met een enorme ijsplaat. Bjorn keek waar een opening was. Langzaam voeren wij langs de ijsplaat en ineens was er een opening. Voorzichtig zocht Bjorn zijn weg, het geluid van schurende ijsschotsen onder de boot maakte het spannend. Daarna volle kracht vooruit, de wereld voor ons werd steeds witter en omringd door afgebroken besneeuwde ijsrotsen in een spiegelgladde zee. Langzaam naderen wij de gletsjer, in verband met afbrekende ijsplaten van de gletsjer moet de boot vanwege veiligheid op 300 meter afstand blijven. De boot komt stil te liggen de motor gaat uit en wij drijven met de stroming mee. Ik kijk om mij heen, het is oorverdovend stil en iedereen is sprakeloos en woorden blijven binnen. Ik ben tot tranen toe ontroerd door deze serene stilte en schoonheid. Het raakt mij heel diep van binnen, ik blijf lange tijd stil staren en vergeet te fotograferen. Na deze eerste bijzondere beleving pak ik mijn camera en probeer de schoonheid in beeld vast te leggen. Het beeld zal de stilte goed weergeven, alleen het zachte kabbelende en knisperende geluid zal ontbreken, die moet je erbij fantaseren. Motor wordt weer gestart en langzaam zigzaggen tussen de drijvende ijsrotsen naar de volgende gletsjer. De zon staat in een strak blauwe lucht en dit geeft een prachtige weerkaatsing op het water. Hierdoor wordt ook de onderkant van de ijsrotsen zichtbaar en dat is wonderschoon. De motor gaat weer uit, wij krijgen een sandwich met warme black current drank. Bijzonder om in deze omgeving een broodje te eten, althans ik kon geen hap door mijn keel krijgen. Ik ben vol van alle emotie en indrukken en had absoluut geen trek in eten. Het drankje smaakte heerlijk, kan ik aanbevelen. Bjorn vroeg aan ons of het goed was als wij een half uurtje langer op deze plek zouden blijven, hij vertelde dat deze dag heel bijzonder was, een kalme zee en strak blauwe lucht. Hij had dit zelf in weken niet meer meegemaakt, ook hij genoot met volle teugen van dit moment. Uiteraard had niemand enig bezwaar en ik kon mijn geluk niet op in deze prachtige onwerkelijk mooie omgeving. Iedereen bleef stil en als iets gezegd werd ging dat op een fluisterende toon. Uiteindelijk werd de motor gestart en het eerste deel voeren wij zigzaggend langs wonderlijk gevormde ijsmassa’s. Daarna gaan de motoren voluit en denderen wij weer over de golven. De overtocht is 50 minuten stuiteren op het water. In de haven aangekomen wordt de snelheid verminderd en aangemeerd. Op de wal zoekt iedereen het evenwicht om te lopen. Met een debriefing is deze dag ten einde gekomen en ik heb genoten en geniet nog steeds. So fas so good, tot de volgende tocht die ik ga maken en daarover zal vertellen.

Heimwee en Fernweh

Een groene trein met rode bies rijdt langzaam het station van Haarlem binnen. Ik druk mijn wang dichter tegen de jas van mijn oma. Mijn hand klampt zich vaster in haar hand, het eelt van het dagelijkse harde werken wordt voelbaar. Wij stappen de trein in en gaan op een leren bank zitten, ik aan het raam. De koffer wordt boven ons hoofd in een rek gelegd. Gestaag zet de trein zich in beweging en begint de wereld aan mij voorbij te trekken. Wij zijn onderweg naar Andijk, eerst met de trein naar Amsterdam en vervolgens naar Enkhuizen, daar zullen wij de bus naar Andijk nemen en worden opgehaald door de broer van oma en zijn vrouw. Daar in het huisje van oom Piet en tante Antje gaan wij een paar dagen logeren. Het is voor mij de eerste keer dat ik de wijde wereld intrek, althans dat voelde voor mij zo als 8 jarig ventje. In Amsterdam moesten wij overstappen, ik was overweldigd door de geluiden, de mensen en het imposante station. Oma had in haar ene hand de leren koffer en aan de andere hand hield Bertje zich stevig aan haar vast. Ik vond het spannend en had een vreemd vlinderachtig gevoel in mijn buik. Onderweg staarde ik in verwondering uit het raam Zag een blauwe lucht groene weilanden met strakke strepen van sloten aan mij voorbij trekken. Dit werd verstoord door twee mensen die tegenover ons kwamen zitten, ineens stond ik in de belangstelling, hoe heet je, waar ga je naar toe, leuk om met je oma te gaan logeren, welke klas zit je, is het leuk op school, Andijk daar zijn wij nooit geweest. Deze waterval van opmerkingen en vragen had tot gevolg dat ik mij steeds meer in mijzelf terug trok en naar buiten bleef turen. Oma bleef stil en gelukkig werd ik niet gedwongen om steeds antwoord te geven. Na verloop van tijd stopte de overhoring en kon ik genieten van de reis. In Enkhuizen overgestapt op de bus en bij de halte in Andijk stonden oom Piet en tante Antje op ons te wachten. Wij werden hartelijk begroet en oma begon ineens een voor mij onbekende taal te spreken met haar broer en zijn vrouw. Verbaasd keek ik hen aan, zij moesten lachen, dit is West Fries, zo praten wij hier. Oma keek naar mij, drukte mij tegen zich aan en zei ; wij praten wel weer gewoon met jou. Ik vond het wel bijzonder dat in Nederland mensen een andere taal spreken. Toen wij het huis binnen gingen rook het anders, een zoete geur vulde de kamer. Later bleek deze geur van de zolder te komen en lag bezaaid met appels die lagen te drogen. Ik sliep samen met oma op een kamer en eerst werd de koffer uitgepakt, daarna gingen wij weer naar beneden. Wij zaten aan tafel, ik met een glas limonade en koekjes. Ik moest naar de WC. Loop maar mee zei tante Antje en zij ging naar buiten. In de tuin aan de waterkant stond een houten hut, dit bleek de WC te zijn. Ik ging naar binnen, er was een houten plank met een gat erin. Ik plaste en hoorde het kletteren op het water. Waarschijnlijk zullen de drollen ook met een plons in het water terecht komen mijmerde ik. Binnen werd het avondeten klaargemaakt, een vette walm vulde de kamer, het bleek dat het spek werd uitgebakken. Kaantjes noemde oom Piet dat, heerlijk op de stamppot straks. Ik werd een beetje misselijk en later at ik met lange tanden van de stamppot. Ik had een paar happen genomen en vertelde dat ik genoeg had gegeten. Oma keek mij lief aan en zei ; het is allemaal onwennig voor jou, straks lekker slapen en morgen een nieuwe dag. Ik lag in mijn bed te woelen, had het warm en voelde mij nog steeds misselijk. Uiteindelijk in slaap gevallen maar de volgende ochtend was de misselijkheid nog steeds niet weg en had ik een raar weeïg gevoel in mijn buik. Ik had geen trek en at niets bij ontbijt of lunch. Oma maakte zich zorgen, ik had geen koorts of pijn, toch voelde ik mij niet lekker. Bij het avondeten, wat ik ook weer liet staan, nam zij mij even apart en vroeg wat er aan de hand was. Met bibberende stem vertelde ik dat ik naar huis wilde en begon zachtjes te huilen. Als je dat wil lieverd, dan gaan wij morgen terug. Die nacht sliep ik beter, maar de volgende ochtend was het weeïge gevoel niet verdwenen. Wil je nog steeds naar huis vroeg oma, ja echt zei ik. Je hebt heimwee zei oma en aaide over mijn bol. Heimwee, ik had daar nog nooit van gehoord. Wat is heimwee, vroeg ik. Heimwee heb je als je naar thuis verlangt en je krijgt het vaak in een vreemde, onbekende omgeving. Dat is niet erg zei oma, wij gaan vandaag naar huis. Volgende keer beter, riepen oom Piet en tante Antje bij het afscheid nemen. Wij gingen terug met de bus, daarna met de trein naar Amsterdam. Daar aangekomen zei ik met kleine stem tegen oma; ik heb honger. Oma lachte, dat zal wel en wat wil je eten. Een broodje zei ik, een broodje kroket vroeg oma. Ja graag en het water liep in mijn mond bij de gedachte. Opvallend dat ineens dat weeïge gevoel en misselijkheid waren verdwenen en ik smulde van het broodje kroket. Thuis aangekomen, vertelde oma dat ik heimwee had en naar mijn moeder verlangde. Mama moest glimlachen en vond het jammer voor mij maar zij was blij dat ik weer thuis was.

Later heb ik dat gevoel niet zo meer sterk gehad. Een lichte vorm van heimwee, het verlangen naar geliefden en thuis, reist nog altijd met mij mee. Het gevoel van heimwee heeft plaatsgemaakt voor Fernweh. Fernweh is het tegenovergestelde van heimwee. Fernweh is letterlijk vertaald pijn naar ver weg. Een behoefte naar het onbekende. Een verlangen om vertrouwde omstandigheden te verlaten en de wijde wereld open te stellen. Een verlangen naar reizen. Fernweh is dus eigenlijk heimwee naar een plek waar je nog nooit geweest bent.

Fernweh is een verlangen dat ik al 50 jaar met mij mee draag en is nog steeds de aanstichter voor een volgende reis. Dat brengt mij deze keer naar een nieuwe reis, van Pool naar Pool. Ik zal starten in 2022 op de 78ste W.L.graad op Spitsbergen, daarna Canada en een onbekend Amerika op 80ste W.L.graad. In 2023 ga ik verder op 80ste W.L.graad in Panama, daarna Ecuador en Peru. In 2024 ga ik verder in Chil en Argentinie en hoop dan op 13 november ( op mijn 80ste verjaardag) op de Zuidpool te staan.

Bert gaat van Pool naar Pool langs de 80ste W. Lengtegraad.

Hallo en welkom op mijn reisblog!

De deuren naar de tuin staan wijd open. Een merel zingt met intense verleiding de longen uit zijn lijf. De geur van seringen schuift met een lichte bries mijn kamer binnen. Het reisverlangen heeft twee jaar gesluimerd in het coronatijdperk en dwarrelende onrustige reisverlangende gedachten zochten een uitweg in mijn hoofd. In gedachten ben ik blijven reizen en ik was bezig met een nieuwe reis te componeren. Uiteindelijk heeft het thema zijn beslag gekregen: van Pool(cirkel) naar Pool(cirkel), Deze gedachte heeft zich stilletjes en met enige schroom genesteld. Na lang broeden beginnen de gedachten uit te vliegen en vragen om nieuwe bestemmingen.

In vervolg op mijn reis om de wereld in 75 dagen, die ik in mijn 75ste levensjaar maakte, ga ik een nieuw reisavontuur koppelen aan mijn 80ste geboortedag. Op die dag hoop ik op de Zuidpool te staan. De komende 2 jaar wil ik symbolisch langs de 80ste W. Lengtegraad van Pool naar Pool te gaan.

Het is mij niet gelukt om op de 80ste W. Breedtegraad een punt te vinden waar ik dicht bij de Noordpool zou kunnen vertrekken. Daarom is het beginpunt van het 1ste deel van de reis gekoppeld aan mijn 78ste levensjaar en dat wordt Spitsbergen de 78.2022 N. Breedtegraad op 12 juni 2022. Dit is het noordelijkste punt dat voor mij bereikbaar is en het dichtstbij de Noordpool. Spitsbergen heeft voor mij altijd een aantrekkingskracht gehad en ik hoopte daar ooit naar toe te kunnen gaan. De kiem is tijdens de aardrijkskunde lessen van de heer Verkade op de middelbare school gelegd. Tijdens deze lessen kwamen magische klanken voorbij als ; Vladivostok, Timboektoe, Himalaya, Angkor Wat , Serengeti , Patagonië en vele andere namen waaronder ook Spitsbergen. De gepassioneerde wijze waarop de leraar daar verhalen over vertelde hebben diepe indruk op mij gemaakt en dankbaar dat ik vele van deze namen heb kunnen bezoeken en dat ik nu naar Spitsbergen kan gaan. Ik ben zo blij !

Na Spitsbergen gaat de reis verder in Canada op de 80ste W. Lengtegraad om precies te zijn de W. Lengtegraad 80.19.44 en N. Breedtegraad 44.13.11. Ook dit is weer symbolisch gekoppeld aan mijn geboortedag (13-11-1944) Daarna gaat de reis verder en volg ik zoveel mogelijk de 80ste W. Lengtegraad naar het zuiden. Dit deel van deze reis zal eindigen in Miami op de 80ste W. Lengtegraad op precies 80.2024 W. Lengtegraad. Deze reis start op 16 juli 2022 in Ontario Canada en zal eindigen in Miami USA op 16 augustus 2022.

Het volgende deel van mijn reis wordt in 2023 vervolgd via Cuba, Panama, Equador, Peru en eindigen in Chili. Het laatste deel zal in 2024 gaan door Chili naar Ushuaia en dan naar de Zuidpool. De reis in 2023 en 2014 zal ik t.z.t., nader uitwerken, zoveel als mogelijk is langs de 80ste W. Lengtegraad.

Ik verheug mij op de komende reis en laat je weer met heel veel plezier meereizen. Zoals bij iedere reis ben ik weer te volgen via mijn blog. Als je mij wil volgen dan hoef je niets te doen. Wil je dit niet meer ontvangen laat mij het dan weten.

Ik ga weer op reis en mijn motto blijft; Leef het leven, blijf genieten.

Reis met mij mee en geniet mee !!

Reislustige groet

BERT